8 juni 2021 door Vera Bijma
Als na alle natte, koude lentedagen op een dag dan toch eindelijk de zon tevoorschijn komt, besluiten we – een drietal mama’s – spontaan na school met onze kids nog even naar de speeltuin te gaan. En terwijl we daar al een tijdje naar onze uitgelaten kinderen staan te kijken, komt een van ons met een geweldig idee op de proppen.
“Zullen we anders iets op het terras gaan drinken?” stelt een van de mama’s voor. Op mijn gezicht verschijnt een kinderlijk blije glimlach. Ik was het al bijna vergeten na al die maanden van sluiting wegens de coronapandemie: de terrassen zijn sinds een week weer geopend. Als een van de mama’s tegen de kinderen zegt waar we te vinden zijn, komen ze er meteen aangestormd. En ploffen met veel lawaai in de stoelen rond het tafeltje naast ons.
Voor ik het goed en wel besef, staat de serveerster met een grote glimlach hun bestelling op te nemen. En hoor ik nog ergens een echo van mijn zoontje die enthousiast “Cola!” roept. Nu zijn mijn echtgenoot en ik niet zo’n voorstander van het geven van cola aan kinderen. En kindercola lust zoonlief helaas niet. Thuis krijgt hij alleen als we friet of pizza eten een klein beetje cola. Maar goed, het is vandaag een beetje feest (want eindelijk zon!) en ik wil de pret niet drukken.
Als de serveerster met de bestelling komt, gaat zoonlief helemaal uit zijn dak. “Kijk mama, een héél groot flesje cola!” roept hij glunderend mijn kant op. En stiekem geniet ik van zijn onverholen blijdschap. Hij geniet, dus ik geniet. Dat ken je vast wel.
’s Avonds in bed is echter een heel ander verhaal. Ik zou durven zweren dat het aan de cola ligt: in plaats van te slapen, stuitert meneer alle kanten op. En dat na een lange schooldag én ons speeltuinbezoek. Normaal is hij dan bekaf. Ik besluit dat hij een volgende keer echt geen cola meer mag bestellen. Wat ik hem de volgende dag ook meteen duidelijk maak.
Twee dagen later is het opnieuw droog en zonnig weer na schooltijd. Een bevriende mama die ’s middags naast me aan de schoolpoort staat, vraagt of we nog even meegaan naar de speeltuin. Ik was het eigenlijk niet van plan, maar ze heeft iets te vieren. En zo zitten we nogmaals op het terras. Ik ben het colavoorval nog niet vergeten en ben dan ook opgelucht als ik hoor dat de kinderen liever een ijsje willen dan iets drinken. Dat scheelt weer een hoop gezeur. Een van de kinderen vraagt welke verschillende smaken ijs ze hebben. “Te veel om op te noemen”, antwoordt de serveerster. Ze mogen met haar meelopen om binnen een ijsje te kiezen.
“Ik heb al een grappig ijsje op het bord gezien”, zegt mijn zoontje vrolijk tegen me in het voorbijgaan. Dat zal vast een vanille-ijsje in een plastic koe of ander figuurtje zijn, denk ik nog. Die heeft hij hier al eens eerder gegeten. Terwijl ik bedenk wat ik zal bestellen, komen de kids al terug met hun ijsje. Die van mij voorop met een big smile van oor tot oor. Hij kijkt me met twinkelende ogen aan en steekt zijn hand naar me uit. Met daarin… een cola-ijsje. Nu snap ik wat hij met ‘grappig ijsje’ bedoelde. De slimmerik.
Maar ik gun hem zijn overwinning. Vooral omdat ik weet dat er in zijn ijsje geen echte cola zit. 😊
