7 april 2006 door Justine Pardoen
Veel ouders worstelen met het dilemma dat het verstand soms iets anders zegt dan het gevoel. Discipline is nuttig maar verzaken mag ook. De leerplicht is okee maar schoolziek moet kunnen. Alcohol tijdens de zwangerschap is schadelijk, maar een glas wijn ontspant.
In deze aflevering vergelijkt Justine de ontwikkeling van haar dochter met het traag op gang komende voorjaar.
Volgens de weermannen is het al lente, maar ons gevoel zegt anders. We verlangen hevig naar het voorjaar. Het liefst zou ik eigenhandig de bloemen uit de bollen trekken, maar ik moet het doen met harde groene puntjes; nog geen bloem te zien. Ik moet wachten. Geduldig wachten.
En dan hebben we ook nog een tuintje op het noorden. Als ik naar de school van mijn dochter fiets, zie ik overal al struiken Forsythia tegen zuidmuren lekker eigenwijs geel bloeien, maar de onze is nog zielig hard en bruin. Die wacht geduldig tot het bij ons ook zover is. In onze tuin is het nog koud en donker. Bij ons groeit alles langzamer.
Maar wanneer je van het nieuwe leven houdt, kun je je ongeduld vaak niet verbergen. Het is april: Ik Wil Lente!
Onze dochter dartelde vandaag met een palmpasenstok over straat: een vrolijke belofte van nieuw leven (het broodhaantje op de stok staat voor 'wakker worden', had de juf uitgelegd), nieuw leven dus, maar wel met een dikke winterjas aan. Zij heeft wél geduld. Zij klaagt niet over de kou of de winterse wind.
Ik fietste weer naar huis en besefte dat het heel symbolisch is: ze is net 9 jaar geworden. Ze groeit, en we zien de belofte van een creatieve en kritische vrouw. Maar ik moet geduldig wachten. Heel soms zegt ze wat ze wil worden (soms advocaat, soms knutseljuf), maar nu is ze nog gewoon kind, een kind dat enorm kan dromen, zingen en spelen. Elke dag. Ze speelt met poppetjes en bouwblokken, of schrijft verhaaltjes, en leeft in een grote eigen fantasiewereld. Ik geniet er enorm van om haar zo te zien.
Maar als ik mijn dochter vergelijk met andere 9-jarigen, dan zie ik een groot verschil. Want er zijn ook meisjes van die leeftijd die niet meer spelen met poppetjes en geen verhaaltjes meer verzinnen over kabouters.
Veel 9-jarigen hebben de blik al erg gericht op de buitenwereld. Ze praten over shoppen en streetdance. Ze kennen de namen van populaire rappers. Ze MSN-en, en verkennen zelfstandig de echte wereld, dus óók de wereld op Internet. Wat ze daar zien, is een wereld van glitter & glamour, popcultuur, soms ranzigheid: de material world. Het is de wereld waarin het verschil tussen jongens en meiden grotendeels wordt opgelegd door de commercie.
De puberwereld is als een onderwater-wereld: fascinerend voor de kinderen die er rondzwemmen, een plek waar ze onder invloed van elkaar zijn, weg van het toezicht van volwassenen. En al helemaal als ze elkaar opzoeken via Internet.
De invloed van leeftijdgenoten op kinderen is groot. Voor pubers is die zelfs van levensbelang. Ik weet het, en ik zal het niet tegenhouden. Maar ik ga mijn dochter ook niet sneller groottrekken dan nodig is. Een 9-jarige kan best nog toe met wat haar eigen schoolklas te bieden heeft.
Ze is er ook nog lang niet op uitgekeken, integendeel: ze begint in die overzichtelijke groep kinderen de belangrijkste principes van sociaal succesvol gedrag te leren, waarbij het verschil tussen de jongens en de meisjes een belangrijke rol speelt. Ze maakt nog steeds nieuwe vrienden, en ziet hoe oude vriendschappen zich ontwikkelen. Of ook weer doodbloeden.
MSN voor mijn 9-jarige? Nog maar even niet. Ze kijkt maar mee met haar grote broer zo nu en dan, als die met oma of met vriendjes kletst.
Laat haar maar langzaam groeien. Ook al groeit bij ons alles langzamer, die bloei komt toch wel.
