5 september 2003 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita kennis maakt met hoog-opgeleide moeders, en ziet dat haar kinderen echt genieten.
Jaha, niet lachen hoor, Nienke en Danielle zitten sinds kort op de kinder-yoga. Ik ben zelf een fanatieke yoga-beoefenaar en via een kennis hoorde ik van de kinder-yoga.
Nienke had op dat moment een terugval met bedplassen, Danielle was aan het 'vechten' voor haar plekje op school, en ik dacht: kom, laten we het maar eens proberen. Misschien draagt het een steentje bij. Misschien helpt het de meiden om wat beter in hun vel te zitten.
Kinder-yoga
Enige terughoudendheid voelde ik trouwens wel. Want kinder-yoga, is dat niet een beetje blasé? En bovendien: ik rijd al twee middagen van hot naar her voor de Flamenco lessen, en dan op zaterdag nog tennislessen. Ik vond het eigenlijk al wel genoeg. Maar enfin, de gelegenheid deed zich voor, dus daar gingen we.
Het groepje bestaat uit zeven kinderen – vier meisjes en drie jongens – in leeftijd variërend van 5 tot 7 jaar. De lessen zijn in het Spaans, hoewel vijf van de zeven kinderen niet van Spaanse origine zijn. Als ze per se willen, mogen de moeders blijven kijken, maar eigenlijk liever niet.
Naar buiten dus, een terrasje pikken en Spaans oefenen met de andere moeders. Alhoewel, dit is voor het eerst dat ik Spaanse moeders tegenkom die ook een woordje over de grens spreken. Hé, dus toch een beetje elitair die kinder-yoga?
Wel leuk overigens, om weer eens met een andere groep vrouwen in aanraking te komen. En vooral: hoger opgeleide Spaanse vrouwen. Dat biedt weer nieuwe gespreksonderwerpen.
Drie kwartier later kunnen we de kinderen weer ophalen. Rustig zou je worden van yoga? Nou, zij niet! Volledig opgeladen en uitgelaten racen de zeven koters gillend de trappen van het appartementengebouw af. Daarna hebben ze nog zeker tien minuten nodig om uit te razen op de patio. Jeetje, wat dóet die yoga-juf met de kinderen?
En wat ze ervan vonden? Ze vonden het geweldig, echt geweldig! Thuis werd nog even gepocht met de verschillende yoga-houdingen. "Mam, kun jij dit? En dit? En dit?" En een ding stond als een paal boven water, volgende week wilden ze weer.
Een keer of tien zijn ze nu geweest, denk ik. En ze blijven het prachtig vinden. Regelmatig hoor ik Danielle achter in de auto het Ohm Shanti reciteren. Ze vindt het gewoon een leuk liedje. "Klinkt zo lekker mam, en het gaat ervan borrelen in mijn buik." Tja.
Ook heeft Danielle al yoga-lessen gegeven op het schoolplein. En de juffen moesten meedoen. Juf Elvira vertelde me dat Danielle als een volleerde yoga-juf rondliep om houdingen te corrigeren en samen te 'ademen'.
Nienke doet het anders. Ze heeft de 'zonnegroet', een serie yoga-houdingen achter elkaar, omgetoverd in de maangroet. De maangroet is een combinatie van yoga-oefeningen en flamenco-bewegingen. Héél interessant.
En wat levert het ze nou op? Goh, ik weet het eigenlijk niet. Ik vind het knap dat de kids echt hun hoofd leeg kunnen maken en zich kunnen concentreren op de mantra's en de oefeningen. Ik zie dat ze er echt van genieten en er creatief mee omgaan in hun dagelijkse leven.
De echte uitdaging voor hen is de soepelheid van hun lichaam, het echt hélemaal kunnen doen van de oefeningen. En dat geldt voor hen allemaal, jong of ouder, druk of rustig, Engels, Nederlands of Spaans. Gymnastiek met een toefje slagroom. Enne... dat gaat ze vast ook een soepelheid van geest opleveren.
