7 juli 2015 door Marie Louise Wibier
Marie Louise Wibier neemt ons mee in de wereld van de basisschool. Leerzaam voor beginners, herkenbaar voor gevorderden.
In deze aflevering: de eind-musical.
Het zit er bijna op. Alleen nog de musical, en dan is het afscheid van de basisschool definitief een feit.
We hebben diverse scholen bezocht, omdat onze zoon echt wilde kiezen. Gelukkig was het voor hem niet moeilijk. De ene school was te ver fietsen, en de andere was niet gezellig. Dus nu gaat hij naar een gezellige school dichtbij. Hij heeft inmiddels al kennisgemaakt met zijn nieuwe klas, en ziet het helemaal zitten om aan het nieuwe schooljaar te beginnen.
Als wij - als ouders - opnieuw een basisschool zouden moeten kiezen, dan zou onze voorkeur uitgaan naar een school die aandacht heeft voor integraal onderwijs. De niveaus van de kinderen in een groep zijn heel divers, en als ze de stof op hun eigen niveau aangeboden krijgen, kan dat veel frustraties en verveling wegnemen. Niet voor een uurtje, maar gewoon de hele week, bij elke les, in je eigen klas met stof die voor elk kind het meest geschikt is.
Nu rest nog de musical. Hij mag er nog niet veel over vertellen, maar hij heeft wel zijn eigen scène geschreven. De rol die hij eerst had, moest hij delen met een ander jongetje. Tja, één musical, waarin zo’n 45 kinderen een rol moeten krijgen, dat valt natuurlijk niet mee. In de rol die hij toegewezen had gekregen, moest hij een staart dragen, en een meisje zoenen. Daar had hij dus geen trek in. Toen heeft hij aan de meester gevraagd of hij zelf een scène mocht schrijven en dat was goed. Als het maar paste binnen het verhaal.
De meiden kregen het door, en wilden ook een rol in zijn scène. Als je kunt flashen, moet je het doen, en dan is het podium de beste plek. Al met al is het een nogal omvangrijke scène geworden.
Ik ben waanzinnig trots op hem. Ik vind het ontzettend knap hoe hij dit geregeld heeft. Als het je niet bevalt, dan op een creatieve manier met een oplossing komen. En helemaal geweldig dat de meester daar oog voor heeft, en hem daarvoor de ruimte biedt. Dat is dé manier om kinderen te laten groeien.
Graag wil ik afsluiten met een van de favoriete eindconclusies van mijn zoon: "We zijn allemaal winnaars, we hebben allemaal onze eigen eier-race gewonnen."
