13 februari 2004 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita zich een vreselijke buitenlander voelt, als het op school uit de hand loopt.
Michelle en Nienke hebben het dit schooljaar getroffen met de juf en de meester. Ze zijn zeer tevreden en gaan graag naar school.
Maar bij Danielle is het een ander verhaal. Mijn hemel, ik wist niet dat de zaken zó uit de hand konden lopen...
Danielle
Danielle's juf is nieuw. Ze heeft nog helemaal geen werkervaring en is vreselijk onzeker. Het lijkt wel alsof ze helemaal geen contact maakt met de kinderen en soms gewoon niet in de gaten heeft wat er aan de hand is. De scharen vliegen door de klas, en de potloden worden flink scherp geslepen om in andermans handen en gezicht te prikken.
Tijd om poolshoogte te nemen dus. Niet alleen vanwege het geharrewar, maar ook omdat Danielle zich verveelde. Ze had niets te doen, en ze vond het saai.
Een gesprek met de juf leverde niet veel meer op dan dat ze toegaf dat ze het inderdaad moeilijk had. Ze was er echter heilig van overtuigd dat ze de boel snel onder controle zou hebben.
Ik had zo mijn twijfels. Het klaslokaal zag eruit als een leeggeroofd ziekenhuis, zoals ze hier zeggen. Niet één tekening, niet één werkje, niet één versiering op de muren. Wat dóen ze hier de hele dag op school?
Toen Danielle met een opengekrabd gezicht thuis kwam, bleken mijn twijfels terecht. Maar een nieuw gesprek met juf leverde wederom weinig op. Nee, ze had niets gezien. Woedend was ik, niet omdat ze niets had gezien, maar omdat er helemaal niets gecommuniceerd werd en er niet eens een 'sorry' vanaf kon.
Het zal wel mijn Noord-Europese instelling zijn. Natuurlijk gebeuren er wel eens vervelende dingen op school en natuurlijk kan een juf dat niet altijd voorkomen. Maar het minste wat je kunt doen, is de ouders informeren, toch? Zodat we het gevoel hebben dat ook de juf het erg vond?
Eigenlijk kwam Danielle iedere dag wel met een vervelend verhaal thuis. Ze had geen zin meer om naar school te gaan, ze kreeg eczeem, en ze wilde met niemand meer spelen. Alleen met haar zusje Michelle.
Toen ze echter huilend thuis kwam, met het verhaal dat ze door vijf kinderen was besprongen en geslagen, was voor mij de maat meer dan vol. 's Avonds hebben we de ouders van die kinderen gebeld en ik stond al in de startblokken om maandag naar de directeur te gaan.
Tijdens het weekend werd het verhaal nog erger. Ik hoorde van een van de moeders dat er blijkbaar een soort bendeleider in de klas was, die zijn klasgenoten opdracht gaf om andere kinderen te slaan. En dat was Danielle dus gebeurd. Ze was geslagen door haar eigen vriendjes, omdat die bang waren afgeranseld te worden door de bendeleider.
Furieus stond ik maandag bij de directeur. Dat een kind niks leert op school is vervelend. Maar dat ze niet veilig is, is onacceptabel. Potverdrie, wat voel je je dan een buitenlander. Hoe moeilijk is het om exact uit te drukken wat je voelt, wat je wilt...
De directeur nam het gelukkig heel serieus en zou de situatie bespreken en maatregelen treffen.
Samen met wat andere moeders zouden we de dag erop onze zorgen uitspreken bij de juf. 20 Moeders kwamen daarvoor opdraven. 20 Woedende Andalusische moeders. Ik was echt niet de enige die ongerust was. En weer voelde ik me een verschrikkelijke buitenlander.
De moeders beschuldigden elkaars kinderen, schreeuwden tegen de juf, het was één grote kakofonie van kijvende Spaanse dames. Waar ik de moed vandaan heb gehaald weet ik nog steeds niet, maar ik ben gaan staan, en met tranen in mijn ogen heb ik de dames gevraagd alsjeblieft op te houden.
Ik zei dat het mij niet interesseerde wie wie slaat. Dat waarschijnlijk ook Danielle tegenwoordig slaat als ze de kans krijgt, en dat dát nu juist het probleem is. Dat de kinderen zich niet veilig voelen, zich vervelen, huilend naar school gaan, vechten om zich te handhaven en dat dat moet stoppen. Dat juf alle mogelijke maatregelen moet nemen om de controle terug te krijgen over de klas en dat ze dat níet alleen kan. Dat ze hulp nodig heeft.
De andere moeders waren stil, en knikten instemmend. Juf bleef helaas ook stil. Er kwam geen enkele reactie van haar kant. Ze had een dikke muur opgebouwd om vooral maar niet geraakt te worden. Juf miste dus niet alleen ervaring in het lesgeven, maar bleek ook nog wel wat communicatie-skills te kunnen gebruiken.
Met een onbevredigd gevoel verliet ik het gebouw.
Deze week werd ik uitgenodigd voor een gesprek bij de directeur. Ik kreeg een zeer gedegen analyse van de situatie en een opsomming van de maatregelen die getroffen zijn. Een pak van mijn hart.
Het beste wat ik hoorde, was dat er fulltime assistentie in de klas zou komen. En gelukkig, Danielle komt inmiddels weer met enthousiaste verhalen thuis.
De assistenten zijn voortreffelijk. Gelukkig. Ik blijf echter zeer alert en zit te broeden op een manier om de communicatie tussen de school en de ouders te verbeteren. Wie weet begin ik nog eens een schoolkrantje of een nieuwsbrief.
