29 maart 2021 door Femke Wester
Ik heb fantastische dappere kinderen, echt waar. Ze doen braaf hun online lessen, maken redelijk hun huiswerk, gaan af en toe naar buiten en gamen het liefst van alles. We hebben een fijn huis, een tuin en wonen in een supertoffe buurt. We hebben werkelijk NIKS te klagen. Zou je zeggen.
En ook hier ontstaan scheurtjes. De oudste twee vliegen elkaar constant in de haren. De middelste huilt om niks dikke tranen met tuiten en de benen van de jongste hielden er plotsklaps twee weken mee op. Een kleine jongen in een rolstoel, bah.
Mijn kinderen hebben ouders zonder geldzorgen en met tijd om ze te begeleiden, ze hebben hun beide grootouders nog die én alle vier gezond zijn en ook nog bij elkaar.
En toch, en toch. De oudste sluit zich dagenlang op op zijn kamer. Leest het ene boek na het andere. De middelste eet veel meer dan goed voor hem is en de jongste zit dag en nacht met zijn neus in de Donald Ducks, totaal onaanspreekbaar. Ze geven constant grote bekken, vinden al het eten smerig en hebben verder ook overal kritiek op. Zucht.
Ze vervelen zich dood. Ze zijn het vertrouwen kwijt dat het weer normaal wordt. Ze halen hun schouders op als ik ze moed inspreek. Ze missen hun vrienden, hun zelfstandigheid, hun jonge ontdekkingsreizen in een ontplooiende wereld.
En dan hebben wij het nog goed...
En nee. Dit helpt geen zak in het Grote Geheel der Dingen. Maar het maakt het af en toe net even iets lichter. En lichtheid kunnen onze kinderen zeker gebruiken!!!
