30 april 2019 door Joyce van Ombergen-Jong
"Bereid je maar voor, want ik ga vaak vallen hoor", waarschuwt ze ons. We zijn onze plannen aan het doornemen voor ons tripje naar Nederland en daarin mag fietsen natuurlijk niet ontbreken.
Het wordt de eerste keer dat ze het land van haar vriendje, onze zoon, zal bezoeken. Ze kijkt er enorm naar uit en wij en de rest van de familie ook. Voorafgaand wordt er door nichtjes en neefjes zenuwachtig gevraagd of ze naast Spaans ook Engels spreekt, want dit maakt de communicatie natuurlijk een stukje makkelijker.
Vanaf het moment dat we in Nederland landen, merk ik dat het dit keer anders voelt. Simpelweg omdat zij mee is bekijk ik mijn geboorteland met andere ogen. Door de ogen van een toerist welteverstaan. Wat is ons land toch mooi en groen! Het helpt enorm dat we prachtig weer hebben en werkelijk alles staat in bloei. Bloesem aan de bomen, velden vol bloeiende tulpen, het is een bloemenzee! Verder valt het me weer eens extra op hoe goed alles geregeld is in Nederland. Van het openbaar vervoer, de borden langs de snelweg tot de sortering in de supermarkt. Aan werkelijk alles wordt gedacht. Natuurlijk bezoeken we de HEMA al is het maar omdat ze er stroopwafels verkopen, een van de eerste Nederlandse woorden die ze geleerd heeft. We maken een rondvaart door de Amsterdamse grachten, fietsen door de duinen, poseren tussen de tulpen, bezoeken familie, eten koffie met gebak en maken foto's, veel foto's! We schakelen de hele dag tussen Spaans, Engels en Nederlands en vergissen ons regelmatig wat tot grappige taferelen leidt. Ik geniet van mijn eigen land maar vooral van mijn eigen gezin dat sinds een jaar een stukje groter is geworden. Wat een rijkdom. Na 5 dagen vliegen we moe maar voldaan weer terug naar huis en ze verzucht dat het veel te kort was. Ik vraag haar of ze in Nederland zou kunnen wonen. Ze zegt volmondig ja. Ik wil haar nog wel eens horen na weken achter elkaar grijze luchten en regen ;-)
