3 oktober 2020 door Karin Schrijver
Over het algemeen vermaak ik me prima en heb ik een leuk, fijn en vervuld leven. Ik geniet volop van mijn zoon, van mijn werk en van mijn vrije tijd. De vrijheid om alles zelf te kunnen beslissen is heerlijk. Niemand die zich bemoeit met de opvoeding van Robin. Niemand waar ik verantwoording aan hoef af te dragen of hoef uit te leggen waarom ik bepaalde dingen zo doe. Maar.. Er is een hele grote maar.
Er zijn momenten waarop ik toch zou willen dat er iemand naast mij staat. Iemand die de verantwoordelijkheid met mij samen deelt. Een partner waarmee je dingen kunt delen en kunt bespreken. Een partner waarmee je je je zorgen kunt delen, waar je mee kunt overleggen en gewoon de dag kunt doornemen. Dat je iemand hebt die naast je staat en je steunt wanneer het even niet zo lekker loopt.
Zo was Robin laatst ziek thuis van school. Het was maar één dag, maar ik voelde me die dag mega eenzaam. En dat is een gevoel waar ik soms nog moeite mee heb. Ik miste echt iemand waar ik even mee kon delen. Iemand waar ik deze dag mee kon bespreken. Iemand waar ik mijn zorgen mee kon delen en die tegen mij zou zeggen dat ik het goed doe als moeder.
En nu was dit een dag dat Robin ziek was, maar er zijn meer momenten waarop ik mij best eenzaam kan voelen. Zo kreeg ik laatst een appje van zoonlief toen ik op mijn werk was. Zijn fiets was onderweg stuk gegaan. Gelukkig was hij goed thuis aangekomen. Hij was zelfs al langs de fietsenmaker geweest, maar de volgende dag had hij dus geen fiets om mee naar school te gaan. Ik moest die dag zelf werken, dus kon hem ook niet brengen en halen. Op die momenten zou ik willen dat ik een partner had die mij hiermee kon helpen. Waarmee ik samen voor een oplossing kon zorgen. Die even met me mee kon denken, zodat ik het niet allemaal alleen hoef te bedenken.
En dan de avonden dat ik alleen op de bank zit en die arm om me heen mis. Gewoon even tegen iemand aan kunnen leunen. Wetende dat er iemand is die van je houdt, die je helemaal oké vindt en er voor je is. Samen lachen, huilen, praten over het leven en de dagelijkse dingen. Heel soms zijn er van die avonden waarop ik me even eenzaam voel. Waarop de twijfel toeslaat, de onzekerheid het overneemt en er dan niemand is waarbij je je hart kunt luchten.
Heel soms mis ik dat. En heel soms voelt dat eenzaam. De mensen om mij heen begrijpen het niet, zien het niet en weten het waarschijnlijk niet. Het is bloody hard werken als alleenstaande moeder om alles rond te krijgen. Om te werken, je kind(eren) op te voeden, om je huishouden op orde te blijven houden en dan nog een eventueel sociaal leven te hebben. Om ervoor te zorgen dat er brood op tafel staat, om ervoor te zorgen dat er nieuwe kleding gekocht kan worden of een cadeautje voor een verjaardag.
Of wanneer je kind dus ziek is en je die zorg alleen draagt. Wanneer dan ook de kat nog eens ziek wordt of er voor de zoveelste keer een brandmelder in huis nutteloos afgaat. En wanneer je alleen met verdrietige momenten om moet gaan, maar ook met gelukkige momenten alleen een feestje viert. Het is heel veel en soms voelt dat enorm overweldigend.
Als ik dan ’s avonds op de bank zit om even een half uurtje voor mezelf te hebben, dan kan het gevoel er ineens zijn. Dan slaat dat soms ineens toe uit het niks. Niemand om mee te praten. Niemand om mee te knuffelen zoals partners dat met elkaar doen. Gewoon alleen, met mezelf op de bank.
En dat is soms eenzaam. Soms. Want het grootste deel van de tijd geniet ik en ervaar ik het niet als zwaar of moeilijk. Maar ik kan niet ontkennen dat die momenten van eenzaamheid er ook zijn.
