10 augustus 2020 door Giulia Califano
‘En, loopt ze al?’ Vrijwel iedereen verwachtte dat onze snelle Ella vóór haar eerste verjaardag zelfstandig zou lopen, maar eigenwijs als ze is bepaalde madam zelf wel wanneer ze daar klaar voor zou zijn. Inmiddels is het antwoord: ‘Ja!’ 13 maanden en 8 dagen oud was ze toen de knop om ging. Ze loopt!
‘Nu is het uit met de rust!’, is de volgende reactie die ik overal om me heen krijg. Ha, dan kennen ze Ella nog niet. Het was hier al heel lang uit met de rust! Madam rolde met 5 maanden de hele kamer door en toen was het al uit met de rust. Met 6 maanden tijgerde ze overal heen: nog minder rust. Een zittende kont heeft ons dametje niet: pas met 10 maanden ging ze zelfstandig zitten. Toen ze al een tijdje kon staan en overal langs kon lopen. Voor zitten had ze simpelweg geen tijd!
Ella’s gezicht spreekt boekdelen. De ondeugd straalt van haar snoezige gezichtje af. Met Ella in de buurt hoef (lees: kan) je je nooit vervelen! Zelf is ze immers heel snel verveeld en altijd op zoek naar nieuw avontuur. Het maakt voor Ella niet uit hoe ze ergens komt, als ze er maar komt. Liefst op de snelste manier, zodat ze mama flink aan het werk kan zetten!
De afgelopen maanden liep ze dan heel wat af: langs deuren, muren, meubels, kastjes en natuurlijk de bank. Favoriet klimtoestel! Net als de trap overigens, en haar eigen tafeltje met stoeltjes. Wat Ella betreft is het één grote stoel met twee kleine opstapjes. Dat mama het daar niet mee eens is, vindt ze hilarisch!
Zelfstandig lopen zonder zich ergens aan vast te houden vond ze echter spannend. Ze giechelde wat af tijdens de kleine stukjes die ze helemaal zelf liep! Te schattig voor woorden. Maar langere afstanden zaten er nog niet in. Tot een paar dagen geleden..
Op zaterdag begon ze meubels los te laten om kleine stukjes de kamer in te lopen. Voor het eerst zonder specifiek naar een ander meubelstuk of naar een van ons toe te lopen. En trots dat ze was! Ook zondagochtend oefende ze er flink op los en in de loop van de dag zagen we haar bewegingspatroon gewoon veranderen. De knop was om! Van vooral kruipen en soms kleine stukjes lopen naar vooral lopen en soms kleine stukjes kruipen. We zijn los!
Wat is dat bijzonder om mee te maken. Zo’n trots klein meisje van nog geen 90 centimeter dat met twee handjes in de lucht en een big smile op haar gezicht door het huis loopt. Ze is apetrots! Net als papa en mama uiteraard. Hoe harder wij haar toejuichen, hoe meer ze gaat stralen!
Het is misschien wel dé mijlpaal der mijlpalen in de eerste jaren van een mensenleven: zelfstandig lopen. Check! Stiekem is dat voor deze mama ook wel een emotioneel moment. Ze wordt ineens zó snel groot! Ze wijst aan wat ze wil, begrijpt wat ik haar vraag en we voeren hele gesprekken. En nu loopt ze zo de wijde wereld in! Mijn grote meid, mijn grote kleine meid.
