Automatisch gezamenlijk gezag door erkenning vanaf 1 januari 2023
Gezien uitspraken hier op het forum gedaan over dat je niet automatisch gezag hebt als ouder als je een kind erkent, plaats ik even dit linkje hier, waaruit blijkt dat dat vanaf 1 januari 2023 (dus bij erkenningen van 1 januari 2023) wel het geval is.
Dus bij vaders waarover je twijfels hebt door drugsverslaving of anderszins, even goed nadenken over je instemt met erkenning, want met gezag heb je voor diverse zaken zijn toestemming nodig. En dat kan het leven een stuk ingewikkelder maken.
Ouderlijk gezag | Rechtspraak
En ik zet het maar in Zwangerschap, zodat mensen dit voor de bevalling al weten.
rebmaaviv schreef op 04-01-2023 om 08:19:
Voor komen van kindermishandeling begint niet bij gezag, maar bij partnerkeuze.
Helaas weet je niet op voorhand of iemand zich ontwikkelt dat hij/zij zijn/haar kinderen gaat mishandelen.
Van al die kinderen die ik als docent, mentor en leerlingbegeleider heb gehad op school waar sprake was van een bepaalde vorm van mishandeling was dat in 8/10 gevallen de moeder. Vaak alleenstaand en de situatie met pubers niet goed aankunnend.
Denk dat veel mensen te alleen staan en hulpverlening niet laagdrempelig genoeg is of te belerend (wijkteam). Laat staan die immense wachtlijsten.
Tatemae schreef op 04-01-2023 om 08:09:
een goede ontwikkeling
Echter moeten we ook onze ogen niet sluiten voor kindermishandeling. 119.000 kinderen per jaar die te maken hebben met een vorm van kindermishandeling. Dat is ongeveer een kind per klas.
Daarmee wil ik niet zeggen dat alleen mannen dit doen, ouders met problemen of gescheiden ouders. Kindermishandeling komt in alle lagen van onze samenleving voor.
Laten we onze ogen er niet voor sluiten, en alles wegmoffelen onder uitzonderingen. Het gebeurt, ook bij jou in de straat.
Ik zag gisteren ivm x-jarig bestaan van Klokhuis een stukje over kindermishandeling. Meisje van 4 die voor haar gehandicapte zusje moest zorgen. Toen ze 7 werd kreeg haar moeder weer een baby en barstte ze in huilen uit omdat ze zich afvroeg hoe ze daar nou voor moest zorgen. Moeder lag namelijk vooral in bed. Die had ik een vader gegund.
Fruitijsje schreef op 04-01-2023 om 07:55:
[..]
Helaas is het hebben van gezag geen reden om kinderen te mogen zien.
Verder zijn er niet alleen mannen die narcistisch zijn, maar ook vrouwen. Er zijn nog steeds heel veel kinderen die opgroeien zonder hun biologische vader omdat hun moeder zich het recht verschaft om vader buitenspel te zetten. Als we nu met z'n allen dat alleen maar accepteren als professionals die beslissing hebben genomen zullen er veel kinderen zijn die gewoon kunnen opgroeien tot stabiele volwassenen.
Wat geeft een moeder het recht om als rechter en politie op te treden?
Natuurlijk zijn er mannen die geen goede vader zijn, maar wat in mijn leven heb gezien zijn er net zoveel vrouwen die geen goede moeder zijn. Dat terwijl er veel meer kinderen zonder vader opgroeien dan zonder moeder. Hopelijk helpt deze wetswijziging een paar van de kinderen die wel een fijne vader zouden kunnen hebben, waarbij de moeder er anders over denkt (meestal omdat zij het moeilijk vind om te bevatten dat het voor kinderen echt niet erg is als ze niet 24/7 bij hun moeder zijn, maar ook prima bij hun lief hebbende vader kunnen zijn).
Het is precies zoals je zegt: er zijn zowel mannelijke als vrouwelijke assholes. Een wet gaat daar geen oplossing voor bieden, alleen het probleem verschuiven.
Ik vind het op zich wel logisch dat erkenning en gezag samen gaat. Bij een huwelijk of geregistreerd partnerschap is dat automatisch al zo. Als een vader zegt 'dit is mijn kind' (erkenning), is het in mijn ogen logisch dat hij ook gezag heeft over het kind.
De erkenning is immers ook met toestemming van de moeder, die daarmee erkent dat de betreffende man de vader is.
In uitzonderingssituaties waarbij gezag niet wenselijk is, kan dat alsnog. Bovendien is gezag volgens mij niet per se nodig voor een omgangsregeling en/of alimentatie.
SuzyQFive schreef op 04-01-2023 om 09:21:
Van al die kinderen die ik als docent, mentor en leerlingbegeleider heb gehad op school waar sprake was van een bepaalde vorm van mishandeling was dat in 8/10 gevallen de moeder. Vaak alleenstaand en de situatie met pubers niet goed aankunnend.
Denk dat veel mensen te alleen staan en hulpverlening niet laagdrempelig genoeg is of te belerend (wijkteam). Laat staan die immense wachtlijsten.
Dat kan maar dat betekent niet dat dit opgelost zou zijn door de vader meer bij die situatie meer te betrekken. (Dat zeg jij ook niet maar even voor degenen die hierdoor misschien een ‘zie je wel’ gevoel krijgen). Ik ken verschillende alleenstaande moeders met overleden, half- of problematisch-betrokken vaders en in de meeste gevallen zien de moeders dat met lede ogen aan. Op dit forum zijn ook veel van dit soort verhalen voorbij gekomen. Die moeders zijn (soms zwaar) overbelast. Ik zit zelf ook in die situatie die jij schetst. Vader loopt inderdaad te beweren dat ik de kinderen bij hem heb weggehouden. Mensen die dat voor het eerst horen zullen hem vast heel zielig vinden. Maar naasten, inclusief zijn eigen familie en inmiddels gelukkig ook betrokken hulpverleners, weten wel hoe deze vork in de steel zit. Laat ik mild zijn en zeggen dat hij zijn beperkingen heeft.
Voor de duidelijkheid: ik zou geen gebruik hebben gemaakt van een mogelijkheid om hem gezag te ontnemen. Hij is een lastig exemplaar maar wel echt de vader van mijn kinderen en ondanks alles heeft hij gedaan waar hij toe in staat was, is mijn inschatting. Mijn ex is er ook niet actief op uit schade toe te brengen. Hij is gewoon emotioneel niet stabiel en verliest dan zijn perspectief. Als je iemand leert kennen, zie je niet onmiddellijk de zwaarte daarvan. Als je dat wel gaat zien, zie je iemand daaronder lijden, denkt dat dat mettertijd kan veranderen en wil hem niet in de steek laten maar dat is echt een hele grote vergissing waar je je grote problemen mee op de hals haalt. Jongeren (m/v) zou geleerd moeten worden helder grenzen te trekken bij narcistisch en borderlinerig gedrag. Maar goed, dit voert wel erg ver in deze discussie. Ik verwonder me alleen over de illusie dat deze wet alleen positief is omdat die mannelijke slachtoffers van vrouwen met een ‘narcisme spectrum stoornis’ zou helpen. Dat is natuurlijk niet zo. De wet speelt ook mannelijke nss-ers in de kaart. Voor die vrouwen was Temets opmerking bedoeld.
En jouw die laatste zin sla je ook echt wel de spijker op zijn kop. Hulp sluit vaak niet aan bij de werkelijke situatie. Echt heel erg vaak. Moeders verworden tot zwaar overbelaste mantelzorgers wiens eigen leven helemaal naar de gallemiezen gaat. Het besef dat je met een problematische vader problematische kinderen kunt krijgen, krijg je pas als het te laat is. En met kinderen kun en wil je het nou eenmaal niet ‘uitmaken’.
Tatemae schreef op 04-01-2023 om 08:34:
[..]
Helaas weet je niet op voorhand of iemand zich ontwikkelt dat hij/zij zijn/haar kinderen gaat mishandelen.
Wanneer iemand al een hard drugs probleem heeft kun je wel nagaan dat het geen betrouwbare ouder gaat worden, zie OP en waar TO naar verwijst.
Vaak verergert problematiek onder druk. Een zwangerschap is heel confronterend. Hier begonnen bepaalde dingen in de loop van de zwangerschap ‘heel erg op te vallen’, waar het daarvoor nog incidenten leken. Achteraf natuurlijk niet, dan kun je je wel voor kop slaan dat je al die signalen hebt gemist. Maar dat helpt niet want dan ben je dus het point of no return gepasseerd. Soms klapt het dan al. Soms wijten vrouwen (en mannen misschien ook wel, als ze zich zorgen maken over het gedrag van hun zwangere vrouw) het aan de verandering van levensfase en later de tropenjaren. En ben je vastbesloten eraan te werken. Dan volgt vaak relatietherapie. Maar er komt een moment dat de handdoek in de ring gegooid moet worden. Dan volgt een lastig nahuwelijk en je kunt alleen maar hopen dat je het binnen de perken kunt houden. Dat is ook al heel wat.
Hm waar ik denk een lacune te zien, is dat er geen zorgverplichting voor ouders is. In de praktijk komt het er dan meer dan eens op neer dat de moeder de zorg bij scheiding meer op zich neemt dan de vader. Ihkv 'iemand moet het doen' (en ik doe het graag maar het is jammer dat vader niet veel meer betrokken is). Dan krijg je de situatie dat vader wel er voor mag gaan liggen bij belangrijke beslissingen maar in de dagelijkse praktijk nogal afwezig is. Ik vind dat niet erg gunstig voor die moeders die vrijwel alle zorgen op zich nemen.
In ons geval was ik uiteindelijk blij dat vader geen gezag had. Hij had het niet geregeld hoewel ik er vaak op aangedrongen had en ook een verklaring had afgegeven dat hij het gezag moest hebben mocht ik onverhoopt overlijden tijdens de zwangerschap/ bevalling. Maar hij regelde het maar niet. Ook niet nadat hij er van de ene op de andere dag van door ging toen ons kind een half jaar was. Ik vond het toen bij hem liggen hoewel ik niet dwars had gelegen als hij het aangevraagd had.
Waarom ik uiteindelijk blij was, kwam omdat het een man was die zijn oortjes altijd naar de vriendin van dat moment liet hangen maar zelf niet communiceerde met exen. Toen er belangrijke medische beslissingen moesten worden genomen kon ik dus niet met hem overleggen maar had dat gemoeten met zijn vriendin. Had hij gezag gehad, dan had hij haar zin gedaan. Nu kon ik zelf beslissen hoewel het uiteindelijk niet op een strijd is uitgelopen, voelde het prettig dat ik het gezag had en het eindveto bij mij lag. Ik deed ook 95 % van de opvoeding en dan kun je zeggen 'ja vaders hebben evenveel recht op gezag' en daar ben ik het helemaal mee eens, maar geef ze dan ook evenveel plicht tot zorgen en opvoeden.
Maar Lexus, je zit toch ook niet op een zorgverplichting te wachten als de vader wegens psychische problematiek niet goed in de werkelijkheid zit en destructief in relaties staat? Je bent als ouder (m/v) gewoon het schip ingegaan met een problematische mede-ouder (m/v) en wetten zijn nou eenmaal zwart-wit. Daar moet je dan een draai aan zien te geven, zoals Temet er een heeft aangereikt voor deze nieuwe wet. Die wet is verder vast prima maar beter is nooit voor iedereen beter.
Mija schreef op 04-01-2023 om 12:54:
Maar Lexus, je zit toch ook niet op een zorgverplichting te wachten als de vader wegens psychische problematiek niet goed in de werkelijkheid zit en destructief in relaties staat? Je bent als ouder (m/v) gewoon het schip ingegaan met een problematische mede-ouder (m/v) en wetten zijn nou eenmaal zwart-wit. Daar moet je dan een draai aan zien te geven, zoals Temet er een heeft aangereikt voor deze nieuwe wet. Die wet is verder vast prima maar beter is nooit voor iedereen beter.
nee daar heb je gelijk in. Wat nodig zou zijn in deze kwestie zijn onderzoeken met cijfers: hoeveel vaders met en zonder gezag hebben een psychische problematiek versus hoeveel vaders hebben gezag terwijl ze veel minder in de opvoeding van de kinderen aanwezig zijn. Als de eerste groep heel klein is en de tweede behoorlijk groot, ben je een klein beetje met heel veel aan het vergelijken ten koste van die grotere groep.
Lexus schreef op 04-01-2023 om 12:58:
[..]
nee daar heb je gelijk in. Wat nodig zou zijn in deze kwestie zijn onderzoeken met cijfers: hoeveel vaders met en zonder gezag hebben een psychische problematiek versus hoeveel vaders hebben gezag terwijl ze veel minder in de opvoeding van de kinderen aanwezig zijn. Als de eerste groep heel klein is en de tweede behoorlijk groot, ben je een klein beetje met heel veel aan het vergelijken ten koste van die grotere groep.
Je maakt die wetten dan natuurlijk voor de grootste groep. Op zich is dat wel logisch. Maar de kleinere groep heeft daar nadeel van. Veel nadeel in het geval van gedeeld ouderschap met een destructieve partner, waarvan ik dan toch maar hoop dat het de kleinste groep is. Al kun je je dat wel serieus afvragen als het gaat over een populatie die het ouderschap via erkenning regelt in plaats van via huwelijk of geregistreerd partnerschap. Ik zou daar nog wel eens benieuwd naar zijn eigenlijk.
Maar dan nog, ik heb niet onmiddellijk een oplossing voor het feit dat zo’n wet een tweesnijdend zwaard is maar als de discussie hier in de richting gaat dat zo’n regel alleen maar positief is omdat ‘de mannen’ immers altijd door ‘de vrouwen’ van hun rechten worden beroofd, vind ik dat misogyn en wijs ik toch heel graag even op de werkelijkheid. Er zijn nou eenmaal klootzakken van mannen en klootzakken van vrouwen. En er zijn zowel mannen als vrouwen die hun kinderen en zichzelf proberen te beschermen tegen destructief gedrag van hun ex. Voor die mensen is gedeeld gezag een probleem waar je een weg in moet zien te vinden.
Mija schreef op 04-01-2023 om 13:15:
[..]
Je maakt die wetten dan natuurlijk voor de grootste groep. Op zich is dat wel logisch. Maar de kleinere groep heeft daar nadeel van. Veel nadeel in het geval van gedeeld ouderschap met een destructieve partner, waarvan ik dan toch maar hoop dat het de kleinste groep is. Al kun je je dat wel serieus afvragen als het gaat over een populatie die het ouderschap via erkenning regelt in plaats van via huwelijk of geregistreerd partnerschap. Ik zou daar nog wel eens benieuwd naar zijn eigenlijk.
Maar dan nog, ik heb niet onmiddellijk een oplossing voor het feit dat zo’n wet een tweesnijdend zwaard is maar als de discussie hier in de richting gaat dat zo’n regel alleen maar positief is omdat ‘de mannen’ immers altijd door ‘de vrouwen’ van hun rechten worden beroofd, vind ik dat misogyn en wijs ik toch heel graag even op de werkelijkheid. Er zijn nou eenmaal klootzakken van mannen en klootzakken van vrouwen. En er zijn zowel mannen als vrouwen die hun kinderen en zichzelf proberen te beschermen tegen destructief gedrag van hun ex. Voor die mensen is gedeeld gezag een probleem waar je een weg in moet zien te vinden.
Daarin zijn we het eens.
Trouwen, kinderen, verhuizen, baanverlies of wisselen van baan zijn allemaal momenten waarop iemand kan terugvallen in oude patronen...maar of dat voldoende reden is om iemand ui te sluiten van gezag? Het normaliseren van stress kan ook een deel van de oplossing zijn.
rebmaaviv schreef op 04-01-2023 om 15:44:
Trouwen, kinderen, verhuizen, baanverlies of wisselen van baan zijn allemaal momenten waarop iemand kan terugvallen in oude patronen...maar of dat voldoende reden is om iemand ui te sluiten van gezag? Het normaliseren van stress kan ook een deel van de oplossing zijn.
Dat ligt er behoorlijk aan hoe die stress zich uit. Als dat door middel van verbaal, emotioneel of fysiek geweld is, is dat een minder voordehandliggend idee. Dat wil zeggen: alleen de persoon die de stress ervaart en op een destructieve manier uit, kan besluiten daar wat ‘normaals’ mee te doen. Dat zou mooi zijn, als dat gebeurde. Maar zo gaat het vaak niet. Meestal zijn het de naasten die het proberen te ‘normaliseren’ en dan ben je zo jaren verder voordat je inziet dat je leven wordt beheerst door de spanningen van iemand anders. Die zelf vindt dat er met hem/haar niks aan de hand is en dat hij/zij zich perfect normaal zou kunnen gedragen als de partner en kinderen zich maar zouden gedragen.
