Grootouders recht op kleinkind?
Een korte vraag want ik ben echt zo moe.
Vinden jullie dat grootouders recht op hun kleinkinderen hebben? Wat zouden redenen kunnen zijn om contact gewoon niet toe te staan zonder enig schuldgevoel?
Nick lukt het je ook om je gedachten om te draaien? Je gunt de moeder van je vrouw misschien niet de omgang met jullie kind maar kan jij jullie kind omgang met zijn/haar oma gunnen?
Omgang kan natuurlijk ook 1x per 2 maand even een uur op bezoek. Je hoeft je kind daar niet achter te laten. Oma hoeft niet op te passen en kind hoeft daar niet te logeren. Je hoeft oma niet te vertrouwen want je hoeft je kind daar nooit alleen achter te laten.
EmmaT schreef op 16-08-2023 om 17:27:
[..]
Dit komt niet helemaal uit de lucht vallen.
Ik zeg overigens niet dat ik het er wel of niet mee eens ben
Maar aangezien het kabinet is gevallen zal deze wet er voorlopig niet komen is mijn inschatting.
Praktisch in dit geval vind ik dat jullie beiden moeten besluiten over jullie eigen moeder. Je kunt je vrouw het contact met haar moeder niet beletten. Juist nu ze zelf moeder is kan dat voor haar belangrijk zijn. Aan der andere kant lijkt het me gezien de geschiedenis logisch dat er voorlopig geen één op één contact is tussen oma en kleinkinderen. Dus daar zou ik met je vrouw afspraken over maken.
Daglichtlamp schreef op 16-08-2023 om 17:33:
[..]
Maar aangezien het kabinet is gevallen zal deze weet er voorlopig niet komen is mijn inschatting.
Praktisch in dit geval vind ik dat jullie beiden moeten besluiten over jullie eigen moeder. Je kunt je vrouw het contact met haar moeder niet beletten. Juist nu ze zelf moeder is kan dat voor haar belangrijk zijn. Aan der andere kant lijkt het me gezien de geschiedenis logisch dat er voorlopig geen één op één contact is tussen oma en kleinkinderen. Dus daar zou ik met je vrouw afspraken over maken.
Ergens hoop ik ook niet dat die wet er komt. Een kind heeft niets aan het getouwtrek tussen ouders en grootouders. De grootouders hebben zich gewoon neer te leggen bij het besluit van de ouders.
Verplichte omgang kan ook meer kapot maken dan nodig.
Bailey26 schreef op 16-08-2023 om 17:29:
Nick lukt het je ook om je gedachten om te draaien? Je gunt de moeder van je vrouw misschien niet de omgang met jullie kind maar kan jij jullie kind omgang met zijn/haar oma gunnen?
Omgang kan natuurlijk ook 1x per 2 maand even een uur op bezoek. Je hoeft je kind daar niet achter te laten. Oma hoeft niet op te passen en kind hoeft daar niet te logeren. Je hoeft oma niet te vertrouwen want je hoeft je kind daar nooit alleen achter te laten.
Eens. "Recht hebben op" vind ik sowieso een wat rare term in dit verband. Niemand kan rechten op een ander mens claimen, maar tegelijkertijd is er ook wat voor te zeggen dat iedereen in beginsel recht heeft zijn familie te kennen. Te weten wie de mensen zijn met wie hij een achtergrond en dna deelt.
Voor een kind kan het best fijn zijn om in elk geval die oma's af en toe gezien te hebben. Mits dat in een veilige context gebeurt zoals Bailey schetst. Niet omdat die oma's zo fijn zijn, maar zodat het kind als het ouder wordt ook snapt wie die mensen zijn en zelf kan ervaren dat het die oma's misschien wel niet zo aardig vindt. Daarvoor hoef je helemaal geen logeerpartijen of oppas te organiseren. Als het voor jullie mogelijk is, kan dat ook met een theevisite per jaar bij wijze van spreken.
En als het voor jullie sowieso onverdraaglijk is contact met oma te hebben, dan houdt het op.
Bailey26 schreef op 16-08-2023 om 17:29:
Nick lukt het je ook om je gedachten om te draaien? Je gunt de moeder van je vrouw misschien niet de omgang met jullie kind maar kan jij jullie kind omgang met zijn/haar oma gunnen?
Omgang kan natuurlijk ook 1x per 2 maand even een uur op bezoek. Je hoeft je kind daar niet achter te laten. Oma hoeft niet op te passen en kind hoeft daar niet te logeren. Je hoeft oma niet te vertrouwen want je hoeft je kind daar nooit alleen achter te laten.
Nee, ik heb dat jaren geprobeerd met m’n eigen moeder. M’n vrouw zit blijkbaar nog steeds vol hormonen en vergoelijkt nu dat ze dankzij haar moeder bij diverse pleeggezinnen terecht kwam waar ze ook niet echt ongeschonden uit kwam. Ik heb wel een goede band met m’n pa en z’n vriendin en m’n vrouw ook. Dus het is niet dat de kinderen zonder grootouders opgroeien.
Volgens mij kan omgang door grootouders alleen afgedwongen worden als er al een band was met de kinderen en die door bijvoorbeeld een vechtscheiding/contactverlies met een ouder verstoord raakt. Niet met een kind van negen dat je nog nooit hebt gezien en waarvan je toevallig het bestaan ontdekt.
Als jij geen contact hebt met je moeder sinds je 15e en dat ook niet meer wil, is het gek om dat nu opeens voor je kinderen wel te gaan initiëren. Als jouw vrouw wel contact wil met haar moeder, mag zij daar voor kiezen. Ook als jij dat niet begrijpt. Contact kan op vele manieren en frequenties. Af en toe op bezoek kan best en vraagt veel minder van oma dan structureel oppassen, logeren etc.
S.ndra schreef op 16-08-2023 om 16:57:
Als het onveilig is voor het kind.
Ik ben het met deze eens.
Ik heb na jaren therapie het contact verbroken met ouder en partner. Daarvoor liep het al niet goed maar de stem in mijn hoofd die mij altijd verantwoordelijk hield voor alles wat mis was met de relatie, is door therapie een stuk minder aanwezig.
Mijn kind was er al. Dus die heeft hier onder te lijden..toch denk ik dat ik haar vooral lijden bespaar. Hoe lastig ik het ook vind.
Het is moeilijk uit te leggen maar ik probeer het toch. Hoewel ik met vlagen nog boos ben op ouder (en partner van ouder) ben ik niet verbitterd en loop ik niet met woede rond. Ook heb ik ergens te doen met de persoon achter de ouder, want ik geloof nooit dat deze is geboren of mij heeft gekregen met de intentie om kwaad te doen. Uiteindelijk, zijn we allemaal een product van onze opvoeding. Het zal zwaar zijn voor hen. Denk ik.
Maar toch blijf ik bij mijn besluit. Uit zelfbescherming, uit bescherming van mijn inmiddels twee kinderen. Om de cirkel te doorbreken. Zonder wrok. Dat geeft rust en ruimte.
En dat gun ik jou ook want ik proef nog veel
boosheid.
Heel eerlijk denk ik niet dat het wat uitmaakt welke reacties hier volgen, want ervaring heeft vooral geleerd dat jij een hele aparte, en zeer rechtlijnige, kijk hebt op bepaalde zaken. Dit topic verbaasd mij dan ook enigszins, want als je er al ingaat met een kokervisie, zal niemand jou kunnen overtuigen van een wellicht andere en betere visie.
Voor mij is een ouder een goeie ouder als deze een situatie vanuit het kind kan beredeneren, al gaat dit nog zo in tegen je eigen gevoel en visie.
Wees eens wat duidelijker,
kind heeft recht op opa en oma mits zij lief 🥰 zijn en veilig zijn .
Nick90 schreef op 16-08-2023 om 17:39:
[..]
Nee, ik heb dat jaren geprobeerd met m’n eigen moeder. M’n vrouw zit blijkbaar nog steeds vol hormonen en vergoelijkt nu dat ze dankzij haar moeder bij diverse pleeggezinnen terecht kwam waar ze ook niet echt ongeschonden uit kwam. Ik heb wel een goede band met m’n pa en z’n vriendin en m’n vrouw ook. Dus het is niet dat de kinderen zonder grootouders opgroeien.
Ik vind het nogal wat dat je de mening van je vrouw afdoet als "vol met hormonen". Ze is het gewoon niet met je eens. En aangezien het haar moeder is, vind ik wel dat haar mening zwaarder weegt. Zo te lezen is er geen geweld of mishandeling in het spel, dus ik snap niet zo goed waarom je het contact wil tegenhouden. Ze heeft flinke steken laten vallen in de opvoeding, maar ze hoeft jullie kind niet op te voeden.
MiniJCW schreef op 16-08-2023 om 19:58:
[..]
Ik vind het nogal wat dat je de mening van je vrouw afdoet als "vol met hormonen". Ze is het gewoon niet met je eens.
Lekker makkelijk, toch? Dan hoeft hij haar hele standpunt niet in overweging te nemen, want dankzij haar labiele toestand is haar mening niet relevant.
Ik ben het eens met een vorige post: Als jij niet wil dat de kinderen met jouw moeder omgaan, dan is dat je goed recht. Maar als zij wel wil dat de kinderen met haar moeder omgaan en dat kan (veilig), dan is dat haar goed recht.
Mijn grootouders waren allemaal complexe mensen die lang niet altijd makkelijk of lief in de omgang waren. Mijn ouders hadden een complexe band met ze. Ze vormden geen direct gevaar voor mij, maar het zou niet eens bij mijn ouders opgekomen zijn om ze te vragen op te passen.
Ik ben blij dat ik ze allemaal gekend heb, en ze "oma" en "opa" genoemd heb. Over het algemeen is het fijn en waardevol voor een kind om te weten waar je vandaan komt, ook al is het niet altijd het meest plezierige beeld. Dat geldt voor ouders evengoed als grootouders. Ik ben blij dat ik de ruimte heb gehad om afstand te nemen in tijden waarin ik dat wilde. En blij dat de deur open is blijven staan.
Bij mij zou er dus om maar een reden geen contact zijn: als ik zelf ook helemaal geen contact zou willen, en mijn kind te jong zou zijn daar zelf een stem in te hebben. Redenen om met ouders te breken zijn voor iedereen anders. Soms kun en wil je vergeven, soms niet. Dat hangt geheel af van de situatie, de betrokken personen, etc. Je hoeft daar nooit verantwoording over af te leggen. Echter als mijn ouders deel uitmaken van mijn leven, zou ik mijn kind daar altijd bij betrekken. Mits dat onder veilige omstandigheden kan, zou dat ook opa opzoeken in de gevangenis of afkickkliniek kunnen zijn.
In dit geval is het natuurlijk geheel aan je vrouw of ze contact toelaat - mits onder veilige omstandigheden. Jouw motivatie om het niet toe te staan is haar "straffen" voor de jeugd die je vrouw gehad heeft, maar daar sta jij buiten.
RoodVruchtje schreef op 16-08-2023 om 19:08:
Heel eerlijk denk ik niet dat het wat uitmaakt welke reacties hier volgen, want ervaring heeft vooral geleerd dat jij een hele aparte, en zeer rechtlijnige, kijk hebt op bepaalde zaken. Dit topic verbaasd mij dan ook enigszins, want als je er al ingaat met een kokervisie, zal niemand jou kunnen overtuigen van een wellicht andere en betere visie.
Voor mij is een ouder een goeie ouder als deze een situatie vanuit het kind kan beredeneren, al gaat dit nog zo in tegen je eigen gevoel en visie.
Mee eens. Je gaf ondertussen eigenlijk je mening al weer en die staat behoorlijk vast. Het klinkt wel alsof er een meningsverschil is over een ding, een eigendom: wie heeft er wat over te zeggen? Je kind is nog jong en afhankelijk van jou en jouw vrouw. In de praktijk houdt dat in dat de ouders beslissen.
Toch vind ik dat je van het kind moet uitgaan. Dit kind heeft niet dezelfde positie als jou of als jouw vrouw en zal dus niet dezelfde ervaring opdoen als jij. Elk kind heeft het recht de grootouders te leren kennen. Het niet kennen van de mensen waaruit jij bent voorgekomen is een enorm gemis. Ik heb een deel van mijn familie nooit gezien wegens omstandigheden en ik had geen beeld van mijn familie. Dus wist ik ook niet welke eigenschappen ik van welke kant heb. En als je dat aan de kant van je moeder én je vader hebt. Dat is dubbel op.
Je mag geen sta in de weg zijn tussen grootouders en je kind. Als ouder hoor je te denken in oplossingen, hoe is het wel fijn, wel veilig voor mijn kind. En pas als ook af en toe een kopje thee drinken onveilig blijkt, kan je er vanafzien. Maar contact gebruiken om iemand uit jouw leven bannen (en daarmee uit dat van je kind), dan gebruik je je kind als werktuig. Omgekeerde wereld.
Als ik jou was zou ik aan jouw vrouw vragen of zij die taak op zich wil nemen waarbij je haar laat weten waar je bang voor bent, waar zij alert op moet zijn. Gewoon omdat het bij jou veel emoties oproept. Moeders van baby’s zijn heel alert op veiligheid voor hun kind dus dat oordeel kan je volkomen aan haar overlaten. Daar kan je blind op varen.
Eens met de meeste inbreng hier
Nee, je hebt geen recht op je kleinkind. Maar ja, ik vind wel dat een kleinkind in zekere zin "recht heeft" op een grootouder, op liefdevolle familie en het weten wat diens geschiedenis is.
Maar hoe zit het nu dan met contact tussen je vrouw en haar moeder? Want jullie oudste is al negen? Kent hij die oma al? Weet oma van zijn bestaan? Heeft ze ooit interesse getoond?
Ken jij je schoonmoeder eigenlijk wel? Of ga je enkel af op wat je van je vrouw weet?
Verder wil ik je aanraden om wat meer open te staan voor adviezen van andere mensen. Je hebt niet altijd de wijsheid in pacht. Ook als je gevoel direct nee roept, slaap er een nachtje over, denk er over na, probeer het van een andere kant te bekijken. Dan mag het alsnog een nee blijven, maar kan je misschien ook leren dat soms je mening bijstellen helemaal niet erg is.
Het belangrijkste; kun je je keuzes aan je kinderen uitleggen en jezelf daarbij in de spiegel aankijken?
