Veranderingen, geen structuur
Een goede dag allemaal,
Van mijn kindertijd, toen 7 jaar heb ik mijn watervaste stempel Autisme gekregen. En ik herken mijzelf erin, kan niet goed tegen onverwachte momenten en kan moeilijk gedachten of controle loslaten.
Maar als vader van een baby weet jullie waarschijnlijk allemaal dat er geen structuur is, en ik neem mijn dochter niet kwalijk ze groeit goed op haar tempo 
.
Maar voor we aan kinderen begonnen werd enkel aan ons de possitieve dingen vertelt, waardoor ik volledig niet voorbereid en heel gestresst als vader begon (paniekaanvallen).
Ik heb raad gevraagd aan mijn ouders, want ze hebben mij goed opgevoed. Maar dan beweren ze dat ze de slechte momenten niet meer kunnen herineren en krijg ik als advies bij mijn problemen "lees een boek".
Dus stuur ik vaak op mijn gevoel en luister ik naar wat mijn dochter vertelt (via huilen, gedrag). Maar éénmaal ik denk haar door te hebben en structuur te hebben verandert weer alles, een groei of sprongje.
Ik snap ook dat iedereen een ander manier van opvoeding heeft, daarom kan krijg ik geen concreet antwoord uit. Maar waarom vertellen dan vaak dat ik fout ben. Waardoor ik aan mijn zelf begin te twijfelen.
Mijn vrouw heeft een gezegte "je wil jezelf verzorgen, je wil je huis proper houden, je wilt voor je kind zorgen. Maar je kan maar 1 ding tegelijk". En zo voelt het ook wij zijn zo mee met onze dochter, dat onze huistaken achterlopen. En omdat ik autisme hebt heb ik daarmee problemen als de vaat blijfstaan of stof op de meubels komen. Een poetsvrouw ziet mijn vrouw niet zitten. Mijn ouders bieden hun hulp aan, maar die nemen gewoon je huis over en ik/ partner hebben niks te zeggen in ons eigen huis. fustraties!
Onze relatie is ook helemaal anders dan voor we aan kinderen begonen. Het was moeilijk om zwanger te geraken kosten ons 3 jaren proberen, 1 miskraam en 1 jaar medische hulp. Maar onze wonder is geboren ^^! Mijn vrouw is vaak moe en daar door korte lot. Ik vraag haar te helpen, maar laat me niet toe (precies een muur rond haar. En hierdoor zijn we wat elkaar uit het oog verloren. Ik wil terug tijd voor connectie (date gaan, een dage voor ons zelf) maar ze heeft daar geen intresse naar. Ze heeft moeilijk onze dochter bij een andere te laten (voor zelf 1 dag).
Ik probeer een momentje voor mijzelf te nemen (1 dag in de week voor mijn hobby) maar ik moet vaak toestemming vragen en vaak eindig het met een nee. En ik heb problemen mee als mijn partner een bom laat vallen, dat ze event heeft met werk en ik alleen blijf met mijn dochter. (in 1 maand 3 keer voorgevallen).
Ik weet dat ik veel vraag, maar een beetje structeur helpt veel
Ach L3m0n, je paniek spat van het scherm! En ik snap dat wel. Als autist is het krijgen van kinderen één enorme trigger van al je angsten. En zeker de tijd met een baby. Want er is geen dag hetzelfde, ritme en regelmaat zijn ver te zoeken, die moet je zelf inbouwen voor zover mogelijk. En dat is heel lastig.
Je schrijft dat je al op je 7e de diagnose kreeg. Heb jij en hebben je ouders in al die jaren ondersteuning gehad? Met andere woorden: heb je een beetje een handleiding van jezelf geschreven in die jaren? Daar kun je dan nu misschien op teruggrijpen.
En heeft je vrouw wel in de gaten wat het betekent om autisme te hebben? Of een partner met autisme?
Ik zou als ik jou was via de huisarts iets van thuiscoaching of een of andere vorm van ambulante begeleiding aanvragen. Jij hebt denk ik iemand nodig die naast je staat en je kan helpen om situaties te begrijpen en praktische oplossingen te bedenken. Mijn zoon van 24 met ASS heeft begeleiding via Boba. Ik weet niet of dat ook bij jou in de buurt bestaat (gezien je schrijfstijl denk ik dat je uit België komt, daar werkt het vast anders), maar je huisarts moet je dat kunnen vertellen.
Hoe oud is je dochter? Na verloop van tijd gaat de ontwikkeling wat minder snel en valt er meer structuur te herkennen in de dagen en nachten. Het blijft niet zo heftig als in het begin.
Ik denk dat je vrouw gelijk heeft met dat jullie maar 1 ding tegelijk (goed) kunnen. Maar om het voor jou leefbaar te houden moeten de randvoorwaarden wel optimaal zijn. Dus ik zou zéker kijken naar een hulp in het huishouden. Waarom wil ze dat niet? Vanwege de kosten? Vertel haar maar dat het vele malen meer gaat kosten als jij straks met een burn out thuis komt te zitten.
Ik snap dat het voor jou belangrijk is om regelmatig te kunnen ontprikkelen. Maar een hele dag per week, daar zou ik ook niet mee akkoord gaan. Mijn man (geen diagnose, wel veel kenmerken van ASS) zat 's avonds vaak muziek te maken of te luisteren met zijn koptelefoon op. Lekker even geen contact met de buitenwereld. Had hij ook nodig om het vol te houden.
Dat je vrouw een paar keer weg moest voor haar werk en dat als 'bom' laat vallen, vind ik wel heel vreemd. Dat soort dingen bespreek je toch van tevoren met elkaar? En ik vind het in dat kader ook heel vreemd dat weggaan met jou niet kan omdat ze de baby niet bij een ander wil laten. Gaat jullie kindje niet naar een opvang op dagen dat jullie allebei werken? Dan moet het ook lukken om eens een keertje samen uit eten te gaan. Veel mensen maken de fout om de relatie als een gegeven te beschouwen, en zijn dan verbaasd als na een paar jaar blijkt dat de partners eigenlijk niks meer delen. Dus ik zou er niet zomaar genoegen mee nemen dat ze niet wil.
Nou, een heel epistel. Maar belangrijkste lijkt mij dat jullie praktische ondersteuning krijgen. Ik zeg jullie, omdat ik het idee krijg uit je bericht dat je vrouw zich niet realiseert wat het betekent om een partner met ASS te hebben. En daarmee legt ze een bom onder jullie relatie. Dat moet ze zich wel (gaan) realiseren. Want zo loopt het geheid fout, of dat nou of korte of lange termijn is. En als ze (nog) niet mee wil werken: gewoon zelf in gang zetten. Doen hoor!
dat van het werk weet je toch van te voren al? Moest ze vaker weg voor werk, voor de geboorte van jullie baby en werd dat toen ook op het laatste moment medegedeeld?
Krijg je hulp voor je autisme? Ik zou inzetten op een coach om het beter behapbaar te maken. Dit si voor jou niet makkelijk en ook niet voor je vrouw. Er zal begrip moeten komen van beide kanten voor elkaar en als dat er niet voldoende is, raad ik hulp aan.
BritgetJones007 schreef op 04-04-2024 om 16:55:
dat van het werk weet je toch van te voren al? Moest ze vaker weg voor werk, voor de geboorte van jullie baby en werd dat toen ook op het laatste moment medegedeeld?
Nee, nog nooit eerder gebeurt. Ze zegt altijd minder dan een week en dat is te kort. Zeker omdat zeg dat feest van werk is 40 jaar bestaan. Ook moeilijk dat ze mooi omkleed en nooit voor mij.
weet en begrijpt jouw vrouw wat de autisme voor gevolgen voor jou heeft?
Ander ding; die structuur gaat zeker wel komen. Ik gaf flesvoeding en had op baby leeftijd standaard flestijden en routines , eten spelen slapen. Alles vaste tijden. Alles was voorspelbaar. En peuter en kleuter helemaal. Vaste momenten voor werkelijk alles.
Krijg je heel makkelijke kinderen van
Dus nee structuur is er nog niet maar denk niet dat dit nooit komt
Advies is wel houdt het bij 1 kind.
absor schreef op 04-04-2024 om 23:06:
weet en begrijpt jouw vrouw wat de autisme voor gevolgen voor jou heeft?
Ander ding; die structuur gaat zeker wel komen. Ik gaf flesvoeding en had op baby leeftijd standaard flestijden en routines , eten spelen slapen. Alles vaste tijden. Alles was voorspelbaar. En peuter en kleuter helemaal. Vaste momenten voor werkelijk alles.
Krijg je heel makkelijke kinderen van
Dus nee structuur is er nog niet maar denk niet dat dit nooit komt
Advies is wel houdt het bij 1 kind.
1≠N
absor schreef op 04-04-2024 om 23:06:
weet en begrijpt jouw vrouw wat de autisme voor gevolgen voor jou heeft?
Ander ding; die structuur gaat zeker wel komen. Ik gaf flesvoeding en had op baby leeftijd standaard flestijden en routines , eten spelen slapen. Alles vaste tijden. Alles was voorspelbaar. En peuter en kleuter helemaal. Vaste momenten voor werkelijk alles.
Krijg je heel makkelijke kinderen van
Dus nee structuur is er nog niet maar denk niet dat dit nooit komt
Advies is wel houdt het bij 1 kind.
Zeker, structuur geeft houvast. De meeste kinderen vinden die houvast prettig. Maar om nou te stellen dat je daar makkelijke kinderen van krijgt, die link zie ik niet helemaal. Of liever, helemaal niet. Dat je makkelijke kinderen hebt is meer een kwestie van geluk hebben. Opvoeding heeft daar maar heel weinig mee te maken. Maar die op-de-borst-klopperij zie je wel vaker bij mensen bij wie het allemaal redelijk soepel loopt. Newsflash: als het niet zo soepel loopt is dat niet per definitie een kwestie van niet goed opvoeden!
En ik vind dat je je wel heel wat aanmatigt om er meteen een advies aan toe te voegen om het bij 1 kind te houden zeg...
Dat wou ik even kwijt.
@L3m0n: heb je wat aan de reacties hierboven? Heb je misschien nog concretere vragen waar we je mee kunnen helpen?
Jonagold schreef op 05-04-2024 om 13:08:
[..]
Zeker, structuur geeft houvast. De meeste kinderen vinden die houvast prettig. Maar om nou te stellen dat je daar makkelijke kinderen van krijgt, die link zie ik niet helemaal. Of liever, helemaal niet. Dat je makkelijke kinderen hebt is meer een kwestie van geluk hebben. Opvoeding heeft daar maar heel weinig mee te maken. Maar die op-de-borst-klopperij zie je wel vaker bij mensen bij wie het allemaal redelijk soepel loopt. Newsflash: als het niet zo soepel loopt is dat niet per definitie een kwestie van niet goed opvoeden!
En ik vind dat je je wel heel wat aanmatigt om er meteen een advies aan toe te voegen om het bij 1 kind te houden zeg...
Dat wou ik even kwijt.
@L3m0n: heb je wat aan de reacties hierboven? Heb je misschien nog concretere vragen waar we je mee kunnen helpen?
Ja, helemaal mee eens. Van die mensen met supermakkelijke kinderen, die van ' je hebt er geen kind aan-type', heel erg rustig en bedeesd karakter hebben en die dat dan aan hun opvoeding wijten.
Inderdaad op 'de borst klopperij', terwijl dat toch echt vooral aan het karakter is te wijten van het kind.
