Dochter (11) heeft het moeilijk op school

Herkenning

Voor mijn dochter was het heel lastig. Ze is ook vaak uitgevallen en had al jaren een probleem met angsten op school.
Ik benadrukte altijd dat het handig is om je eigen beste vriendje te zijn en dat ze gelukkig ook mensen had buiten school die om haar gaven en graag met haar omgingen.
Je dochter heeft in elk geval al de juf op school waar ze steun aan kan hebben.
Wat ik nog het meest lastig vond achteraf is dat je toch blijft proberen een kind bij de rest te betrekken maar dat heeft in het geval van mijn dochter vaak juist voor pijnlijke en negatieve incidenten gezorgd.
Gelukkig ging het met mijn dochter op het voortgezet onderwijs een jaar lang veel beter.
Het is moeilijk wat je kunt doen. Of doorzetten en het laatste jaar zo goed mogelijk doormaken of nog van school veranderen?
Of accepteren dat het is wat het is en voorkomen dat er teveel energie gestoken wordt in het alsnog betrekken van een kind met negatieve gevolgen. Maar vooral insteken waar het wel goed gaat en op zoek naar succeservaringen buiten de school.

Buiten school

Wellicht kan je dochter andere contacten aanvallen, buiten school? Hier wordt afgesproken met kinderen van de sport, van de zwemles, een buurmeisje, van de scouting, muziekles. Bij elke vereniging is er wel iemand, vaak inderdaad maar 1 of 2, waar het mee klikt, maar dan klikt het ook echt en kunnen ze uren samen spelen.

andere school?

Ik zou een andere school overwegen. Een meisje dat op school zat bij een van mijn kinderen is op die leeftijd ook nog van school gewisseld, zij vond ook helemaal geen aansluiting. Het was ook gewoon geen leuke klas, ook allemaal van die haaievinnen. Het heeft dat meisje veel goed gedaan.

Reactie

Dank voor jullie reacties.

Om te beginnen is het heel dubbel voor mijn dochter. Aan de ene kant is ze kwetsbaar en onzeker maar ze voelt echt de afwijzing en is niet van plan om zich hier steeds aan bloot te stellen. Dus zoekt ze de groep niet actief op en blijft ze aan de zijlijn. Echter, in de klas is er dus niemand waar ze echt aansluiting bij heeft. Ze wordt niet meer gepest maar wel buitengesloten. Overigens is het gewoon geen leuke groepsdynamiek. Wij stimuleren haar ook niet om wel aansluiting te zoeken, want dat is tot nu toe ook niet gelukt. Steeds de dekstel op je neus lijkt ons ook niet bevordelijk.

Ze zit op tennis en dat is leuk maar ze heeft daar niet iemand gevonden waar ze buiten de les ook contact mee heeft.
Ze heeft nu 1 zaterdag meegedraaid bij de Zeeverkenners bij de plaatselijke Scouting. Dit vond ze erg leuk. Een groep van kinderen van 11 tot en met 16. In september komt daar weer een nieuwe lichting 11 jarigen bij die doorschuift vanuit de jongere groepen. Ze gaat zelfs al mee op zomerkamp. Een week lang. We gaan het zien, heel leuk en spannend. We hopen uiteraard dat dit voor haar succeservaringen zijn die helpen haar zelfvertrouwen op te bouwen.

Ze is zelf ook niet makkelijk hoor, het is er echt eentje met een gebruiksaanwijzing. Kan snel boos worden, maar is van binnen gewoon heel onzeker. Hier zijn we uiteraard ook mee aan de slag.

Ik vind het alleen zo sneu dat ze zo alleen is in de klas. Ze hebben een continurooster, dus echt ruimte om haar gedurende de dag even een hart onder de riem te steken is er niet. Nu gaan ze in augustus ook meteen op kamp en dat is ook zo dubbel. Ze heeft er heel veel zin in, maar de meiden hebben al aangegeven niet naast haar in de bus te gaan. Nu heeft de leerkracht gelukkig al aangegeven dat zij dit bepalen en niet de kinderen. De meiden slapen met zijn allen op 1 kamer en dit is voor haar ook zo spannend. Als ze dan weer helemaal alleen gelaten wordt, is dit uiteraard heel sneu. Ik heb op mijn slechte momenten echt de neiging om haar thuis te houden.
Van school veranderen gaan we niet doen. Ze zit op een hele goede school met een geweldige leerkracht en ze wil zelf ook echt niet weg gelukkig.
Overigens heeft ze in de straat wel leuke kinderen waar ze dagelijks mee buiten speelt.

Amare

Dat is inderdaad iets wat ik al met haar besproken heb. We gaan haar iets meegeven voor in de pauzes. Over het projecteren: daar heb je uiteraard gelijk in, ik heb deze post gestart omdat ik ergens mijn emoties kwijt moet die ik bij haar niet kwijt wil. Ik vertel haar niet dat ik haar zielig of sneu vind, maar voel dat wel. Dus ik ben heel verdrietig over de situatie maar kan en wil dit niet aan haar meegeven.

alleen

Alleen tijdens pauzes, daar kun je niets positiefs, niet eens neutraal van maken vind ik. Dat is gewoon sneu.(muv enkele kinderen die hier echt geen problemen mee hebben.)
Ik denk echt dat alleen school hier iets mee kan, in die zin vind ik de school helemaal niet zo fantastisch. Ze hebben het al veel te ver laten komen, lastig terugdraaien nog. In een onveilige groep (hele goede school?) is iedereen hard bezig met z'n eigen plekje te bevechten. Vaak alleen maar oog dan voor zichzelf, zien wrs de anderen (dus ook je dochter) niet eens.
Overigens heeft dochter hier een vriendin die snel boos wordt, onzeker is en zich echt óveral over afgewezen voelt. Voelt zich enorm snel buitengesloten in een drukke groepsdynamiek waarin vanalles in rap tempo gebeurt. Lastig. Ik herken veel van mezelf in dat meisje, al ging bij mij de boosheid naar binnen ipv naar buiten. Met verbazing heb ik altijd gekeken naar sociaal succes van dochter, die zich werkelijk nooit buitengesloten voelt, ook niet in situaties waarin ik echt met kromme tenen zat en allang was afgehaakt. Dochter gaat stug door en dat werkt enorm goed. En dat is dan weer een positieve bekrachtiging voor haar zelfvertrouwen en zo is de circel rond. Dochter is niet overmatig op zichzelf gericht hoewel ze wel zichzelf blijft, is gericht op de groep en hoe ze daar binnen past. Bij de onzekere vriendin heb ik sterk het gevoel dat ze erg met zichzelf bezig is en alles op zichzelf betrekt. Eerlijk gezegd vind ik het minder leuk als dat meisje erbij is, het is zelden ontspannen en het is wachten op een boze uitval. (Maar dochter heeft daar nu weer niet zoveel last van dat ze niet meer afspreekt)
Kun je zelf niet dingen organiseren met kinderen uit de klas, een feestje of leuke activiteit, aanpappen met ouders om samen dingen te doen?

Lara

Het is ook echt niet leuk. Ik vind het ook echt sneu.

De groep meiden is al sinds het begin niet echt ok. De leerkrachten hebben hier veel aandacht aan besteed, en mijn dochter is later ingestroomd. Mijns inziens hadden ze deze groep uit elkaar moeten halen, maar dat is ook niet zomaar gedaan. Er wordt echt veel aandacht aan besteed en vooral de leerkracht die ze nu hebben, is echt heel goed met ze. Echter, niemand kan zo'n groepje dwingen om kinderen toe te laten.
Een deel van het 'probleem' komt ook zeker bij mijn dochter vandaan hoor. Zoals ik schreef, ze kan snel boos zijn, en voelt zich snel afgewezen. Dus kinderen vinden haar raar. We zien haar nu wel stappen maken en zijn hier echt hard mee aan de slag. Scouting is daar een onderdeel van. Leren in sociale setting.

Ik zie de voormalig vriendin van mijn dochter stug blijven proberen om bij het groepje te komen en steeds onzekerder worden omdat er steeds een afwijzing volgt. Ik ga zeker niets proberen te ondernemen met de meiden in de klas, omdat ze echt heel erg vervelend kunnen zijn. Ik heb dit gemerkt bij de avondvierdaagse waar ik meeliep. Het groepje liep achter mij maar 1 was er niet bij van de 'harde kern'. Daar werden echt de naarste dingen over gezegd achter haar rug om, dus het is gewoon onveilig. En dat ging dus over een van hen.
De moeders dragen onbewust bij aan het probleem. Ze regelen veel voor de meiden, maar altijd voor het vaste groepje. Niet zo gek aangezien ze al sinds groep 1 bij elkaar zitten. Nogmaals dit is zeker niet bewust en ik ga hier ook niet over in gesprek zolang het geen pesten wordt.

Deze manier van van me af schrijven en reageren en vooral de reacties helpen me relativeren en dingen op en rijtje te zetten, dus ik hoop dat we nog even door kunnen gaan.

Wat wij hebben gedaan

Onze dochter werd ook buitengesloten, vanaf groep 3. Niet echt gepest, maar ze mocht ook vaak niet meedoen. Liep alleen in de rij naar het gymlokaal, dat soort dingen. Ook bij ons een groepje moeders die erg close waren en het gedrag zo in stand hielden. Op een gegeven moment is het groepsproces zo ingesleten, dat iedereen zich er bij neer legde, zelfs de docenten.
Mijn dochter had niet echt een gebruiksaanwijzing; toch is ze in therapie gegaan. Het hielp niet echt. Ze kwam er niet meer tussen.
Wij hebben haar aan het einde van groep 7 naar een andere school gedaan. Dochter wou dit zelf absoluut niet. Je denkt als kind toch vaak dat het alleen maar erger kan worden. Maar het heeft wonderen gedaan. Dochter kwam binnen in groep 8, waar ze vaak toch al een beetje op elkaar zijn uitgekeken, en werd zeer interessant gevonden. Binnen korte tijd bloeide ze helemaal op, zelfs haar schoolresultaten werden een stuk beter.( Ze zit nu in 4 VWO.)
De afgelopen 2 jaar vertelt ze pas hoe erg het is geweest op de vorige school. Ze heeft er veel erger onder geleden dan wij ooit hadden gedacht.
Je wikt niet van school wisselen zeg je. Dat snap ik wel, maar ik kan je uit eigen ervaring zeggen dat het fantastisch kan uitpakken, hoe zeer je kind er ook tegen opziet. En later blijkt dan misschien dat die goede school voor je dochter helemaal niet zo goed was.
Maar wat je ook doet, besef dat het waarschijnlijk nog erger is dan jullie nu weten..

hier ook

Ik ben zelf in groep 8 nog van school gewisseld en het heeft heel goed uitgepakt. Ik werd meteen geaccepteerd en heb nog mooi wat zelfvertrouwen kunnen opbouwen voor de overstap naar de middelbare school. Een overstap is dus zeker geen raar idee.

Reactie

Bedankt weer voor de reacties. Het breekt mijn hart om te zien hoe zwaar sommige kinderen het toch hebben. Wij zijn al van school veranderd in groep 6 om met name de leeromstandigheden. Ook op die school was mijn dochter een buitenbeentje. Ik wil vanwege herkenbaarheid niet teveel in details treden maar mijn dochter heeft ook op andere gebieden (oa leertechnisch) wat uitdagingen. De manier waarop haar huidige school haar begeleidt, is echt heel fijn en slaat geweldig aan. Ze voelt zich bij de leerkracht heel goed en vertrouwd en met hoe zij nu nog is, ben ik ervan overtuigd dat haar dit op een andere school weer zou overkomen. Dus hoe goed ik een overstap begrijp, we hebben het zelf ook al gedaan, dat is in deze situatie echt geen optie.

We merken in ons gezin en ook daarbuiten dat ze zich erg jong gedraagt voor haar leeftijd. Ik heb nog 2 kinderen boven haar en er is niet eens een beetje vergelijking te maken. We zijn, zoals gezegd, op verschillende manieren met haar bezig, en het enige stukje waar ik zo weinig voor haar kan doen is het stukje op school.

De emoties die dat met zich meebrengt bij mij en mijn man, zijn zo lastig verborgen te houden voor haar. Elke dag na school maar weer afwachten hoe ze zich voelt. Nogmaals, ze wordt niet gepest, maar wel buitengesloten. Toch gaat ze altijd blij naar school, wetende wat er gaat komen. De boosheid en het verdriet komen er thuis wel uit en ze weet dondersgoed dat het niet klopt.

Echter doordat zij ook zelf aan de zijlijn blijft staan en heel verlegen is, weet ik niet goed hoe ik haar daarin kan sturen. Erbij gaan staan en maar weer een rug zien of het groepje zien weglopen vind ik ook niet ok voor haar.

Emma

Mijn dochter heeft ook als een aantal jaren een diagnose ADHD, en dit beeld klopt ook helemaal. Maakt het er niet makkelijk op, maar wat je zegt, ze moet er ook echt zelf mee leren leven.

Gek genoeg hebben wij nooit een kankertraining overwogen omdat ze ook zo sterk is en een eigen stijl heeft. Dit is echter vooral thuis en niet op school. Inmiddels overweeg ik dit wel te gaan doen.

Ik weet dat mijn eigen emoties de zaak kleuren. Dat is dus precies waarom ik hier een draad gestart ben. Ik moet echt even kunnen spiegelen met ouders met en zonder ervaring met een soortgelijke situatie. Ik merk dat ik uitkijk naar reacties en mezelf naarmate ik er meer over vertel steeds rustiger ga voelen.

Kanjertraining

Zou niet mijn eerste keus zijn. Dan kleeft er toch vaak voor een kind aan dat zij degenen zijn die fout zitten en zich moeten 'verbeteren'.
Geen al te prettige omstandigheid om je zelfvertrouwen te verbeteren.
Ik kreeg dan ook de opmerking een keer van een schooldirecteur of ik niet liever kind op een hobby zag waar ze goed in was. En dat vond ik eigenlijk wel een sterke.
Maar iets als sterkamp of maankamp zou ik ook niet uitsluiten.
En zelfs de kanjertraining niet. Maar dat is niet voldoende denk ik om voor meer zelfvertrouwen en welbevinden te zorgen.
Het is gewoon lastig.
Ik deed dochter op dat moment, na open dagen bezocht te hebben, op drumles. Daar bleek ze werkelijk talent voor te hebben.
Helaas werd ze op de opvang ernstig in haar oren geschreeuwd, diverse malen, gewoon flauw geintje van groepje kinderen. Daar kon ze zich niet tegen verweren maar daardoor heeft ze driekwart jaar lang last van haar oren gehad.
Met als gevolg dat die kleine handjes bij het spelen voortdurend de bekkens zaten te dempen.
Dol zou je er van worden als moeder zijnde zeg maar.
Nou ja. Het is gewoon puzzelen maar je blijft op je doel afgaan.
Meer zelfvertrouwen, weerbaarheid en beter voelen voor je dochter.

Verdrietige moeder

Je bedoelt natuurlijk kanjertraining met een j
Het is niet zo dat daar alleen maar hele onzekere kinderen komen hoor. En, zie hierboven: het is niet zaligmakend. Maar mijn kind kreeg ook het gevoel dat we er samen iets aan probeerden te doen en dat was voor haar ook prettig. En zelf heb ik er dus heel veel aan gehad.
De allerbelangrijkse reden waardoor ze meer zelfvertrouwen kreeg was het schoolsucces in het voortgezet onderwijs. Dat heeft haar een enorme boost gegeven. Op de basisschool was ze toch altijd aan de instructietafel, extra hulp bij lezen en rekenen. Nooit was het eens gewoon hetzelfde als de anderen (voor haar gevoel). Op de middelbare school deed ze gewoon mee, haalde voldoendes en ging op in de massa. Inmiddels stroomt ze wel af naar een lager niveau, dat heeft meer te maken met dingen van de afgelopen maanden en het leren van een vak. Maar ze is een stuk sterker en ze gaat nog steeds graag naar school. Ook in het komende jaar heeft ze veel zin!

lastig

Ik voel me toch enigzins aangesproken in dit draadje.
Op een dubbele manier; één kind viel buiten de boot, maar ook vanuit de andere kant bij een ander kind. Dochter past weer veel eerder in profiel dat je schetst van de 'meisjes die niet deugen'.
En daar heb ik best wel moeite mee. Ja, dochter (en vriendinnen) zijn goed gebekt. Ja, ze hebben met elkaar al lang, met sommigen vanaf groep 1, contact. Ouders kennen elkaar ook al lang en spelen daar ook soms een rol in.
En nee, ik durf er mijn hand niet voor in het vuur te steken dat dochter nooit iets vervelends doet. Niet roddelt over een ander. Maar in wezen is het een lief kind hoor. En dat vind ik echt van al haar vriendinnen. Ze moeten nog een hoop leren!
En tsja, dat leren, daar heb ik soms mijn twijfels bij, of ze wel het goede leren op school. Of er wel genoeg aandacht is voor een goed groepsklimaat ed, waarin iedereen gewaardeerd wordt en erbij hoort.
Maar dat kun je toch de kinderen niet aanrekenen?
Ik vind je erg dubbel. Je wil dat je dochter niet buitengesloten wordt, maar eigenlijk wil je ook niet dat ze erbij hoort. Want bij die meisjes wil je haar niet. Ik weet het niet hoor, dat is ook iets dat je over kunt brengen op je dochter?
Nog even over dat vriendinnetje van dochter dat verder genoeg vriendinnen heeft, maar zich dus ook zo afgewezen kan voelen. Ik zie het bijv gebeuren bij gezamenlijke uitstapjes of feestjes oid. De meeste meisjes doen gewoon mee met dat wat er ter plekke gebeurt. Dat meisje niet. Ze verwacht een uitnodiging, aansporing, dat er speciaal plek voor haar wordt gemaakt of wat dan ook. Of dat iemand haar vraagt wat zij wil. Terwijl dat aan die anderen ook niet gevraagd wordt, die doen gewoon mee. Waarop zij zich tekort gedaan voelt (buitengesloten) en boos wordt.
Nu vermoed ik stiekum dat de moeder van dit meisje er een beetje (veel) voor zorgt dat dat meisje genoeg vriendinnen heeft, moeder zorgt daar heel actief voor. Ik vind dat positief want het geeft haar genoeg oefenmateriaal. Maar het is niet genoeg, meisje voelt zich ondanks vriendinnen toch alleen. Ik denk dat die moeder er goed aan zou doen het meisje de vaardigheid 'meedoen' te leren. Ik weet niet of dit bij jullie ook speelt.
Weet je, ik ben ook moeilijk in een groep en doe niet zo leuk mee. (kan moeilijk meedoen) Ik vind ook zeker niet al mijn collega's leuk bijv. Dat wil niet zeggen dat ik ze niet kan waarderen om wie ze zijn en ons contact proberen prettig te houden. En als ik helemaal niet meedoe zie ik ook nooit die paar collega's waar ik wél goed mee match.

Ja Lara

Dan kun je hopelijk een kind leren hoe ze zichzelf kan betrekken bij het spel van de anderen. Dat kwam ook ter sprake in de TOM training van mijn dochter. Echter daar had ze wel ondersteuning bij nodig van school die daar toch echt niet veel van snapte.
En natuurlijk leerde ik dat mijn dochter ook van de zijkant maar het was soms frustrerend dat ik niet meekon naar school waar de actuele situaties waren.
Bij mijn dochter was er echt wel een 'zetje' nodig of een uitnodiging anders snapte ze er echt geen bal van.
Een juf nam haar een keer bij de hand en zette haar bij het speelrek: doe maar mee. Dat was niet voldoende instructie, nou ja, kind heeft autisme.
Ze stond daar zo onder het speelrek en de andere kinderen sprongen bovenop haar en ze kon zich daar niet tegen verweren.
Allemaal net niet wat je zou willen.
Maar ook niet aangeleerd door de ouder. Zoals sommigen wel vaker menen te constateren. Het ligt eraan dat de ouder ze teveel uit handen neemt. Maar sommige kinderen hebben daar echt meer goede voorbeeld instructie en toezicht of het haar lukt bij nodig.

indrukken

Het lastige van deze situatie is dat je niet weet waar je goed aan doet.
Mijn dochter lag (ook) buiten de groep op de basisschool maar pas in de brugklas kregen wij stukje bij beetje te horen hoe erg ze het heeft gehad.
Op het moment zelf denk je dat het wel meevalt maar later denk je had ik maar.....

Rots en water

is een ander soort 'weerbaarheidstraining'. Onze oudste heeft dat in de brugklas gedaan, het werd door school georganiseerd maar gegeven door een professional. Met een kleine groep (ik dacht 8) jongens (ja alleen jongens begreep ik, in dit geval, kan toeval geweest zijn). Wat ze daar leren is op welke manieren ze kunnen reageren bij vervelend gedrag van anderen. Soms door je als een 'rots' op te stellen, stevig en hard, en dat ook duidelijk uit te stralen. En soms ook door te doen alsof alle pesterij als water van je afglijdt. Hij heeft daar veel aan gehad, 10 lessen van een uur na schooltijd. We moesten hem wel een beetje 'omkopen' dat hij op die (extra lange) dagen met de bus naar school mocht.

En faalangst

Faalangst kan een kind ook verlammen. Maar ook dan kan het helpen als je zelf even meedoet en zorgt dat iedereen meedoet en voldoende instructie en aanmoediging krijgt en dat er niet gepest en buitengesloten wordt.
Dan snapte mijn dochter het eindelijk maar dan veranderden ze express de regels als zij aan de beurt was.
Dat kun je voorkomen door meer betrokkenheid van de volwassenen. Dat kun je thuis wel doen maar op school is dat veel moeilijker. Er zijn meer kinderen, er is niet altijd oog voor de kansen van een kind en het wordt niet altijd begrepen of gebeurt ongezien.

Reactie en Lara

Uiteraard bedoelde ik kanjer training, excuses. Schrok ervan toen ik het teruglas.

Lara, het is uiteraard niet mijn bedoeling om jou of jouw kind aan te spreken op een negatieve manier en vind het vervelend dat je het zo opvat.
Ik realiseer me dat ik dubbel ben en wellicht onduidelijk. Zoals ik al een aantal keer aangaf, is dit echt om mijn gevoelens en emoties op de rit te krijgen en tips te ontvangen. Zeker in mijn eerste berichten waren die emoties rauwer dan ze nu zijn.
De meiden in de groep waar ik het over heb, zijn stuk voor stuk oprecht leuke meiden, maar in de groepsdynamiek voelen zij zich allemaal onveilig. Zij hebben hier een structuur voor gevonden die voor hen blijkbaar werkt. Ze zijn allen bang om buiten de groep te vallen en hebben in mijn dochter een gezamenlijke 'pispaal' gevonden. Nogmaals, ze pesten haar niet hoor, maar ze sluiten haar buiten. Mijn wens is dat mijn dochter wel aansluiting vindt in deze groep, maar dan wel zoals ze is, en niet alleen op hun voorwaarden. Eigenlijk wil ik gewoon graag dat ze een leuk laatste jaar heeft op de basisschool. Alleen is ook maar zo alleen.
Ik hoop dat het zo duidelijker voor je is.

Verder is de leerkracht erg betrokken en zorgt er zeker voor dat alle kinderen aan bod komen, behalve in de pauzes, want dan is de leerkracht er niet bij. Dan is er overblijf.

Alle reacties die ik hier krijg, neem ik echt ter harte en helpen me weer een stukje op weg.

Verdere reacties

Emma: Ik hoop ook zeker dat een stap naar de basisschool iets goeds zal doen voor haar. Voor mijn oudste is dit in elk geval ook een erg leuke tijd. Fijn dat het met jouw dochter beter is gegaan!!

AnneJ: mijn dochter heeft bepaalde kwaliteiten en die proberen wij ook zeker te benadrukken. Ze is heel sportief, heel erg grappig (timing) en heeft een heel eigen stijl (beetje richting punk). Hierin stimuleren en ondersteunen wij haar. Wij hopen dat scouting iets voor haar gaat doen in de zin van gelijkgestemden, buiten zijn en op het water zijn. Verder zit je met faalangst niet ver uit de buurt. Ze heeft een 'beperking' op een bepaald leergebied en we zijn er pas sinds kort achter dat die beperking echt serieus is. Al die tijd liep ze op haar tenen.

Marjoleine: ze heeft ooit een paar lessen Rots en Water gehad op de vorige school en ik weet dat ik daar ook enthousiast over was. Ik wist niet dat het buiten school ook gegeven werd. Ik ga eens op zoek. Dank voor de tip.

Verder is er gewoon weinig begrip en acceptatie voor anders. Dit is volgens mij een algemeen probleem op scholen en onder kinderen, maar ik zou willen dat we niet allemaal in 1 malletje hoefde te passen. Ik pas daar ook niet in en doe het ook best aardig. Mijn dochter gaat er zeker komen, maar ik gun haar gewoon zo graag een fijn jaar.

Weer een schrijffout

Ik bedoelde natuurlijk niet de stap naar de basisschool maar naar het voortgezet onderwijs.

Hmmmm

Vroeguh was ik een beetje zoals jouw dochter, alleen het sportieve en het leren omgedraaid hahaha.
Eind basisschool viel ik volledig buiten de boot en was een kei in dat zelf te versterken. Zie ik achteraf in. Al die meiden zaten in de fase dat ze herkenning en aansluiting zochten bij elkaar, blijkbaar was dat een fase in hun ontwikkeling. Ik zie dat nu ook terug bij onze oudste: anders is een soort lastig want snappen ze niet. En die wereld is al zo groot, onvoorspelbaar en onbegrijpelijk dus laat het sociale kringetje maar vertrouwd zijn. Zo zie ik het. Als iedereen een Monchichi aap wilde, wilde ik juist iets anders. Als iedereen in een bepaalde trui liep wilde ik een hele andere trui. Dat werk. Later sprak ik een klasgenote uit die tijd en zij zei: jij wilde nooit meedoen, we snapten niet wat je wilde. Terwijl ik me ontzettend buitengesloten heb gevoeld. Ik had achteraf denk ik veel gehad aan iemand die me die dynamiek had doen inzien. Dat die meiden mij niet expres buitensloten maar mij net zo min snapten als ik hen. Denk ik hoor.

Ik denk wel dat dat natuurlijk niet voor elk kind geldt. Sommige kinderen kunnen hun gedrag bewust aanpassen of in ieder geval deels, anderen hebben dat vermogen natuurlijk veel minder. Als ik zo over de dochter van AnneJ lees snap ik dat het waarschijnlijk bij haar anders werkt.

Misschien flauw maar vanuit mijn verhaal denk ik dus dat de originele kledingstijl -richting punk schreef je geloof ik- van je dochter misschien haar anders zijn juist benadrukt. En dat maakt het voor die meiden niet makkelijker haar op te nemen. Zie het als het onvermogen van die meiden om om te gaan met mensen/situaties die heel anders zijn, het is geen bewuste onwil, het is onvermogen. Accepteer die meiden zoals ze zijn (sowieso altijd wel aan te bevelen) en bespreek vanuit daar met je dochter wat ze wil en kan.

Onze oudste is nl ook zo; hij is erg gericht op gelijkgestemden (was voor mij best ff een inzicht) en vindt conformeren belangrijk. Als een groepje bij wijze van spreken drie avonden voetbalt op het speelveldje kan hij er niet bij dat er een kind langskomt die zegt: zullen we verstoppertje gaan doen? Terwijl het wel gaat als dat kind eerst meedoet met voetballen, in de groep valt en dan een ander voorstel doet. Beetje gechargeerd maar je snapt misschien wel wat ik bedoel. Ik heb echt veel met hem gepraat, laten zien hoe leuk andere insteken zijn, blootgesteld aan andere denkwijzen en culturen etc, onze eigen vriendenkring is enorm divers. Maar dit is echt in zijn systeem. 'Grap' is dus dat hij altijd genoeg vrienden heeft dus tsja... en dat vond ik er ook zo lastig aan om hem te vertellen dat hij ook de kinderen die ff anders deden moest opnemen. Maar we blijven ermee bezig met hem.

Heel verhaal geworden maar misschien kun je er wat mee.

Snoopy

Dank voor je uitgebreide reactie. Ik kan er zeker iets mee. Het helpt me om de meiden in het groepje positiever te zien en dit ook over te brengen. Ik leg mijn dochter ook wel uit dat ze haar gewoon niet goed snappen en zij hen ook niet, maar dit gaat ook maar zover.

Over het gothic/punk: dit gaat niet heel ver nog hoor. Maar ze loopt inderdaad niet mee met de trends en doet wat ze wil. Dus het zal inderdaad niet echt helpen in het wederzijds begrip, maar ik geloof wel dat het haar uiteindelijk helpt dus ik zal het blijven ondersteunen.
Dicht bij zichzelf blijven en haar eigen koers voeren. Ik geloof dat wel in, ondanks dat het acceptatie wellicht niet zal bevorderen.

Ik ga het proberen wat positiever te benaderen en heb mijn eerste emoties al weer aardig onder controle.

maar wordt ze echt buitengesloten?

Ik voelde me dus op vo ontzettend buitengesloten. Achteraf denk ik dat ikzelf gewoon niet meedeed. Deels door onvermogen, niet weten hoe en niet durven, deels ook echt bewust. Ik vond nl de harde kern van meiden echt verschrikkelijk. Daar om heen zwermden best leuke mensen, maar het was één vaste kliek. En nog een klein kliekje maar daar had ik niets mee, wilde ik zelf ook niet bij.
Ik heb het ongelofelijk moeilijk gehad, denk echt dat ik het mezelf zo moeilijk maakte. Je hoeft niet iedereen leuk te vinden om mee te doen.
En anders, ach, weet niet of het daaraan ligt. Ik was zeker anders, maar er waren nog wel meer mensen in de klas anders, en die deden echt gewoon mee en werden geaccepteerd.

en meelopers

Jee wat had ik daar vroeger een hekel aan. Zie het hier terug bij andere kind dat ook wat anders is en zich niet aanpast.
En dan dochter die zich overal en altijd aanpast. Maar ze is echt gewoon zichzelf. Door haar ben ik het allemaal wel wat genuanceerder gaan zien, de functies van het 'meelopen' gaan snappen en er ook de positieve kanten van gaan zien.
Door samen bijv te experimenteren met make up schep je een band, het is gewoon communicatie. Natuurlijk is het prima om daar niet aan mee te doen, maar je communiceert wél iets. Niet alleen; ik ben anders, maar vooral ook; ik wíl anders zijn. Meisjes op die leeftijd zijn verschrikkelijk onzeker en zoeken nonstop bevestiging. De boodschap van iemand die niet meedoet kan opgevat worden als een afwijzing of afkeuring. Ook biedt zo iemand vaak te weinig vergelijkingsstof, iets dat ze in hun ontwikkeling nodig hebben om vooruit te komen, een goed beeld van zichzelf te ontwikkelen.
Verder kan een verlegen iemand die niet meedoet bedreigend overkomen. Je weet niet wat iemand denkt, voelt, wilt. Dat zie ik achteraf wel goed bij mezelf.

maar lara

'en meelopers, Jee wat had ik daar vroeger een hekel aan.'

Waarom dan? Wat is er zo erg aan meelopers, dat is toch heel menselijk?