knuffeldilemma
wij hebben een probleem met een knuffel. De lievelingsknuffel van de jongste is een konijntje, dat vroeger van de oudste is geweest. Destijds (jongste was bijna 1 meen ik, oudste 3) had ik de jongste dit knuffeltje gegeven, omdat hij nogal een voorkeur voor het beestje had, en de oudste deed er niks mee. Dacht ik.
Sinds een paar jaar klaagt oudste heel af en toe dat het konijntje eigenlijk van hem is (kinderen zijn 9 en 6) en dat hij het konijntje wel eens mist en hoe hij vroeger met het konijntje tuttelde als hij bang was in bed 
. Jammer dan, nu is het broertje zijn favoriet en had je dat toen maar moeten zeggen. Oudste heeft heel lang heel goed verborgen gehouden namelijk dat hij het vervelend vond dat konijntje bij broertje terechtgekomen was. Bovendien heeft oudste al een knuffel die z'n alles is (en dat was toen hij 3 was ook al zo).
Maar nu: tijdens de vakantie is konijntje een paar dagen kwijt geweest. Jongste was er niet zo van onder de indruk, maar de oudste was er bijna overstuur van. Hij kon niet meer slapen bij de gedachte dat konijntje nooit meer terug zou komen. Nu blijkt dat hij nog altijd stilletjes hoopt dat híj konijntje eens terugkrijgt. Inmiddels is konijntje weer boven water en jongste heeft hem weer in bed. Oudste is aan het mokken, omdat hij meent dat hij veel beter op konijntje zal passen dan zijn broertje. Daar kan ik hem geen ongelijk in geven (jongste hecht iets minder aan zijn spullen), maarja.... het is ook wel een gevalletje 'eens gegeven blijft gegeven'. Ik voel me wel een beetje schuldig dat ik destijds konijntje aan jongste heb gegeven en oudste blijft er momenteel een beetje in hangen, in het verlies van zijn konijn.
Eens gegeven blijft gegeven
Maar hij heeft het dus niet zelf gegeven, dat heb jij gedaan. En dan had hij toen maar protesteren, als driejarige? Ik vind het een wat vreemde redenering.
eens met theekopje
Ik zou er iets van maken als: jongste heeft konijn nu in ieder geval nog nodig en past nu op hem zo goed als hij kan.
Over een paar jaar ligt het vast weer anders, heeft een van de twee (of allebei) totaal geen interesse meer in konijn.
Je oudste is misschien wat gevoeliger (net als mijn oudste) en heeft even wat extra aandacht nodig, kan dat het zijn? Kan zo ineens weer over zijn.
de jongste een gloednieuw superkonijn geven in ruil voor het oude dat dan weer terug kan, is dat wat?
kies voor optie van Evanlyn
Kan je dat konijn niet nog ergens nieuw kopen en die aan jongste geven? Dezelfde dus? Kost wel even zoektijd, maar dan is jongste misschien makkelijker 'omgekocht.'
Je kan het je oudste niet verwijten, die was toen 4 en kon dat toen nog niet inschatten laat staan onder woorden brengen. Voor een oudste is het niet altijd makkelijk om altijd rekening te moeten houden met jongste en de oudste en wijste te moeten zijn!
Eens gegeven
Hij heeft die knuffel toch niet gegeven? Dat heb jij gedaan. Beetje flauw dus om te zeggen eens gegeven blijft gegeven. Kind heeft helemaal niks weggegeven.
Ik zou kijken of je de jongste kan omkopen met een nieuwe knuffel. Blijkbaar hecht hij veel minder aan konijntje. Hij was immers niet heel erg overstuur toen nijn weg was. Misschien dat een super mooie nieuwe knuffel naar eigen keuze wel een aantrekkelijke ruil is voor de jongste?
Als je oudste na 6 jaar nog zo aan nijn hangt is hij blijkbaar heel erg aan nijn gehecht.
Als dat niet werkt kan je misschien met de oudste afspreken dat nijn van hem is maar dat kleine broer hem voorlopig nog even mag lenen? Maar dat het uiteindelijk zijn knuffel is?
Terug met die knuffel
Ik zou de jongste maar even heel snel een alternatief voor het konijn geven en de oudste ZIJN konijn die jij onrechtmatig hebt afgepakt en aan zijn broertje hebt gegeven. Waarom ik dit zeg? Omdat dit iets is wat hij over 30 jaar nog herinnert, het kan zelfs zijn vertrouwen in jou schaden. Ik weet dit uit eigen ervaring.
Dees
Tja en jongste dan? Al vijf jaar is het zijn knuffel en opeens mag die niet meer bij hem zijn? Je denkt niet dat dat bij jongste iets is wat hij zich over 30 jaar nog herinnert?
Het kan overigens best dat oudste overdrijft en gewoon een beetje jaloers is, hij heeft namelijk een favoriete knuffel, ook al zes jaar.
Kijk of je jongste kan omkopen en als dat niet zo is: kijk of oudste een nieuw mooi konijn wil.
zo'n fout heb ik ook weleens gemaakt
En inderdaad, 25 jaar later weten ze het nog, al beseffen ze, volwasswn geworden, dat je als opvoeder nou eenmaal.weleens wat knulligs doet :p
Op zoek naar een knuffel die er heel veel op lijkt, en grootmoedig erkennen dat je het verkeerd hebt ingeschat.
familiekonijn
Maak er een familiekonijn van. Met logeer-regeling (misschien ook af en toe een nachtje bij jullie?) en altijd mee met uitstapjes enz. Zo maak je het tot iets speciaals van het hele gezin. Een mascotte.
En dan samen op zoek naar wat nakomelingen, zodat iedereen ook nog een eigen konijn heeft.
Jammer dan
Ik zou waarschijnlijk korte metten maken met het gemiep van oudste. Heel jammer dat het zo is gelopen, maar nu is het het konijn van jongste. Als hij wil mag hij een mooi nieuw konijn uitzoeken, en over 30 jaar komen klagen dat ik hem destijds zo oneerlijk heb behandeld.
De oplossing van Jippox.
Een logeer-familiekonijn. Toegeven aan oudste dat je het konijn niet aan jongste had moeten geven maar dat het ook zielig is om hem nu weer af te pakken.
Ieder een nieuwe eigen knuffel en deze krijgt co-broertjesschap.
De enige oplossing lijkt mij
Of doormidden knippen 
Ginny LOL!
Da's een goeie! En het broertje dat het konijntje in plaats daarvan dan toch maar aan het andere broertje gunt, houdt oprecht van het beestje, heeft alleen zíjn belang in het oog en mag het uiteindelijk houden....
Precies
dankjewel voor de reacties!
haha, die laatste vind ik wel cool... het is dat we onze kinderen niet opvoeden met de bijbel maar anders hadden ze de hint misschien wel doorgehad
Tja, het is een beetje zoals Jamie zegt:
"Tja en jongste dan? Al vijf jaar is het zijn knuffel en opeens mag die niet meer bij hem zijn? Je denkt niet dat dat bij jongste iets is wat hij zich over 30 jaar nog herinnert?
Het kan overigens best dat oudste overdrijft en gewoon een beetje jaloers is, hij heeft namelijk een favoriete knuffel, ook al zes jaar."
Konijntje is wel dé knuffel waar jongste mee slaapt, maar neemt gerust een andere knuffel als konijntje aan de waslijn hangt. De oudste heeft al ruim 9 jaar één tutteltje die altijd en overal mee naartoe moet, en interesseert zich niet zo voor de andere knuffels die hij heeft. Hij heeft zelf wel eens vaker knuffels naar zijn broertje verhuist omdat hij ze niet meer hoefde en broertje graag met knuffels in de weer is. Konijntje was destijds ook een van de vele knuffeltjes waar hij niks mee leek te hebben. Ik denk wel dat oudste een beetje jaloers is, maar zich toch ook niet aanstelt: anders kan hij wel héél goed toneelspelen.
Eigenlijk verbaasde de reactie van beide jongens mij toen het beest eventjes kwijt was. De jongste die er ogenschijnlijk niet mee leek te zitten en de oudste die compleet ontdaan was. Misschien is de oudste toch meer een binnenvetter dan ik dacht.... ik zal de jongste maar eens voorleggen of hij ook wel een ander konijntje wil, in combinatie met de 'logeerregeling'. Overigens lijkt er nu weer niks meer aan de hand en ligt konijntje bij jongste in bed.
ik zou
Het duidelijker aanpakken.
Ik zou jongste uitleggen dat jij een fout hebt gemaakt doordat je hem dat konijn hebt gegeven. Dat jij je fout nu goed gaat maken en dat het konijn dus teruggaat naar de oudste.
Jongste mag daarom samen met jou een nieuwe knuffel in de winkel gaan uitzoeken.
In deze oplossing zit vlg mij ook pedagogische waarden:
Mama doen ook wel eens iets fout
mama moeten dat dan ook gewoon goedmaken
Oudste krijgt zijn vertrouwen terug dat dat wat van hem is van hem blijft. Ik denk inderdaad dat je erg moet oppassen dat je niet voorbij gaat aan het gevoel wat oudste over het konijntje heeft.
Stunnie bun
Helemaal mee eens!
Dat zou ik niet doen
Daarmee los je het op over de rug van jongste.
Ik denk dat je met een familiekonijn die over en weer logeert meer kans maakt op een voor iedereen aanvaardbare opkossing.
familiekonijn
Ik vind de oplossing van Jippox het meest charmant: een familiekonijn dat ze om de beurt mogen hebben en dan mogen ze allebei nog een eigen nijn uitzoeken. Zo maar teruggeven na 5 jaar vind ik ook geen geschikte oplossing. Dat is dan weer zielig voor de jongste,
Ik zou eerst met ze praten
Vertel inderdaad aan ze samen dat jij een fout hebt gemaakt door het konijn aan jongste te geven. En nu wil je graag met ze praten over hoe jullie dit samen op kunnen lossen.
Je hebt zelf al wat ideeën maar je wilt ook horen of zij ideeën hebben.
Nu probeer je zelf de beste oplossing te vinden (met hulp van ons) terwijl het zomaar zou kunnen zijn dat je jongste zegt: oh, maar dan broer konijn wel weer.
Of dat oudste zegt: Nou, ok dan maar. Jongste mag hem houden.
Ik zou ze beiden serieus nemen in deze afwegingen.
o jee
Ik zou mijn 9-jarige hard uitlachen eerlijk gezegd. Ben geloof ik een erg gemene moeder als ik zo al die oplossingen lees!
tja
Ik lach mijn kinderen niet uit om hun gevoelens. Dan maar een watje…
te serieus
Je kunt dingen ook te zwaar maken. Voor mij zou zoiets duidelijk jaloezie zijn. De lievelingsknuffel is heilig, maar voor de rest, nee. Ze kijken ook naar hoe je reageert, daar leren ze ook van. Als je overal een zwaar drama van maakt, hoe leer je ze dan omgaan met dingen die echt erg zijn?
Ach
Natuurlijk lijkt zoiets enorm stom en onnozel voor volwassenen. Het is natuurlijk een enorm eerste wereld probleem. Maar wat voor volwassenen onnozel is kan voor een kind heel belangrijk zijn. Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen weten dat ze ook gehoord worden bij kleine verdrietjes en niet alleen bij zaken die in de ogen van volwassenen belangrijk zijn. Dus als ze met zo'n soort probleem bij me komen dan neem ik ze serieus. De oplossing is misschien niet die ze willen. Misschien is er ook geen oplossing. Maar ik neem wel hun verhaal serieus.
Er is een wereld van verschil tussen iets te groot/zwaar maken en een kind vierkant uitlachen. Een beter aanpak ligt, zoals vaak, toch meer in het midden...
uitlachen niet maar
ik ging er wel vaker vanuit dat dingen wel over waaiden en wilde sommige issues niet te groot maken.
Nou mooi niet, bepaalde dingen bleven terugkomen, soms jaren na dato! Toevallig geen knuffelissues maar vergelijkbare dingen.
Serieus nemen kan wel flink helpen denk ik.
Uitlachen zijn ze hier vreselijk allergisch voor. Soms lastig want het lukt me niet altijd niet te lachen. Gisteren nog mega drama want dochter was haar kauwgum kwijt die in haren bleek te zitten. Het lukte me niet om niet te lachen. Daar was ze vreselijk boos over.
makkelijke kinderen
Mijn 9-jarige is nogal down to earth. Die zou, na even beteuterd te kijken, gewoon met me meelachen. Ik zou mijn kinderen natuurlijk nooit echt kwetsen, maar we werken hier veel met humor.
Hij had een periode waar hij altijd bang leek te zijn dat zijn broertje meer kreeg dan hij. Op een gegeven moment vroeg broertje om een mars. Ik zei ja. En toen vroeg de 9-jarige dat ook, en ik zei "nee". "waarom niet?" vroeg hij heel verontwaardigd. Ik antwoorde dat ik zijn broertje gewoon liever vond dan hem. Hij keek me aan, we barstten beiden in lachen uit, en hij pakte een mars. Het hele probleem is vanaf toen opgelost. Ik had daarvoor natuurlijk een aantal keer gebrobeerd hem uit te leggen dat ik broertje niet liever vindt, etc. etc., maar dat drong gewoon even niet door. Dit wel. Grappig genoeg
Maar mijn kinderen zijn gewoon makkelijk en meegaand. Ze zijn ook gelukkig en hebben veel zelfvertrouwen. Dan is opvoeden gewoon makkelijk, en hoef je niet op je tenen te lopen en heel voorzichtig om te gaan met elkaar. Het is gewoon gezellig.
