'Masker' op doen?
Beste allen. Ik zal me even kort voorstellen. Ik ben sinds bijna 5 jaar papa en mijn zoontje komt zo ongeveer voor 40% bij mij. Voor 60% is hij bij zijn moeder
Het is een lastige periode geweest voor mij. Ik ben sinds de geboorte van mijn zoontje verzocht te vertrekken en er zijn een flink aantal rechtzaken geweest om de regeling af te dwingen zoals deze is.
Dit alles heft ook zeker zijn invloed op mijn zoontje. Nog steeds vindt zijn moeder dat ik ongewenst ben en het liefste houdt ze mij uit beeld. Ik weet niet wat er zich bij haar afspeelt, al heb ik met enige regelmaat wel gezien dat mijn zoontje een heel andere manier van kijken naar mij heft zodra hij bij haar is. Je moet je hierbij voorstellen dat hij vanaf jongs af aan al tegen mij opgezet is en dat met de paplepel is ingegoten.
Mijn zoontje is overigens echt dol op mij. Veel knuffelen, gek doen, zeggen dat ik life ben etc etc
Dat was even een korte inleiding die betrekking heft op mijn volgende:
Mijn zoontje moet altijd schakelen voor, maar vooral ook na een overdracht. Wat mij dan aan hem opvalt is dat hij zodra hij bij mij in de auto zit bij het ophalen, na een langere periode afwezigheid (6 dagen) nog steeds een beetje in een 'andere ik' modus zit.
Zodra ik bijvoorbeeld even uit beeld ben en de overdracht heeft plaatsgevonden naar zijn moeder op een schoolochtend, dan zie ik dat hij een heel ander gezicht trekt (zoals ik het een 'masker' noem) als ik dan nog een keertje ga zwaaien voor het raam.
Ik vraag me af wat hij meemaakt, of het 'masker' iets tijdelijks is, of dat het iets is hoe hij zich bij zijn moeder opstelt, of het schadelijk is en wat ik zou kunnen doen om te voorkomen dat hij hier echt last van gaat krijgen op latere leeftijd. Zijn moeder zal nooit ophouden met contactfrustraties/manipulaties dus daar kan ik echt niets mee helaas.
Echt geode communicatie is er niet met zijn moeder, hoe graag ik ook zou willen.
Graag hoor ik van jullie
misschien
is het gedrag bij jou wel een masker?
Who knows?
gr Angela
Wat een nare reactie, Angela
Jammer zo'n reactie. Stel je voor dat jij die papa bent en je stelt zo'n vraag,,, dan word je toch niet blij van zo.n reactie? Maar goed. Ik heb ook geen antwoorden voor deze vader, ik kan niet eens goed invoelen wat hij meemaakt. Ik weet wel dat het voor dat kind, de kleuter` heel moeilijk zal zijn. Hij moet steeds omschakelen, leert dat wel` maar zal zich niet altijd veilig voelen, op zijn hoede. Hoe je als ouder je kind kunt helpen, vraagt de vader.
Ik hoop dat er iemand is die wel een zinvol antwoord heeft,,,
heel moeilijk
Mijn man heeft een dochter uit zijn vorige huwelijk, waarbij zijn ex ook altijd alle omgang heeft gesaboteerd. Dochter is inmiddels 17 en ik moet helaas zeggen dat het hier nooit echt goed gekomen is. Het contact is de laatste jaren nog maar heel beperkt.
Het enige wat je kunt doen is er altijd 'zijn' voor je kind: toon interesse in zijn leven (ook het deel niet bij jou), ga naar dingen op school, sport, etc. En blijf je inzetten voor een beter contact met zijn moeder.
Maar dan nog, het blijft lastig als je kind meer tijd bij de andere ouder is en die ouder ondermijnt de boel. Daar kun je nauwelijks tegenop, is onze ervaring.
En ja, dat is schadelijk voor een kind. Daar twijfel ik niet aan. Maar als de andere ouder dat niet in wil zien, kun je er heel weinig mee. Hoe meer je er een punt van maakt, hoe groter de kans dat dit alleen maar nog meer negatief effect heeft op je kind. Blijf vooral uit de strijd! Accepteer het zoals het is en maak steeds het beste van de tijd dat je wel samen bent met je kind. Spreek nooit kwaad over de andere ouder, maar blijf neutraal. Volgens mij kun je weinig meer dan dat: altijd het goede voorbeeld geven.
Overal anders
Kinderen kunnen in verschillende omgevingen verschillende rollen vervullen en zich in de ene situatie heel anders gedragen dan in de andere. Misschien heeft jouw zoontje het gevoel dat hij thuis maar beter niet kan laten blijken dat hij dol op jou is want dat vindt mama niet leuk. Of hij vindt het zielig voor jou dat mama altijd zo lelijk over jou praat dat hij extra lief is als hij bij jou is. Slim kind.
skik
Eens met Skik
En wel beetje herkenbaar. Waar wij tijd op gelet hebben is dat we zelf positief over zijn moeder praten. Benoemen wat ze goed kan bv. Dus niet loze kreten dat mama lief is (ook weleens) maar bv mama is heel sportief, echt stoer wat ze doet met haar sport. Dat soort dingen. Laten merken dat het niet of/of is maar en/en.
Dat mama intussen het op haar manier doet kun je niks aan veranderen, hoeveel pijn het soms ook doet (ook wij hebben eea meegemaakt) maar ons motto was altijd: aan ons zal het niet liggen.
Nu gaat het eigenlijk wel fijn, stief ks uitgegroeid tot leuke puber dus..
Schakelen
Dat schakelen vind ik op zichzelf heel gewoon. hoe groter de afstand en het verschil tussen de ene leefwereld en de andere, hoe moeilijker. Ik denk dat jonge kinderen verschillen nog niet echt overbruggen. Voor je zoontje is het natuurlijk heel moeilijk om van jou te houden en te merken dat dat door zijn moeder niet wordt gewaardeerd. Maar hij kan dat niet oplossen, ook niet in zichzelf. Hij zal er niet over gaan denken, verklaringen vinden die het voor hem begrijpelijk maken. Ik denk dat er voor hem niet veel anders op zit dan jou te 'parkeren' zolang hij bij zijn moeder is en dat dat in feite een gezonde reactie is. Het enige wat jij kunt doen is zijn moeder wel haar plaats gunnen, haar af en toe ter sprake laten komen in het gewone, positief over haar praten waar daar een aanleiding voor is. Wat je volgens mij ook kunt doen als het aan de orde zou zijn, is het gedrag van zijn moeder op een niet-aanvallende manier duiden als daar een aanleiding voor is: "Mama vindt het soms moeilijk om aardig over mij te doen. Dat snap ik wel. Wij hebben een beetje teveel ruzie gemaakt en dan is dat soms moeilijk." Wat je ook zou kunnen doen is laten merken aan je zoontje dat jij het op je neemt, dat hij jou niet in bescherming hoeft te nemen. Mijn oudste van 10 komt een enkele keer wel eens thuis met een sneer die aan mijn adres is uitgedeeld. Daar is ze dan boos over. Ik relativeer dat. Ik wil niet dat ze denkt dat ze mij ontrouw is als ze er haar schouders over ophaalt en ik wil niet dat zij met boosheid opgescheept zit over iets wat niet van haar is. Het is al moeilijk genoeg om te voelen voor een kind dat er zoveel boosheid is tussen je ouders. Die boosheid kun je niet zomaar wegpoetsen. Zeker niet bij de ander maar ook niet bij jezelf. Het enige wat je kunt doen is het als iets 'normaals' presenteren (mensen worden nou eenmaal boos en gaan daar allemaal wel eens mee de mist in) terwijl je tegelijkertijd erkent dat dat niet gemakkelijk of leuk voor hem is. En erkennen en aanvaarden dat hij in twee werelden moet leven die letterlijk 'strijdig' zijn en daar zelf zo weinig mogelijk aan bijdragen cq zo veel mogelijk verbinding leggen zonder in roze brillen praatjes te vervallen of dingen te willen forceren die niet reëel zijn.
Is dit schadelijk? Ik denk in ieder geval dat dit moeilijk is voor je zoon, en verdrietig. Maar er zit niks anders op dan jouw deel te doen om hem te laten zien dat je met verwarrende en verdrietige ervaringen kunt omgaan. Dat je je er niet permanent door uit het veld hoeft te laten slaan. Jullie hebben een mooie, sterke band zo te lezen. Dat is van grote waarde!
Sterkte!
Jo Hanna
schadelijk
Ik denk dat je je terecht zorgen maakt.
ik heb een stukje literatuur geknipt en plak het hieronder. Het gaat niet helemaal op voor jou omdat jullie al gescheiden zijn na de geboorte van je zoon. Maar de strekking van het verhaal is duidelijk. Ik zie het regelmatig binnen mijn praktijk.
Het slecht over elkaar praten is schadelijk. Ik begrijp dat je een moeilijke communicatie hebt met je ex-vrouw. Misschien kan je literatuur zoeken over vechtscheidingen/negatieve effecten voor het kind en zeggen dat je je zorgen maakt om jullie zoon en haar dit laat lezen. Een vechtscheiding is vaak een jarenlang slepend proces vol elkaar zwart maken, wantrouwen, verwijten en trauma. In deze problematische scheidingen raken kinderen gevangen en beschadigd. De ruziënde ouders maken een kind verdrietig, boos en vooral angstig. Een angstig kind zoekt troost en bescherming. Maar de ouders die er voor het kind zouden moeten zijn, zijn zelf niet meer in staat het belang van hun kind voorop te stellen. Een kind dat niet mag kiezen raakt verscheurd maar kan zich niet uiten, want alles wat het kind zegt kan tegen één van de ouders gebruikt worden.
Stukje literatuur:
Jonge kinderen reageren vaak met intens verdriet op het uit elkaar gaan van hun ouders. Ook allerlei angsten, fantasieën over een verzoening tussen de ouders, woede en schuldgevoelens komen veel voor.
Als ouders scheiden is dat een verlieservaring. Het afscheid nemen van de situatie zoals die was met positieve en negatieve dingen die daarbij hoorden. Als deze ervaring een bedding krijgt waarin erkenning mogelijk is en de stem van het kind ertoe doet, heet dit een preventieve werking. Je voorkomt dat verlieservaring een verliestrauma wordt waarbij het kind overspoeld wordt door de gebeurtenissen en zich machteloos en hulpeloos voelt. Bij een verliestrauma gaat feitelijk een stukje van de ziel mee met de niet verzorgende ouder. Er is altijd een stukje verlangen naar compleetheid een verlangen dat niet meer vervuld kan worden.
Kinderen ervaren loyaliteitsproblemen. Zelfs als vader en moeder elkaar ‘in ere’ houden, hebben ze soms het gevoel te moeten kiezen. Wanneer ouders elkaar afvallen ontstaat er gespleten loyaliteit, waarbij er aan twee kanten getrokken wordt aan de kinderen.
Een kind bestaat 50% uit vader, 50% uit moeder als één van de ouders zwartgemaakt wordt bijvoorbeeld mag in feite 50% van het kind er niet zijn. Uit deze gespletenheid of ontkenning kunnen kinderen problemen ontwikkelen zoals depressie, angst of agressie.
Van kinderen wordt verwacht flexibel te zijn. Kinderen zijn ook flexibel maar belangrijk is dat ze gehoord en gezien worden in hun emoties hieromtrent.
De komst van nieuwe gezinsleden is één van de meest ingrijpende veranderingen. Er wordt bij de kinderen veel verwacht van hun vermogen tot aanpassen. Er ontstaat regelmatig verwarring over hun rol en hun plek in de nieuwe gezinssamenstelling.
Ouders kunnen vooruit kijken en kinderen niet, daardoor gaan ouders nogal eens te snel.
Het beste is als ouders vooral het kind aan het woord laten.
Gezien en gehoord worden is een grote behoefte bij kinderen.
ik hoop dat je hier iets mee kunt. vriendelijke groet Annelies Schuit.
