Puber met wisselende stemmingen
Mijn zoon van 16 heeft erg wisselende stemmingen. Dat hoort erbij in de puberteit, maar het maakt het leven soms wel erg lastig.
Veel goede raad die op het forum in de puberteit-rubriek wordt gegeven is: "praten met je puber op een rustig moment". Het probleem is, dat mijn zoon op zo'n rustig moment zo heel ander gedrag vertoont dan als hij in een slecht humeur is. Dat maakt afspraken maken lastig. Waar we overeenstemming over bereiken (doen van huiswerk, onder de douche, naar een open dag van een opleiding, etc) hoeft dan voor mijn zoon dan niet te gelden als hij uit zijn humeur is. Als hij in een goed humeur is hij de vriendelijkheid zelve en heel redelijk, maar als hij uit zijn humeur is, berg je dan maar en kan je hem niet meer op de afspraken wijzen.
Dan kan ik vroeger uit mijn werk komen, zodat we 's avonds zoals afgesproken naar een open avond kunnen, maar als we dan moeten gaan, wil hij niet mee, zit achter zijn computer en wil met rust gelaten worden."Maar we hebben afgesproken..." heeft dan geen zin om te zeggen want dan gooit hij boos zijn kamerdeur voor mijn neus dicht.
Als hij weer redelijk is, heeft hij daar spijt van.
Ook zonder het afspraken-probleem moet ik goed opletten hoe de vlag erbij hangt, want als ik binnenkom en hem begroet, krijg ik de ene keer een vriendelijke groet terug, de andere keer een vuile blik, vliegt hij uit zijn stoel, stampt de trap op en gooit zijn kamerdeur dicht zonder dat ik me van een voorafgaand probleem bewust ben. Als er dan al iets gecommuniceerd moet worden, weet ik dan wel dat dat verder niet gaat lukken voorlopig.
Mailen of briefjes neerleggen helpt trouwens ook niet, dat leest hij niet als hij boos is.
En ik weet niet of hij dan boos is op mij of mijn man, of dat er iets voorgevallen is, hij zal het niet vertellen.
Dus mijn vragen, hoe gaan jullie met pubers en afspraken om en hoe communiceren jullie in geval van slecht humeur?
klinkt bekend
het blijft schipperen. Ik probeer op het moment dat ik merk dat zijn stemming slecht is eisen direct omlaag te schroeven, maar dat is soms lastig. Laatst heb ik hem toen ik merkte dat hij bloedchagrijnig was, heel vriendelijk gevraagd of hij missschien lekker rustig op zijn kamer wilde eten. Dat gaf direct even veel lucht.
Maar er zijn ook momenten dat dat niet kan als hij naarschool moet of o. En je kunt dat niet altijd doen, hem zeg maar ontslaan van verplichtingen want dan kan hij het weer gaan misbruiken.
Maar ik ga er wel van uit dat hij echt op dat moment niet lekker in zijn vel zit en het niet expres doet. En hij voelt het wel als je hem dan ruimte geeft en niet aan hem trekt. Dat scheelt...
Niet teveel op je tenen gaan lopen
Ik denk dat je moet oppassen dat je je teveel gaat plooien naar de boze buien van je puber. Hij of zij mag best chagrijnig zijn, maar dat wil niet zeggen dat jij op eieren met lopen. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn buien.
Dus toch gewoon blijven herinneren aan de afspraken, en dan het gegrtom erna van je af laten glijden.
bespreken met hem?
Op goede moment met hem bespreken hoe om te gaan met boze buien?
Het lijkt me het belangrijkste dat hij er zelf vat op leert hebben. (Want de wisselingen zijn er nu eenmaal, kom je niet onderuit, moet je dus iets mee, liever hij.)
Ik zou daar wel ruim de tijd/ruimte voor geven, het is een proces dat hij moet aangaan. Als hij zelf (op goede manier, stapje voor stapje) leert omgaan met zijn buien heeft hij daar uiteindelijk natuurlijk enorm profijt van. Op die manier kan hij zelf ook leren wat afstand te nemen van zijn eigen emoties. (Waardoor hij er in later stadium misschien zelfs naar kan kijken, ze leert beoordelen en manipuleren)
Belangrijk daarbij lijkt me dat je neutraal reageert en in samenwerkmodus. Misschien beginnen met creëren van situatie die voor hem het meest passend is; wat zou hij het liefst willen op die momenten. Vandaaruit vertrekken lijkt me zinvol; het geeft hem gevoel van controle dat hij nu wrs helemaal niet heeft. Geeft hem ook vertrouwen dat jullie er samen aan werken. En dan stapje voor stapje, samen afspreken, maar dan ook iedere positieve poging heel positief bekrachtigen en niet te snel willen gaan.
En zijn emoties blijven benoemen en de gevolgen (een afsoraak heeft niet door kunnen gaan bijv) neutraal benaderen.
Neutraal blijven
Vind ik moeilijk hoor. Maar de boze buien zelf bespreken, meestal kom ik terug op wat niet helemaal naar behoren ging en niet de emotie erbij.
Meestal wil hij gewoon "met rust gelaten worden". Maar zo vaak val ik hem niet lastig, er zijn gewoon zaken die moeten gebeuren en hij gaat dan gelijk "in de aanval". Dit alleen met woorden of de deur dichtduwen, erger wordt het niet, maar ik schrik er wel van als hij zo verschrikkelijk chagerijnig doet, ik ben soms ook maar de boodschapper van iets wat moet gebeuren.
Hij heeft met koeieletters op z'n whiteboard geschreven "Behandel me als een MENS", naar aanleiding van een aanvaring, maar dat ouders ook onder de categorie mensen vallen, heeft hij geloof ik nog niet helemaal door.
Hij geeft de schuld van zijn boze buien voornamelijk ook aan ons ouders, dat we lopen te zeuren.
Praten met je puber
Mijn zoon kan erg zwijgzaam zijn en als hij op zijn praatstoel zit, is het vooral van zijn kant naar ons, andersom komt erg moeilijk bij hem binnen.
Zit hij lekker te praten, moedig ik hem vooral aan.
Maar heb ik een boodschap die over moet komen, moet ik altijd even checken of het wel is aangekomen.
Dan is het meestal een snauw: "JAHAAA!", want of hij zit zelf net op zijn praatstoel en heeft geen zin om naar mij te luisteren, of hij is met zijn gedachten elders, met hetzelfde resultaat.
Misgelopen afspraken komen dus ook wel eens door miscommunicatie, dus als hier nog iemand tips heeft.
Briefjes op z'n bord worden weggeschoven, misschien moet ik die stevig vastplakken!
plak een foto van jezelf op dat whiteboard
onder dat woord 'mens'met een pijltje: zo'n soort dus?
gr Angela
oftewel:
meer humor erin brengen?
zelfreflectie daar ontbreekt het hem dus aan, er is er hier eentje van bijna 11 die dat probleem had en langzamerhand meer open staat voor gesprekjes erover. Lange tijd was alles wat er over zijn gedrag/houding/tone of voice werd gezegd totaal onbespreekbaar, maar mocht hij wel bot/onaardig/boos doen als hij niet luisterde en ik na drie keer zei dat hij wel eens wat beter mocht gaan luisteren (dan was het atlijd mijn schuld). Maar hoe je dit met een 16jarige moet aanpakken?
gr Angela
Humor ook gevaarlijk
Mijn zoon heeft een heel ander gevoel voor humor dan ik en da's erfelijk, want ik had ook een heel ander gevoel voor humor dan mijn moeder. Mijn zoon ergert zich dood als ik het "grappig" probeer te brengen. Ik volg zijn gevoel van humor ook niet goed genoeg om het op zijn manier grappig te brengen.
O en bot kan hij ook doen als hij het idee heeft dat ik niet luister. Ik ben op het ogenblik slechthorend door oorproblemen en als hij iets vertelt en ik versta hem niet, en zeg: "wat zeg je, ik versta je niet goed", kan hij ook heel knorrig reageren: "moet je beter luisteren".
lastig en herkenbaar
Hier is het (jongere zoon) ook heel erg geweest. Het gaat steeds beter, combi van betere afstemming en het gaat in zn algemeenheid gewoon wat beter met zoon. (Waardoor hij weer veel soepeler is)
Het ging op diverse fronten erg slecht met zoon, we hebben ervoor gekozen ons volledig aan hem aan te passen en hem geheel positief te benaderen. Want negativiteit, daar stond hij zelf al bol van.
Kostte me veel tijd en omschakeling. Niet alleen het neutraal blijven, het ook zien van lichtpuntjes overal en het vinden van manieren om met zoon te communiceren, luisterde nogal nauw. Humor bijv daar kon ik echt absoluut niet mee aankomen, tenzij op heel ontspannen moment. (Nu komt zijn humor weer terug en kan hij weer veel meer hebben)
Maar het gaf veel rust hier. Voor zoon werkte het ontzettend goed en buiten dat vond ik het zelf ook verrijkend positiever kijken en prioriteiten stellen. (Prioriteit lag volledig bij welzijn v zoon)
Zo'n situatie als met een open dag, daar stoorde ik me in begin van proces erg aan. Later ging ik er gewoon rekening mee houden. Dus oke, ik doe er moeite voor, maar misschien lukt het niet. Toen ging ik ook pas goed beseffen dat zoon net zo goed moeite deed, wrs meer dan mij, maar dat het hem gewoon niet lukte. Al vervelend genoeg, en dan ook nog de emoties van ouders erbij. Dat was teveel voor zoon. Nu staan we meer samen, en ik tegelijkertijd meer op achtergrond. Zo'n open dag zou niet voor mij zijn, in die zin dan een probleem voor zoon.
Het gaat veelal op gevoel hier en ik merk dat op momenten dat het beter gaat ik vanzelf weer meer ruimte in ga nemen. En soms doe ik dat dan weer teveel, dan is het zoon weer teveel, moet ik weer stapje terug doen.
Bij zoon hier moet ik veel geduld hebben en ruimte en controle geven. Ik kan aangeven dat ik vind dat hij moet douchen, maar hij moet zelf bepalen wanneer. (Nu doet hij dat dan ook zelfde dag, anders zou ik hem dat aangeven)
Dat luisteren is ook herkenbaar. Zoon praat soms heel onduidelijk. Voor hem heel frustrerend daar op gewezen te worden. Hoe rustiger ik reageer, hoe prettiger hij zich voelt waardoor hij weer meer open staat voor kritiek. Zoon wil sowieso alles goed doe, dus hem vooraf instructies geven werkt veel beter dan achteraf kritiek. Dat overvalt hem steeds weer.
Wat in communicatie werkte was hem het gevoel te geven dat hij controle had, hem niet overvallen met contact. Ik loop nooit zijn kamer zomaar binnen maar klop, als hij nee zegt ga ik ook weer weg. Hij weet dat nu en durft erop te vertrouwen, dus als ik eens wel perse meteen iets moet zeggen weet hij ook dat het dringend is en niet kan wachten. Dan werkt hij nu ook gewoon mee. Als ik hem echt wil spreken (niet dringend) dan kondig ik dat kort en bondig aan en vraag wanneer het uitkomt.
Sam
O wat een herkenbaar verhaal, behalve (gelukkig) dat er ook heel veel goed gaat met mijn zoon. Afspraken die hij van hemzelf uitgaan, gaan vaak wel heel goed. Zoals netjes zeggen wat je gaat doen en waar je bent, laten weten dat het later wordt etc.
Vanmorgen had mijn zoon een heel goed humeur en was erg mededeelzaam. Ik heb gewoon zitten genieten aan de ontbijttafel. Maar dan moet ik er wel rekening mee houden dat het niet hoeft te betekenen dat hij vanmiddag ook een goed humeur heeft.
Maar wat ik ook lastig vind: soms helpt op mijn strepen staan gewoon. Zoals douchen en tanden poetsen. Ik herinner hem eraan: vergeet niet je tanden te poetsen. Merk ik dat als ik naar bed ga, hij nog steeds niet zijn tanden heeft gepoetst zeg ik er wat van. Dan kan hij behoorlijk boos uit de hoek komen en snauwt hij dat hij het later gaat doen. Laat ik hem verder, of zeg nog wat later rustig: "Heb je je tandan al gepoetst?" gebeurt het vaak dat er toch geen tanden worden gepoetst. Ga ik op mijn strepen staan (je gaat NU je tanden poetsen!!!), kijkt hij erg kwaad, duwt me zijn kamer uit, smijt met deuren, maar poetst zijn tanden wel.
Ik wil niet als een agent rondlopen, daar hou ik niet van, maar het komt dan wel bij hem over dat het belangrijk is.
misschien is dat ee insteek, moedermop
dat je met hem het gesprek aangaat over 'politieagent' spelen en dat langzamerhand de bedoeling is dat hij zelf verantwoordelijkheden gaat overnemen. Daar hoort dus ook bij de kosten van de tandartsconsulten bij het vullen van gaatjes . .
misschien kom je er in zo'n gesprek achter wat hij erger vindt:
* dat hij 'vergeet' om z'n tanden te poetsen en ervan baalt dat jij hem er weer op moet wijzen,
* of is hij boos omdat hij tandenpoetsen flauwekul vindt (ok, dan gaat het dus om de inhoud van de boodschap en kan je met tandartskosten aankomen zetten),
* of etc.
Misschien wil hij liever dat je veel directer zegt: nu tandenpoetsen en niet pas bij de vierde keer zeggen: NU poetsen). En als dat het is, dan kun je wellicht ook een keer verder praten over dat onderwerp, wanneer en hoe wil hij zelf meer verantwoordelijkheid nemen?
gr Angela
Micromanagen
Ik zou proberen om hem niet zo te micromanagen. Hij is 16. Hij is dus bijna volwassen. Hoe weet jij dat hij zijn tanden niet heeft gepoetst? Dan zit je er best wel boven op waarschijnlijk. Ik zou van mijn kinderen in die leeftijd echt geen idee hebben of ze hun tanden wel of niet hebben gepoetst om bij dat voorbeeld te blijven.
Zelf ben ik vrij streng. Ik tolereer absoluut niet dat er tegen mij gesnauwd wordt of dat ze onbeleefd zijn. Mijn regels zijn ook vrij strak. Echter daar staat een andere kant tegenover. Ik probeer hun persoonlijke autonomie ook te respecteren door hun zelf de verantwoordelijkheid te geven over bepaalde aspecten. Bij een 16 jarige ga ik bijvoorbeeld niet meer controleren of ze hun tanden poetsen (die verantwoordelijkheid kunnen ze zelf wel aan), hoe laat ze naar bed gaan, hoe laat ze thuis komen en dergelijke. Dus daar zeur ik niet over.
Echter als ze geen respect hebben voor mij dat laat ik wel heel duidelijk weten dat daar een grens is. Als ik moeite doe om mee te gaan naar een open dag en dan weigeren ze te gaan dan zou ik heel duidelijk maken dat ze wat goed te maken hebben bij mij.
Ik weet niet of het de juiste strategie is maar voor mij werkt het: loslaten op kleine dingen en ze daar hun eigen verantwoordelijkheid over geven, streng zijn met zaken die ik belangrijk vind zoals beleefdheid, respect, goede cijfers halen op school...
Jaina
Dat streng zijn over bepaalde dingen zit zeer zeker in mijn systeem. Bij andere kind ben ik ook streng over 'onrespectvol' gedrag. Bij dit kind gaat dat echter niet. Gaat natuurlijk wel, maar dan ontstaat (nog meer) verwijdering en voelt zoon zich ellendig, leert hij minder enz. Tuurlijk bewaak ik mijn grenzen maar zaak is wel deze grenzen op andere manier aan te geven, ze zeker niet zomaar eruit te flappen. (Zoon is behalve gevoelig ook erg negatief, en duidt sowieso al alles negatief. Wil mij zeker niet onrespectvol benaderen, dus als dat mijn boodschap zou zijn schiet hij wrs in een modus van zie je wel, ik doe echt alles fout. Zoon uit dit niet, dat maakt het heel ingewikkeld.
Ik geef heel neutraal, voorzichtig aan dat ik iets niet fijn vind. Dan komt het wel binnen. Maar moet dit niet te vaak doen, dan wordt zijn negatieve beeld te zeer bevestigd. Ik probeer te kijken naar zijn bedoeling, vaak is die goed maar de uitingsvorm onhandig. Overigens is zoon nog maar zelden onrespectvol, misschien duid ik gedrag nu ook anders. En als dan weet hij het wel en laat ik hem even, hij komt dan snel excuus maken. Ook maak ik vaker gedrag op indirecte wijze bespreekbaar. Dan hebben we het bijv over iemand anders, dan voelt zoon zich niet zo aangevallen maar leert hij toch wat bij.
Moedermop, bij zoon hier helpt het het dilemma te 'droppen'. Goh, ik wil zo graag dat je je tanden poetst maar etc etc. En dan vaak niets. Vaak komt dan ook niets uit zoon, dat betekent dan dat hij het in moet laten werken. Ik kan er dan een later (goed) moment op terugkomen en hem concreet vragen hoe dit te doen. Bij sommige onderwerpen ligt het te gevoelig bij zoon en maak ik er een gezinsgesprek van; trek het onderwerp dan breder, ander kind hier heeft vast ook wel aansporing nodig op een of ander gebied. Zoon is dan veel meer betrokken, het gaat niet alleen om hem, en draagt dan goede ideeën aan. Bij sommige onderwerpen is het dan nog niet klaar
dan gaat het nog een poosje mis maar ook dat probeer ik positief te duiden zo van hee we zijn op zoek naar goede modus en die vinden we wel.
Verantwoordelijkheid aankunnen
"Die verantwoordelijkheid kunnen ze zelf wel aan" - maar wat als ze dat dus niet aankunnen?
Eigenlijk lette ik er al een tijdje niet meer op of er tanden werden gepoetst, dat is zo'n vaste gewoonte. Maar het viel me op een gegeven moment op dat wel zijn kamer donker werd maar hij niet naar de badkamer ging wat de rest van het gezin wel doet voor het naar bed gaan. Ik lig in de kamer ernaast, dus ik kan zien wanneer hij het licht uitdoet. Als hij al ligt te slapen en zijn tandenborstel is kurkdroog, heeft hij zijn tanden niet gepoetst. Nou kan je wel zeggen, zijn zorg, al bijna volwassen, zijn tanden, maar sinds ik zelf een flinke kaakontsteking heb gehad wil ik dit opvoedpunt nog wel even heel goed onder de aandacht brengen.
Dat geldt overigens ook met te laat naar bed gaan.
Jaina, wat doe je overigens als je niet tolereert dat er tegen je gesnauwd wordt en er wordt toch tegen je gesnauwd? Hoe kunnen ze het bij je goedmaken?
Sam
Het is wel een flinke zoektocht bij je zoon.
Overigens weet ik niet precies hoe ik binnenkom bij mijn zoon.
Ben ik juist duidelijk als ik heel streng commandeer, of krijgt hij dan ook het gevoel "ik doe alles fout". Daarover met hem spreken valt niet mee en ik heb ook het gevoel dat als we het daar al over kunnen hebben dat het antwoord op die vraag afhangt van zijn humeur.
Overigens, mijn man (zijn vader) heeft ook moeite met houding van zoon, het is geen moeder-zoon dingetje.
Dochter had als 16-jarige echt geen micromanagement nodig. Wel een rondlopend geheugen soms, maar dat vond ze juist practisch. Nu loopt ze zich regelmatig te verbazen over haar broer en vraagt dan bezorgd of ze ook zo erg was. Dat ze dat vooral niet moest vragen als broer in de buurt is, die zich dan wild ergert aan zijn "brave" zus heb ik haar dan weer duidelijk gemaakt.
MoederMop
Ik zou dat dus oprecht niet merken van het tandenpoetsen. Als ze 's avonds op hun kamer zijn heb ik echt geen idee of ze naar de badkamer gaan of niet. Ik hoor het wel van de tandarts als het echt niet goed gaat. Misschien is een kaakontsteking wel de manier om die verantwoordelijkheid aan te leren. Of het zelf betalen van de tandarts rekening 
Ik begrijp het punt wel omdat je tanden niet poetsen geen directe consequenties heeft maar op pas op latere leeftijd. En dan baalt hij natuurlijk. Maar tegelijk kan je als ouder ook niet meer overal boven op zitten. Dat werkt ook niet. Wat dat betreft is bedtijd makkelijker. Dan merken ze dat gelijk de volgende dag. Als zij als een zombie door het leven willen gaan moeten ze dat zelf weten. Ik heb er geen last van.
Wat ze hier kunnen doen om het goed te maken is gewoon excuses aanbieden. Het hoeft niet veel te zijn maar gewoon sorry zeggen is wel het minste. En zolang ze dat niet doen heb ik even helemaal geen boodschap aan hun. Een van mijn zoons was een keer vrij brutaal en heeft ook nog gelogen. Ik heb toen gezegd dat ik niks meer voor hem zou doen todat hij sorry zou zeggen. Hij werd natuurlijk nog bozer. Maar ik heb dat ook gedaan want ik ben vrij koppig. Hij kon een bord eten krijgen maar hij mocht van mij niet aan tafel zitten bij ons. Ik deed zijn was niet, hij kreeg geen geld meer en dergelijke. Hij is vrij koppig dus dat heeft even geduurd maar na een week of twee heeft hij zijn excuses wel aangeboden.
Ik zeg altijd tegen mijn kinderen dat ik heel makkelijk kan zijn zolang je respectvol met mij omgaat en je het slim speelt. Dan mag er heel veel. Maar als ze geen respect tonen dan mag er helemaal niks. Ik ga dan namelijk ook geen enkele moeite voor hun doen. Dan gaat de geldkraan dicht (en dat hebben ze toch nog vaak nodig) en dan zijn er geen leuke uitjes of iets anders. De playstation verdwijnt dan ook achter slot en grendel. Die ik heb betaald en ik betaal ook eens de stroom en de televisie waar het ding op is aangesloten. Als je geen respect hebt voor mij dan wil je ook mijn dingen niet. Ik ben echt niet de moeilijkste maar bepaalde dingen accepteer ik gewoon niet en dan ben ik ook net zo koppig als zij.
Zoals op een plaatje stond wat ik laatst toegestuurd kreeg:
Teenagers Tired of being harrassed by your stupid parents? Act Now! Move out! Get a Job! Pay your own bills! Do it while you still know everything!
Sam
Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Ik vind iets vlug aanstellerij en daar ga ik niet in mee. Dat is mijn onvermogen. Zo aardig ben ik namelijk niet.Ik zou het moeilijk vinden om zo alles af te wegen en alles over me heen te laten gaan omdat iemand extreem gevoelig is maar zelf wel mensen loopt af te snauwen.
Escaleren
Als ik zo reageren zou als jij loopt het bij mijn zoon blijft hij ontzettend lang in de "boos"-mode zitten. Hij is er heilig van overtuigd dat "sorry" zeggen geen zin heeft, want ik geloof hem toch niet. Dat "sorry" zeggen slechts een goedkope manier is om weer toegang tot spelcomputer en financiele middelen te krijgen. Hij is tijdens zijn boze buien er namelijk ook van overtuigd dat het aan vader of moeder ligt, niet aan hem.
En inderdaad, ik heb liever dat hij "sorry" doet dan "sorry" zegt. En als hij weer uit zijn boze humeur is, werkt hij ook prima mee en heeft hij spijt van zijn houding. Hij weet ook dat er heel veel kan als hij respectvol met me omgaat.
Het gaat erom wat te doen als hij juist in zo'n snerthumeur is. Zakgeld intrekken als hij negatief doet en teruggeven als hij weer positief doet zou effectief eens in de maand gewoon wel zakgeld opleveren. Misschien later dan normaal, maar veel langer dan een paar dagen duren zijn boze buien niet. Daarna is hij weer even puber-af en kan je goed met hem praten. Tot de volgende humeursomslag. Het humeur van mijn puber lijkt wel wat op het weer. Soms lange tijden druil en dan stevige zonneschijn. Hoe overleef ik de druilperioden?
Jaina
Ik kon het ook niet, heb ook geen geduld en vind ook al heel snel iets aanstellerij. Ik ben ook helemaal niet aardig. Wat dat betreft is mijn zoon mijn superuitdaging. Hij is echt een 'meesteraansteller'. Niet helemaal hoor, want het is natuurlijk allemaal niet voor niets. En als ik jouw beschrijving van mijn zoon lees dan denk ik; tsja, ergens klopt het enigzins, maar anderzijds klopt het juist helemaal niet. Het is ook weer een doodgoede jongen die juist érg lief in contact is en geen vlieg kwaad doet. Snauwen doet hij eigenlijk nooit meer, maar dat kan ook komen door mijn aanpassen. (Aanpassen qua communicatie dus) Ik laat overigens niets over me heen gaan, dat is iets anders. Zoon gaat overigens zelden tot nooit echt over me heen. Andere kind kan dat juist wel proberen, daar heb ik met streng gedrag ook geen enkel probleem. Gewoon ander kind, maar ook andere toestand. (Gaat gewoon niet goed met zoon, wel steeds beter. Als het niet goed gaat met je kind wil je nog wel eens wat aanpassen..)
MoederMop
Ja, zoektocht, nogal.
Zoon kan hier ook lastig communiceren, dus voor mij ook lastig te beoordelen hoe iets binnenkomt bij hem. Terwijl hij daar prima vaardigheden in heeft/had, kon als heel klein jochie al aangeven hoe hij graag wilde dat ik met hem omging. Die vaardigheden komen wel langsaam weer terug, past ze weer meer toe, geeft beter feedback, maar is lang proces van vertrouwen (her)opbouwen geweest. En niet oordelen ook weer, is wel een groot issue bij zoon. Dus van mij uit heel neutraal constateren dat hij nogal tegenstrijdige dingen aangaf, vroeg. Bijv idd ook toezicht van mij en tegelijkertijd weer niet. Het valt ook niet mee natuurljk, behoeften zijn ook tegenstrijdig en leuk is het ook niet te moeten accepteren dat je wat hulp wel kunt gebruiken. Hoe minder oordeel van mijn kant hoe meer ruimte voor hemzelf om te oordelen. Ik denk dat zoon hier juist enorm streng is voor zichzelf en zichzelf streng beoordeelt. Ik doe er veel aan dat juist minder te krijgen.
Inmiddels geeft hij dus wel weer wat aan, iig wat hij niet wil. Tot voor kort moest ik vooral op zn non verbale gedrag afgaan. En vaak was hij gewoon geirriteerd en was het *dus* niet goed wat ik deed, maarja tsja kom er maar eens achter...Nu kan ik er weer wat over grappen naar hem toe en oke, dan weet ik het maar niet. Maar je merkt natuurlijk toch wel wanneer je een ingang hebt, al is dat bij zoon hier subtiel. Maar soms zie ik gewoon een hoop spanning er zo vanaf vallen.
Snauwen, ach ja
Mijn dochter heeft vanaf haar 11e grommend en snauwend door het huis gelopen, en lijkt nu (16) door het ergste heen. Het is ook allemaal niet makkelijk voor die pubers, ze moeten zoveel tegenwoordig, en je handhaven op school en in de maatschappij is ook een hele opgave (zeker met wat 'uitdagingen op het sociale vlak'). Ik heb me altijd maar voorgehouden dat ze het niet persoonlijk bedoelde, dat was ook echt zo. Bij echt brutaal gedrag treed ik wel streng op, maar over het algemeen laat ik haar maar een beetje tot zichzelf komen en dan schonk ik nog een glaasje ijsthee in 
MoederMop
Ja, zoektocht, nogal.
Zoon kan hier ook lastig communiceren, dus voor mij ook lastig te beoordelen hoe iets binnenkomt bij hem. Terwijl hij daar prima vaardigheden in heeft/had, kon als heel klein jochie al aangeven hoe hij graag wilde dat ik met hem omging. Die vaardigheden komen wel langsaam weer terug, past ze weer meer toe, geeft beter feedback, maar is lang proces van vertrouwen (her)opbouwen geweest. En niet oordelen ook weer, is wel een groot issue bij zoon. Dus van mij uit heel neutraal constateren dat hij nogal tegenstrijdige dingen aangaf, vroeg. Bijv idd ook toezicht van mij en tegelijkertijd weer niet. Het valt ook niet mee natuurljk, behoeften zijn ook tegenstrijdig en leuk is het ook niet te moeten accepteren dat je wat hulp wel kunt gebruiken. Hoe minder oordeel van mijn kant hoe meer ruimte voor hemzelf om te oordelen. Ik denk dat zoon hier juist enorm streng is voor zichzelf en zichzelf streng beoordeelt. Ik doe er veel aan dat juist minder te krijgen.
Inmiddels geeft hij dus wel weer wat aan, iig wat hij niet wil. Tot voor kort moest ik vooral op zn non verbale gedrag afgaan. En vaak was hij gewoon geirriteerd en was het *dus* niet goed wat ik deed, maarja tsja kom er maar eens achter...Nu kan ik er weer wat over grappen naar hem toe en oke, dan weet ik het maar niet. Maar je merkt natuurlijk toch wel wanneer je een ingang hebt, al is dat bij zoon hier subtiel. Maar soms zie ik gewoon een hoop spanning er zo vanaf vallen.
Afreageren
En het is ook lastig om in te schatten waar een snauw-reactie vandaan komt: is het alleen een reactie om mijn handelen, of is het een rotdag geweest en dan komt je moeder ook nog eens een schepje erbovenop doen.
