zoon weggelopen vanaf vakantieadres

Tja

Ben je er heel verrast over?
Over die onderhoudsplicht zou ik kort zijn. Daar voldoe je aan omdat hij bij jullie een huis en eten heeft. Het houdt niet in dat je hem geld hoeft te geven als hij tegen jullie wil elders logeert. Ik hoop voor je dat de verkering snel uitraakt want dit is niet echt een geschikte vriend, als ik het zo lees.

katniss

Je kan het ook niet laten om hatelijk te doen he?

tja...

"Ben je er heel verrast over?"
Niet hatelijk?

Nou nee, vind ik niet

Ik ben niet echt verrast, vandaar. Maar sorry dat je het zo het opgevat.

wat Katniss schrijft

Onderhoudsplichtig is dat je hem van eten en onderdak voorziet. Dat doe je. Of bij jullie of bij de andere ouders op vakantie. Onderhoudsplicht is niet je moeder met de maaltijd thuis laten zitten en geld eisen om zelf naar een restaurant te gaan. Ik zou zeggen dat ze terug moeten komen naar jullie of die andere ouders en anders eten ze maar de rest van de week brood met pindakaas.

Onderhoudsplichtig?

Ze hebben vast nog wel een tientje samen. Brood en pindakaas lijkt mij ook een prima idee, laat ze het lekker uitzoeken die twee.
En de opmerking over onderhoudsplichtig vind ik totaal niet grappig van de heren, ook niet bijdehand. Wel onbeleefd en je zoon laat duidelijk zien met deze opmerking totaal maling te hebben aan jou en aan zijn afspraak met jou.
Ben je al onderweg naar huis? Je zoon mocht niet bij zijn vriend logeren, hij doet het toch, dat heeft hij nu voor elkaar en hij verwacht ook nog dat je geld overmaakt?
Ik zou laaiend zijn.

Natuurlijk geen geld

Ik zou heel boos zijn dat als ik iets zo duidelijk heb gezegd het niet nagekomen wordt. Je bent al erg soepel geweest door de vriend mee te laten gaan op vakantie en toe te staan dat ze naar familie zouden gaan.
Uiteraard zou ik nu geen cent naar hem over maken. Hij redt zich maar. En na de vakantie is het tijd voor een zeer goed gesprek.
Persoonlijk zou ik ook zeker nog straf geven voor het feit dat hij is weggelopen. Hij is dan al wel 17 en dat is normaal geen leeftijd meer dat je straf geeft maar als hij zich zo onvolwassen gedraagt dan behandel je hem ook onvolwassen. Ik zou hem voorlopig even helemaal geen geld geven bijvoorbeeld. Dit kan echt.

En dan is er nog het andere kant van de verhaal: de foute vriend. Helaas is je zoon al 17 dus je kunt waarschijnlijk daar heel weinig mee. Als je zoon jonger was dan was het makkelijker om de relatie te verbreken Nu zal je dat waarschijnlijk niet meer lukken. Ik zou dus niet al te negatief over de vriend gaan doen want dat helpt niet vrees is. Gewoon neutraal blijven, je concentreren op je zoon en heel hard hopen dat het vlug uit zal gaan.

Onderhoudsplicht

Ik sluit me aan bij de voorgangers. Die onderhoudsplicht staat bij jullie in de voorraadkast, letterlijk en figuurlijk. Als ze honger hebben, komen ze maar naar huis. Bed, brood, bad was het toch

maar

Vriend woont op zichzelf en voorziet normaal in zijn eigen onderhoud? die moet dan toch inkomen hebben.

Als zijn geld dan op is, of hij kan geen twee personen onderhouden, stuurt hij jouw zoon toch gewoon terug naar jullie? Zonder zichzelf natuurlijk. Die zou ik niet meer over de vloer willen....

Liegen

Het is goed mogelijk dat ze gewoon keihard staan te liegen en nog wel over wat geld beschikken. Als ze echt geen eten meer hebben, gaan ze wel bij je familie langs of bij hun vrienden.

Maar jullie vakantiegenot zal wel voorbij zijn. De onrust en irritatie had ervoor gezorgd dat ik in zo'n situatie naar huis zou gaan.

of je hebt teveel en te lang

Of je hebt teveel en te lang gesproken, veel te veel al toegestaan om hem niet kwijt te raken en het lijntje proberen te houden met hem. Het gedrag gaat van kwaad tot erger, waarschijnlijk gevoed door vriend die wel zo bijdehand is jullie te manipuleren naar waar je niet zijn wilt. Die verkering zou mij helemaal niet lekker zitten en blijkbaar leert hij niet op de manier zoals het nu gaat: gesprekken, compromissen enz.

Als zoon geld tekort heeft is hij welkom om een boterham te komen halen. Verder zou ik niets financieren. Wel veel duidelijker grenzen trekken en je daaraan houden. Je vader en ik vinden/hebben besloten/gaan.......Laat merken dat je niet te manipuleren bent.

Richten op je zoon

Ik zou overigens die vriend helemaal buiten beschouwing laten. Dat is een volwassen man die zijn eigen beslissingen neemt en waar jullie niks over hebben te zeggen. Ik zou hem dus ook helemaal niet betrekken bij gesprekken en afspraken. Dat doe je samen met je zoon. De regels gelden voor hem, niet voor de vriend. Afspraken zijn dus ook met je zoon en als die afspraken niet nagekomen worden dan spreek je zoon daar op aan.

ja...

Officieel onttrekt hij zoon aan het ouderlijk gezag, ja. Daar schiet je niet zo veel mee op denk ik als het gaat om een jongen van 17, die uit vrije wil meegaat.
Wij spreken zoon ook zeker vooral zelf aan. Zij hebben de neiging om vriend naar voren te schuiven als woordvoerder maar wij vragen aan de telefoon consequent naar zoon.
Wij hadden geld van de rekening van zoon afgehaald; geld wat hij onder bepaalde afspraken van ons gekregen had voor de vakantie. Hierover was hij heel erg boos, waarop hij ook zijn telefoon kapot gegooid heeft. Nu is hij dus voor zijn telefoon ook nog eens afhankelijk van zijn vriend... Dat is een bijkomende complicerende factor.

De vriend laten we overigens niet helemaal buiten beschouwing. We hebben hem in een eerder stadium namelijk gevraagd om, alhoewel het niet zijn verantwoording is dat zoon iets gebruikt, onze zoon niet te helpen aan allerlei genotmiddelen. Want dat is wel iets wat hij gedaan heeft en wat we hem kwalijk nemen. Zoon had nooit anders uit zichzelf aan die spullen en de gebruiksaanwijzingen kunnen komen. En aangezien wij dat ook met vriend hebben besproken en deze beloofd had om daar geen medewerking aan te verlenen, heeft hij wel degelijk een stukje van de verantwoording.

Tja en dat wij die vriend liever helemaal zouden verbannen, is misschien logisch, maar niet handig. Tenslotte kun je een zoon van 17 moeilijk een contact zo verbieden zonder het gevaar te lopen dat hij er dan helemaal vandoor gaat. Nu heb ik nog het idee dat straks als de school weer begint alles op zijn pootjes terecht komt...

Je zoon is zeventien

en hem willen dwingen leidt denk ik tot het tegenovergestelde van wat je wilt.

Ik kan me goed voorstellen dat je baalt, omdat je namelijk afspraken hebt gemaakt, en zoon plus vriend die afspraken niet zijn nagekomen, en dat dan ook nog zonder hierover in gesprek te gaan. Wat ik denk ik zelf zou doen is bij zoon en vriend langsgaan en erover praten. Praat vanuit jezelf, geef aan dat je baalt, dat je die afspraken wilt maken omdat jij je zorgen maakt, en geef ook aan dat je je realiseert dat je je zoon niet kunt dwingen.

En vraag vervolgens hoe zij het zien. Ik zou zeker niet proberen om de vriend van je zoon als het ware te negeren door hem niet bij afspraken met je zoon te betrekken. Want voor je zoon is zijn vriend op dit moment waarschijnlijk de belangrijkste persoon in de hele wereld, en als jij hem in gesprekken als het ware buitensluit, duw je je zoon alleen maar weg.

Verder vraag ik me af, wat bedoel je precies met experimenteren met 'rotzooi'. Hebben ze geblowd, pillen geslikt, allerlei soorten alcohol door elkaar gebruikt? En hoe kwam je daarachter, heeft je zoon dat zelf verteld? Ik vind dat allemaal niet zo wereldschokkend namelijk. Je kunt veel beter zorgen dat dit zo verstandig mogelijk gebeurt, wijs ze op mogelijke gevaren van die 'rotzooi', en wat je moet of kunt doen als het misgaat, bij een bad trip of zo.

Wat mijn allerallereerste prioriteit zou zijn is zorgen dat de verstandhouding met je kind goed blijft. Jaag hem niet weg door op je strepen te gaan staan, strafmaatregelen te treffen, eisen te stellen, zijn vriend niet 'mee te nemen' in afspraken en dergelijke, want wat ik je nu al kan garanderen: dat 'backfires', het slaat uiteindelijk op jezelf terug. Je zoon is de wereld aan het ontdekken, volwassen aan het worden, zijn eigen grenzen aan het vinden, en dat gaat helaas niet altijd zoals ouders dat graag zien. Tja, dat is nou eenmaal zo. Maar blijf met je zoon in contact, zorg dat hij weet en voelt dat hij altijd maar dan ook altijd bij jou terecht kan, zonder verwijten.

En ja, nu hebben ze honger en kloppen ze al bij je aan
Ik zou ze te eten uitnodigen, gezellig, ook weer een mogelijkheid om met ze te praten.

Maar Biba, flip niet te erg. Ik heb met oudere pubers (niet alleen die van mezelf) al veel meegemaakt, en echt, het komt in vrijwel alle gevallen goed. Wat jij hem in de opvoeding hebt meegegeven komt er op een gegeven moment echt wel uit. Als je hem nu maar niet wegjaagt.

Ik denk helemaal niet dat hij bezig is weg te lopen, maar hij is wel bezig meer vrijheden te verwerven, voelt zich (waarschijnlijk ook door oudere partner) natuurlijk al helemaal volwassen...

Eigen ervaring

Ooit had mijn dochter (toen volgens mij nog 16) ook een oudere vriend, destijds 25. Wij helemaal over de zeik eerst, maar dat werkte dus niet. Ik heb toen o.a. gebeld met de politie. Die gaven aan wat ik je hierboven al schreef. Over oudere kinderen heb je in de praktijk niet meer zoveel te zeggen, en dwingen werkt gewoon niet. In het ergste geval lopen ze echt weg. Het is de ervaring van de politie dat meebuigen veel beter werkt, en zorgen dat de verstandhouding goed blijft.

Enfin, wij hebben het toen omgebogen, vriend ook thuis welkom geheten, een beetje doodgeknuffeld eigenlijk. Uiteindelijk is dat uit gegaan, helemaal zonder drama's. Ook is de verstandhouding nog steeds gewoon normaal, ook van die exvriend met ons, en daar hou ik zelf echt het meeste van. Maar wat ik ook belangrijk vond is dat tijdens die relatie de verstandhouding ook goed was, dat er over van alles kon worden gepraat en dat dochter ook weer alles met ons ging bespreken. Zo krijg je zelf ook veel beter de gelegenheid om feedback te geven, zonder dat het direct als kritiek wordt weggewuifd.

Dochter is nu bijna 19, woont op kamers en is, vind ik zelf, echt heel verstandig in haar opvattingen.

Ik denk zelf, Biba, dat je het als ouder goed doet. Je geeft grenzen aan maar blijft in gesprek. Groter worden gaat met schokken, en ouders lopen er altijd achteraan te hollen.

Ik denk trouwens dat je zoon altijd zelf verantwoordelijk is voor zijn daden, ook al krijgt hij gebruiksaanwijzingen of spullen van een ander. Hij maakt de beslissing om iets te gebruiken of iets te doen, niet die ander. Ik zou de vriend ook niet verantwoordelijk maken voor iets wat je zoon doet. Die vriend is verantwoordelijk voor wat hij zelf doet. Je zoon is eraan toe om dingen uit te proberen, kennelijk. Je kunt stellen dat komt door die oudere vriend, maar je kunt ook stellen, je zoon heeft kennelijk de behoefte aan contact met oudere, meer volwassen personen. Het trekt hem aan, om welke reden dan ook.

Dus blijf hem erop aanspreken, op zijn eigen gedrag.

Ik zou trouwens erg geïnteresseerd zijn, laat hem maar vertellen wat hij heeft gedaan, en gebruikt en hoe dan. Ik zou het willen weten, ook uit interesse. En ja, geld wat ze hebben gekregen voor de vakantie, onder welke voorwaarden of afspraken dan? Ik zou als ik je zoon was ook erg boos worden als dat zomaar weer van de rekening af is, zonder dat dat eerst is aangekondigd of bij de eerdere afspraken hoorde.

Zelf zou ik nooit zomaar geld van de rekening van mijn kind halen wat ik eerst had gegeven...

Ik zou gaan praten. Ik zou niet willen dat mijn kind boos ergens anders zit, zo boos dat hij zijn telefoon kapot heeft gegooid. En inderdaad, dit werkt ook al niet erg functioneel, want nu moet je altijd communiceren via zijn vriend.

Ga praten, leg uit dat je wel teleurgesteld bent, maar dat je ook hebt gemerkt dat jullie iets hebben gevraagd waar hij plus vriend zich niet aan hebben willen of kunnen houden. Vraag of zij dit dan netjes vonden van zichzelf. Probeer een gesprek te krijgen...

Momenteel heb ik veel te maken met een jongen van bijna 18. Deze jongen heeft een vriendin van 1 jaar ouder, en hij is daarnaast ook inderdaad bezig zijn grenzen aan het verkennen en de grenzen die zijn ouders hem willen opleggen veruit te overschrijden. De ouders proberen hem vooral te dwingen, leggen afspraken op met voorwaarden waar hij zich niet aan kan of wil houden, dialoog is momenteel ver te zoeken. Het effect is (vanuit de ouders gezien) desastreus, jongen is vooral veel weg, doet wat hij wil, overlegt niet meer thuis, en ook is er emotioneel een enorme verwijdering ontstaan. Die jongen heeft totaal geen fijne band meer thuis, geen fijne momenten, en wil alleen nog maar uit huis zijn en op kamers wonen. Zijn vriendin is voor hem momenteel een lifeline. De ouders proberen deze band te negeren of te bagatelliseren, en er is niets wat hem meer kwetst dan dat, en wat hem ook steeds vasthoudender maakt in zijn wens uit huis te gaan.
Het is schrijnend om te zien en mee te maken. Ook voor de ouders, maar zeker voor hem. Wat mij vooral opvalt is dat de ouders proberen hem terug te dwingen in een rol die hij allang niet meer wil of kan invullen. Ouders moeten ook meegroeien met hun kinderen, en ze steeds meer durven en willen loslaten, ook al denken zij het beter te weten...

Wat het niet makkelijk maakt, dat snap ik ook wel.

Biba.

Ik ben nu toch benieuwd of je nog geld hebt overgemaakt voor boodschappen?

Daarmee maak je vriend wel belangrijk

Ik denk dat je beter alleen direct afspraken met je zoon kunt maken en vriend niet de verantwoording voor het welbevinden van je kind kunt geven. In mijn ogen geef je hem daar onbewust macht mee. Ik geloof niet dat hij daar goed mee om kan gaan.

Met je zoon moet je de afspraken maken. Hij denkt dat ie het allemaal wel zelf kan. Behandel hem dan ook als een bijna 18-jarige waar je afspraken mee maakt, afspraak is afspraak en een man een man is een woord een woord. Blijkbaar is hij te impulsief om zich aan lange termijn afspraken te houden (heel herkenbaar hier), laat hem dan ook niet in die val lopen. Hou de afspraken kort, overzichtelijk en duidelijk. En hou je daar ook aan. Keuzes hebben consequnenties.

Nog een jaartje en dan kan hij doen en laten wat hij wil, dat geeft jou nog een jaar de tijd om er wat verstand in te krijgen en er voor te zorgen dat hij op eigen benen staat en niet leunt op de benen van zijn vriend.

Afspraken

'Wij hadden geld van de rekening van zoon afgehaald; geld wat hij onder bepaalde afspraken van ons gekregen had voor de vakantie. Hierover was hij heel erg boos, waarop hij ook zijn telefoon kapot gegooid heeft.'

Bedoel je dat je dat geld naar zoon hebt gestuurd? Was er wel voldaan aan de voorwaarden die je gesteld had? Ik ben het verder helemaal eens met Mirreke (meebuigen en geen dingen opleggen waar iemand zich niet aan zal houden), maar als je afspraken hebt gemaakt, dan moet je jezelf en hem daar ook aan houden.

Sommige kinderen ontworstelen rustig hun kindertijd, maar er zijn er veel meer die een heftig losmakingsproces doorlopen. Puberteit. De achtbaan, waarbij je je hart vasthoudt en hoopt dat ze niet echt uit de bocht vliegen. Op een klein percentage na komt het eigenlijk altijd goed daarna. Maar dan zou je een paar jaar verder moeten kunnen kijken om door zo'n gegeven gerustgesteld te worden. Alle zorgen die je nu hebt horen er ook bij.

Tsjor

Tsjor

Ned zoon had al 100 euro gehad, die hebben we van zijn rekening teruggeboekt. Dit omdat ik op zijn rekening kan telebankieren. Nu hebben we 2o euro weer begeven onder bepaalde voorwaarden. Dat krijgt bij volgende week nog een keer.

Voorwaarden

Ik vind het nogal wat. Op deze manier, voorwaarden stellen en anders geld weer terughalen, ga je behoorlijk ver in het inperken/controleren van zijn bezigheden. Ik snap wel waarom je die controle probeert te houden, maar je gaat eigenlijk een grens over. Volgende keer neemt zoon gewoon alles contant op, en dan ben je je mogelijkheid tot repressie kwijt.

Katniss

Maar blijkbaar heeft die zoon dat nodig aangezien hij zich niet aan eerder gemaakte afspraken houdt. Dat geld had hij onder bepaalde voorwaarden gekregen en daar heeft hij zich niet aan gehouden. Ik heb ook al een keer geld teruggevraagd van mijn zoon omdat hij het uitgegeven had aan iets anders dan ik had gezegd. Ik vind dat helemaal geen grens overgaan. De zoon is de grens overgegaan door zich niet aan de afspraken te houden terwijl hij had toegezegd dat wel te doen. Dus het is al heel sympathiek dat de zoon van Biba nu alsnog 20 euro heeft gekregen. Hij krijgt dus nog een kans om te bewijzen dat hij zich wel aan de afspraken houdt.

Hmmm manipuleren

Het heen en weer boeken van dat geld doet me een beetje denken aan manipuleren. Houdt zich niet aan afspraken, hup geld eraf. Dan weer wat geld erop om zoon proberen zich te laten houden aan de afspraken.

Wist je zoon vantevoren dat het geld weer afgeboekt zou worden als hij zich niet aan de afspraken houdt? Of hebben jullie dat impulsief gedaan toen bleek dat ze waren 'weggelopen'.

Ik vind het wel een grens overgaan. Vragen om het terug te krijgen, zodat zoon het zelf terugboekt, vind ik heel wat anders.

Wat ik wel zou doen is je teleurstelling uitspreken en aangeven dat je zo natuurlijk geen geld meer voor vakanties gaat geven.

Zie dit als 'leergeld', letterlijk.

Probeer er toch anders in te gaan staan... Je kunt hem niet meer dwingen. Hoe meer je dat wil, hoe groter het verzet wordt. Als je het toch blijft proberen verharden standpunten zich vaak.

Ik zou als ik je zoon was snel een baantje nemen... En als hij achttien wordt is het afboeken van zijn rekening in een klap voorbij, dan heb je er geen toegang meer toe.

Daar kwam ik achter toen dochter 18 werd, even niet aan gedacht. Niet dat ik haar via haar rekening wilde sturen, maar dochter vond het zelf wel handig dat ik voor haar dingen via haar rekening kon doen, als zij geen internet had of zo.

Mirreke

Opvoeden is een en al manipulatie!!
Gewenst gedrag belonen, ongewenst gedrag negeren, het is allemaal om te sturen en ze te laten doen wat jij wil dat ze doen!
Of ze nou 3 zijn of 17, inhoudelijk anders maar hetzelfde principe.

Jawel Biba

maar sommige dingen vind ik wel veel te ver gaan. Opvoeden moet ook subtiel gebeuren, zeker in de puberteit, want anders krijg je verzet, verharden de verhoudingen zich en bereik je het tegenovergestelde.

En het enige wat je je kind dan nog leert is hoe het moet manipuleren. Levensles voor later, ahum.

Trouwens, eigenlijk ben ik het ook niet met je eens. Manipuleren heeft iets naars, sturen en begeleiden heeft iets zachters, iets liefdevollers.

Als je als ouder aan het flagrant manipuleren slaat vind ik dat net zo'n bewijs van onvermogen als bijvoorbeeld schelden of slaan.

Wat dus niet wil zeggen dat het makkelijk is. Je bent als ouder altijd zoekende: wat past bij dit kind en dan ook nog: wat past bij mij. En soms moet je een veer laten.

Ik denk echt niet dat je geen afspraken mag maken of zo, maar er is (alweer) een verschil tussen afspraken maken (dingen die je echt samen bespreekt) of voorwaarden opleggen en afdwingen. Zoiets gebeurt vaak als de ander iets graag wil, bijvoorbeeld geld, en het zich niet kan veroorloven om die voorwaarden dan te weigeren. De ouders noemen het dan afspraken, maar dat zijn het dan eigenlijk niet.

Net als met Griekenland eigenlijk...

manipuleren

Je ontkomt er misschien niet helemaal aan. Ik heb wel altijd geprobeerd niet bewust te manipuleren. Mijn kind is geen circushondje.
Overigens heb ik dat vooral geleerd van mijn oudste, die manipulatie altijd feilloos van kleins af doorhad en er zeer allergisch op reageerde.
We doen hier best af en toe aan beloningssystemen, maar dan als steuntje bij relatief onbelangrijke zaken en altijd afgesproken met, vaak op initiatief van kind.