Dochter continu chagrijnig

Het hoort echt even bij de leeftijd, vooral hier gevoelig mee om gaan. 

Mijn inmiddels 15 jarige ADHD-dochter kan ook verschrikkelijk chagrijnig, negatief en boos doen. Maar dat is eigenlijk altijd het gevolg van spanning/overprikkeling. Niet dat het altijd zo helder is waar het vandaan komt (soms pas later, soms helemaal niet) maar het is dus wel een reactie op iets waar zij zelf last van heeft.
Met dat in het achterhoofd is er net ietsje beter mee om te gaan, vind ik zelf. Al is het geduld bij mij op een gegeven moment ook wel op hoor.
Wat mij verder helpt is om op de 'goede' momenten zoveel mogelijk verbinding te zoeken in een positieve sfeer. Dat verstevigd de relatie 

S.ndra schreef op 10-03-2024 om 08:27:

[..]

Ja, dat doen we wel, maar dat helpt verder niets. Ze is hartstikke koppig en de sfeer blijft slecht.

Ik probeer wel met haar te praten, maar dan komt er meestal weinig uit of een verhaal wat een ander fout heeft gedaan. Ik heb zelf de indruk dat ze soms op school wordt gepest, maar daar wil ze niks mee. Helaas gaat ze niet uit zichzelf op haar kamer zitten.

Heb je hierover de leerkracht gebeld of een gesprek op school aangevraagd? Dan kan de leerkracht even extra goed opletten op dat punt. Ook omdat ze juist op dat punt extra allert zijn. Bijv even de klas uitlopen en even kijken wat er gebeurd.   Of juist op het schoolplein opletten. Want als het deels aan pesten ligt, dan is dat ook heel erg naar en die emotie komt er dan thuis uit.

Tel daarbij de pre puberteit op en tada....veel "gezelligheid". Voor haarzelf ook heel vervelend, al die emoties waardoor ze overspoeld wordt. Voor jullie natuurlijk ook. Soms maar even negeren en juist even de switch maken door een dikke knuffel te geven, even een kop thee, dekentje en wat lekkers....

Maar eerst zou ik het belangrijkste vinden om te kijken wat er precies aan de hand is: gepest worden, vriendin die ineens met een ander best friends is, schoolwerk, vervelende sfeer in de klas, leerkracht die niet prettig is?

Mijn dochter heeft ook van zulke buien, maar dat is PMS. Zelfs nu ze 21 is kan ze zichzelf dan moeilijk/niet beheersen of bijsturen. En ik herken dat. Is bij mij pas na de overgang verdwenen.
Hier gaat het meestal pas goed na een huilbui. Het negatieve gedrag bouwt op, en op een gegeven moment zijn wij het zat en krijgt ze tegengas. Dan gaan de sluizen open en als dat klaar is, is het slechte humeur ook voorbij. Ik gok er dus op dat jouw dochter tegen haar eerste menstruatie aan zit. Hopelijk komt die dan snel is het daarna weer (even) voorbij.
Lastig om mee om te gaan. Zeker als ze alleen maar negatief en boos is. Anders dan het negatieve gedrag zoveel mogelijk negeren, en als het te erg wordt er wat van zeggen, zou ik ook niet weten. Ja, haar naar haar kamer sturen tot ze weer gewoon kan doen, maar ja, je sleurt haar ook niet aan haar haren naar haar kamer als ze zelf niet gaat natuurlijk. Positief gedrag benoemen en belonen zou ik sowieso doen, maar dat zal ook niet genoeg helpen.
Je kunt misschien kijken of 'dreigen' met de huisarts nog wat kan doen. Dus zeggen dat je je ernstig zorgen maakt over haar gedrag en dat je daarom met haar naar de dokter wil, omdat je bang bent dat er iets mis is met haar. En misschien is dat sowieso wel een goed idee. Er zijn ook hele nare dingen die voor gedragsveranderingen zorgen, die wil je misschien ook wel uitsluiten...

S.ndra schreef op 18-04-2024 om 12:34:

Hier gevoelig mee omgaan. Maar hoe dan? Ze is boos en chagrijnig over alles en steeds maar verongelijkt, zoekt ruzie over futiliteiten. Ik kan heel slecht tegen die continue stroom van negativiteit. Negeren van het gedrag gaat moeilijk, omdat het zoveel is. Soms vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan in de opvoeding dat ze zich zo gedraagt. Ik weet gewoon niet hoe ik nu goed op haar moet reageren.

Dan zou ik hulp gaan zoeken. 

S.ndra schreef op 18-04-2024 om 12:34:

Hier gevoelig mee omgaan. Maar hoe dan? Ze is boos en chagrijnig over alles en steeds maar verongelijkt, zoekt ruzie over futiliteiten. Ik kan heel slecht tegen die continue stroom van negativiteit. Negeren van het gedrag gaat moeilijk, omdat het zoveel is. Soms vraag ik me af wat ik verkeerd heb gedaan in de opvoeding dat ze zich zo gedraagt. Ik weet gewoon niet hoe ik nu goed op haar moet reageren.

Je hebt niks verkeerd gedaan. Het is gewoon pech, dat zij nu zulke buien heeft. Dat betekent ook dat je er waarschijnlijk niet zoveel aan kan doen en dat je het een beetje uit zult moeten zitten… 

Eigenlijk heb ik helemaal geen advies. Ik vind het vooral heel vervelend voor jou, want je doet je best en ik snap dat je er onder lijdt want het lijkt me heel vervelend. En voor haar is het ook vervelend want ze voelt zich duidelijk niet prettig.
Ik zal niet weer met mijn vitamine D aankomen maar misschien kun je het toch eens met de huisarts overleggen, wellicht schiet ze wat op met een gesprekje met een praktijkondersteuner jeugd als ze die hebben, of met speltherapie of creatieve therapie. Want ik vind het niet normaal klinken, en dan is het voor jou niet makkelijk op te lossen.

combinatie van verschillende dingen hielp hier:
- schelden / onaardig taalgebruik: daar zijn we heel helder in, dat willen we niet horen. Niet thuis, maar ook niet ergens anders
- mopperen / ongezellig: ga je maar op je eigen kamer doen
- humor
- gesprekjes proberen te voeren: s avonds voor het slapen gaan, in de auto etc. Soms blijkt er dan toch iets dwars te zitten (iets met vriendinnen ofzo)
- niks willen / alles is stom: we gaan een spelletje doen, wil je spel A of B. Wil je niet meedoen, prima wij doen het wel, dan geen schermtijd natuurlijk. Vaak kiest ze eieren voor haar geld 
- monitor social media: hier werd in groepsapp onaardig gedaan tegen vriend van dochter. Zij zat daarmee.

Ik heb inmiddels wel geleerd om strategisch mijn mond te houden als mijn pubers buien hebben. Ik accepteer meer dan ik, vroeger zonder kinderen, had gedacht. 
Maar: ik accepteer het niet als ik of andere gezinsleden worden uitgescholden. Dat vind ik ook niet persé met de puberteit te maken hebben. 
En soms als ik de chagrijnige buien zat begin te worden, dan geef ik aan dat ze best humeurig mogen zijn, maar dat ik daar niet de hele dag tegenaan hoef te kijken. Dat kunnen ze dan doen buiten mijn gezichtsveld. Ik woon namelijk ook in dit huis. 
Zelf doe ik dat ook. Als ik heel soms niet te harden ben, dan trek ik me even terug. Daar hoeven anderen niet altijd last van te hebben.
Er is best veel zorg binnen ons gezin, maar bovenstaande twee punten gaan hier eigenlijk nu heel goed.

AnnaPollewop schreef op 19-04-2024 om 20:19:

[..]

Je hebt niks verkeerd gedaan. Het is gewoon pech, dat zij nu zulke buien heeft. Dat betekent ook dat je er waarschijnlijk niet zoveel aan kan doen en dat je het een beetje uit zult moeten zitten…

Eigenlijk heb ik helemaal geen advies. Ik vind het vooral heel vervelend voor jou, want je doet je best en ik snap dat je er onder lijdt want het lijkt me heel vervelend. En voor haar is het ook vervelend want ze voelt zich duidelijk niet prettig.
Ik zal niet weer met mijn vitamine D aankomen maar misschien kun je het toch eens met de huisarts overleggen, wellicht schiet ze wat op met een gesprekje met een praktijkondersteuner jeugd als ze die hebben, of met speltherapie of creatieve therapie. Want ik vind het niet normaal klinken, en dan is het voor jou niet makkelijk op te lossen.

Aanvulling: met “niet normaal” bedoel ik dat het bij mij de indruk wekt dat haar iets flink dwars zit, en dat ze daar misschien wat hulp bij kan gebruiken. Niet dat er aan haar gesleuteld moet worden of zo. Zij is vast wel normaal, maar iets in haar situatie niet.