Hoe vaak als gezin op bezoek bij opa en oma
Hoe vaak gaan jullie met jullie (net) pubers als complete gezin op bezoek bij opa en oma?
Het was een maand geleden dat wij als volledig gezin op bezoek waren geweest bij mijn schoonouders. Daarna was mij man nog een keer met onze jongste van 12 op bezoek geweest, maar toch vond hij dat we een week na dat bezoek en twee dagen voordat hij alleen langs zou gaan we weer een keer als volledig gezin langs zouden moeten gaan. Op een gegeven moment houd het toch op om los van bijzondere dagen als volledig gezin langs te gaan?
Anouk1234 schreef op 23-01-2024 om 12:48:
[..]
Oh ja, tijdens vakantie heb ik ook geen zin om te bellen. Dan wil ik er ook echt helemaal uit zijn. Maar mijn zoon is vaak jarig tijdens de zomervakantie en dan moet mijn moeder bellen. Daar zit hij echt niet op de wachten. Stuur gewoon lekker een appje. Doet mijn schoonmoeder ook. Maar bij mij is het zo erg dat ik voordat ik op vakantie ga moet bellen, zodat ze mij een prettige vakantie kan wensen. Ze vraagt mij te bellen, zodat ik het kan doen op een moment dat het mij uitkomt. Op zich goed bedoelt, maar een prettige vakantie wensen kan ook wel via de app. Mijn moeder denkt dat ik niet bel tijdens de vakantie, omdat de belkosten dan hoog zijn. Ik ga haar dus niet vertellen dat ik onbeperkt gratis bellen heb bij mijn mobiele abonnement. En tijdens de vakantie stuurt ze ook om de paar dagen een appje om te vragen hoe het gaat en hoe het weer is.
Je moeder bedoelt het hoogstwaarschijnlijk goed en wil graag op de hoogte blijven van jullie leven en hecht waarde aan felicitaties op de dag zelf etc.
Jij hecht daar geen of minder waarde aan en dat is je goed recht. Maar kun je niet tot elkaar komen en beiden water bij de wijn doen; jij belt voor de vakantie en zij belt uitsluitend op klein zoon's verjaardag maar verder niet. Zo iets?
Anouk1234 schreef op 23-01-2024 om 12:48:
[..]
Oh ja, tijdens vakantie heb ik ook geen zin om te bellen. Dan wil ik er ook echt helemaal uit zijn. Maar mijn zoon is vaak jarig tijdens de zomervakantie en dan moet mijn moeder bellen. Daar zit hij echt niet op de wachten. Stuur gewoon lekker een appje. Doet mijn schoonmoeder ook. Maar bij mij is het zo erg dat ik voordat ik op vakantie ga moet bellen, zodat ze mij een prettige vakantie kan wensen. Ze vraagt mij te bellen, zodat ik het kan doen op een moment dat het mij uitkomt. Op zich goed bedoelt, maar een prettige vakantie wensen kan ook wel via de app. Mijn moeder denkt dat ik niet bel tijdens de vakantie, omdat de belkosten dan hoog zijn. Ik ga haar dus niet vertellen dat ik onbeperkt gratis bellen heb bij mijn mobiele abonnement. En tijdens de vakantie stuurt ze ook om de paar dagen een appje om te vragen hoe het gaat en hoe het weer is.
Nou, waren mijn ouders maar zo!! En natuurlijk wil zij bellen vanuit haar eigen behoefte aan verbondenheid, maarja, ze laat tenminste van zich horen. Ik heb een tante die zo nu en dan belt, ze praat alleen over koetjes en kalfjes maar ik vind het toch leuk dat ze aan me denkt.
En eerlijk: een vader of moeder die moeite doen om contact te onderhouden met kinderen en kleinkinderen, dat mis ik echt. Ik heb het gevoel dat mijn vader er bij alles vanuit gaat dat ik dat niet wil ((wat bezig is een self fulfilling prophecy te worden), en dan expres gemeen doet . En als ik contact zoek, gaat het meestal niet op de 'goede' manier. Dan bel ik niet op het juiste moment (want hij kan mij immers ook niet bellen onder werktijd) of heb naar het verkeerde geïnformeerd en is hij beledigd.
Lieveheersbeest schreef op 23-01-2024 om 13:14:
[..]
Als jij contact wil omdat je met hen in verbinding wil staan, vast
als je alleen contact wil om je eigen verhaal te pushen en je zin door te drijven, dan wellicht niet.
Exact, dat. Het komt vast goed later als je oprecht geïnteresseerd blijft in je kinderen en kleinkinderen. Ook als ze keuzes maken die je niet direct begrijpt of zelf niet zou maken. (Niet dat ik zulke wereldschokkende keuzes heb gemaakt in mijn leven trouwens, maar dat terzijde).
Lieveheersbeest schreef op 23-01-2024 om 13:14:
[..]
Als jij contact wil omdat je met hen in verbinding wil staan, vast
Ik denk dat als je elkaar leuk vindt en interesse hebt in wie de anderen echt zijn, dat meer contact oplevert dan contact verwachten omdat je je kinderen aangeleerd hebt dat dat moet.
Tegenwoordig mag je minder leuke familieleden steeds vaker ook gewoon minder leuk vinden, en omgekeerd komen zij er ook niet altijd meer mee weg om zich naar te gedragen 'omdat de familie toch wel verplicht is' naar een ouder familielid toe te komen of alles te accepteren.
Mugs schreef op 23-01-2024 om 12:52:
Wat hoop ik dat mijn kinderen wat milder en vriendelijker over mij denken en naar mij omkijken als ik oud ben zeg...
Lieveheersbeest schreef op 23-01-2024 om 13:14:
[..]
Als jij contact wil omdat je met hen in verbinding wil staan, vast
troelahoep schreef op 23-01-2024 om 13:29:
[..]
Exact, dat. Het komt vast goed later als je oprecht geïnteresseerd blijft in je kinderen en kleinkinderen. Ook als ze keuzes maken die je niet direct begrijpt of zelf niet zou maken. (Niet dat ik zulke wereldschokkende keuzes heb gemaakt in mijn leven trouwens, maar dat terzijde).
Valeria schreef op 23-01-2024 om 13:38:
[..]
Ik denk dat als je elkaar leuk vindt en interesse hebt in wie de anderen echt zijn, dat meer contact oplevert dan contact verwachten omdat je je kinderen aangeleerd hebt dat dat moet.
Tegenwoordig mag je minder leuke familieleden steeds vaker ook gewoon minder leuk vinden, en omgekeerd komen zij er ook niet altijd meer mee weg om zich naar te gedragen 'omdat de familie toch wel verplicht is' naar een ouder familielid toe te komen of alles te accepteren.
@ Mugs:
Contact met kinderen is een wisselwerking. Lieveheersbeest geeft al een antwoord waar heel veel in zit. Daar denk ik al regelmatig over na voor later. Troelahoep en Valeria nuanceren iets verder en die aanwijzingen zijn ook heel waardevol.
Zelf wil ik daaraan toevoegen dat het sleutelwoord communicatie is. Spreek verwachtingen uit naar je kinderen en ga er niet stilzwijgend van uit dat zij zullen doen wat jij verwacht. Luister ook naar de antwoorden van je kinderen als jij je verwachtingen hebt uitgesproken. Ze hebben misschien weerwoord waarom ze niet aan jouw verwachtingen kunnen voldoen of vragen van jou een kleine aanpassing waardoor ze jouw verwachting dichter kunnen naderen.
Met mijn ouders kan ik daar open over praten en er is begrip voor ieders situatie. Ik mag om medische redenen nu zeker een half jaar geen auto rijden dus mee naar de dokter kan ik nu even niet, tenzij mijn moeder daar lopend kan komen, dan kom ik ook lopend/fietsend naar die locatie. Ze vinden het fijn als ik dingen doe als ik daar ben maar als ik niets doe en alleen een kopje thee drink is het ook goed.
Met mijn schoonouders is een open gesprek niet mogelijk. Zij verwachten stilzwijgend dat wij het contact vorm geven en het liefst op de manier zoals zij dat vroeger deden voor hun ouders. Iedere zondag na de kerk naar een van de ouders voor koffie met een koekje. Beleefd zijn, met twee woorden spreken en je (ook al ben je al lang en breed volwassen) als kind gedragen en al hun goede raad voor waar aannemen ook al is er allang wetenschappelijk bewijs dat hun advies niet werkt. Weerwoord geven is uit den boze. Ze vinden het vanzelfsprekend dat je als kind dingen voor hun doet, dat hoort zo.
Bij mijn ouders voel je welkom en is het leuk om even met iets te helpen dat op een normale manier gevraagd wordt. Als je iets hebt gedaan wordt er dankjewel gezegd Bij schoonouders is de sfeer altijd gespannen, de hulpvraag komt altijd gebiedende wijs enkelvoud en dankjewel komt niet in de woordenschat voor.
Met mijn ouders heb ik een relatie op basis van volwassenheid. Ouders accepteren dat ze niet meer alles kunnen en alles weten en we kunnen elkaar over en weer advies geven. Met mijn schoonouders is het zelfs voor mijn man moeilijk om het contact positief te houden. Veel onuitgesproken verwachtingen die wij dus niet waar kunnen maken, omdat niet duidelijk is wat er van ons verwacht wordt. Helaas weten ze dan wel woorden te vinden om aan te geven dat we het niet goed doen maar hoe ze het dan wel verwachten wordt nog steeds niet uitgesproken.
Als je dus wilt dat je kinderen vriendelijker over je denken: Communiceer erover spreek uit wat je graag wilt. Accepteer hun keuzes en beweeg mee, toon interesse en blijf je ontwikkelen en zorg dat je met alle nieuwigheden die op de markt komen overweg kunt.
Bakblik schreef op 23-01-2024 om 14:04:
Als je dus wilt dat je kinderen vriendelijker over je denken: Communiceer erover spreek uit wat je graag wilt. Accepteer hun keuzes en beweeg mee, toon interesse en blijf je ontwikkelen en zorg dat je met alle nieuwigheden die op de markt komen overweg kunt.
Ik maak mij geen zorgen hoor, over de omgang met mijn kinderen nu en later, ik word alleen nogal verdrietig van de hardvochtigheid en het onbegrip in sommige reacties hier.
Je kunt heel leuk stellen dat je maar moet zorgen dat je met alle nieuwigheden moet kunnen blijven omgaan, maar weet je: we gaan allemaal ergens tot op zekere hoogte afhaken als we ouder worden. De één meer en/of eerder dan de ander. En dat kan allerlei oorzaken hebben die lang niet allemaal niet perse iets met onwil te maken hebben.
Daar mag best wat meer begrip voor zijn, denk ik als ik hier zo e.e.a. lees.
Mugs schreef op 23-01-2024 om 14:38:
[..]
Ik maak mij geen zorgen hoor, over de omgang met mijn kinderen nu en later, ik word alleen nogal verdrietig van de hardvochtigheid en het onbegrip in sommige reacties hier.
Je kunt heel leuk stellen dat je maar moet zorgen dat je met alle nieuwigheden moet kunnen blijven omgaan, maar weet je: we gaan allemaal ergens tot op zekere hoogte afhaken als we ouder worden. De één meer en/of eerder dan de ander. En dat kan allerlei oorzaken hebben die lang niet allemaal niet perse iets met onwil te maken hebben.
Daar mag best wat meer begrip voor zijn, denk ik als ik hier zo e.e.a. lees.
Het is natuurlijk een optelsom. Eén zo'n ding komt voort uit een bepaalde houding of karaktertrek en die bepaalt wel meer dingen die bijdragen aan het totaalplaatje.
Als oma verder hartstikke leuk, gezellig en op de hoogte is, zal niemand zeggen 'ik ga niet meer op bezoek, want ze kan niet appen'.
Mugs schreef op 23-01-2024 om 14:38:
[..]
Ik maak mij geen zorgen hoor, over de omgang met mijn kinderen nu en later, ik word alleen nogal verdrietig van de hardvochtigheid en het onbegrip in sommige reacties hier.
Je kunt heel leuk stellen dat je maar moet zorgen dat je met alle nieuwigheden moet kunnen blijven omgaan, maar weet je: we gaan allemaal ergens tot op zekere hoogte afhaken als we ouder worden. De één meer en/of eerder dan de ander. En dat kan allerlei oorzaken hebben die lang niet allemaal niet perse iets met onwil te maken hebben.
Daar mag best wat meer begrip voor zijn, denk ik als ik hier zo e.e.a. lees.
Valeria schreef op 23-01-2024 om 14:50:
[..]
Het is natuurlijk een optelsom. Eén zo'n ding komt voort uit een bepaalde houding of karaktertrek en die bepaalt wel meer dingen die bijdragen aan het totaalplaatje.
Als oma verder hartstikke leuk, gezellig en op de hoogte is, zal niemand zeggen 'ik ga niet meer op bezoek, want ze kan niet appen'.
Ja inderdaad die optelsom die het totaalplaatje naar het negatieve laat doorslaan.
En jong geleerd is oud gedaan. Halverwege de jaren 80 was pinnen gemeengoed iedereen met een bankrekening kon over een pinpas beschikken. Mijn schoonouders waren toen rond de 50 jaar oud. Die moderniteit hebben ze zich nog eigen gemaakt maar de massale opkomst van de personal computer, het normale mobieltje, de smartphone hebben ze allemaal laten gaan. Nu zijn ze 85 plus een moeten ze het leren en lukt het niet (meer). Dan lever je in aan zelfstandigheid en als je daarbij ook nog continue foetert op die moderne tijden wordt contact moeizaam.
Als je gezellig bent, belangstelling hebt en als het zo uitkomt zonder mopperen kijkt naar een filmpje wat je kleinkind laat zien danzal niemand wegblijven, omdat je niet kunt appen.
Communicatie - daar staat en valt alles mee. En het 'altijd bereikbaar zijn' dankzij smartphone en internet maakt het niet per definitie makkelijker. Terwijl communicatie makkelijker kan worden als je wederzijds (!) meer weet wat er speelt.
Mijn ervaring als 60-plusser:
Ik mis de vaste telefoon die me als beller verbindt met een woning. Als ik daarheen belde, wist ik dat ik met 'een thuis' belde en niet met de supermarkt, een lawaaiig station of een zoemende auto. Ik wist niet wie er zou opnemen. Dat had als voordeel dat ik iedereen die op dat adres woonde aan de lijn kon krijgen. M'n eigen (volwassen) kind, de partner, een van de kleinkinderen. Dat gaf gespreksstof.
Onze kinderen hebben geen van allen een vaste telefoon - zoals veel mensen nu. Ik merk dat ik de 'aanhang' nauwelijks bel, tenzij er echt iets is. Niet voor zomaar een babbeltje. Is op een of andere manier niet 'gewoon' geworden. Appen wel, maar dat is toch anders dan een gesprek.
Bellen onder werktijd doe je uiteraard alleen in geval van nood. Bellen voor de gezelligheid - hm, dat valt nog niet mee. Ze zijn boodschappen doen, gaan net eten, zijn met de kinderen bezig, zetten net een filmpje op, of ze gaan sporten, uit, naar vrienden.
In de praktijk bellen ze mij wanneer ze onderweg zijn (in de auto of op de fiets) en dat voelt voor mij minder rustig. Vind het fijn dat ze contact leggen! Beslist! En - als ik het even negatief duid) tegelijk voel ik me een soort 'tijdvulling' omdat ze nou toch ff niks anders omhanden hebben. De achtergrondgeluiden en het besef dat er gereisd wordt, dat ze moeten opletten, dat er anderen omheen zijn - ik ben er niet dol op.
En dan terug naar de startvraag!
Mijn kinderen/kleinkinderen live zien en spreken, dat vind ik echt het allerfijnst. Hoeft geen uren te duren, halfuurtje is prima. En niet persé (alleen) in grotere groepen bij speciale of feestelijke gelegenheden, maar samen - of met drie, vier personen. Met uitgevlogen kinderen die niet vlakbij wonen, komt het daar weinig van. Het is niet anders.
Maar dat mis ik.
Wilgenkatje- schreef op 23-01-2024 om 15:21:
Ik mis de vaste telefoon die me als beller verbindt met een woning. Als ik daarheen belde, wist ik dat ik met 'een thuis' belde en niet met de supermarkt, een lawaaiig station of een zoemende auto. Ik wist niet wie er zou opnemen. Dat had als voordeel dat ik iedereen die op dat adres woonde aan de lijn kon krijgen. M'n eigen (volwassen) kind, de partner, een van de kleinkinderen. Dat gaf gespreksstof.
[...]
Bellen voor de gezelligheid - hm, dat valt nog niet mee. Ze zijn boodschappen doen, gaan net eten, zijn met de kinderen bezig, zetten net een filmpje op, of ze gaan sporten, uit, naar vrienden.
Maar toen ze wel een vaste lijn hadden, deden ze toch ook al die dingen zoals net gaan eten? Met een mobiel nemen ze juist vaker op, lijkt me, want dan heb je kans dat ze even tijd hebben terwijl ze niet thuis zijn, waar je ze met een vaste lijn gewoon helemaal niet kon bereiken.
Dus ik zou zeggen, meer bereik. Alleen de onvoorspelbaarheid van wie opneemt is inderdaad weg.
Lieveheersbeest schreef op 23-01-2024 om 12:43:
Hoe boos mijn ouders waren toen ik voor de eerste keer eens niét belde toen ik op vakantie was…
ik heb helemaal geen behoefte om te vertellen dat het X graden is, lichtjes bewolkt en het avondeten lekker. Geneuzel allemaal. Maar bij hen zit het er zo ingestampt dat ze het idee hebben dat het waarde bevat…
Oh ja wij moesten ook vaak Skypen als we ergens waren. Of zaten we ergens romantisch naar een zonsondergang oid te kijken belde schoonvader. Wat we aan het doen waren want ze hadden al EEN HELE DAG niks van ons gehoord.
Nu met WhatsApp stuur ik om de paar dagen een paar appjes met foto's van ons uitzicht en van man en dan is het goed.
Hier zijn het nog geen pubers, oudste is 10. Maar ik gok toch gemiddeld elke week wel een keertje. Of ouders komen bij ons. Ik wip zelf ook vaak even binnen als ik naar voetbal ga oid. We wonen dan ook in hetzelfde dorp en de afstand is hemelsbreed een kilometer.
Ik mag er altijd graag zijn. Kids ook. Dat zal naarmate ze ouder worden vast anders worden.
Schoonouders zien we helaas niet meer, maar ook daar was het toch gemiddeld altijd wel 1 keer per week. Vaak op de zondagmiddag even heen.
troelahoep schreef op 23-01-2024 om 13:14:
[..]
Ik begrijp dat je daar verdrietig van wordt en dat ben ik ook regelmatig, nog steeds. Als ik voor mij zelf spreek denk ik niet dat het van de een op de andere dag zo liefdeloos is geworden, zoals jij het noemt. In mijn geval loop ik er al jaren en jaren, met terugwerkende kracht denk ik zelfs al in mijn kindertijd, er tegenaan dat mijn ouders geen interesse tonen in dingen die niet in hun straatje passen, of het zelfs afwijzen. En dus gekwetst zijn als ik niet goed heb aangevoeld wat hun behoeftes zijn. En de laatste jaren is mijn vader in dat laatste behoorlijk veeleisend aan het worden. Hij doet al flauw als hij belt en ik neem niet direct op. Dan reageert hij heel koel en afstandelijk als ik een dag later wel bel en is helemaal niet blij dat ik bel, of hij klaagt weken later over onze bereikbaarheid, stel dat er wat met hun gebeurt, wij nemen de telefoon immers niet op. Als je dan begint over dat we 10 jaar geleden nog geen mobiel hadden en dan wel eens niet thuis konden zijn, is dat 'niet vergelijkbaar'. Als je een mobiel hebt hoor je altijd bereikbaar te zijn.
Mijn moeder is daarentegen helemaal niet veeleisend, die verlangt veel te weinig. Zij is bijvoorbeeld jarig in de zomer en het komt regelmatig voor dat we op vakantie zijn op haar verjaardag, omdat we anders niet 2 weken op vakantie kunnen. Dat vindt mijn moeder echt helemaal niet erg. We bellen dan altijd wel en/of sturen zo'n kaart met foto's van onszelf. Gaan na onze vakantie of ervoor wel langs met een kadootje/bloemetje. Dat wordt dan wel blij ontvangen door mijn moeder, maar in alles merk je aan mijn vader dat hij het niet voldoende vindt.
Ach ik begrijp ook echt wel dat zo'n relatie ontstaat in wisselwerking en dat er vaak al een heleboel historie is. En ook dat je je niet door manipulatief gedrag wilt laten dwingen om dingen op een bepaalde manier te doen. In mijn eigen leven helemaal niet anders, helaas...
En toch blijft het me verdrietig maken. Dat we kennelijk niet in staat zijn om andere relaties op te bouwen met onze ouders. Of onze ouders met hun kinderen. Dat relaties hebben en onderhouden uberhaupt zo ingewikkeld is.
Er zijn ouders ( en kinderen) die het echt verziekt hebben. Dit gezegd hebbende zijn dit soort ergernissen zijn ergens te " belachelijk " voor woorden.
Ik verzorg momenteel in mijn kleine appartement al een aantal maanden mijn beide ouders 24/7. Ik weet nog niet welke kant het opgaat voor in elk geval één van de twee. Beide een delier van de stress.
Is het altijd gezellig? Nee.
Zijn we nooit boos? Echt wel dat lucht erg op.
Zijn er ergernissen? Van beide kanten, we zijn namelijk heel menselijk imperfect.
Maar we communiceren, met en zonder stemverheffing, we vergeven en vergeten elke dag opnieuw zetten we onze schouders eronder zonder enige garantie op succes.
Wees boos, praat, heb lief. Realiseer je dat jij als kind ook niet in één keer kon lopen, praten, dat je niet doorsliep, ze als puber wellicht doodsangsten hebt bezorgd. Wees een beetje milder in je ergernissen. Het zijn maar mensen met eigen (on-)hebbelijkheden, net als jezelf en hun manier van verwachten is even goed of gebrekkig als de jouwe.
Sterkte Max! Geweldig dat dit zo lukt. Dank voor je bemoedigende woorden! Het is vallen en opstaan.
