Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
Wat erg toch dat er zoveel kinderen rondlopen die niet goed in hun vel zitten.
Dingen samen met haar doen, ik zou wel willen maar krijg haar met geen stok buiten de deur als het gaat om vrije tijd.
Zilver, wat fijn dat er maandag al een team langs komt, hopelijk ga je daar veel aan hebben.
Hier hebben ze onze hulpbeden gehoord, gisteren is dochter besproken in het MDO en vandaag hebben wij een gesprek.
Ze gaan dan bekijken wat haar gemoedstoestand is en op wat voor manier ze daarin nu hulp moeten gaan bieden.
Ook hebben ze voor woensdag een gesprek ingepland met de psychiater.
Dochter heeft zelf aangegeven dat ze straks ook alleen wil praten omdat ze sommige dingen niet wil vertellen waar wij bij zijn, prima, zolang ze maar praat.
Wat een lieve reacties, en wat fijn om al die ervaringen te lezen.
En ja het is schrikbarend om te vernemen hoeveel jonge mensen zo in de knoei zitten met zichzelf 
Ciska78 schreef op 30-09-2022 om 08:03:
Wat erg toch dat er zoveel kinderen rondlopen die niet goed in hun vel zitten.
Dingen samen met haar doen, ik zou wel willen maar krijg haar met geen stok buiten de deur als het gaat om vrije tijd.
Zilver, wat fijn dat er maandag al een team langs komt, hopelijk ga je daar veel aan hebben.
Hier hebben ze onze hulpbeden gehoord, gisteren is dochter besproken in het MDO en vandaag hebben wij een gesprek.
Ze gaan dan bekijken wat haar gemoedstoestand is en op wat voor manier ze daarin nu hulp moeten gaan bieden.
Ook hebben ze voor woensdag een gesprek ingepland met de psychiater.
Dochter heeft zelf aangegeven dat ze straks ook alleen wil praten omdat ze sommige dingen niet wil vertellen waar wij bij zijn, prima, zolang ze maar praat.
Ciska jullie zullen dat gesprek van vandaag inmiddels gehad hebben?
Fijn dat jullie woensdag al terecht kunnen voor een gesprek met de psychiater.
Heel goed dat je dochter aangeeft wat ze wil, en prima inderdaad dat ze ook alleen wil praten. Kan ze gewoon eerlijk zijn, zonder rekening te hoeven houden met jullie gevoelens.
Ik merk dat onze dochter af en toe schrikt van onze reactie bij de gezamenlijke gesprekken. Kan haar weerhouden om echt haar hart te luchten. Gelukkig heeft ze genoeg 1op1 sessies.
Maandag komen er mensen van het IHT team, ook komt er meteen een psychiater mee. Eerst moesten we op locatie, nu blijkt dat ze meteen de kennismaking bij ons thuis willen doen; ook prima, zolang mijn kind maar geholpen wordt.
wij hebben gisteren een lange ochtend achter de rug, we hadden om 10 uur een gesprek en waren pas om half 3 thuis. Maar er zijn wel stappen gezet.
Wel confronterend , want dochter ziet het leven dus echt niet meer zitten, we mogen haar niet alleen laten.
De bedoeling is dat we aankomende week gaan starten met intensieve thuisbegeleiding, die word alleen gedaan door een andere stichting, daar hebben we maandag intake mee.
Dochter heeft ook meteen een gesprek gehad met een psychiater over medicatie, maar daar wilde ze nog even over nadenken, volgende week staat er een nieuwe afsoraak mee.
was erg vermoeiend en zeer emotioneel, maar ben blij dat onze zorgen zeer serieus genomen worden.
Fijn dat het bij jullie ook zo snel gaat nu, mogen we beide hopen dat onze dochters er veel aan gaan hebben.
Ik kan hier nu wel blij gaan melden dat mijn kinderen er goed door gekomen zijn, door die depressieve periodes in de puberteit (en van de krassen zie je niet veel meer en tatoeages doen wonderen) maar daar heb je weinig aan als je er middenin zit. Want dan moet je maar afwachten of het voor jou ook goed af gaat lopen. Maar het kán dus wel.
Maar ondertussen heb je al die jaren het wel zwaar met zijn allen, en het duurt lang voor de stress helemaal weg is. Wij konden gelukkig wel hulp vinden, maar dat kan lang duren, en het is niet gelijk de juiste hulp want het moet maar net aansluiten en niet elke hulpverlener kan ook goed met een ASSer overweg en niet elke huisarts neemt je kind serieus en met medicijnen is het ook zoeken... Fluoxetine kan helpen maar het kan op den duur ook averechts gaan werken, het is wel iets om voorzichtig weer af te bouwen.
Het hielp mijn jongste om haar uit te leggen dat in de puberteit de hersenen groeien en veranderen, en dat net als op een bouwplaats de boel dus niet altijd even goed werkt en dat daardoor allerlei rare gevoelens (somberheid, doodswens, angst) en waarnemingen (wanen, geluiden etc) kunnen optreden die eigenlijk niet echt ergens in gegrond zijn maar gewoon optreden en dat je die eigenlijk het beste kunt negeren, hoe onprettig ze ook zijn.
Het gaat over (meestal). De kunst is vooral om ze heelhuids door die jaren heen te krijgen. En nee, dat is niet makkelijk.
Mijn bescheiden advies is: let ondertussen ook op vitamine D. Laat het bij haar meten en als het onder de 70 is: gauw bij slikken Veel mensen hebben ongemerkt een tekort en hoewel dat zeker niet de enige oplossing voor alles is, is het wel belangrijk dat dat in ieder geval in orde is.
dikke knuffel voor al die pubers/jong volwassene die het zo pittig hebben en ook voor hun gezinnen want het is echt mega heftig.
ik verbaas mij echt hoe snel de AD effect geeft. Puber slikt het nu anderhalve week en we zien nu al verschil, opener en rustiger. Wat vorige week zorgde voor een paniekreactie is nu nog wel spannend maar zorgt niet voor totale ontreddering, hyperventilatie en overgeven. Zelf ervaart hij het nog niet zo maar dat klopte volgens de psychiater. Hopelijk werkt het ook zo goed bij de anderen.
Ciska78 schreef op 01-10-2022 om 08:36:
wij hebben gisteren een lange ochtend achter de rug, we hadden om 10 uur een gesprek en waren pas om half 3 thuis. Maar er zijn wel stappen gezet.
Wel confronterend , want dochter ziet het leven dus echt niet meer zitten, we mogen haar niet alleen laten.
De bedoeling is dat we aankomende week gaan starten met intensieve thuisbegeleiding, die word alleen gedaan door een andere stichting, daar hebben we maandag intake mee.
Dochter heeft ook meteen een gesprek gehad met een psychiater over medicatie, maar daar wilde ze nog even over nadenken, volgende week staat er een nieuwe afsoraak mee.
was erg vermoeiend en zeer emotioneel, maar ben blij dat onze zorgen zeer serieus genomen worden.
Fijn dat het bij jullie ook zo snel gaat nu, mogen we beide hopen dat onze dochters er veel aan gaan hebben.
Wat fijn dat jullie serieus genomen zijn en meteen actie ondernomen wordt. Moet een opluchting voor jullie zijn, maar ook zo confronterend (niet te doen als je hoort dat je kind niet meer wil leven 
) Jullie dochter gaat nog wel naar school en sport?
Wij krijgen ook begeleiding van een Intensive Home Treatment (IHT) team om te kijken of opname in een kliniek voorkomen kan worden.
Vermoeiend en zwaar dit alles, maar we moeten door, geen andere optie!
WendelmoedM schreef op 01-10-2022 om 08:52:
Ik kan hier nu wel blij gaan melden dat mijn kinderen er goed door gekomen zijn, door die depressieve periodes in de puberteit (en van de krassen zie je niet veel meer en tatoeages doen wonderen) maar daar heb je weinig aan als je er middenin zit. Want dan moet je maar afwachten of het voor jou ook goed af gaat lopen. Maar het kán dus wel.
Maar ondertussen heb je al die jaren het wel zwaar met zijn allen, en het duurt lang voor de stress helemaal weg is. Wij konden gelukkig wel hulp vinden, maar dat kan lang duren, en het is niet gelijk de juiste hulp want het moet maar net aansluiten en niet elke hulpverlener kan ook goed met een ASSer overweg en niet elke huisarts neemt je kind serieus en met medicijnen is het ook zoeken... Fluoxetine kan helpen maar het kan op den duur ook averechts gaan werken, het is wel iets om voorzichtig weer af te bouwen.
Het hielp mijn jongste om haar uit te leggen dat in de puberteit de hersenen groeien en veranderen, en dat net als op een bouwplaats de boel dus niet altijd even goed werkt en dat daardoor allerlei rare gevoelens (somberheid, doodswens, angst) en waarnemingen (wanen, geluiden etc) kunnen optreden die eigenlijk niet echt ergens in gegrond zijn maar gewoon optreden en dat je die eigenlijk het beste kunt negeren, hoe onprettig ze ook zijn.
Het gaat over (meestal). De kunst is vooral om ze heelhuids door die jaren heen te krijgen. En nee, dat is niet makkelijk.
Mijn bescheiden advies is: let ondertussen ook op vitamine D. Laat het bij haar meten en als het onder de 70 is: gauw bij slikken Veel mensen hebben ongemerkt een tekort en hoewel dat zeker niet de enige oplossing voor alles is, is het wel belangrijk dat dat in ieder geval in orde is.
Wendelmoed jouw bericht geeft me hoop ♥️ Vitamine D krijgt dochter hier ook ja.
anomarie schreef op 01-10-2022 om 09:02:
dikke knuffel voor al die pubers/jong volwassene die het zo pittig hebben en ook voor hun gezinnen want het is echt mega heftig.
ik verbaas mij echt hoe snel de AD effect geeft. Puber slikt het nu anderhalve week en we zien nu al verschil, opener en rustiger. Wat vorige week zorgde voor een paniekreactie is nu nog wel spannend maar zorgt niet voor totale ontreddering, hyperventilatie en overgeven. Zelf ervaart hij het nog niet zo maar dat klopte volgens de psychiater. Hopelijk werkt het ook zo goed bij de anderen.
Wij zullen maandag de optie bespreken over AD. Het lijkt me een wondermiddel als ik de verhalen zo lees! Wat een verschil meteen!
Zilver_gray schreef op 01-10-2022 om 09:25:
[..]
Wij zullen maandag de optie bespreken over AD. Het lijkt me een wondermiddel als ik de verhalen zo lees! Wat een verschil meteen!
Geen wondermiddel! De problemen zullen echt wel blijven. Maar als je geluk hebt, tillen ze je kind net uit boven die gevarenzone waarin er helemaal geen motivatie en vertrouwen meer is om er energie in te steken en er alleen nog een spiraal naar beneden is. Ik zie dat mijn kind nu tenminste weer kán struggelen in plaats van alleen maar met gebogen schouders rond te lopen en boos te zijn. Het heeft hier wel even geduurd voordat de AD inkickte. Ik zag na ongeveer 3,5 week zijn reacties milder worden, waarvan ik dacht: zou het? En in de week daarna begon hij het zelf ook te benoemen. Ik ben echt heel erg blij en dankbaar dat wij vlak voor de zomervakantie via via nog iemand hebben gevonden die ons met spoed wilde helpen. Anders waren wij pas over een maand aan de beurt geweest bij de GGZ. Mijn zoon is nu behoorlijk goed van start gegaan in het nieuwe schooljaar, niet geweldig, maar wel een stuk beter dan ik had durven hopen.
Zijn begeleider zei laatst: "We slepen hem wel door dit schooljaar heen." Vorig jaar zou ik mijn schouders daarover hebben opgehaald: ja, ja. Nu geloof ik serieus dat het erin zit. Ik denk dat dat ongeveer het niveau is, wat je kan verwachten. Maar omdat je zo diep zit met je kind (en jullie nog dieper dan ik omdat die van mij gelukkig nooit suïcidaal is geweest) dank je God op je blote knieën voor een kind wat het 'gewoon' heel erg lastig heeft. Ik heb in de loop van de afgelopen twee jaar al mijn verwachtingen bijgesteld. De problemen 'oplossen' is allang uit mijn vocabulaire verdwenen. Deze levensfase zonder al te grote, langdurige kleerscheuren doorkomen zie ik nu al als een héél goed resultaat. En dat ís het ook!
Eerlijk is eerlijk: ik heb nog wel wat voorbehoud of het effect van de AD ook gaat aanhouden. Mijn kind heeft eerder redelijk optimistische fases gehad waarin hij veel initiatieven nam en van alles probeerde. Maar als dat dan niet voldoende opleverde, zakte zijn motivatie weer in en werd hij somberder dan voorheen. Maar ik ga daar nu niet te diep over nadenken want ik moet het gewoon een kans geven en ik heb het zelf ook heel erg hard nodig om er weer in te geloven. Vooralsnog begin ik de ruimte te voelen om ervan te genieten dat ik weer kan ontspannen, niet meer zo hoef op te letten wat ik tegen hem zeg en grapjes met hem kan maken zonder dat die finaal verkeerd vallen.
Aan de ene kant heb je misschien niet veel aan mensen die zeggen: mijn kind/ikzelf, had het ook en is/ben er nu doorheen. Want als je er middenin zit, moet je eerst nog maar eens zover zien te komen. En toch hou ik me wel degelijk vast aan de gedachte dat verreweg de meeste jonge mensen die in hun puberteit en adolescentie in de problemen komen heus aardig opdrogen. De kans is gewoon groter dat het een fase is en dat er een leven uitkomt wat min of meer passend is. Wat er ook is met je kind, welke beperking of stoornis er ook is, een kind, een mens, mag en kan leren een waardevol leven te leiden zoals het ís. Het maakt mij nauwelijks uit waar mijn kind precies terechtkomt in het leven, als hij er maar een beetje schik in heeft en niet altijd bang hoeft te zijn. Ik hoop vooral dat hij zichzelf met liefde kan bejegenen en dat hij van daaruit fijne relaties met andere mensen kan hebben. Als je teveel stress hebt, lukt dat gewoon helemaal niet. Dan ben je gewoon altijd overprikkeld en kun je niks meer incasseren.
Ik gun onze kinderen op dit moment vooral eens een wat minder zwaar bewolkte (gedachten)lucht en periodes met zon. Zodat ze zich even in het licht en de warmte van de stralen kunnen koesteren en kunnen genieten en opladen. Om weer wat te gaan voelen, verlangen weer als iets positiefs en inspirerends te gaan ervaren in plaats van iets wat alleen maar teleurstelling en frustratie brengt. En dan weer op pad te kunnen gaan en zich ervoor in te zetten, met vallen en opstaan. Dat lijkt de AD voor mijn kind in ieder geval op dit moment te doen. Ik hoop dat het bij jullie kinderen ook wat gaat brengen!
AD is vooral bedoelt om de scherpe kantjes eraf te halen. Dus de dalen wat minder diep te laten voelen en de gedachten wat minder zwart.
Ik vind het heel fijn om te lezen dat hulpverleners de ernst ervan inzien en dat jullie zo snel geholpen gaan worden. Tegelijkertijd is dat natuurlijk een allerminst fijne boodschap, want dat betekent dat het ook acuut nodig is.
Verhalen van mensen die er doorheen zijn gekomen kunnen het vertrouwen geven dat ook jullie dochter dat kan. Op momenten dat het niet goed ging en gaat met mij had en heb ik zelf dan weer echt nul komma nul boodschap aan 'je bent niet de enige'. Ik wilde juist dat het wel zo was, omdat ik het niemand anders toewenste.
Dochter heeft vrijdag ook een gesprek gehad met een psychiater en daar is toen de mogelijkheid van AD medicatie besproken.(quetiapine)
Alleen weet dochter nog niet of ze dit wel wil, 1 van de bijwerkingen die erin staan is aankomen, en dat is wel een big issue voor haar.
Maar aankomende dinsdag hebben we nog een gesprek met de psychiater over medicatie en dan gaan we al onze vragen daar neerleggen.
Ik moet gewoon geloven dat ze hier doorheen komt, want de andere optie, daar wil ik niet aan denken.
Maar dat het een hele lange weg wordt, daar zijn we ons van bewust.
Ik ga zeker ook bij de huisarts/psychiater de vraag neerleggen over ijzer/vitaminne D/B12 en schildklier, kan nooit kwaad om dat te laten prikken.
En nu ons weer voorbereiden op nog meer intensieve gesprekken morgen.
Ciska78 schreef op 02-10-2022 om 15:46:
Dochter heeft vrijdag ook een gesprek gehad met een psychiater en daar is toen de mogelijkheid van AD medicatie besproken.(quetiapine)
Alleen weet dochter nog niet of ze dit wel wil, 1 van de bijwerkingen die erin staan is aankomen, en dat is wel een big issue voor haar.
Maar aankomende dinsdag hebben we nog een gesprek met de psychiater over medicatie en dan gaan we al onze vragen daar neerleggen.
Ik moet gewoon geloven dat ze hier doorheen komt, want de andere optie, daar wil ik niet aan denken.
Maar dat het een hele lange weg wordt, daar zijn we ons van bewust.
Ik ga zeker ook bij de huisarts/psychiater de vraag neerleggen over ijzer/vitaminne D/B12 en schildklier, kan nooit kwaad om dat te laten prikken.
En nu ons weer voorbereiden op nog meer intensieve gesprekken morgen.
Naast het gesprek wat we maandagochtend hebben, hebben we donderdag ook een gesprek over “aanvraag autisme spectrum onderzoek”.
Men denkt dat vermoeidheid dochter misschien zou kunnen komen door het “sociaal moeten doen” de hele dag.
Hoe doen jullie de nachten? Vannacht wou ze weer in haar eigen bed, maar het ging niet, dus is ze weer bij ons komen liggen. Hebben we met haar gesproken om haar af te leiden van haar “nare” gedachten.
Man durft haar geen seconde meer alleen te laten, maar dat is ook geen doen natuurlijk.
Heel veel sterkte gewenst ♥️
dochter slaapt alleen, wil ook absoluut niet dat 1 van ons bij haar komt liggen. Ze ligt vaak lang waker, durft haar bed niet uit omdat ze schimmen ziet, maar wil ons ook niet roepen in de nacht.
Dus ligt ze alleen, heel veel te malen en wij weten niet wat we daar aan kunnen doen.
Ciska78 schreef op 02-10-2022 om 18:51:
dochter slaapt alleen, wil ook absoluut niet dat 1 van ons bij haar komt liggen. Ze ligt vaak lang waker, durft haar bed niet uit omdat ze schimmen ziet, maar wil ons ook niet roepen in de nacht.
Dus ligt ze alleen, heel veel te malen en wij weten niet wat we daar aan kunnen doen.
He gatsie!
Wat moeten jullie je machteloos voelen dat ze dan niet bij jullie wil zijn. Zou het helpen als ze op zulke momenten met jullie kan (video) bellen?
Als ze dat wil natuurlijk.
Gisterennacht belde dochter ons om te zeggen dat ze zich “rood” voelt (we hebben iom behandelaar afgesproken dat ze kleur geeft aan haar stemming: groen is goed, oranje is niet geweldig en rood zijn nare gedachten).
Vannavond wil ze toch in haar eigen bed, dus we zien wel hoe het gaat.
