Dochter op kamers maar boos vanwege mijn verhuizing

boos / verdrietig

Wellicht is het vooral verdriet, maar uit het zich als boosheid. Ook al woonde ze al op kamers, nu is haar ouderlijk huis toch echt verleden tijd. En het nieuwe huis zal waarschijnlijk ook veel minder als een thuis voelen, omdat het niet alleen van jou, maar ook van jouw vriend is. Dat is toch net even anders.

Ik zou er vooral begrip voor tonen. En probeer haar te betrekken bij de inrichting van het nieuwe huis. Niet alleen haar eigen kamer, bedoel ik, maar ook de rest. Zodat het in ieder geval voelt of dit ook een 'thuis' van haar kan worden en niet een plek waar ze op visite komt.

puur emotie denk ik

Ze is 19 en woont op kamers. De afstand oude/nieuwe huis kan het punt niet zijn. Verder heeft zij daar feitelijk 'niets' meer mee te maken. Dus ik denk dat het puur gaat om de emotie dat haar ouderlijk huis ineens 'weg' is. Misschien ervaart ze het dat ze met die verhuizing/plannen te weinig betrokken is geweest, niet over haar gevoelens gesproken en het wennen aan het feit, dat het ouderlijke vertrouwde huis ineens verkocht is en zij daar nooit meer kan komen. Het is niet anders uiteraard, maar ik denk dat zij even tijd nodig heeft om aan dat feit te wennen.

ze verhuist mee?

Ze woont toch op kamers, dat is toch haar échte adres waar ze staat ingeschreven. Hoe ziet ze het zelf?

Het is sowieso lastig mee te gaan met de veranderingen in het leven.

Als ze het huis uit gaat en nog af en toe thuis komt (al is het minder vaak dan ze eerst gedacht had, mede door de geluidsoverlast die nu in de volgende woning verdwenen zal zijn), verandert het thuisgevoel. Dochter woont er niet meer 7/7, er gebeuren kleine en grotere dingen die het dagelijks leven veranderen en haar kamer is niet meer in die mate haar kamer zoals het ooit was. Op twee plekken liggen haar spullen, en ze wil soms net iets gebruiken wat op die andere plek ligt. Dat kan een onrustig gevoel geven en daaraan moet ze wennen - tot ze steeds minder bij jou thuis zal zijn, want zo gaan die dingen. Dat schrijnt soms, dat geeft weemoed, en toch kan het niet anders.

Heb geduld, luister, betrek haar bij veranderingen. Meer kun je niet doen.

Ik vermoed

dat mijn jongste dochter dit ook moeilijk zou vinden. Zij is erg van 'zo ben ik het gewend en zo moet het blijven'.

Wat mij ook best lastig lijkt in jullie situatie, is dat het straks oude huis zo in beeld blijft. Ze hoeft maar een paar keer languit te vallen en ze is bij het oude huis. Dat kan het ingewikkelder maken. Hoeft niet natuurlijk.

Ik zou haar er heel erg bij betrekken, voor zover ze dat wil. Laat haar duidelijk de verhuizing meemaken, zodat ze niet opééns in een andere kamer moet slapen. Laat haar helpen met de verhuizing van haar spullen. En gun haar deze periode van 'rouw', hoe moeilijk dat ook voor jou is. Voor jou is dit een spannende periode waarin je het gevoel zult hebben vérder te gaan. Afscheid van wat geweest is en nu lekker fris van start in een nieuw huis, waar je herinneringen gaat maken van het leven met je vriend. Voor je dochter werkt dat (nog) niet zo.

Hoezo overtrokken

Hoezo overtrokken, ze is 19, niet iedereen is met 19 even wijs of sterk.

Het erbij betrekken...mijn kinderen zouden daar niet intrappen. Ze zouden keuzes maken vwb inrichting maar nog net zo boos zijn.

Ik heb mijn ouderlijk huis nooit een fijn huis gevonden en altijd gevraagd om een ander huis. Dat is nooit gebeurd.
Totdat ik ging trouwen, binnen een jaar waren ze verhuisd naar een stad waarin ik zo graag gewoond had. Dat vond ik niet heel leuk, al begreep ik het wel.
En toen had ik ook geen ouderlijk huis meer.
Als ik bij mijn ouders kom voelt dat 30 jaar later nog steeds niet als thuis.
Thuis was daar, zelfs al had ik de pest aan het huis.

Misschien went je dochter nooit, wie weet valt het mee. Laat haar in elk geval haar gevoelens hebben, neem haar serieus, maar maak er ook geen drama van.

Ja, moeilijk

Ik kan me goed voorstellen dat ze het er emotioneel moeilijk mee zou hebben. Ik weet nog toen het huis waarin het grootste deel van mijn jeugd heb doorgebracht en ook als jongvolwassene nog graag kwam werd verkocht. Ik vond het toch echt wel rouwen. Dat kwam niet alleen door dat mooie, dierbare huis waar ik in elk hoekje herinneringen had maar ook doordat het echt het einde van een tijdperk was, het einde van mijn familie zoals ik die tot nog toe kenden. Het kwam ook vrij vlug na de dood van mijn oma. Het was dus een combinatie van het verliezen van het huis dat voor mij echt leefde, het verdriet om mijn zeer geliefde oma en het feit dat er nu iets echt was afgesloten.
Ik was echt zeer gehecht aan het huis zelf. Ook nu nog kan ik me nog elk hoekje voor ogen halen van het huis en de tuin hoe het was. Dus ik kan me goed voorstellen dat het verlies van een huis ook pijnlijk is.

Ik ben zelf als volwassene heel vaak verhuisd dus ik ben nooit meer zo gehecht geraakt aan een huis. Wel ben ik soms nostaligisch naar sommige woningen die ik erg leuk vond. Elk woning is ook heel sterk verbonden met een bepaald tijdperk. Mijn kinderen ook niet echt enorm gehecht aan een huis van ons omdat ze nooit ergens lange genoeg hebben gewoond. Ik ben benieuwd of in ons huidige huis oud zullen worden. Dan zullen onze jongste kinderen echt een ouderlijk huis hebben. Wat ik hiervan wel heb geleerd is dat een huis deel wordt van wie je bent en van je leven. Elke verhuizing had impact. Na elke verhuizing was de sfeer, ons ritme en heel veel dingen anders. Een huis heeft echt een eigen sfeer, een eigen ziel zou ik bijna zeggen. Een verhuizing is toch een grote verandering.

Ik kan me dus goed voorstellen dat dit voor haar verdrietig en moeilijk is. Boosheid is natuurlijk een manier om dat te uiten. Ik zou haar maar even gewoon de tijd geven om boos/verdrietig te zijn en een weg te vinden met haar gevoelens.

Ook gehad

Ik ben geleidelijk het huis uit gegaan, er was dus geen moment dat het 'officieel' was. Al vrij snel werd mijn kamer opgeknapt met een andere vloer, mijn ingebouwde bureau eruit enzovoort. Dat voelde best vreemd, dan kwam ik thuis maar eigenlijk had ik geen plekje meer.
Mijn ouders gingen verhuizen, dat wist ik wel maar op een gegeven moment was het poef ineens gebeurd. Ze hadden verhuizers ingeschakeld, ik was al jaren uit huis maar ik wist van niets. Héél veel spullen weg gedaan/weg gegeven die ik op zich had willen hebben zoals de antieke kloostertafel waar we altijd aan aten, meubels, boeken, planten, kunst.
In het nieuwe huis drie straten verderop hebben de verhuizers alles neer gezet en dat was het dan. Ik was wel op de hoogte van hun plannen maar het was niet duidelijk dat het al zo concreet was. Ook al was ik al het huis uit en had ik al een kind, het voelde toch heel gek. Ineens geen oud vertrouwd plekje meer, ik kom nu op visite bij mijn moeder, moet vragen waar de suiker staat en weet de weg niet in de keuken. Ik ben altijd welkom maar het vóelt anders.
Geef je dochter tijd om te wennen, bespreek het met haar en doe rustig aan met dingen weggooien.

Aanvulling

Op kamers is nog niet echt het huis uit, ik kan me voorstellen dat je dochter het gevoel heeft dat ze geen backup meer heeft. Als ze die kamer om wat voor reden moet verlaten, is ze dakloos en heeft ze geen ouderlijk huis meer. Ik kan me voorstellen dat die emotie een rol speelt.

@jaina

'Wat ik hiervan wel heb geleerd is dat een huis deel wordt van wie je bent en van je leven. Elke verhuizing had impact. Na elke verhuizing was de sfeer, ons ritme en heel veel dingen anders. Een huis heeft echt een eigen sfeer, een eigen ziel zou ik bijna zeggen. Een verhuizing is toch een grote verandering'

Ja, zo voel ik dat ook. Als ik in de straat kom waar we woonden toen de oudste twee kinderen warden geboren, (30-32 jaar geleden) dan komt dat gevoel van toen weer terug.

En dat het huis van je ouders heel anders voelt als ze na je vertrek verhuisd zijn, inderdaad, zo is dat voor onze kinderen ook. Alleen de jongste heeft er gewoond, de andere drie hebben er geen geschiedenis mee en ik denk dat ze mede daardoor niet zo vaak komen, er is geen eigen plek van ooit.

Ik weet niet of iedereen dat zo voelt, die grote impact van verhuizen, maar het schijnt hoog te scoren op de stress/trauma lijst.

spullen meegeven/weggooien

@Juno' Héél veel spullen weg gedaan/weg gegeven die ik op zich had willen hebben...'

Je kunt voor een ander slecht inschatten wat waarde heeft. Soms vind je als ouder bepaalde voorwerpen heel mooi om over te dragen, terwijl je uitgevlogen kind er weinig mee heeft. Misschien wel beleefd in ontvangst neemt, maar het vervolgens doorgeeft aan de rommelmarkt. En het tegenovergestelde kan ook gebeuren.

Dus als je weet dat er op termijn verhuisd/verbouwd gaat worden, vertel wat je graag zou willen hebben! Ik zet bij opruimacties weleens een voorwerp op de familie-app. waarna meteen een hele discussie ontstaat over van wie het was en wie het wil hebben

@Juno

Wat apart he, dat ze zoveel weg deden. Lijkt me een vreemd gevoel, maar het zal bij hen in een behoefte hebben voozien, alles nieuw en alles anders.
Maar ik kan me voorstellen dat het voor jou heel treurig voelt. Net of alle waarde van vroeger is weggedaan, of het leven van destijds er niet toe deed.

Je hebt nooit gemerkt dat ze er spijt van kregen? Nou ja, dat helpt ook niks

Er niet meer bij horen

Toen ik net op kamers zat stuurde m'n moeder me een kerstkaart, met m'n ouders, broer en de namen van de katten erop. Alleen mijn naam stond er niet bij. En hoewel het heel lief van m'n moeder was, werd ik toch wel heel triest van de kaart: ik voelde me eenzaam, het leek net alsof ik er niet meer bij hoorde. Ik voelde me soms toch al wat eenzaam, ver weg op kamers, en dat werd door die kaart nog een keer benadrukt. (Terwijl op de andere kaarten die m'n ouders stuurden m'n naam er wel bij stond)
Niet rationeel, maar zo voelde het toen wel.

Heb ik meegemaakt

Toen ik op kamers ging in de studiestad gingen mijn ouders in dat eerste jaar verhuizen. Mijn kamer uit mijn jeugd was er ineens niet meer, het dorp kende ik niet en in het nieuwe huis was een logeerkamertje waar ik kon slapen als ik thuis kwam. Want ja een studentenkamertje van nog geen 3x3 is niet direct 'thuis' natuurlijk zeker niet de eerste paar maanden als je net je middelbare school hebt verruild voor studeren met ook allemaal andere mensen in een andere omgeving.
Het is niet bij me opgekomen om daar boos over te zijn overigens. Maar ik kan me het gevoel van ontheemdheid nog wel herinneren.

Omgeving

@ Ri, als jullie eenmaal over zijn en je dochter mag voelen hoe prettig die nieuwe omgeving is, trekt ze hopelijk snel bij. Ze krijgt een eigen kamer en moet nog een beetje wennen aan de verandering.
Ik denk dat een omgeving bepalender is dan een huis zelf. Hier hebben we een fijn huis maar de kinderen vinden de omgeving minder leuk. Ze zouden het niet erg vinden iets kleiner te wonen maar wel in een andere buurt waar meer vrienden wonen.

Zelf vind ik een huis een schoenendoos met muren maar dat komt door het vaak verhuizen en de totaal verschillende lokaties waar we hebben gewoond. Mijn ouders wonen nog op mijn geboorteadres maar de binding met die kamer was over nadat mijn vader zonder overleg de plafond van bruin naar wit had geverfd, vlak voordat ik ging samenwonen. Boos had ik een strook behang van de muur getrokken en geschreven of hij niet even had kunnen wachten..

Ondertussen weet ik dat het woongenot niet wordt bepaald door het huis, maar door de degenen die er wonen en de lokatie waar het huis staat.

Fijn al die reacties

Dank voor jullie reacties tot nu toe.

Ik hou in alles rekening met haar. Ik heb van alle kamers foto's gemaakt ter herinnering. Dingen van vroeger gooi ik pas weg na overleg met de kinderen. Ze heeft zelf de nieuwe kamer mogen uitkiezen. Hij wordt in dezelfde kleuren geverfd als ze nu heeft. Ook qua meubels doe ik niets zonder overleg.

En dan vind ik op een gegeven moment dat ze zich maar eens volwassen moet gedragen. Jullie reacties hebben me wel geholpen om de laatste keer dat ik haar sprak over de verhuizing in ieder geval kalm te reageren toen zij zeer geirriteerd reageerde. Ik heb nu wel iets meer begrip maar ze zal zich wel moeten aanpassen.

Maar

Maar dat vind ik ergens niet helemaal eerlijk.
Je wilt er best wat voor doen, maar ze moet zich toch volwassener gedragen.
Jij kunt geen oordeel vellen over haar gevoelens.
Zij moet zich aanpassen omdat JIJ dat vindt.
Het komt jou uiteraard ook gewoon beter uit als zij zich gedraagt en alles verder gaat zoals jij het wilt.
Ik schrijf het even zwart/wit he, ik weet best hoe dwars kinderen kunnen zijn.

Jij neemt een ingrijpende beslissing ook al is ze er niet vaak.
Jij begint een nieuw leven en zij moet er in mee.
Mijn kinderen gingen al op de kop staan voor minder: een gewone verhuizing. Daar zat niet eens een scheiding of partner of iets soortgelijks achter.

Jij bent gelukkig met je vriend, voor jou een extra nieuwe start, extra blijdschap, extra zin, de toekomst is leuk.
Voor haar wordt het oude nogmaals onder haar voeten weggehaald.
En om dat rationeel te bekijken, dáár is ze dus nog niet volwassen genoeg voor. En dat hoeft ook niet. Als je iets niet leuk vindt, dan mag dat. Je bent niet voor het gemak van de ander geboren tenslotte.

Dat je dat niet leuk vindt dat snap ik. Dat de keuze al gemaakt is en dat zij daarin geen of niet de grootste stem heeft snap ik ook. Maar alles wat je doet haalt dat gevoel bij haar niet weg. Dat moet slijten.
Daar mag ze de tijd voor nemen. Als het een kind is zoals het mijne, geef ze die tijd dan, anders dragen ze het je de rest van hun leven na

Je hoeft het niet te begrijpen, probeer het alleen te accepteren. Het is haar gevoel, daar kun je niet overheen walsen, dat is niet terecht, zelfs al zou je liefst gewoon doorgaan met de nieuwe start.

eisen dat iemand zich volwassen gedraagt

tja. Lastig hoor. Ik vind dat je met die eis haar gevoelens niet serieus wilt nemen. Snap best dat het vervelend voor je is, dat het jouw vreugde om de nieuwe start kreukelt, haar tegenzin. Maar het is niet anders, het is haar gevoel en hoe meer je laat merken daarvoor nauwelijks begrip te hebben, hoe moeizamer het voor haar zal zijn.

Het is mooi dat je foto's hebt gemaakt, dezelfde tinten kiest voor haar kamer - maar feitelijke zaken kunnen gevoelens niet zomaar dempen. Het heft tijd nodig, gun haar dat. Daarin wordt van jou volwassenheid verwacht

sjonge jonge....

Wat een eindeloos gezever is dit. Het is toch goed zo? TS houdt rekening met haar dochter en daar mogen , daar moeten ook grenzen aan zijn!Dus dat doet ze gewoon heel goed.
Je moet op een bepaald moment ook van iemand kunnen verwachten dat ze haar gevoelens niet de vrije loop laat en dat alle anderen daarvoor moeten wijken.

Koentje

Ze kan toch heel goed doorgaan met de verhuizing, en die niet verder aanpassen, maar tegelijkertijd ook begrip hebben voor het verdriet van de dochter.

Koentje

Ik schrijf uit ervaring als puber en met pubers.

Dat jij moeite hebt om dat te begrijpen of daar anders over denkt vind ik niet zo erg. Dat je de reacties van mensen eindeloos gezever noemt vind ik apart en onfatsoenlijk.
Maar goed, misschien hoort dat bij jou.

Begrip

Ja, je dochter verdient wel begrip vind ik, het is nou eenmaal niet leuk voor haar. Maar het is wel zoals het is, jij leidt ook een eigen leven Ri.
Mijn ouders hadden nooit bedacht hoe hun verhuizing voor mij zou voelen toen maar toen ik naar ze uitsprak dat ik het best moeilijk vond en me verdrietig voelde en mijn (t)huis kwijt was hadden ze daar alle begrip voor en dat was fijn. Ik mocht verdrietig zijn en hoefde me niet 'volwassen te gedragen'.
Is je dochter boos omdat ze geen ruimte krijgt voor verdriet?

Tjeetje

Mijn ouders verhuisden zodra ik zo ongeveer de deur achter me dicht trok om op kamers te gaan. Ze gingen groter wonen maar er waren geen kamers meer voor de kinderen. Ik vind het echt reuzelief hoe TS rekening houdt met haar dochter en ik zit terwijl in mijn geheugen te graven hoe het toen bij ons ging. Niet dat dat veel uitmaakt, we zijn allemaal anders.
Ik denk dat dit gewoon ff is zoals het is; jij maakt een mooie stap, je dochter heeft daar minder positieve gevoelens bij, jammer dat jullie niet hetzelfde voelen maar ik durf te verwachten dat tijd veel zal doen. Dus lekker je liefde en begrip blijven tonen terwijl je door gaat zoals je doet. Laat de tijd de rest van het werk maar doen, we kunnen niet alles zelf tenslotte.