After midlife weemoed
Misschien hoort dit draadje in off topic maar omdat ik denk dat het hebben van (puber)kinderen het gevoel versterkt, post ik het toch hier.
Als jonge vijftiger overvalt me soms een treurig gevoel. Op zich ben ik gelukkig, hoor, meer dan ooit zelfs. De onrust van de midlife crisis is voorbij, ik hoef allerlei dingen niet meer van mezelf. Wilde plannen heb ik niet, ik hoop dat mijn dochter ongeschonden de puberteit doorkomt en een studie afmaakt en dat ik zelf gezond blijf en financieel het hoofd boven water houd. Als dat lukt, ben ik een tevreden mens. Maar als ik oude popmuziek hoor of de foto van een verlopen kop van een voormalige beroemde knapperd, springen de tranen me soms in de ogen vanwege de tijden die nooit meer terugkomen. Toen ik nog jong en veelbelovend was. Er wachten me waarschijnlijk nog vele gezonde jaren en misschien ook nog een paar onverwachte hoogtepunten maar het leven voelt als een feestje dat al een tijd aan de gang is. Borden met hier en daar nog een belegd toastje tussen de kruimels. Lege wijnglazen, halvolle flessen. Sommige gasten zijn al vertrokken. Hoewel de party nog niet is afgelopen, is het einde al een beetje in zicht. Herkenbaar???
ja toch wel
en een gevoel dat de tijd steeds sneller voorbij gaat
mooi beschreven
Wat mooi beschreven hoe je je leven kunt voelen, heel, heel soms overvalt me dit gevoel wel eens, maar ja, ik ben 'pas' 46 
wie weet hoe ik er over denk over 10 jaar. Wel heb ik het gevoel dat iets wat voor mijn gevoel nog niet zo lang geleden is (muziek, films) al 20 jaar geleden blijkt te zijn....heb ook al kinderen van 17 en 20....dus ik vertel ze daar wel eens dingen over. Voor hun is dat het jaar kruik en voor mijn gevoel zo'n jaar of 5 geleden (maar dat blijken er dus 20 te zijn) die goede oude tijd
Paar jaar geleden, juist toen ik een soort midlife gevoel had kon ik daar wel eens een brok van in mijn keel krijgen...
sja
'een feestje dat al een tijd aan de gang is. Borden met hier en daar nog een belegd toastje tussen de kruimels. Lege wijnglazen, halvolle flessen. Sommige gasten zijn al vertrokken. Hoewel de party nog niet is afgelopen, is het einde al een beetje in zicht'
Je hebt het mooi beschreven - en ik lees in je bijdrage dat je een dochter hebt die nog niet door de puberteit heen is. Je hebt 'jong en veelbelovend' dagelijks om je heen 
en misschien confronteert je dat extra met de snelheid waarmee het leven voortgaat.
'Sommige gasten zijn al vertrokken'. Dat vind ik het verdrietigste van al. Komende woensdag is het een jaar geleden dat mijn allerbeste vriendin na een kort ziekbed het leven moest loslaten. Ik mis haar ontzettend.
En ik kijk met mededogen naar mijn hoogbejaarde moeder die helemaal niemand meer heeft om haar herinneringen mee te delen: alle gasten zijn weg. Zolang er gasten zijn met wie je samen het feest voortzet, is het nog prima te doen. En om de metafoor te verschuiven: er komt een moment waarop je ontdekt dat het feest helemaal geen feest blijkt te zijn. Althans, niet volgens de gangbare definitie van feesten.
Brunette, het valt niet mee, maar er is in de diepte veel te ontdekken. Ga daarnaar op zoek, laat die lege flessen en kruimels achter je, en ontdek wat er te vinden is.
Ja mooi
Weemoedig wel.
Herkenbaar met een twist
Ik ben begin veertig en mijn jongste is nog maar een kleuter maar ik herken het wel. Ik heb kanker gehad en daardoor ben ik voor mijn idee versneld oud geworden. Ik ben in de overgang geraakt en natuurlijk zijn nog meer kinderen uitgesloten. Terwijl we daar wel mee bezig waren toen de ziekte langskwam. Natuurlijk ben ik blij dat ik nog leef en kan het allemaal veel erger maar het is niet zo simpel.
Ik heb het gevoel dat ik in een snelkookpan ben gegooid en ineens in mijn reservetijd zit terwijl ik kort geleden nog me 'jong' voelde.
En ja, ik kan intens genieten van kleine dingen en ik heb echt wel een mooi leven. Maar ik mis iets...
ik geniet er juist van!
Vorige week heeft mijn laatste kind zijn vo-diploma gehaald. Was best wel een mijlpaal waar ik flink door ging mijmeren. Je sluit toch wel een tijdvak af! En ook mijn leeftijd begint alweer een paar jaar met een 5. Maar het heeft ook zoveel voordelen! Ik zie het dan vooral als positief in plaats van een after midlife weemoed.
Misschien sta ik er wat anders in omdat de eerste halve eeuw van mijn leven nogal turbulent is verlopen. Veel tegenslag gehad. Een rampzalige relatie, een steeds slechtere gezondheid, fikse problemen met de ontwikkeling van de kinderen. Ik ervaar deze fase dan ook juist als "tot rust komen" (hoewel er nog genoeg zorgen zijn, maar ik heb ook veel ellende mogen afsluiten). Misschien heb ik daarom ook wel een idee van "ach, die rimpels zijn mijn laatste zorg" en sta ik er daarom anders tegenover.
Mijn lijf is gerimpeld, alles hangt en er zit de nodige gebruiksschade aan - maar het heeft gelééfd! Ik kan me daar goed mee verzoenen want dat lijf heeft nogal wat meegemaakt, en ik ben geen 18, 25 of 39 meer. Het hoeft niet meer strak en perfect te zijn.
Ik zou het in deze levensfase eigenlijk net zo graag doen zoals mijn ouders toen zij in de jaren tachtig mijn leeftijd kregen. Natuurlijk hadden ze ook mindere momenten want het gras aan de overkant is echt niet altijd groener, maar ze konden in ieder geval lekker wekenlang reizen met de caravan (mijn vader was vroeg in de VUT), ze hadden financiële zekerheid, konden samen oud worden en hadden lang een relatief goede gezondheid.
Dat zit er helaas niet meer in voor me. Ik heb geen vent meer om oud mee te worden (heb daar ook absoluut geen behoefte meer aan na alles wat ik heb meegemaakt), ik heb geen geld en energie voor wekenlange onbezorgde zwerfvakanties en mijn gezondheid is helaas al jaren slechter dan die van mijn moeder. Ja, daar heb ik om gejankt, gevloekt en gerouwd. Maar er blijft nog genoeg over om wél te doen. Ik ben krakkemikkig maar nog lang niet dood!
En dus koop ik geen caravan, maar treinkaartjes van Kruidvat en investeer ik in een goede fiets die ik meeneem de trein in. Ik ga niet wekenlang naar Toscane maar enkele dagen naar een mooi plekje in eigen land. En ben blij dat ik dan geen handenbindende kindertjes meer in de gaten hoef te houden die zomaar plotseling verdwenen waren, of volgepiest vakantiebeddengoed omdat er opeens weer eentje een ongelukje had Ik kan zelfs alléén op pad, zonder stad en land af te hoeven bellen voor oppas 
Ja, ook ik zie het verval in de spiegel en om me heen, maar ik vind dat niet zo schokkend. Ik zie het niet als verval, maar als rijpen. Net als een goede wijn of kaas. Vooral sinds ik Facebook gebruik kom ik mensen tegen van echt heel lang geleden. Ik zie daar ook wat de tand des tijds heeft gedaan maar dat is ook goed. Iemand van 50 hoort er niet uit te zien als iemand van 18 en het mooie is: ik zie hun verleden vaak terug in hun kinderen! Net zoals zij mijn verleden terug zien in mijn kinderen, soms in heel bijzondere details die ik zelf nog niet had opgemerkt.
En ook ik heb afscheid moeten nemen van mensen die veel te vroeg wegvielen. Was dat tot enkele jaren geleden nog uitzonderlijk, de laatste paar jaar komt het vaker voor dan me lief is. Soms na een ziekbed, maar ook zomaar opeens, boem. Dat is confronterend. Schokkend. Maar juist daarom waardeer ik de rimpels en de grijze haren des te meer. Ik zie het als trofees. Ik ben zelfs dankbaar omdat ik deze fase wel mag meemaken en de mensen die eerder zijn weggevallen niet.
Ik vind het ook geen verlopen koppen, integendeel! Ook mijn eigen rimpelkoppie met het steeds dunner wordende en steeds meer piekende haar heb ik geaccepteerd. Ik ben in de vijftig, dan mág het. En ik zie het terug in mijn idolen. De spierwitte krulletjes van Brian May. Het maatje meer van Blondie en Adam Ant (die trouwens ook een stuk minder springerig is). Die geweldige karakterkoppen van Clint Eastwood en Henny Vrienten.
Ik zie geen lege flessen en kruimels, die ruim ik op en veeg ik weg en er zijn nog genoeg volle flessen en pakjes met telkens nieuwe smaken, dat hoeft echt niet altijd kaviaar en champagne te zijn
Ik ben een nieuwe fase ingestapt! Mijn glas is misschien gebarsten maar zeker weten wél halfvol en ik zoek naar mogelijkheden in plaats van moeilijkheden. Geen kampeervakanties naar de Provençe en Toscane waar ik vroeger van droomde, maar dagjes uit met goedkope treinkaartjes en een fietsdagkaart! En weet je wat ook zo leuk is? De mensen staan tegenwoordig voor me op in bomvolle treinen! 
Niks geen weemoed en afscheid. Een nieuw begin!
oooh, wat een herkenning
Ben er de laatste tijd vanaf 50 (nu 52) ook errug mee bezig. Nieuwe balans zien te zoeken, maar anderzijds nog midden in een puberkind (16), en nog 2 paar (schoon)ouders, gezegend, maar ook wetende dat er aankomende jaren vast veel verdrietigs gaat gebeuren enz.
En zelf voel ik me nog een meisje..., maar ik ben het niet, heel lastig. En ja, de tijd vliegt.
Ik vind het best moeilijk op dit moment.
auw herkenbaar
Vooral omdat lijf ook niet meer helemaal doet wat ik wil...
Hortensia
Wat schrijf je dat mooi! Wat prachtig hoe je al deze wijsheid hebt opgediept en daaruit put bij het verder gaan
hier ook
Ohhh jongens, ik doe graag mee met dit lijntje. Gisteren zooooo down. En wat beschrijven jullie dat mooi. Ik voel me ook zo nutteloos. Ik hoef geen kinderen meer te krijgen, er ligt niets meer op me te wachten. Althans zo voelt het gewoon nu even. Ik moet alleen maar anderen faciliteren met hun toekomst. Ik word er echt een beetje moedeloos van. Ik vind dat jullie het zo mooi beschrijven.
mindset
Ik nader de 50… en herken veel. En, alhoewel het in de praktijk brengen momenteel te wensen overlaat (ik ben geloof ik in een lamlendigheidsfase van de overgang terecht gekomen) ben ik ervan overtuigd dat een 'mindset' veel kan doen. Kijkend naar de gemiddelde levensverwachting heb ik mogelijk nog wel een zelfde periode te gaan. Belachelijk om dan het gevoel van 'afronden' toe te laten. Dat past bij het beeld dat ik vroeger, toen ik een jaar of 18 was, had bij mensen van boven de 50. Dat beeld is door de tijd ingehaald, zo is het gewoon niet meer. Ook de 55+ kaart is inmiddels belachelijk. Dat moet een 65+ of 70+ kaart worden natuurlijk. Maar zo snel veranderen dat soort zaken nu eenmaal niet. Kortom, ik vind dat ik mijn energie moet richten op een nieuwe (persoonlijke) ontwikkeling. Opnieuw focussen op dingen die ik nog niet weet of kan en die kan bijleren. En het mooie is, dat het resultaat daarvan een stuk minder belangrijk is omdat mijn toekomst er niet van afhangt. En ook wat andere ervan vinden vind ik een stuk minder belangrijk dan pakweg 30 jaar geleden. De tweede helft van je leven begint nu! Als ik nu maar de energie kan (terug) vinden….
Energie Els
"Als ik nu maar de energie kan (terug) vinden…"
Zoooooo herkenbaar.
lamlendigheidsfase
Zo voel ik mij ook. Wat een herkenning in dit draadje!!! Fijn om te lezen dat er dat ik de enige ben.
Bieb
Ik voel me ook nog steeds een meisje Ook al weet ik donders goed dat ik bepaalde kleding en kapsels beter kan ontwijken, en doet mijn lijf alsof ik 80 ben, in mijn hart ben ik nog steeds een meisje
geen energie/lamlendigheid
Ik kan me voorstellen, als je altijd energiek bent geweest dat de mindere energie een vette domper is en dat je een beetje wanhopig wordt.
Maar het is echt niet het eind van de wereld. Misschien kun je geen 10 km meer hardlopen en verdwijnt je taille, maar er zijn nog zoveel dingen mogelijk!
Wát precies weerhoudt je ervan om die nieuwe richting op te slaan?
Je leven is statistisch gezien echt nog niet voorbij. Je gaat gewoon een volgende fase in. En misschien is niet alles meer mogelijk, om wat voor reden ook. Staat dat leuke jurkje je niet meer, mis je de energie om je oude leven voort te zetten of heb je niet het geld om je volop in je tweede jeugd te storten. Maar er zijn nog zoveel mogelijkheden wél aanwezig!
En bedenk ook dat je zoveel vrijer bent. Minder taille, rimpels, weerbarstig haar, het hoeft niet altijd te gebeuren maar het is eerder regel dan uitzondering als je eenmaal die 5 in je leeftijd hebt. Je krijgt meer vrijheid omdat de kinderen groter en zelfstandiger worden. Je huis wordt niet meer ontsierd door jam-vingers over je meubels, boterhammen in je dvd-speler en overal van die ellendige veiligheidsdoppen op je stopcontacten. De beruchte strontluiertjes als je op een winterdag net je kind keurig hebt ingepakt in drie lagen kleding (Brigitte Kaandorp heeft me waarschijnlijk ooit horen foeteren want die schreef er een geweldige conference over). Het gebalanceer op de fiets met kind voor, kind achter, boodschappen en een zwabberend kind náást je.
Afscheid nemen van een levensfase is weemoedig. Dingen die voorbij zijn en nooit meer terugkomen. Geconfronteerd worden met de eindigheid van het leven. Maar geeft ook weer nieuwe uitdagingen. Natuurlijk is het verdrietig als je steeds vaker hoort dat een dierbare is ontvallen. Natuurlijk is het confronterend als je gezondheid en/of financiën dwars liggen. Maar zelfs dán is het mogelijk om iets van je leven, van je nieuwe levensfase te maken
Misschien is je tijd als moeder aan het aflopen. Ik merk dat toch wel in de reacties hier. Ja, dat is weemoedig. Maar ook een uitdaging: dan is nu JOUW tijd aangebroken!
"Er ligt niets meer op me te wachten" lees ik ook. Sorry, dan word ik erg opstandig. Dat klinkt echt alsof de moed is opgegeven! Je kinderen, hoe groot ook, hebben je nog steeds nodig, al is het anders dan vroeger. Heb je geen werk? Kun je geen vrijwilligerswerk doen? Eindelijk die hobby, cursus of studie oppakken waar je nooit aan toe was gekomen? Die plaats bezoeken waar je al zo lang heen wil maar niet kon, want het was niet kind- of pubervriendelijk?
Heb je jezelf dan zo ver weggecijferd dat je niet meer weet wat JIJ wilt?
Zelfs in de kloterigste uitzichtloze tijden (en geloof me, er speelt nog genoeg om me nachten uit mijn slaap te houden) probeer ik me daaraan vast te houden. Mijn strohalmpjes. Toch telkens weer mogelijkheden vinden om het leven een beetje leuk te maken. En dat hoeft echt niet altijd groots en meeslepend te zijn.
Ik zie een gat in de markt: 50+ oppep-coach worden!
alsof
je huis weer je huis als de babyjaren/ kleine kinderen jaren voorbij zijn. De invloed van pubers en jong volwassen is niet te onderschatten. Ok ik hoef er niet uit omdat er een baby huilt maar wakker worden van een vertrekkend of komend kind op tijden dat je zelf in bed ligt is ook wakker worden.
Twee kanten
De kinderen zijn zo goed als allebei uitgevlogen. De jongste komt nog wel thuis, maar dat is hooguit omdat haar bed hier in het weekend staat. De oudste is al wel volledig het huis uit. En om eerlijk te zijn zit ik daar totaal niet mee. Ik vind het gezellig als ze er zijn, maar van een leeg nest-syndroom heb ik geen last.
Ik zit ook niet echt met mezelf in de knoop over het een of ander, maar het vervelende aan mijn situatie is dat die knoop mij wel wordt opgedrongen door het feit dat ik werkloos ben. Ik weet wérkelijk niet wat ik kan doen, als de baan waar ik ervaren in ben, het nooit meer zal worden. Wat dan overblijft is werk wat ik afschuwelijk vind, maar vanwege de inkomsten uiteindelijk wel móet doen.
Kortgeleden kwam een mogelijkheid voor gratis coaching op mijn pad en dat heb ik aangegrepen. Tijdens de intake werd ik geconfronteerd met vragen waardoor ik na moest denken over 'hoe nu verder' en ik vond dat best deprimerend. Ik kan weinig, door weinig opleiding, maar ook fysiek en zo zal ik nog 14 jaar door moeten modderen als er niets verandert. Ondertussen verdwijnen mijn ww maanden en raak ik over anderhalf jaar in de bijstand, waar ik geen recht op heb, want getrouwd met iemand die een inkomen heeft (minder dan het minimumloon, WIA). Samen hebben we dan weer wel recht op een aanvulling tot bijstandsniveau. Het wordt dus, als het tegenzit, kiezen uit twee kwaden. In vredesnaam toch dat rotwerk maar doen (werk waarover op OO duidelijk de mening was dat dat min of meer het laagste van het laagste is waar je je eigenlijk niet voor moet lenen en waarvan velen eigenlijk ook vinden dat goed fatsoen tijdens zo'n gesprek niet nodig is) en van contractje naar contractje hobbelen of op bijstandniveau naar mijn aow krabbelen.
Qua leeftijd en midlifecrisis heb ik dus niet zo'n probleem. Ik ben pragmatisch ingesteld. Het is nu eenmaal zo en daar moet je het mee doen, maar dat ik op mijn leeftijd nog zo klem zit op het gebied van werk en inkomen, maakt de toekomst 'verontrustend'. Ik heb dus eigenlijk wel wat anders aan mijn hoofd dan treuren over de tijd die voorbij is, namelijk de toekomst. En, niet onaardig bedoeld, maar meer als aanmoediging: als je de 50 bent gepasseerd kun je nog 30 jaar fruitig oud worden. Goed het gaat allemaal langzamer, er zullen minder dingen mogelijk zijn, maar het kan evengoed nog een mooie tijd worden. Probeer dat ook te zien. Ben je bang om eenzaam oud te worden? Grijp dan nú in.
er zijn idd veel
actieve ouderen. Hoewel ik soms ook wel eens iets denk als "moet dat nou nog" ( bv. Hillary voor president)
Kaaskopje
Heel herkenbaar wat je schrijft.
Kaaskopje
Maar je kunt ook de kansen zien van je situatie. Als je in een rotbaan zit dan is dat lastig opgeven. Nu heb je toch geen baan, mooie gelegenheid om toch te gaan voor iets dat je wel wilt. Je hebt nu alle tijd om te zoeken. Toch?
Peertje
Ik weet n.a.v. de postings van Kaaskopje dat ze niet zo bijster veel te kiezen heeft.
Des te belangrijker om de tijden tussen het werken door zo aangenaam mogelijk te besteden.
Oh Kaaskopje
Wat een vooruitzicht he? Dat gevoel van moeten, hoe dan ook moeten, en wat je ook doet, het is niet goed. Of zoiets.
Ik zie de AOW met angst en beven tegemoet. Als die over 15 jaar nog bestaat. Dankzij ons verblijf in het buitenland zullen we maar heel weinig krijgen.
Misschien krijg ik het volgend jaar? Of over een jaar of 10?
Nu nog absoluut geen sprake van.
Er is nog dagelijks zo ontzettend veel te (be)leven, te genieten en om naar uit te kijken in plaats van terug te kijken.
Carriereswitch
Ik herken het wel. Een studie oppakken gaat niet zomaar meer (te oud voor studiefinanciering en te oud voor de medestudenten), een carriereswitch wordt door veel werkgevers niet zo makkelijk toegestaan (te oud om zonder werkervaring interessant te zijn) en een nieuwe hobby zal ook nooit meer worden dan een hobby. De kans daar ik, als iknu start met pianolessen, ooit nog op het conservatorium aangenomen wordt, is nul. Dierenarts ga ik nooit meer worden Voor een baan in het leger of de opleiding tot rechter ben ik te oud. En mijn conditie is ook stukken minder dan 20 jaar geleden.
Natuurlijk valt er nog genoeg te genieten en te ontdekken. Maar je houdt jezelf echt voor de gek als je denkt dat alles hetzelfde is, dat je kansen en mogelijkheden nog hetzelfde zijn als toen je 20 of 30 was.
misschien komt het ook wel door
(althans bij mij), dat je ineens 'senior' wordt genoemd. Dat je 'hoort' bij de ouderen, terwijl jezelf dat nog helemaal niet zo voelt of bedacht had. Dat vind ik heel confronterend.
Nou
Ik ben op mijn 42 e begonnen met pianolessen, en geniet daar heel erg van. Ben inmiddels 50, dus al 8 jaar plezier. En op mijn 47e na 15 jaar bedrijfsleven en 12 jaar zorgen voir het gezin begonnen als natuurkundedocent. Ben qua leeftijd de oudste van de sectie, maar qua ervaring de jongste. Voelt heel prima moet ik zeggen. Daarbij dus nu ook 3 dagen per week tussen de pubers. Alles bij elkaar voelt dat eigenlijk best heel fris. Absoluut geen midlife gevoel hier. Dus ik zou zeggen...niet teveel oogkleppen.,als het ook maar enigszins kan.....wel gaan voor die nieuwe hobby of carrière switch.....volgens mij doet dt een mens goed!!!!
Ingrid
Ingridt
Maar je beseft vast wel dat jij een uitzondering bent.
Eens met Ingridt
Misschien zijn je mogelijkheden beperkter na een bepaalde leeftijd. Dat is zeker zo. Maar er zijn heus wel mogelijkheden. Ik ken meerdere mensen die op latere leeftijd (40/50 plus) nog een hele andere carriere zijn begonnen, een studie hebben gevolgd (en werk gevonden in dat gebied) of naar het buitenland zijn geimigreerd. In mijn eigen familie alleen al een dokter met pensioen die nu schapen houdt, een lerares die verhuisd is naar de andere kant van de wereld om een paardenbedrijf te beginnen, een advocaat die is gaan promoveren en nu bezig is met een postdoc op z'n 55ste.
In mijn vriendenkring een voormalig boer die op zijn 50ste is gaan studeren en nu werkt als docent.
Ook trouwens veel mensen die op het persoonlijke vlak nog van alles gaan doen (scheiden, nieuw huwelijk)
Ik heb juist het idee dat veel 40/50 plussers vaak aan een niew leven beginnen. De kinderen zijn de deur uit, de echtgenoot/echtgenote soms ook en er komen allerlei nieuwe liefdes, hobbies, emigraties en banen voorbij. Het lijkt juist alsof deze fase juist vaak als een nieuwe kans wordt gezien om iets te gaan doen waar ze al lang van dromen.
Overigens zit ik ook in deze fase maar mijn kinderen zijn nog vrij jong. Ik zit dus nog redelijk vast. Mijn baan vind ik nog steeds heel leuk en ik wil dus ook niet iets anders gaan doen. Mijn man is echter van plan om binnenkort weer iets heel anders te gaan doen. Hij voelt zich daarin wel wat gebonden door het feit dat onze kinderen nog jong zijn en onze financiele steun de komende jaren nog hard nodig hebben. Hij kan dus niet dezelfde risico's nemen als iemand zonder kinderen.
Ik heb zelf dus ook nog niet het idee dat ik aan een niewe fase toe ben. Echter af en toe droom ik wel van een nieuwe emigratie of iets anders omgooien. Ik heb ook echt het idee dat dit nog steeds gewoon kan.
Yeti
Hoe zou het komen dat IngridT volgens jou een uitzondering is? (wat ik overigens niet geloof)
Over IngridT
Misschien is Ingrid geen uitzondering, maar ik denk wel dat je kunt spreken van 'veel geluk'. Hoe je leven eruit ziet is van meerdere factoren afhankelijk. Van je eigen mogelijkheden, maar ook van gelukkige samenlopen van omstandigheden. Ingrid had met haar opleiding en ervaring al de goede basis en kwam met die basis in contact met de juiste mogelijkheden en mensen. Dat geluk heb ik ruim een jaar mogen proeven en toen was het op. Niet omdat ik niet goed functioneerde, maar omdat mijn invalwerk ten einde was en er geen vacature vrij was. Zo zonde! Met een beetje geluk mag ik daar in de winter weer werken. Ook weer tijdelijk.
