Schreeuwen tegen kinderen

Niet goed

Natuurlijk is dat niet goed. Je hoopt inderdaad dat moeder daar tegenwicht tegen biedt. En gelukkig hebben die kinderen ook een puberzusje zodat ze, wat ouder, kunnen bespreken wat er nou aan de hand was en dat het niet aan hen lag. Wat je kunt doen is je dochter steunen dat het niet goed is en dat vader zich niet goed kan beheersen. En waar mogelijk de moeder steunen die het waarschijnlijk ook nogal overvallen is.
Toen onze kinderen klein waren werd het hier een drama en ik sprong er tussen tot het niet meer ging.
Zoon heeft EMDR gehad vanwege de flasbacks over het intimiderende gedrag van vader.
Ik realiseer me achteraf dat ik wel wat meer had kunnen doen om beter om te gaan met het autisme van vader, dat kinderen ook bleken te hebben, maar daar moet je open voor staan en gaan begrijpen.
Het is een moeilijke zaak want linksom of rechtsom is er geen eenvoudige oplossing waardoor de situatie voor de kinderen makkelijker wordt. Alleen de betrokkenheid van begrijpende omstanders kan helpen om het goed te verwerken.

mijn 2 centen...

Ik kom ook uit zo'n brulrelatie. En ja, ik weet eigenlijk wel zeker dat het in meer of mindere mate schade veroorzaakt bij de mensen die hieronder te lijden hebben.

Moet je er wat mee? Eigenlijk wel.
Kun je er wat mee? Ik vrees van niet. Hoewel je dochter wel kan zeggen "ik wil daar niet meer heen", maar als vader dan vervolgens naar de rechter stapt om omgang af te dwingen, heb je geen poot om op te staan, want ja, naar de buitenwereld zijn het modelmensen en mijn ex was zelfs in staat de boel zo te verdraaien dat ik de gebeten hond was.

De manier waarop gereageerd wordt is niet normaal, en het heeft niks met "wat strenger aanpakken".

Je zegt dat het dagelijks gebeurt en dat hij dan blijft doordonderen, vervolgens krijgen anderen ook de schuld.

Dat van die peuter die in zijn onhandigheid iets doet vind ik heel tekenend. Ik heb dit ook meegemaakt en het was natuurlijk mijn schuld. Ik kan nu, jaren later, nog spontaan janken als ik terugdenk aan hoe de kinderen in elkaar krompen als ze een beker melk hadden laten vallen. Eén van mijn kinderen was motorisch erg onhandig dus er gebeurde nog wel eens wat.
Vingerverf en tekenkrijt waren verboden. Ik herinner nog hoe ik me schaamde toen een kind een doosje wasco cadeau kreeg en hoe hij toen tekeer ging.

Weet je, iedere ouder ontploft wel eens. Ik ook. Maar niet zo vaak en minutenlang achter elkaar. En ik ben bereid om na afloop mijn excuses aan te bieden.

Scheiden was de enige manier om de kinderen nog een veilig huis te geven.

Jouw dochter loopt daar op een mijnenveld en daar kun je niets tegen doen. Uiteindelijk is ze oud genoeg om te beslissen of ze daar nog heen gaat. Bij ons is het gestopt toen er dingen gebeurden die echt niet meer konden en ex uiteindelijk spoorloos verdween (maar goed, dat is wel een erg extreme situatie).

Het enige dat je kunt doen is een veilig huis bieden, waar je dochter wel zichzelf kan zijn. Ik vond het altijd moeilijk om te reageren als de kinderen weer wat vertelden (achteraf leerde ik dat ze me maar een fractie vertelden wat er gebeurde daar - uit angst dat ik hen niet zou geloven óf juist heel kwaad zou worden en verhaal ging halen). Tenslotte mag je de vader niet zwart maken of afvallen, ook al wéét je dat ze gelijk hebben. Dat vond ik erg lastig.
Ik heb ze wel eens gevraagd: "Wil je er nog wel heen?"
Ja, dat wilden ze wel blijven doen. Papa had in die tijd namelijk een huisdier waar ze erg dol op waren.
Voor de rest heb ik ontzettend mijn best gedaan hen bij mij de veiligheid te bieden die ze daar niet hadden.

Heel lastig, deze situatie, want je hebt als andere ouder geen poot om op te staan, voor je het weet word je verweten dat je een vechtscheiding wil.

En ja, het richt zeker schade aan. Of dit blijvend is en hoe veel schade, dat hangt van het kind af. Mijn kinderen zijn helaas nogal kwetsbaar, ik merkte dat het hun zelfvertrouwen enorm ondermijnde en dat ze (net als ik) problemen hebben met het omgaan met conflicten met anderen, maar ik merk ook dat ze, nu vader alweer een paar jaar uit beeld is, daar steeds beter mee om leren gaan.

Maar het is in feite gewoon mishandeling. Verbale, psychische mishandeling. En dat is lastig tegen te gaan.Wie zijn kind elke dag een half uur lang door het huis rost kan daar stevig door in de problemen raken (en terecht). Maar verbale mishandeling levert geen uitwendig letsel op en is moeilijk te bewijzen. Het is een kwestie van overleven.

Dat is heel lastig!

Maar niet onmogelijk. Ik zie echt hoe mijn kinderen, die inmiddels rond de volwassenheid zitten, opleven en opveren! Uit zo'n relatie vertrekken, wat jij hebt gedaan, zorgt er in ieder geval voor dat je kind één plek heeft waar ze wel veilig is.

Valerie

"Eigenlijk heb ik niet het gevoel dat ik er iets mee kan, behalve mijn dochter steunen en helpen met haar weerbaarheid."

Ja, dat is het enige dat je kunt doen.

Hortensia

Ja, maar dat is wel rot, want je zou meer willen doen. Ik durf alleen mijn handen daar niet aan te branden.

Wat AnneJ zegt

"Maar ze kunnen dan ook direct de benen nemen als het uit de hand loopt."

Dat is ook een goede, die laatste. Mijn kinderen hadden die mogelijkheid niet omdat ze in eerste instantie te jong waren om zelf de benen te nemen, en later ging dat lastig vanwege de afstand en het feit dat één van de kinderen bij vader in de buurt ook een bijbaantje had.

Ik hoop dat Valerie's dochter die escape ook heeft. Misschien maakt ze er geen gebruik van, maar dan weet ze in ieder geval dat de mogelijkheid er is als het haar teveel wordt.

wat ik niet zo goed snap (geheel ot)

Wat ik niet zo goed snap in deze verhalen is het volgende. Pa reageert te heftig. Dat komt (zo begrijp ik) door zijn aandoening. Maar kennelijk is Pa wel in staat zich 'gewoon' te gedragen 'voor de buitenwereld'. Bezoek zal toch ook wel eens spetteren bij het handenwassen of morsen met de koffie.

Als zo iemand er wel in slaagt zich in te houden als er buitenstaanders bij zijn, waarom zouden ze het dan niet kunnen als er geen buitenstaanders bij zijn? En als ze dat inderdaad ook kunnen, waarom zou dat dan niet gewoon van ze verlangd mogen worden? Want kennelijk is het niet zo dat ze de norm ('je mag best ontstemd zijn als iemand morst maar je gaat geen scène trappen') niet kunnen vatten, die kunnen ze immers wel naleven als de buitenwereld meekijkt.

Ik zal het wel allemaal te simplistisch zien, maar ik heb dan ook geen gediagnosticeerde autisten (in welke variant dan ook) in mijn omgeving, dus vandaar mijn vraag.

Groeten,

Temet

Energie Temet

Het kost mijn exman en kinderen een ongelooflijke hoeveelheid energie om 'normaal' te functioneren. Je steeds aan te passen aan een andere communicatiestijl, daar soep van te koken en passend op te reageren. Als ze dan thuis zijn zijn ze moe en willen ook weleens op de spontaanstand.
Je kunt daar thuis wel wat mee maar dat vraagt puzzelen en aandacht en doen. Zoon komt soms zeer geladen thuis. Als hij merkt dat het allemaal te heftig is maakt hij zijn excuses en gaat wat anders doen. Intensief muziek spelen, buiten longboarden, iets eten en drinken, een Valeriaan nemen en soms een weedje roken. Dochter gaat even slapen of iets voor zichzelf doen. Als ze thuis komen moeten ze eerst landen.
Een periode op de basisschool hadden ze dan ook stricte rusttijd op hun kamer tot etenstijd om bij te komen.
Maar zie dat er maar eens door te krijgen bij iemand die inmiddels zo'n afweer heeft opgebouwd om zijn ego te beschermen dat er aan hem niets mankeert, het zijn de anderen die onvoorspelbaar en fout zijn.

Terwijl

Je buiten ook nog overgevoelig bent voor geluiden, geuren, mensen om je heen, onvoorspelbaarheden.
En moeite hebt om emoties in beeld te krijgen en te beheersen. Emoties kunnen heel snel opvlammen en het kost veel moeite om dat af te leiden en in de hand te houden, beter nog, te voorkomen.
Wij hebben hier thuis dan ook een saai huishouden. Rust, koptelefoons, apart eten als dat nodig is, op verzoek iemand totaal met rust laten hoe dan ook, en na 23.00 uur elkaar in principe niet meer, tenzij noodgeval, aan te spreken al kom je elkaar tegen op de gang naar de toilet.
Het steeds in de houding moeten staan voor de omgeving, in een jou overweldigende omgeving, is killing.

Temet

Goede vraag.

Waarschijnlijk omdat ze naar de buitenwereld de schijn op willen houden dat alles oké is. Binnen de huismuren is het veiliger om dat masker te laten vallen.

"En als ze dat inderdaad ook kunnen, waarom zou dat dan niet gewoon van ze verlangd mogen worden? Want kennelijk is het niet zo dat ze de norm ('je mag best ontstemd zijn als iemand morst maar je gaat geen scène trappen') niet kunnen vatten, die kunnen ze immers wel naleven als de buitenwereld meekijkt."

Dat is een bijkomend probleem dat lelijk uit de hand kan lopen. De schone schijn ophouden kost namelijk ontzettend veel energie voor autisten. Ze lopen op hun tenen en beseffen wel dat ze niet kunnen ploffen als de visite spettert, maar als het kind het vervolgens doet, dan krijg je een meltdown.

Dat is het lastige.

Daarbij kan dat gebrul heel intimiderend zijn en daar moet je maar net tegen kunnen. De vriendin van mijn ex en haar dochter hebben na het verbreken van de relatie therapie nodig gehad om er weer uit te komen, heb ik later van haar gehoord.

Of hij daarop aanspreekbaar is, is denk ik afhankelijk van de persoon zelf. Mijn kinderen hebben zijn gedrag als puber geprobeerd over te nemen. Vanuit mijn eigen hypergevoeligheid en trauma m.b.t. schreeuwen heb ik dit vanaf het allereerste moment de kop ingedrukt. Dat is best een heftige confrontatie geweest voor ons alle drie. Ik ben er later op teruggekomen en heb ze uitgelegd waarom ik schreeuwen niet meer kan verdragen en ook niet meer WIL verdragen in mijn huis. Ze begrepen dat goed.
Soms ontploften ze nog wel eens, natuurlijk, dat doet iedereen wel eens, maar ik had afgesproken dat ik vanaf dat moment niet meer aanspreekbaar voor ze zou zijn tot ze weer rustig waren.

Dat hielp. Godzijdank. Want voor hetzelfde geld escaleerde het juist. Net als bij hun vader, die ook zo door kon donderen. Maar daar absoluut niet op aanspreekbaar was, ook niet achteraf als de storm geluwd was. Want het lag natuurlijk altijd aan mij. Dit is volgens mij eerder karaktergebonden dan autismegebonden, want waarom hebben mijn kinderen hier wel mee om leren gaan?

Ik heb het brullen ook leren herkennen als onmacht in plaats van bewust intimideren. Maar toch een grens getrokken op een gegeven moment, omdat de kinderen, toen nog basisscholieren onder- en middenbouw, er zo ontzettend onder te lijden hadden.

Wat AnneJ zegt over onvoorspelbaarheden

Het wordt vaak erger, of komt pas aan de oppervlakte, als er kinderen zijn. Zo'n baby met een strontluier als je op het punt staat weg te gaan, zo'n peuter die voor de zoveelste keer zijn beker omstoot, zo'n kleuter die zijn creativiteit op de muur uitoefent...

Jij en ik zijn dan ook niet blij, zullen best wel eens uit ons slof schieten, maar niet er zo in blijven hangen en vervolgens onze partner de schuld geven.

Dat is denk ik het verschil. We ploffen allemaal wel eens. En ik ben er van overtuigd dat er niemand is die nog nooit gebruld heeft naar partner of kroost. Maar er is een verschil tussen incidenteel ploffen en buitensporig ploffen.

Asperger en narcisme

Ik heb begrepen dat Asperger vaker samengaat met (kenmerken van) narcisme.

Als je leest over narcisme, zie je dat "de schuld aan de ander geven" daarbij hoort.

Ik heb de indruk dat ze sowieso erg vanuit zichzelf redeneren en zelfreflectie een term is die ze niet kennen.

Maar Temet, ik snap jouw verbazing. Het is ook onbegrijpelijk. En of het onmacht is of er toch een soort van bewustheid is in het gedrag, voor de partner is het vreselijk. Ik heb het lang, heel lang volgehouden, maar het is uitputtend en zo'n slecht voorbeeld voor de kinderen.

Aangeleerd

Hoe men met onbegrip met mijn kinderen omging en omgaat kan leiden tot gedrag dat alleen nog maar afreagerend is en niet meer reflexief. Het verschil met mijn kinderen en mogelijk ook die van Hortensia is dat er mensen zijn geweest die zich eerst hebben aangepast aan deze kinderen en meegekeken hebben wat er nou eigenlijk gebeurt en daarnaast zijn gaan staan en samen puzzelend oplossingen hebben gevonden.
Ondanks de goede bedoelingen van mijn ex schoonouders is dat mijn ex nooit geboden. En inmiddels heb ik diverse jongeren met autisme gezien die ook niet meer in staat waren om zelf te veranderen omdat ze te vaak de zwarte piet hadden gekregen zonder dat ze de vaardigheden hadden om daar goed mee om te gaan. Je kunt wel de hele tijd door je omgeving verwijten moeten incasseren voor zaken die je niet begrijpt en waar je geen greep op hebt. Door imitatie en uitvergroten wordt dat dan het gedrag. Want vergis je niet hoe men tekeer kan gaan uit onbegrip. En bovendien komt dat bij autisme een stuk harder binnen. Zodat de reactie onbedoeld harder is. Men meent dat dit 'normaal' is omdat ze het zelf ook zo ondervonden hebben.
Hier spreken wij over mijn kinderen en ikzelf.
Wij leren deze mensen slecht gedrag aan door onbegrip en dan nemen we ze dat later ook nog kwalijk.

Moeilijk kind

Mijn ex was een moeilijk kind dat zijn ouders tot het uiterste heeft getergd. Hij heeft ook heel veel klappen gehad en zich daarom voorgenomen dat bij zijn eigen kinderen nooit te doen. De intenties zijn dus goed (neem ik aan).
Wat Temet zich afvraagt, vraag ik me ook af. Toen wij getrouwd waren viel hij alleen zo uit tegen zijn ouders en tegen mij. Lijkt dan toch de veilige omgeving om op af te reageren.

Gezin met autisme - Autisme Centraal

Casus van Autismetv (Leo Kannerstichting) over gezindsdynamiek.
Overigens de video agressie en schakelvaardigheid (aanvankelijk over verstandelijke beperking, ass en agressie, minuut 16.30 de tweede lezing) ook interessant.

De video's zijn soms wat traag en saai naar mijn smaak maar wel to the point en geeft goede inzichten.

Je zou toch willen dat zo'n gezin waar hulpverlening thuis komt zo in beeld gebracht en geholpen wordt. Maar je krijgt een jongejuffrouw die een paar trucjes heeft geleerd. Met een kindermishandelingsscreeningslijst.

reactie

Temet, ik begrijp je vragen. En ik begrijp ook dat je er geen begrip voor kunt opbrengen.
Ik doe dat ook niet meer, maar ik heb ondertussen wel jarenlang over me heen laten lopen. Er was ook sprake van een wisselwerking: een man met een gedragsprobleem (laat ik het zo maar even noemen - er is nooit een diagnose gesteld, wel vermoedens van, geuit door degene die de kinderen heeft gediagnostiseerd) en een vrouw met zo'n laag zelfbeeld dat ze zichzelf heeft laten aanpraten dat ze zijn gedrag heeft verdiend.

Dat schiet natuurlijk niet op.

Daarbij speelt ook de spreekwoordelijke gekookte kikker: aanvankelijk valt het nog mee als je net verkering hebt, maar het wordt steeds erger en je schuift je grenzen steeds verder op als je daar gevoelig voor bent ("het zal aan mij liggen, ik zal wel iets fout hebben gedaan en hem enorm beledigd/gekwetst hebben"). Als er dan kinderen komen zie je dergelijk gedrag vaak verergeren.

Zo kun je een dergelijke situatie lang in stand houden, tot één partij zegt: "Tot hier en niet verder."

Ik denk dat het een combinatie is van karakter en psychische stoornis. Dat kan autisme zijn, of narcisme, of misschien wat anders, maar het wordt uiteindelijk "ingesleten gedrag", is me ooit geleerd.

Iemand die dergelijk intimiderend brulgedrag vertoont is hier niet in begrenst. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker ingesleten gedrag te corrigeren is. Mijn schoonouders hebben ook nooit grenzen gesteld, mijn ex had geen makkelijke jeugd wegens armoede en meer kinderen waarvan enkelen uiteindelijk een gediagnosticeerde beperking hadden. Zijn ouders hadden de handen vol en waren, denk ik, te lief. Ik schrijf dit met respect want het waren goede mensen verder.

Ik ben geen supermama die het allemaal zo goed weet, maar zoals ik al schreef, toen mijn kinderen het gedrag gingen kopiëren heb ik dat heel krachtig aangepakt (in de stijl van "waar haal je het lef vandaan om zo'n scheur tegen mij open te trekken!"). Dat was voor iedereen best heftig, maar ik heb nadat de eerste emotie er bij ons af was uitgelegd waarom ik een dergelijke grote mond van niemand tolereer. Ook al heb ik iets stoms of kwetsends gedaan dat je kwaad heeft gemaakt, wie zo intimiderend tegen mij brult heeft een serieus probleem. Je mag me best een sukkel of een trut noemen in de eerste schrikreactie, dat begrijp ik best, maar de intimiderende brulpartijen zoals ik meer dan 20 jaar heb meegemaakt pik ik niet meer, van niemand.

Mijn kinderen, die zelf ook het gebrul van hun vader hebben moeten pikken, begrepen het. En hebben geleerd dat er, zelfs als je autisme hebt, een andere manier is om te ontladen. En daar mag best wel eens een lelijk woord bij vallen in de eerste emotie (tot een zekere grens natuurlijk). Maar ze beseffen donders goed dat intimiderend brullen ver, vér over mijn grens gaat. En over andermans grenzen.

Want veel autisten zijn leerbaar. Het vraagt geduld van de naaste gezinsleden, maar autisme is geen excuus om dergelijk intimiderend gedrag te slikken, ook al is het nog zo zo zwaar voor ze.

Belangrijk is ook zelfinzicht van de autist. Ook dat is vaak aan te leren. Dat zelfinzicht had mijn ex niet. En dat is ontzettend triest, want zoiets kan zeer ingrijpende gevolgen hebben op den duur.

Ik weet niet hoe mijn kinderen later hun partner zullen behandelen. Maar ik heb met bloed, zweet en tranen wel bereikt dat ze mij met respect behandelen en andere manieren hebben gevonden om zichzelf te ontlaten. Hopelijk mogen hun partners hier ook van profiteren en weten die partners zelf ook hun grenzen aan te geven als het mis dreigt te gaan.

Kafferen tegen je naasten (dit haal ik er even los uit)

Temet: Maar waar ik maar moeilijk (of eigenlijk: geen) begrip voor kan opbrengen is dat je het kennelijk normaal en acceptabel vindt dat je thuis zo enorm uit je slof schiet en je familieleden uitkaffert. Kom op zeg, waarom zou de buitenwereld op meer consideratie mogen rekenen dan je naasten? ===

Volledig eens. Ik heb daar dus wel eens 'discussie' over met man. Man vindt het redelijk normaal dat je thuis uit je plaat mag gaan tegen je vrouw. Niet op de manier zoals ik denk van de ex van Hortensia, maar wel op een manier die je hem nooit tegen anderen zult zien bezigen. Ik heb ook gezegd dat dat niet deugt. Het is raar om dusdanig onderscheid te maken in wie wel en wie niet fatsoenlijk toegesproken moet of mag worden. Man is van nature al wat uitgesproken in zijn gedrag als hij zich ergens over opwindt, maar hij had die grens naar mij ook laten vervlakken, waarschijnlijk deels door de gevolgen van een aandoening, maar dat is geen excuus voor voortzetting als je erop gewezen bent. Dus uitspraken op luide toon als 'ben je nu zo ontzettend stom, of...etc.?' accepteer ik niet, ook niet van iemand die wat meer moeite heeft om de grenzen te voelen.

Natúúrlijk ga je thuis in je vertrouwde omgeving íets vrijer met je uitingen om. Daar zeg je makkelijker waar het op staat, maar dat heeft ook zijn grenzen. Partners en kinderen, of ouders verdienen dezelfde consideratie, zoals Temet met een mooi woord zegt, als iedereen daarbuiten.

Soms

is er vooral een probleem met inlevingsvermogen.
Geschreeuw is dan een uiting van onmacht (of frustratie, of..) en niet intimiderend bedoeld.
Dat het wel intimiderend overkomt, wordt dan weer niet gesnapt, door dat gebrek aan voorstellingsvermogen.

Snuitje en Lara

Snuitje: "Dus uitspraken op luide toon als 'ben je nu zo ontzettend stom, of...etc.?' accepteer ik niet, ook niet van iemand die wat meer moeite heeft om de grenzen te voelen."

Lara: "Geschreeuw is dan een uiting van onmacht (of frustratie, of..) en niet intimiderend bedoeld. Dat het wel intimiderend overkomt, wordt dan weer niet gesnapt, door dat gebrek aan voorstellingsvermogen."

Een "ik wil door jou zo niet aangesproken worden" zou dan toch duidelijk moeten zijn. Eventueel met een voorbeeld als "als ik jou ontzettend stom noem, is dat toch ook niet fijn, ook al was je op dat moment misschien wel een beetje dom bezig?"
Tenminste, zo heb ik het met mijn kinderen gedaan.

En weet je wat zo mooi is? Die hebben nu leren zeggen (maar dat was niet alleen mijn verdienste): "Mam, ik vind het heel naar dat je dit-en-dat zegt/hebt gezegd."
En dan ligt het gesprek open. Ik kan uitleggen dat ik dat zo niet heb bedoeld (en uitleggen wat ik wel bedoelde) en als ik inderdaad buiten mijn boekje ben gegaan (ook ik ben een mens), dan bied ik daar mijn excuses voor aan. Zonder "ja, maar jij liet de toast aanbranden en de keuken stond blauw", maar met "sorry, ik schrok enorm toen ik die rook in de keuken zag, en daardoor zei ik iets dat ik beter niet had moeten zeggen. Mijn excuses hiervoor."

En ja, dat heb ik zelf ook moeten leren.

Mee eens en toch

Ik ben het er helemaal mee eens dat iemand uitkafferen nooit kan, en toch snap ik niet helemaal waar de verbazing vandaan komt dat iemand zich tegen 'derden' wel in kan houden en binnen het gezin niet (ondanks, dat ik dat nadrukkelijk niet goedkeur dus!).

Ergens is in onze cultuur ingebakken dat je tegen derden de schijn ophoudt (netter/beleefder/aardiger doet dan tegen de mensen die je het aller dierbaarste zijn). En dus doen we allemaal dagelijks dingen die niet logisch zijn.

Als we op vrijdag na een drukke werkweek besluiten om patat met een snack op tafel te zetten weten we dat dat geen gezonde maaltijd is, maar toch zetten we dat onze partner en kinderen voor. Maar, als tante Truus op die avond langs komt krijgt ze wel een verantwoorde maaltijd met groenten er bij.

Als je collega tijdens het eten zit te smakken zal je er waarschijnlijk niets van zeggen, maar als je kind het doet... vul zelf maar in.

En als we specifiek naar de relatie tussen autisme en (ongepast) boos worden kijken zit daar naast een stuk 'de dag doorkomen kost energie en daar worden lontjes kort van' ook een stuk herkenning van emoties wat het problematischer maakt.

Ik merk zowel bij mijn partner dat niet alleen het herkennen van emoties bij anderen moeilijk is, maar ook bij jezelf. Dat maakt gepast reageren heel moeilijk. Bij derden is het makkelijk. Daar word je niet boos op. Bij je kinderen is het lastiger, die moet je opvoeden en dus moet je soms een beetje boos worden.

Dat 'beetje' is lastig. Als ik boos word weet ik of ik een beetje of heel erg boos ben. En mocht ik bozer reageren dan bedoeld zie ik aan mijn kind dat ik te ver ga en kan ik bijsturen.

Voor mijn partner is dat lastiger. Hij kan voor zichzelf de grens tussen 'heel boos' en 'een beetje boos' niet herkennen en ziet ook niet aan een kind wanneer de grens wordt overschreden. Dan ben je dus in eens 'heel boos' terwijl dat niet bedoeld was.

Omgekeerd kan mijn partner vaak ook niet zien of ik 'heel boos' of alleen een beetje geïrriteerd ben. En ook daar gaat de tegenreactie wel eens fout. Omdat hij helemaal in de stress/weerstand schiet terwijl ik alleen voor de 13e keer met enige irritatie vraag of hij zijn kleren in de was wil gooien.

Uiteraard is dat geen excuus om mensen uit te kafferen, maar het maakt het voor mij begrijpelijker waarom het soms fout gaat. Als iemand mij vanuit het niets ineens heel boos aanspreekt reageer ik ook anders dan wanneer iemand al een paar keer (non-verbaal) heeft laten weten dat er iets niet goed gaat.

Omgekeerd geeft dat mij ook handvatten om dergelijke escalaties te voorkomen. Ik meld tegenwoordig actief 'ik ben geïrriteerd omdat....' Dan is het duidelijk dat ik niet boos ben. Ook mijn kinderen hebben geleerd dat te doen.

Ja Hanne

Tuurlijk is het geen excuus. Maar ik snap heel goed wat je bedoelt.
Het klinkt ook alsof het allemaal toneelspel is, maar dat is het vaak niet. Mensen 'in de buitenwereld' roepen gewoon heel andere emoties op.
Er wordt vooral van jezelf meer op interpersoonlijk gebied van je verwacht, in de thuissituatie. Dat kan voor iemand met autisme gewoon heel zwaar zijn. (en zwaar blijven, ondanks uitleg!)
Buiten de deur kun je gewoon oppervlakkig blijven als je dat wilt.

(ik heb partner bijv geinstrueerd om gewoon *niet* boos te reageren op de kinderen. Hielp een hele hoop.)

Larau

"(ik heb partner bijv geinstrueerd om gewoon *niet* boos te reageren op de kinderen. Hielp een hele hoop.)"

Echt?

Geweldig! (niet sarcastisch bedoeld, maar jaloers!)

Heb je hem ook gezegd "gewoon *niet* boos te reageren op jou"?

En?

Ik heb man zo vaak gezegd dat hij niet boos moet reageren, maar helaas, werkt niet. Het ligt altijd aan mij of aan kind.

Ff zo

Daar raak je precies de kern. Is een partner aanspreekbaar op zijn/haar gedrag (net zoals ik mijn kinderen daarop kon aanspreken), of is dat alleen nog meer olie op het vuur, ook als je wacht tot de raaspartij geluwd is en je er op een rustige, vriendelijke en tactvolle manier nog eens op terug komt?

Dat zou nog wel eens het verschil kunnen betekenen tussen "er toch weer voor gaan" en "tot hier en niet verder".

Dit is heel moeilijk uit te leggen aan mensen die nooit in zo'n situatie hebben gezeten. Het lijkt me inderdaad heel ongelooflijk om zoiets dan te horen, en ik kan me voorstellen dat men dan denkt: "Die overdrijft", "overal is wel eens wat, stel je niet aan" en "ja, maar jij?" terwijl de persoon die in zo'n situatie zit zo met de rug tegen de muur staat en waarschijnlijk zelf nog niet eens goed beseft in welke situatie die terecht is gekomen.

Omdat het zo'n verbijsterende ervaring is als jij en je kinderen zo behandeld worden, telkens weer opnieuw. Je wéét dat je tegen een vriendin zou zeggen, als die zoiets zou vertellen: "Ben jij nou gek dat je dat allemaal laat gebeuren!" Terwijl je zelf in zo'n situatie zit, of hebt gezeten en machteloos moet toezien dat jij dan wel uit de situatie bent, maar je kinderen nog niet.

Dit valt aan buitenstanders niet uit te leggen.

Hortensia

Ja, ik denk dat jij gelijk hebt. Het is aan buitenstanders niet uit te leggen.

En jij zei "Is een partner aanspreekbaar op zijn/haar gedrag (net zoals ik mijn kinderen daarop kon aanspreken), of is dat alleen nog meer olie op het vuur, ook als je wacht tot de raaspartij geluwd is en je er op een rustige, vriendelijke en tactvolle manier nog eens op terug komt?"

Ik heb het vaak geprobeerd om nog eens rustig over een explosie van mijn man te praten. Dat lukte niet. Voor ik het wist was hij weer boos of zei iets waardoor ik wist: ik loop maar weg, anders gaat hij weer over de rooie.

Ruzies worden dus ook nooit bijgelegd. En soms kan hij me na een uitval uren of wel een dag of meer negeren. En dan opeens doet hij weer "normaal", rustig. En is het wachten tot de volgende onvoorspelbare uitval om een onbenullig voorval.

Daar waar jij en ik als we eens hard schreeuwen (tegen een kind bijv.) kunnen zeggen "ja, je hebt gelijk, dat had ik niet moeten doen", heeft mijn man dat niet. Heeft volgens mij nog nooit sorry tegen mij gezegd. Hoeft natuurlijk ook niet, want al zijn irritaties en zijn woede-uitbarstingen zijn mijn schuld . Had ik maar niet dit en dat moeten zeggen, had ik maar niet dit of dat moeten doen.

Ff zo

Niets aan toe te voegen.

Mmhh

Nouja, scheelt dat partner hier al niet zo opvliegend is hoor.
Áls hij flipt dan kan ik niets meer met hem, maar eerlijk gezegd ben ik ook niet de makkelijkste en heb ik het er dan ook wel naar gemaakt...

Verder staat hij enorm open voor verandering en wil hij heel graag. Anders zou ik het ook echt niet volhouden, ik vind het niet altijd makkelijk met hem.

Maar ik merkte dat hij 'boosheid' in zette als pedagogisch middel en dat dat gewoon niet werkte. Hij kan daarin idd niet doseren of tussentijds bijsturen.
Hij is nogal zwart-wit dus de boodschap 'geen boosheid naar de kinderen', daar kan hij wel wat mee! Heb ik wel geregeld moeten herhalen hoor, en als ik hem wegplukte in een boze bui en hem de opdracht gaf het goed te gaan maken met kindlief dan deed hij dat..
Maarja, het is wel apart zo met je partner om te gaan...

Hij gaat me nog steeds, zo heel af en toe, te ver naar de kinderen, maar dan heb je het meer over wat geirriteerd gedrag. En dat komt vooral omdat de kinderen hier nogal overgevoelig zijn en daar gewoon slecht mee uit de voeten kunnen. Natuurlijk reageer ik zelf ook weleens geirriteerd, maar dat is minder ingewikkeld voor de kinderen omdat er toch sprake is van wisselwerking in het contact, iets dat bij partner dan weleens kan ontbreken.

Kinderen

Bedankt voor alle reacties. Tips en trucs om met de man om te gaan heb ik gelukkig niet meer nodig. Maar ik maak me wel zorgen over de kinderen. Mijn eigen kind heeft al een tijd therapie, dus daar wordt voor gezorgd (*sarcasme-modus*), maar er lopen daar nog wat kleine kindjes rond. Mijn kind maakt zich ook heel erg zorgen over zijn vrouw en dat die niet ook bij haar vader mag weg gaan. Dat zou inderdaad een ramp zijn, maar je zou bijna hopen dat ze op een gegeven moment het licht ziet.