wat/wanneer zijn 'de beste jaren van je leven'?

Perceptie Tonny

Het heeft met je eigen perceptie te maken. Mijn moeder vond kleine kinderen eenvoudiger en plezieriger om mee om te gaan, daar is wat voor te zeggen.
Maar het is natuurlijk geen optelsom. Er zijn in ieder leven ups en downs.
Ik vind de pubertijd van mijn kinderen, de afgelopen jaren, juist weer een toptijd in ons leven.

toevallig laatst gehoord

De beste jaren van je leven weet je pas als ze al voorbij zijn.

Ik probeer uit elk jaar het beste te halen binnen de mogelijkheden die er zijn

Met je moeder eens Tonny

Voor zover ik het nu kan overzien was de beste tijd van mijn leven toen ik net moeder van de oudste was. Ik genoot van het moederschap, alles is nieuw en er gaat nog zoveel gebeuren waar je je op kan verheugen en één kind is lekker overzichtelijk. We waren net verhuisd naar een rijtjeshuis met een tuin, je zit nog niet in het stramien van school, je droomt alvast wat over nog een baby, heerlijk.

Elke fase in je leven heeft zo zijn charmes en zorgen en ik ben altijd wel gelukkig, maar die eerste drie jaar met dochter waren zo heerlijk ontspannen, blij en vrij.

skik

Net voor de kinderen

Alles is achteraf en ik vind absoluut dat je altijd het beste eruit moet halen en daar doen we ons best voor. Maar zo nu reflecterend zou ik zeggen de tijd vlakvoor ons eerste kind. Eind twintig. Allebei een baan. Mooie reizen. Eerste koophuis. Eerste auto. Financieel lekker bezig met onze eerste fulltime banen. Lekker wonen in de stad en op vakantie en stappen wanneer je wil.
De prille periode van het eerste kind vond ik ook heel fijn en mooi.
En nu gaan we richting puberteit en ach we hebben het heel fijn met elkaar. Toch mis ik de verre reizen buiten het seizoen en de reizen die IK leuk vind.

kinderen zijn in basisschoolleeftijd, kunnen veel zelf, maar hebben mij toch nog nodig. Erg leergierig, kan veel leuke uitstapjes met ze doen naar musea maar in de zomer ook lekker strand. Vakanties zijn rustiger, meer balans tussen rust en actie. Heb meer tijd voor mezelf zonder dat ik niet meer 'nodig' ben.

Nieuw leven

Ik heb het gevoel dat ik elke 15 jaar een volkomen nieuw leven begin.
Steeds weer helemaal anders en op een andere manier leuk.
Ik zei laatst nog tegen mijn man dat ik het eigenlijk best verrassend vind dat ik die levens steeds opnieuw met hem wil leven. Dat zal dan wel echte liefde zijn

Ik denk

Dat ik dat pas kan zeggen als ik hoogbejaard aan het einde van mijn leven sta. Tot nu toe hebben alle jaren hun mooie dingen maar ook hun slechte dingen gehad. Als puber hoorde ik juist dat dat beste jaren waren en dat ik ervan moest genieten, maar ik vond het vreselijk. Als ik nu terugkijk waren die jaren eigenlijk hartstikke leuk. Ik verlang wel eens terug naar dat onbezorgde. Naar school gaan en me om niets anders druk hoeven maken dan huiswerk, heerlijk. De jaren tussen de 20 en de 30 vond ik saai, ook nu ik erop terugkijk. Gewoon werken, huisje, werken, slapen, vreten, weinig bijzonders. Op dit moment zit ik tussen de 30 en de 40 en ik ben best tevreden, maar met kleine kinderen in huis is het naast erg leuk ook loodzwaar en kan ik soms niet wachten tot ze groter zijn en wat meer zelf kunnen en ook wat meer begrijpen.
In de toekomst staat me het verlies van mijn grote liefde te wachten, dat is iets wat ik liever negeer maar waarvan ik moet erkennen dat het toch over een jaar of 10 zo zal zijn. Dus ik denk dat ik extra moet genieten van de jaren waarin we nu zitten en dat dit dan de beste jaren van mijn leven zijn momenteel... Maar daar kom ik op terug als ik 90 ben.

Je studietijd!

Dat is de tijd dat je relatief weinig verantwoordelijkheden hebt, en mag proeven van de vrijheid, het volwassen leven, en alleen maar hoeft te doen wat je leuk vindt, wat je zelf hebt gekozen. Je studie... (in mijn geval dan). Nog niet in de sleur van een baan, alle dromen en mogelijkheden liggen open. Ik vond het een heerlijke tijd!

Ik vind mijn leven vandaag zeer rijk en interessant en vol kinderen en liefde, maar ik vind de verantwoordelijkheden soms wel erg zwaar drukken. Niet dat het niet leuk of bijzonder is, maar zo vrijblijvend en puur en alleen vreugdevol zoals ik mijn studietijd heb beleefd, zo is het niet meer.

Lastig te beantwoorden

Ik lig nog niet tussen 6 plankjes, dus er kan nog heel goed een toptijd aankomen. In mijn leven zou je kunnen spreken van topfragmenten. Vanaf mijn elfde heb ik een ingewikkelde tijd thuis gehad. Leuke dingen, maar ook vervelende dingen door hoe mijn vader is. Maar gemiddeld genomen had ik een fijne jeugd met vrienden en altijd wat te doen. Eenmaal het huis uit heb ik vier jaar lang wilde haren rondgestrooid. Ik kan beslist niet zeggen dat dat vier jaar dol geluk was, bergen en dalen, maar ik vind het prima dat ik het heb meegemaakt. Ik begrijp daardoor veel meer van hoe het er in de wereld aan toe gaat dan mijn ouders dat konden. En dan de fase van trouwen en kinderen krijgen. Ook weer bergen en dalen. Maar overheersend is dat ik het zo geweldig vond en vind om moeder te zijn. Wat voelde ik mij 'compleet' als ik met een fiets vol naar de winkel reed of met ons vieren een tochtje met de kinderen op de fiets. In elke fase heb ik dus bergen en dalen. Een bedrijfsmaatschappelijk werkster bij mijn eerste werkgever noemde dat rijkdom. Zonder dalen ook geen bergen. Ik leefde intens en daar horen die twee uitersten bij. Ik vond dat een mooie opmerking. Ik ben de dalen om eerlijk te zijn wel een beetje zat. Gewoon eens een lange tijd op NAP lijkt mij al heel prettig. En elke berg is dan gewoon mooi meegenomen.

Grappig

Daar kan ik dus echt helemaal niks mee. Ik vind elke fase pieken en dalen hebben en leef nu. Als ik het ga uitmiddelen over een langere periode kan ik daar echt geen gevoelsmatige tendens van maken. Zonder het lullig te bedoelen zie ik het nut niet zo om op die manier terug te kijken, tenzij je er dingen uit kunt halen waar je nu wat mee kunt. Dat je toen heel gelukkig was met een bepaalde hobby die je nu weer kunt oppakken ofzo. Maar die kinderen worden toch niet meer klein dus om nou daarnaar te kijken

Weet het niet

Op dit moment voel ik me fijn. Ben mezelf aan het ontdekken, eindelijk hoe ik wil zijn en niet wat anderen van me verwachten. Mijn relatie gaat super, ook binnen onze relatie zijn we nog aan het ontdekken. Kind is puber, maar niet zo heel erg aan het puberen, eigenlijk gaat het allemaal best wel lekker. Maar of dit de beste tijd van mijn leven is?
Ik probeer zoveel mogelijk te genieten, elke dag heeft wel iets moois!

Nu!

Ondanks de moeilijkheden die er echt geweest zijn kijk ik met veel plezier terug op elke periode. En nu, de kinderen jongvolwassen, min of meer het huis uit, nu is het toppunt van leuk. Volop vrijheid, je eigen leven weer lekker zelf leven, zonder altijd rekening te houden met kinderen, een leuke baan. Ik zit nu in een heel goede tijd!

dat is wel herkenbaar, Paddington

Dat van die schaduwen die er altijd wel waren.

Met name mijn huwelijk en scheiding, zorgen om de kinderen die zich zo anders ontwikkelden dan anderen, maar jarenlang alleen door mij werden gezien, en uiteindelijk het ontsporen van mijn ex, waarbij hij deels de kinderen meetrok, hebben er diep ingehakt.

Ook ging ik kwakkelen qua gezondheid (helaas onomkeerbaar, gelukkig wel stabiel).

Maar ik heb toch altijd geprobeerd dat glas halfvol te houden. Ik spreek dan ook niet echt van "beste jaren van mijn leven", liever van "beste gebeurtenissen in mijn leven".

Ik maak ook altijd foto's van dat soort momenten, hoe klein ook. Of het nou vakantie is of dat roodborstje voor mijn raam. Als ik me rot voel hoef ik alleen maar die foto's terug te kijken en dan is het weer goed.

En wat zijn er dan een boel mooie momentjes, als je er bij stil staat! In ieder geval genoeg om die schaduwen niet te laten overheersen, en daar ben ik ook heel dankbaar om. Want hoe zwart het soms ook was, het is mijn levensdoel geworden om toch net dat momentje, hoe klein ook, te blijven zien.

Ik denk dat jij dat ook wel herkent

Antje

Ik sta nu op de grens van "kinderen thuis" en "kinderen de deur uit" (deze week hoor ik of het laatste vogeltje ook een eigen nestje gaat vinden, en dan zou het zomaar binnen 2 weken rond kunnen zijn). En hoewel er in mijn geval wel extra zorg om de hoek blijft kijken, ervaar ik ook steeds meer die vrijheid.

In heel kleine dingen vaak, zoals kunnen koken wat je lekker vindt zonder lange gezichten, zorgen dat het eten op tijd klaar is terwijl ik eigenlijk nog helemaal geen trek heb, geen geplunderde koelkast en voorraadkast meer, geen bergen puberwas meer en dat soort dingen. Eindelijk wat meer me-time

De al uitgevlogen vogeltjes komen nog regelmatig even aan (we wonen binnen een cirkel van een kilometer en het laatste vogeltje zal dat ook gaan doen) dus qua leeg nest syndroom valt het allemaal wel mee.

Ik denk ook dat ik dit een heel leuke ervaring ga vinden. Zien hoe ze het redden op zichzelf, hun eigen leven opbouwen, dat er toch nog een stukje opvoeding is binnengekomen
Ik begrijp het dat andere moeders juist heel verdrietig kunnen zijn over dat "nest verlaten", maar ik ervaar dat zelf niet zo. Ik voel eerder trots om mijn kinderen, om hoe ze zijn gegroeid. En ook meer vrijheid

Ik geniet intens van deze tijd. Ik zou willen dat het voor altijd zo bleef....

ik

Ik denk niet zo in beste/mooiste. Elke periode heeft goede, slechte, minder goede tijden.
Hoogte- en dieptepunten zitten in mijn hart en verder leef ik erg in het nu met een realistische blik op de toekomst zonder zwartkijker te zijn.

Tussen 20 en 30

Ongeveer. De onzekerheid van de puberteit was voorbij - ik was zo'n leergierige gymnasiast die niet gepest werd maar ook niet bij de coole gasten hoorde. Eigenlijk voelde ik me genegeerd, ik was niet interessant genoeg.
Niet blij met mijn lichaam op school, maar gek genoeg had ik daar tijdens het turnen, dat ik op redelijk hoog niveau deed, helemaal geen last van. Het leek alsof ik twee meisjes was: de onzekere op school en de goede, zelfverzekerde turnster.
Pas jaren later op een reunie hoorde ik van het mooiste meisje van de klas dat enkelen jaloers op mij waren. Ik kon zo goed sporten (wist niet eens dat ze het wisten) en ik leek zo lekker mij nergens wat van aan te trekken.

Toen kwam de studie. Op eigen benen, nog geen echte zorgen, genoeg geld want ik werkte veel. Leuke nieuwe turnclub, nieuwe vrienden, seks ontdekken, studie ging uitstekend, de wereld lag voor me open.

Nu, een paar decennia verder, met man en oudere pubers, heb ik spijt van dingen. Dat ik niet ben geëmigreerd, dat ik niet meer heb gereisd. We leven nu een rustig leven, ik heb een chronische ziekte die nogal belemmert.

Maar verder ben ik heel tevreden. Allebei een baan, kinderen studeren, geen geldzorgen. Alleen kan ik terugverlangen naar de onbezorgde tijd, waarin ik nog niet veel moest en vrij en jong was.

voor mij

Zit de charme van het leven in de voortdurende verandering. Ik word heel blij en tevreden puur en alleen al van het verstrijken van tijd. Het gaat steeds maar door, en er komt altijd weer wat anders. Of het ene nou beter of slechter is dan het ander, ach, dat is eigenlijk bijzaak. Elke periode heeft zo zijn leuke en minder leuke kanten. Waar het om draait, is dat het stroomt, altijd, of je wil of niet.
Ik vind het ook helemaal niet erg dat het leven eindig is. Niet dat ik dood wil hoor, ik hoop heel oud te worden. Maar ik kan mij bijvoorbeeld wel verbazen over hoe dramatisch sommige mensen doen over het overlijden van hun ouders of zelfs grootouders. Dat hoort er toch gewoon bij? Alles komt en gaat. Dat IS leven.

Dus, de beste tijd van je leven: dat is per definitie nu, vandaag. Want je bestaat in het nu. Achter je kan het beste niet zijn want dat is al voorbij en wat er voor je ligt dat weet je maar nooit.
Zorg ervoor dat het goed is vandaag, en als dat even niet lukt is er altijd weer een morgen en dan is het allemaal weer (een beetje) anders. Prachtig toch?

Nu, in my 40's

Mijn moeder riep vroeger ook dat de kindertijd de mooiste tijd van je leven is en dat ik daar dus vooral van moest genieten. Zelf vond ze de jaren dat mijn zus en ik klein waren de mooiste jaren van haar leven zegt ze nu. En daar geloof ik haar wel in, want nu ze in de 80 is is het leven niet meer zo leuk. Zij heeft het overzicht.

Ik vond mijn kindertijd inderdaad wel oké, maar mijn puberjaren beter. En dat geldt ook weer voor de jaren dat ik tussen de 20 en 30 was, samenwonen, studeren, eerste baan, vrijheid, zwanger worden. Als ik toen wist wat ik nu weet had ik daar vast meer van genoten. De tijd erna, toen de oudste twee klein waren, bracht wat met rust en regelmaat, carrière, vriendinnen, het schoolplein, allemaal leuk. En toch vind ik het nu met twee grote pubers en een basisschoolkind, een gezin dat compleet is in combinatie met weer meer tijd voor mezelf en voor wat ik wil, weer samen op stap met mijn man en met met rust en helder voor ogen wat ik wil en kan de beste tijd van mijn leven.

Vraag me wel af wat hierna komt? Ooit zal het minder worden, dat zie ik bij mijn moeder en dat benauwd me wel een beetje. Pluk de dag is daarom echt mijn motto.

Jippox

Ik neem aan dat jij je je ouders nog hebt?

Carola

Nee, hoezo?

snap het niet

Dat kun je toch helemaal niet weten? Ik vind misschien de tijd vlak na de geboorte van mijn kind het beste tot nu toe, maar wie weet wat er nog komt? Dus of dit de beste jaren van mijn leven waren weet ik pas aan het eind van mijn leven.
Vind ik net zoiets als je trouwdag de mooiste dag van je leven noemen. Deprimerend, als je van de rest van je leven niks meer verwacht dan (post-matrimonium depressie?).

Jippox

"Dus, de beste tijd van je leven: dat is per definitie nu, vandaag. Want je bestaat in het nu. Achter je kan het beste niet zijn want dat is al voorbij."
Wat een vreemde opvatting. Achter je kan het beste wel zijn hoor, ook al is het voorbij. Alles komt en gaat en jij vindt dat prachtig. Ik ben blij voor je maar soms is het leven fijner en soms minder fijn toch? Daar ging deze vraag nu juist over. Dat je nu leeft doet daar niets aan af.

Lou

Ik zeg niet dat je geen verdriet hebt van het verliezen van je ouders en een periode van rouw doormaakt. Ik zeg ook niet dat verdriet hebben of iemand missen 'dramatisch doen' is. Maar ik ken verschillende mensen waarbij het overlijden van een ouder een jaren en jarenlang hoofdthema van hun leven vormt. Alsof het daarna nooit meer helemaal goed komt. Dat bedoel ik met 'dramatisch'.
En dat vind ik echt zonde, daarvoor is het leven te kort. Er is ook nog zo veel wat er wèl is, daar kun je je ook op richten. Natuurlijk kun je niet alles wat je voelt sturen, maar hoe je ergens mee omgaat, dat is voor een groot deel toch echt een keuze.

Zo ook met terugkijken en vaststellen: 'toen was het het beste/was ik het gelukkigst/was mijn leven het fijnst". Dat vind ik ook zo -tja- zinloos en zonde. Je leeft in het nu dus geniet daar dan van! Prima als je met plezier terugkijkt op bepaalde periodes of ervaringen uit je verleden, maar blijf er toch in vredesnaam niet in hangen! Daarmee doe je je leven NU tekort. Leer vooral uit je verleden om je leven in het heden beter te maken. Doe iets zinvols met je levenservaring -en dan maakt het dus eigenlijk niet uit of die ervaring goed of slecht was!

jippox

Deze vraag is natuurlijk bedoeld met het oog op: dat wat je nu kan weten. Ik weet ook niet wat er nog voor me ligt. Kleinkinderen krijgen ook een fantastisch moment lijkt me. De ene persoon is sowieso wat melancholischer, 'romantischer'en weemoediger aangelegd dan de ander.

nou ja

Ik vind weinig triester klinken dan wanneer iemand zegt: "tja, toen ik er middenin zat had ik het niet in de gaten, maar terugkijkend waren dat en dat de beste jaren van mijn leven"
Dat is toch verschrikkelijk?! Dat je het beste al achter je legt en het dan ook nog eens ongemerkt aan je voorbij is gegaan. ARGH!! Geniet dan gewoon van die goede herinneringen en maak er vooral vandaag ook wat leuks van!
Daarom vind ik geloof ik de hele vraag eigenlijk niet oké