Alleen verder na scheiding
Hoe gaan mensen verder na een scheiding? Hoe laat je je kerngezin en ex- partner los en hoe verwerk je alle emoties die daarbij komen kijken?
Ik zit zelf in deze situatie en ben benieuwd of er mensen zijn die ervaringen willen uitwisselen om elkaar telkens een stapje verder te brengen in dit proces.
verwerking: ga uit van 3 jaar! Dar zei mijn maatschappelijk werker. Ik geloofde het niet maar achteraf klopt het wel. Niet zo rauw en intens als in het begin maar wel tot dat ik zei, hè ik ben er weer.
iets in mij.houdt nog van hem. Als de vader van mijn kinderen en als de vriend die hij ooit was. En het is dat stukje dat ik maar niet los kan laten.
Waarom zou je dat lis mieten laten? Dat stukje kun je ook koesteren als een mooie herinnering van die periode.
Nu is het anders, hij is anders, jij bent ook veranderd en dat mag ook. Het kan naast elkaar bestaan. Op een gegeven moment hoef je hem niet meer als liefdespartner maar als vader kan hij nog prima als partner functioneren. Niet in het begin, en zeker niet zoals hij zich nu gedraagt maar jij kunt gewoon doen wat jij goed vindt, behandel hem als die opvoedpartner zoals jij dat zou willen.
Mijn ex had ook heel snel een nieuwe vlam. Het leek wel of hij zich naar haar toe moest bewijzen door zo stom mogelijk tegen mij te doen. En dat doet hij eigenlijk nog steeds: als hij weer een nieuwe vriendin heeft, gaat hij stom doen. Als het weer uit is (en dat kan na een paar weken zijn of na jaren) doet hij weer soort van normaal. De laatste keer dat het uit was heb ik aan hem gevraagd of hij bij de volgende vrouw alsjeblieft normaal wilde blijven doen. Dat hij tegen die volgende kon zeggen dat wij elkaar echt niet terug wilden, maar dat ik wel de moeder van zijn kind ben. Hij zei dat hij dat zou doen, maar hij ging toch weer stom doen. Ik heb geleerd het me niet persoonlijk aan te trekken. Het heeft niks met mij te maken, hoe irritant het ook is.
Soms heeft hij spijt, meestal als hij dronken is. Dan belt hij op en krijg ik een hele klaagzang over hoe hij zijn leven heeft verkloot en de relatie met zijn dochter. Ik zeg dan dat hij die relatie met zijn kind nog wel kan redden als hij haar eens een keer op nummer 1 zou zetten. Maar de volgende dag is hij weer nuchter en dan gaat hij gewoon door met alles verkloten. Prima joh, al lang niet meer mijn probleem.
Ik zie hem nu meer als een buurman met aandelen in het project Dochter, die ik moet betrekken bij zaken die het project aangaan. Inmiddels is dochter volwassen, dus ook dat hoeft nu niet meer. We gaan braaf samen naar buluitreikingen en op een dag vast naar een bruiloft, maar dat laatste wel ieder met een eigen partner. Ik was ook pas 20 jaar later toe aan een nieuwe liefde, ik heb eerst het project Dochter succesvol afgerond voordat er weer ruimte voor een nieuwe man was. Die man is echt het tegenovergestelde van ex.
Neem je tijd, het komt wel goed. Eén dag tegelijk.
Drie jaar... Dat stelt me wel gerust dat ik nog even de tijd heb. Want ik ben er nog lang niet doorheen.
Ik denk dat jullie gelijk hebben. Ik kan natuurlijk ook zelf dat stukje vriendschap bewaren en het zelf doen zoals ik dat wil. Het is nu alleen heel kwetsend zoals hij zich opstelt, dus ik moet mezelf afschermen. Ik ben nog te kwetsbaar.
Ik denk dat voor hem de enige manier om hiermee om te gaan is om zich keihard tegen mij af te zetten. Dat begrijp ik wel, maar dat is tegelijk ook mijn valkuil. In ken hem zo verschrikkelijk goed. Ik heb zoveel begrip gehad voor hem, dat er op een gegeven moment niet veel meer van mezelf overbleef. Dat wil ik niet meer. Dus ik moet sterk genoeg zijn om niet meer mee te bewegen, maar open genoeg om hem een klein beetje toe te laten. Voor nu is dat nog te ingewikkeld.
Ik merk nu met de feestdagen dat ik gewoon nog heel erg verdrietig ben. En ik merk ook dat iedereen heel erg graag wil dat ik niet verdrietig ben. En ook dan heb ik de neiging mee te bewegen. Hen te laten zien dat het goed met me gaat. Maar ook dat moet ik niet doen. Het gaat goed met me, maar ik ben ook verdrietig. Dat kan gewoon tegelijk.
Nieuwe ervaringen opdoen, schreef iemand. Ik denk dat ik daar nu wel aan toe ben. Niet aan daten, dat helemaal niet, maar wel bijvoorbeeld in mijn eentje op vakantie gaan. In het begin kon ik nauwelijks een dag van huis, dat gaf teveel stress. Dus ik heb wel flinke stappen gezet.
Ik ben inderdaad rond de vijftig en dat is wel een lastige leeftijd om alleen te komen te staan, omdat ik binnen korte tijd van een man en gezin naar echt alleen zal gaan, maar aan de andere kant zijn mijn kinderen nu vrij om te wonen waar ze willen. Daar zijn ze oud genoeg voor. En ze kiezen ervoor om de laatste periode voor ze uit huis gaan bij mij te wonen. Dat is natuurlijk heel fijn. Ik ben echt heel erg druk met veel werk, groot huis, grote tuin, veel dieren, oudere ouders en dus ook de kinderen die nog wel zorg en aandacht vragen. En dan nog de ingewikkelde scheiding erbij, qua regelwerk en qua verwerking. Het geeft niet veel tijd en ruimte voor nieuwe ervaringen. Ik zal daar naar moeten kijken. Hoe ik meer rust en meer ruimte kan krijgen voor mezelf.
Hier ook na bijna 20 jaar alleen met kind (18) verder. Sinds 3 maanden uitelkaar
Sinds ruim een maand is mijn ex weg uit ons huis. Loslaten is enorm moeilijk en iedere dag voelt als overleven.
Lieve Foetsie,
Wat een droef verhaal, zeg. Ik heb met je te doen. Joh, een echtscheiding is geen fluitje van een cent, hoor, dus natuurlijk ben je verdrietig en rouw je om wat je verloren hebt. Zeker als je dan ook nog zo'n laffe trap na krijgt. Pfff, het is nooit goed geweest...flauwekul, dan blijf je geen dertig jaar samen. Het is moeilijk afscheid nemen als je man zich zo wreed en kinderachtig opstelt.
Ik heb makkelijk kletsen, maar probeer afstand te nemen van die waan van je man en hou vast aan je eigen belevi g. Als jij veel van hem gehouden hebt en echt dacht dat dat wederzijds was, hou daar dan aan vast. Hij heeft het misschien nodig om zich los te maken, maar jij niet.
Zoek een fijne hulpverlener die je helpt he gevoelens op een rijtje te krijgen en met je man om te gaan zonder jezelf te verliezen.
In een andere man zou ik persoonlijk ook geen trek hebben, zeker niet als doekje voor het bloeden. Dat vind ik niet eerlijk naar de nieuwe man toe. Maar het lijkt me vooral belangrijk dat jijzelf met je kinderen een nieuw leven opbouwt.
Wees selectief wie je je gevoelens toevertrouwt. Soms blijken mensen van wie je dacht dat het goede vrienden waren, geen zin te hebben in gedoe en verwachten ze dat je 'blij bent van die lul verlost te zijn', in plaats van verdrietig om het verlies van je liefde en toekomstdroom. Als er niemand is die je begrijpt is dat rot, ik.hoop.dat er in elk geval.eentje tussen zit. Zoek ze anders via lotgenotencontacten. Er zijn meer plekken waar gescheiden vrouwen zijn dan hier alleen.
Veel sterkte gewenst, dikke knuf!
Mijn ervaring is dat je niets kunt doen om deze processen te forceren. Scheiden is rouwen om alles wat niet meer is. Zo heb ik het ook gevoeld. Het rouwen kwam bij mij in golven. De golven zijn in de loop der jaren minderen geworden, minder intens ook. Maar een stuk pijn/verdriet blijft bij mij. Niet over mijn ex-man, maar over het gezin wat we niet meer zijn, over dat wat niet gelukt is, over de gevolgen voor de kinderen. In wat je schrijft lees ik dat je de goede dingen probeert te doen voor jezelf. Dat lijkt me essentieel.
Er zijn geen emoties die je moet voelen in dit proces, het gaat zoals het gaat. Alle gevoelens die voorbij komen (of niet) lijken me normaal. Misschien heb je nu geen ruimte voor boosheid. Misschien komt het later. Je loopt je eigen unieke weg. En volgens mij doe je dat heel goed.