eigenlijk voel ik me alleen en ongelukkig

Herkenbaar

Ik heb de eerste jaren na mijn scheiding ook zulke gevoelens gehad. Liep achter de verkeerde kerels aan. Een wandeling op het strand werd een tranendal: happy little families, en heel pijnlijk: mensen van mijn leeftijd die elkaar liefdevol aanraakten.

Het lijkt wel alsof je dan een bord op je voorhoofd hebt: hier is mijn zwakke plek, schop er maar eens lekker tegenaan. Het trekt foute mensen aan die je alleen maar gebruiken als het hen uitkomt en vervolgens hard laten vallen. Dates, maar ook zogenaamde vriendinnen.

Het was een harde leerschool, maar ik heb wel geleerd dat ik het toch echt bij mezelf moest zoeken en niet bij een vent of een vriendin die alleen leuk was als ik deed wat zij wilde.

Het was ook een lange leerschool, want ik wilde zo graag leuke dingen met anderen delen, en wat leek het me geweldig om ook eens te mogen ervaren wat liefde en romantiek is!

Tot ik geleidelijk ontdekte dat al dat groene gras aan de overkant nep is, of bemest met shit (dat waren niet mijn eigen woorden). Ook leerde ik wie er in minder goede tijden écht voor me waren: niet die wannabevriendinnetjes en foute mannen, die verdwenen als sneeuw voor de zon als ik ze juist nodig had!

"Samen" is vaak ook maar buitenkant. Als je in het bos loopt of op het strand zie je niet wat er achter de huisdeur heeft plaatsgevonden. Ik merkte ook dat vriendinnen me wel eens benijdden omdat ik in hun ogen meer vrijheid had dan hen. En hoewel ik hen weer benijdde vanwege het "samen" snap ik hen ook wel: ik kan (zeker nu de kinderen ouder zijn) spontaan lekker gaan pierewaaien zonder overleg vooraf als de kinderen bij hun vader waren, geen strijd hoeven voeren of de muren nou bruin of grijs moeten .

Ik ben inmiddels 10 jaar alleen en je gelooft het niet, want vooral de eerste jaren waren echt zwaar en eenzaam, maar ik hoef nu niet meer zo nodig "samen". Ik ben er door de jaren heen te ego:istisch voor geworden Ik kan het nu zo moeilijk voorstellen dat ik alles moet overleggen, niet meer spontaan iets kan ondernemen, geen strijd over hoe we een dwarse puber moeten aanpakken, ik vind het eerlijk gezegd een verademing! Lekker rondhangen in mijn huispak en eten op de bank als ik alleen ben, tv-programma's kijken zonder gezucht en gesteun waarom ik naar die bagger kijk, vroeg of juist knetterlaat naar bed zonder "ga je nou al?" of "ga je nog niet?" en andersom: niet geconfronteerd hoeven worden met zijn baggertelevisie en -muziek, dreunende scheten en andere onhebbelijkheidjes die ik zelf net zo goed heb

En ja, natuurlijk wil ik mijn belevenissen wel eens delen met een ander. Maar daar heb ik facebook voor

Maar ik begrijp je echt. Omdat ik ook heel wat tranen heb gehuild als ik daar weer als single tussen de gezinnetjes en stelletjes liep. Het hoort bij het verwerkingsproces, denk ik...

Niet sociaal wel gelukkig

Hmmm, dat is een lastige. Meditatie of spiritualiteit lijkt me dan nog het enige als je vanuit jezelf gelukkig wil worden.
Ik weet het ook niet. Zelf ben ik wel gelukkig met mijn vriendinnen en excollega's. Tja, ook nogal alleenstaand. Je loopt de kans je in hele andere kringen te gaan bewegen.
Maar ik zou niet meer anders willen.
Lijkt me toch handig om wat sociale kringen te zoeken die bij je passen. Start een eetclub, ga op koor, wordt vrijwilliger, zoek oude vriendinnen op en revive de vriendschap. Ga in de MR, de OR, overal kom je leuke mensen tegen die je naar je toe kunt halen.

Het is niet erg

Het is ook niet erg om daar verdrietig over te zijn. Ik vertel mijn kinderen ook wel eens dat ik het jammer vind dat het me niet gelukt is om een lang huwelijk te hebben, bij voorkeur met hun vader. Dat is toch ook jammer? En in mijn omgeving zijn ineens mensen 30 of 40 jaar getrouwd. Wel geweldig voor ze, het zijn vaak ook nog leuke relaties van mensen die samen wat bereikt hebben.
Had ik ook best gewild. Het is anders gelopen. Het is soms best moeilijk om met die verschillen om te gaan.
Vooral als je gaat vergelijken.
Maar ja, je bent ook maar een gewoon mens. En die scheiden ook weleens of worden ziek of hebben te kampen met tegenslag.
Dat is ook echt niet fijn.
Maar het leven is ook geen wedstrijd. Je geniet ervan wat je wel hebt en niet wat je niet hebt. Beetje cliche maar is wel waar.

Het

Het enige dat ik wilde in mijn huwelijk is houden van en van gehouden worden. Dat is eenzijdig niet gelukt.
Nu ben ik alleen, ontmoet weinig mensen, ben werkeloos en was laatst op een feestje waar iedereen danstte, flirtte, lachtte en ik bevroor en stond doodstil en voelde me ondanks de hitte ijskoud. Ik kon het beeld van die gelukkige mensen bijna niet verdragen en op de terugweg zag ik geen moer door de tranen.
Het idee dat ik alleen moet blijven is niet iets dat ik een fijn vooruitzicht vindt, maar ik ben er nog niet aan toe.
Ik krijg paniekgedachtes als ik aan een relatie denk en ook paniekgedachtes als ik aan een leven alleen denk.
Toch is dat het enige dat ik zo heel graag zou willen, een lieve partner.
Er is niks aan alleen.
Oh wel op sommige dagen en de voorbeelden die Hortensia geeft ook hoor, maar zo af en toe iets samen doen, een keer op de bank een film kijken, een praatje maken lijkt me toch wel leuk. Soms word ik er moe van om er altijd voor mezelf te moeten zijn. Maar een relatie hebben om het hebben van een relatie vind ik ook niks. Ik wil geen genoegen nemen met minder of hetzelfde als ik had.

Nu en straks

De combinatie van kinderen en een baan kan ook heel zwaar zijn. Helemaal als je er alleen voor staat. En dan snak je naar 'iets' dat voor verlichting geeft, of energie geeft. Een relatie lijkt dan de oplossing. Maar als je zo moe bent, is de enige oplossing uitrusten.

Over een paar jaar ziet je leven er weer anders uit. De keuzes die je nu maakt,zijn niet voor eeuwig. Als de kinderen zelfstandiger zijn, komt er meer ruimte voor jezelf. Voor je sociale leven bijvoorbeeld. Alles op zijn tijd.

Relatie-sites

Zo voor wat jij schrijft wat je wilt, heb je relatie-sites. Waar het dan wel weer oppassen is dat je geen foute man treft, dat dan wel, maar het kan werken.

Vraag is wel of nu het moment is om op zoek te gaan. En of je wel moet zoeken. Maar dat is aan jou.

De eenzaamheid die jij omschrijft heb ik vooral gekend toen de kinderen kleiner waren. Later als je kinderen groter zijn, word je relatie met de kinderen gelijkwaardiger. Niet dat je zware gesprekken met ze voert, maar wel samen naar die film kijkt of een terrasje gaat pakken.

loslaten...

De kunst van gelukkig zijn is....loslaten. Het loslaten van verwachtingen, je toekomstbeeld (waarvan je voor de scheiding dacht dat die er heel anders uit zou zien) en wat je van en bij andere ziet (is ook maar buitenkant) Geluk zit in jezelf. Zorg eerst dat je dat (her)vindt. Van daaruit kan je weer bouwen. Alleen zijn hoeft niet erg te zijn maar je eenzaam voelen is niet goed.
Ik begrijp je. Hier dezelfde situatie.

Ik ook

Dacht dat alleen mannen daar last van hadden.

Investeer in jezelf

Ik herken het en weet je, ik heb in die tijd geleerd dat de enige die je hebt om op te bouwen en op terug te vallen jezelf is en je jezelf altijd bij je hebt. Ik heb, heel idioot, mezelf destijds verplicht om, naast moeder zijn en mijn baan, eigenlijk alleen maar dingen te doen, die ik echt leuk vind, in de veronderstelling dat het allemaal net iets aangenamer en luchtiger zou worden en ik misschien, op termijn, wat meer positieve energie voor mezelf en mijn kinderen zou krijgen.
Als ik zelf niks leuks wist, vroeg ik de kinderen of ze misschien nog leuke ideeën hadden en zo kon het zomaar gebeuren, dat we na schooltijd en huiswerk, in de trein naar Amsterdam zaten om een ijsje te eten, of op het strand liepen. Of we de matrassen naar de woonkamer sleepten en we een filmmarathon hielden, totdat iedereen sliep. Of we maakten zelf lekkere hapjes voor een high tea samen met vrienden en vriendinnen. Tja waarom niet? We hadden verder niemand om rekening mee te houden. Als ik me ellendig en futloos voelde, zette ik doelbewust een maffe serie op of draaide vrolijke muziek. Ik werd ook heel blij van kleding naaien of mijn huisje mooi maken. Ik deed een cursus zumba, ik ging naar musea, of leende de hond van mijn vriendin om naar het bos te gaan. Ik investeerde dus mijn vrije tijd en energie voornamelijk in leuke dingen. En zo kwam er een moment dat ik me er van bewust werd, dat ik heel tevreden was met mijn leven en mezelf. Ik merkte dat het mijn kinderen ook een stuk relaxter maakte, wat met pubers een prettige bijzaak is.

Uiteindelijk is die man, de liefde en romantiek, er bij mij wel gekomen, maar ik heb serieus goed nagedacht of de man een toevoeging was aan het geluk van mij en mijn kinderen, voordat een en ander serieuzer werd. Zo sta je heel anders aan het begin van een relatie, dan met de mislukkelingen die ik voordien als relatiemateriaal bestempelde.

Peer heeft gelijk.

Een man moet niet een leegte in je leven opvullen (gezelligheid, instant vriendenkring erbij, afleiding van je problemen, hulp op een of ander gebied) maar iets toevoegen aan wat je al hebt. Op het moment dat je verliefd wordt, ben je je vaak niet bewust van je eigen verborgen agenda (de dingen die hiervoor tussen haakjes staan). Ook ik heb een liefdesverlezen vol kneuzen en foute mannen achter de rug maar ben nu eindelijk op een punt beland dat ik innerlijke rust heb gevonden, met dank aan mijn laatste, vreselijke ex. Kennelijk moest het van kwaad tot erger tot de schellen mij eindelijk van de ogen vielen. Ik heb het knus met mijn dochter, ik doe prettig werk en geniet van mijn vrijheid. Sex? Ach, dat is niet dringend. Het is niet zo dat ik nooit meer een man meer hoef maar hij zal van goeden huize moeten komen wil ik er mijn huidige situatie voor overhoop gooien. Roos zit nog niet op dat punt. Misschien helpt het om een bewuste keus te maken om alleenstaand te blijven. Dus bijvoorbeeld wachten tot de kinderen een bepaalde leeftijd hebben bereikt. Kom je in de tussentijd een heel interessante man tegen, dan kun je altijd nog van je eigen regels afwijken. Ik denk dat dit beter werkt dan het idee dat je het liefst zo spoedig mogelijk iemand zou willen tegenkomen.

lijst activiteiten

ik heb nog even naar de activiteiten gekeken, er zitten 2 groepsverdelingen begrijp ik, onder en boven 40. Misschien heb je vrienden genoeg, dan zie mijn goedbedoelde bemoeienis maar als niet verzonden.

https://www.nieuwemensenlerenkennen.nl/activiteiten

yes

Ik ben nu een jaar alleen (man kreeg een ander na 25 jaar) en ben sinds 2 maanden weer verliefd, had ik nooit verwacht en het is wederzijds. Ik weet natuurlijk niet wat de toekomst brengt, maar tot nu toe is het helemaal leuk. Het kan dus wel, denk ik dan maar.
Mijn eerste date met een nieuwe man was na een maand of 6 nadat ik alleen was, was een leuke avond, maar wederzijds stond ons hart er nog niet voor open. ('t was een leuke integere, nette man, dus prima ervaring voor een eerste date)
Tweede date was 3 maanden daarna, deze man liet na een dansavondje en een etentje niets meer van zich horen, beetje nog proberen te appen, maar na een week van iedere keer wachten op antwoord was ik er al klaar mee, heb ook niets meer van me laten horen en dat was het dan. En toen deze date, meteen een klik en ook meteen wederzijds contact, behoefte aan afspraakjes maken enz. dus helemaal leuk.
Geef het niet op Roos, wellicht ben je gewoon de juiste nog niet tegen gekomen en misschien moet je eens een totaal ander persoon daten?

Verder had ik beloofd na een gesprek met een vriendin vaker 'ja' op dingen te zeggen. (net als de film YES man) wel grappig, want ik heb het afgelopen jaar best dingen gedaan, waarbij ik voorheen nee zou zeggen. Vriend geholpen met een project waarvan ik vroeger gedacht zou hebben 'dat kan ik niet' en dat pakte enorm goed uit. Vriendin geholpen bij een vrijwilligers dag waarbij ik heleboel leuke internationale mensen heb leren kennen + een vervolg met een gratis musical waarbij we de crew leerden kennen we een hele rondleiding achter de schermen kregen. (allemaal door mijn 'ja') En zo nog meer dingetjes. Gewoon dingen gaan doen die je leuk vindt (hoeft ook niet allemaal geld te kosten) en je leert nieuwe mensen kennen (kunnen ook vrijgezelle mannen zijn, je weet maar nooit) en als je doet wat je leuk vindt is het sowieso geen verloren dag.

Stukje bij beetje

Van evenwichtig en gezond leven kun je een enorme kick krijgen. Dat is op zich al een doel dat de moeite waard is.

tijd

Het verwerken van een scheiding kost veel verdriet, stress en tijd, dus vraagt veel van je....Het scheelt ook hoe je bent gescheiden (was het jou keuze, zijn keuze of samen? en hoe verloopt je na huwelijk) Het kan heel goed zijn dat je burn out klachten ervaart. 1 1/2 jaar is relatief kort. Ik ben 2 1/2 jaar verder. Beetje bij beetje gaat het beter. Ik ben na 27 jaar grof aan de kant gezet, doe alles 100% alleen en heb een respectloos na huwelijk. Niet gek dat dit veel vraagt. Je wil je (weer) goed voelen maar lijf en geest reageren in hun eigen tempo op gebeurtenissen. Geef het tijd.....
Sterkte!

Herkenning

Inderdaad Engel, het verwerken van een scheiding kost tijd. Ook als je zelf voor de scheiding gekozen hebt..
Ik heb de knoop twee jaar geleden door gehakt, en ik begin nu mezelf weer te zijn. En nu het met me een beetje beter gaat, ben ik me meer bewust van eenzame momenten. Ik heb leuke collega's, ik volg cursussen, maar in het weekend zit ik toch vaak alleen. Vrienden/vriendinnen wil ik niet lastig vallen, zij zijn dan met hun gezin. Dan zie ik me niet als vrouw alleen daar langs gaan, terwijl ik weet dat dat voor hen geen probleem is, maar ik zelf voel me daar niet goed bij.
Met de kinderen doe ik leuke dingen, ook als ik alleen ben, probeer ik leuke dingen te ondernemen. Maar toch mis je dan aanspraak of het napraten over de leuke dag, of minder leuke dag...
Maar toch ben ik heel tevreden nu. Ik was in mijn huwelijk nog eenzamer, terwijl er toen een man naast me op de bank zat

De eerste zo´n anderhalf jaar was het puur overleven, een ritme proberen te krijgen en door te gaan. Momenteel ben ook ik me meer bewust van de afstand die mensen van me namen en die eenzaamheid doet me bijna meer pijn dan de scheiding zelf. Want wat moet er dan met mij gebeuren wil er iemand eens vragen hoe het gaat en een praatje maakt. Dus ook hier meer bewustwording van dat stukje eenzaamheid dat Jose benoemde. En ik bedoel daarmee niet dat ik dagelijks in een hoekje van de bank zit te sippen, dat kan niet als je het alleen moet doen. Maar het gevoel diep van binnen. Van de eenzaamheid in het huwelijk naar de eenzaamheid met jezelf.

Hart onder de riem....

Roos,

Ik ken je natuurlijk niet, maar je stukje raakte me heel erg. Je bent al weer wat fases verder dan ik ben en juist dat wat jij beschrijft; daar zie ik als een berg tegenop.
Ik zit nu middenin een scheiding, huis is verkocht en zoals het nu lijkt zitten we dit najaar allebei op ons eigen plekje. Van een heerlijk eensgezinshuis met tuin ga ik naar een flat op 4 hoog. Best slikken...

Wij waren in totaal 30 jaar een stel waarvan 20 jaar getrouwd en hoewel het een gezamenlijk besluit was is dit evengoed een heel verdrietig proces.

Ik sta elke dag heel stoer op, maar vanochtend bleven de tranen maar stromen.
Hoewel ik het echte eenzame nog moet ervaren (ik woon immers met kids en bijna ex nog gewoon in 1 huis) ben ik alvast in therapie gegaan.

Het is heerlijk om een praatpaal te hebben, even niet zo stoer te zijn en eens flink te huilen om alles wat je overkomt.

Misschien zou jij ook baat hebben bij zoiets ? Het even van je af kunnen praten en indien nodig, eens goed huilen (kan heel bevrijdend werken).

Ik denk inderdaad dat je nog in het verwerkingsproces zit. Je eenzaam voelen, okee, maar vooral weer rust in jezelf krijgen en toch op een of andere manier kunnen zeggen; okee, ik ben alleen, maar ik voel me toch best goed en ik maak er wat van..

Ik wens je alle sterkte toe en hoop dat je je op een dag een heel stuk happy'er voelt en meer rust en tevredenheid in jezelf voelt.

knuf Anke

Reactie....

Hoi Roos,

Na m'n laatste posting heb ik vaak aan je gedacht, ik vraag me af hoe het nu met je is.

Heb je nog iets aan onze reacties gehad ? Kon je er iets mee ?

Ik hoop het zo voor je.....

Herken zo veel aan wat je vertelt, confronterend wel, maar juist daarom hoop ik dat je je over een tijdje beter zult voelen.

Denk aan je hoor !

groet Anke

Ik was drie maanden alleen.
Zocht een forum voor alleenstaande ouders en kwam daar een hele leuke man tegen na drie maanden.
Was gelijk een klik na de eerste date voelde het als ik hem al jaren kende en dat voelt nog zo...
Ze zijn nu anderhalf jaar samen en we gaan over 8 maanden samenwonen in een nieuwbouw woning.

Ik wilde wel heel bewust eerst met me dochter 2 jaar alleen wonen het zelf redden.
En laten zien dat ik het ook alleen kon mischien wel voor mezelf....
En ook voor me dochter.
Mijn ex was binnen een week samen gaan wonen en alles moest gelijk met iedereen daar samen ze waren hup ene gezin.
Dat wilde ik mijn dochter niet meegeven.......
Eerst tijd samen en langzaam aan als het goed voelde gaan opbouwen

Alleen of samen..

N.a.v. de laatste reactie; ik denk dat je het voor niemand kunt invullen.

Persoonlijk vind ik 3 maanden na de scheiding een nieuwe partner echt razendsnel. Ik zou er niet aan moeten denken (gruw..), maar als het goed voelt......okee....

Ik ken meerdere gescheiden mensen met natuurlijk ieder een heel eigen verhaal, maar toch...de kern is veelal dat het zeker een jaar duurt voor je jezelf hebt teruggevonden, weer een beetje je draai hebt gevonden en je je misschien weer een beetje fijn voelt.

Het is eigenlijk vergelijkbaar met een rouwproces, een scheiding moet je verwerken en dat kost nou eenmaal tijd. Het is ook wennen om weer alleen te zijn en om te kunnen gaan met al het geluk wat je om je heen ziet (de wel complete gezinnen, de verliefde stellen etc..)

Zelf ben ik 30 jaar samen geweest met m'n man. Niet iets wat je zomaar even hebt verwerkt en kunt vervangen door iets anders.

Ik griezel van het idee van een "ander", ik wil me vooral focussen op mezelf en mijn kinderen.

En daarna kijken we wel verder.... Opmerkingen als "je vindt heus wel weer een ander" vind ik dooddoeners waar je niks mee kunt.
Van de gescheiden mensen die ik ken hebben velen het geluk inderdaad weer gevonden, maar ik ken zo al 3 vrouwen die al jaren alleen zijn en geen partner hebben. En toch zijn ze alledrie leuke vrouwen die er goed uitzien, leuk in de omgang etc....

Het is dus maar net wat er op je pad komt, iets wat je vooraf nooit kunt weten of voorspellen..

Het gaat er vooral om dat je weer gelukkig kunt worden met jezelf !

liefs Anke

Anke ik zeg ook niet dat ik dat invul voor een ander ik zeg hoe het bij mij is gegaan.
N zoals je zelf zegt bij iedereen is het anders.
Mijn ex had binnen een week een vriendin en nieuwe huis.
Sommige gaan vreemd......

Dus ja....

Als het goed voelt waarom niet.
Ik zeg ook dat ik bewust koos om eerst alleen te willen blijven wonen met me dochter.
Niks overhaast dus gewoon rustig aan.

Weer alleen

Na mijn huwelijk van 17 jaar en mijn relatie van 7 jaar ben ik sinds kort weer alleen. Ik vind het een dubbel gevoel geven; ervaar vrijheid aan de ene kant maar vind het "eng" aan de andere kant...
Ik kan goed alleen zijn en mezelf goed vermaken en heb nog twee van mijn drie kinderen thuis (16 en 14 jaar), die voor de nodige reuring zorgen. Daarnaast werk ik 28 uur per week en heb ik een uitgebreid sociaal netwerk. En toch voel ik mij af en toe alleen en een beetje zielig.

Toen ik nog in mijn ( niet zo gelukkige) relatie zat kon ik echt genieten van het af en toe alleen zijn, in de wetenschap dat er weer iemand thuis kwam na een tijdje. Nu voelt dat toch anders....
Maar wat hierboven werd gezegd is waar, eerst moet je weer gelukkig met jezelf zijn voor je aan een nieuwe relatie begint. Achteraf ben ik na mijn stukgelopen huwelijk te snel in een nieuwe relatie gedoken met op zich een schat van een man. Maar uiteindelijk bleken we toch te verschillend en werkte het niet.

Nu eerst alles maar eens op een rijtje zetten, uithuilen en opnieuw beginnen. Want de rest van mijn leven alleen lijkt me niks... Maar voorlopig even niet; een tweede (of derde, of vierde) relatie geeft ook weer heel wat haken en ogen en daar ben ik nog lang niet aan toe!
En ondertussen denk ik na over een nieuwe invulling van mijn vrijgezelle leven: eetclub/leesclub/vrijwilligerswerk/veel sporten, enz. Alles ligt weer open, voor zover mijn vrije tijd dat toelaat. Dat is ook wel weer een nieuwe uitdaging....

herkenbaar

Hoe herkenbaar allemaal. Ik ben ook en hele tijd depressief d'r van geweest. Nu gaat het gelukkig weer. Lukte me niet om op de 'normale' manier in contact te komen met leeftijdsgenoten omdat ik geen stapper ben en omdat ik niet meer opzoek ben naar een relatie. Heb nu een paar leuke vrienden gevonden op (link verwijderd door forumbeheer) Daar ondernemen we nu geregeld leuke activiteiten mee. Had ik een paar jaar geleden niet meer gedacht

Alleen

Roos, je gevoelens zijn herkenbaar!
Ik ben sinds eind juni officieel gescheiden na een huwelijk van 25 jaar. Ex-man had stiekem een ander, en het was niet de eerste keer.
Nu woon ik alleen in een nieuw huis, samen met een studerend kind, de 2 anderen zijn het huis uit, maar komen wel geregeld aanwaaien.
Ik mis niet zozeer mijn ex, als wel het niet meteen kunnen delen van allerlei kleine gebeurtenissen. Ook mijn toekomstbeeld heb ik ernstig moeten bijstellen.

Ik ga ruim de tijd nemen om te rouwen en om weer helemaal 'mezelf' te worden. Om mij heen heb ik diverse gescheiden vriendinnen zich in no time in relaties zien storten met mannen die totaal niet bij hen passen en/of zelf zware probleemgevallen zijn. Eén was zelfs binnen 6 maanden na scheiding van man 1 zwanger van de nieuwe man en zit nu vast in een 2e huwelijk met een vreselijke man. Met deze voorbeelden voor ogen zie ik mezelf de komende paar jaar sowieso alleen doorbrengen. Gelukkig heb ik wel een groot sociaal netwerk en lieve collega's. Ik moet persoonlijk niet denken aan een andere man, sta er ook helemaal niet voor open. En daten? Lijkt me afschuwelijk! Ik ben tevreden met mezelf en doe voorlopig gewoon waar ik zelf behoefte aan heb. En of dat nou in een museum rondstruinen is, naar de bios, op de bank hangen en kijken naar Netflix, borrelen met collega's of whatever.....Wat de toekomst brengt weet ik niet. Ik zie mezelf in ieder geval niet trouwen of snel gaan samenwonen. Misschien in de verre toekomst een latrelatie met iemand. Of gewoon niet.

Sterkte in ieder geval!