Hoe vertel je dat je wil scheiden?
Hoe vertel je aan je man dat je wil scheiden? Mijn man praat niet, als hij wat kwijt wil krijg ik het via een appje.
Stukje voorgeschiedenis....mijn man heeft al jaren ptss, ligt eigenlijk hele dagen op bed en hulp via de psycholoog bied niet de oplossing die ik verwacht had. Ben zelf zeer ziel geweest, maar gelukkig hersteld. Hiermee wel het besef dat ik het leven niet op deze manier verder wil leiden. Ik heb al meermalen gezegd dat we uit elkaar gegroeid zijn en ik niet verder wil zo, maar er wordt gedaan of er niks aan de hand is. Ik weet dat ik nu ergens heel duidelijk moet gaan zijn en in actie moet komen, ik heb de zenuwen en weet niet hoe....we hebben ook nog een prepuber...
Wie o wie heeft tips hoe dit aan te pakken?
Zijn er ook wel eens gesprekken met de therapeut van je man waar jij bij bent? Zo ja dan is dat wellicht de juiste plek om het te bespreken. Zo nee, dan zou je voor kunnen stellen om wel een keer zo'n gezamenlijk gesprek te hebben
‘Ik heb al meermalen gezegd dat we uit elkaar gegroeid zijn en ik niet verder wil zo ‘
Ben je op dit moment 100% zeker van je zaak ? Of wil je gewoon het liefst dat hij verandert en hoop je dat dat nog steeds tot de mogelijkheden behoort ? Verwacht je of hoop je dat hij eindelijk echt in actie schiet als hij voor het blok wordt gezet?
Als je zeker bent van je zaak en echt weg wilt dan volstaat een mededeling. Hij weet immers allang waar het over gaat, het kan geen verrassing zijn. Zeg dat je je eerdere woorden nu om gaat zetten in daden. Je wilt definitief scheiden.
Als je bang bent voor gedoe, tja, je kunt nu eenmaal niet zo’n levensveranderende beslissing nemen zonder gedoe. Je kind zal verdriet hebben en van slag zijn, je man zal misschien weerstand bieden, er moet enorm veel geregeld worden. Etc.
Heb je zich op een woonruimte voor jezelf en je kind ?
Bgdrrejnxs53226 schreef op 21-02-2024 om 11:51:
‘Ik heb al meermalen gezegd dat we uit elkaar gegroeid zijn en ik niet verder wil zo ‘
Ben je op dit moment 100% zeker van je zaak ? Of wil je gewoon het liefst dat hij verandert en hoop je dat dat nog steeds tot de mogelijkheden behoort ? Verwacht je of hoop je dat hij eindelijk echt in actie schiet als hij voor het blok wordt gezet?
Als je zeker bent van je zaak en echt weg wilt dan volstaat een mededeling. Hij weet immers allang waar het over gaat, het kan geen verrassing zijn. Zeg dat je je eerdere woorden nu om gaat zetten in daden. Je wilt definitief scheiden.
Als je bang bent voor gedoe, tja, je kunt nu eenmaal niet zo’n levensveranderende beslissing nemen zonder gedoe. Je kind zal verdriet hebben en van slag zijn, je man zal misschien weerstand bieden, er moet enorm veel geregeld worden. Etc.
Heb je zich op een woonruimte voor jezelf en je kind ?
Sommige mensen pikken die dingen niet op
"Zeg Piet, ik heb al meerdere keren aangegeven dat ik niet gelukkig ben en dat ik zo niet verder wil. Dat is nog steeds zo en ik heb besloten nu stappen te ondernemen om de scheiding in gang te zetten."
Ga intussen aan de gang met woonruimte, financiën, enz. Ik denk dat je prepuber ook wel doorheeft dat het zo niet langer gaat. Vertel hem/haar ook zo snel mogelijk dat je gaat scheiden en wat dat gaat betekenen. Vooral ook wat hetzelfde blijft: school? buurt? Het leven gaat gewoon door. Maar ook: je prepuber is geen hulpverlener voor pa. Dus ja, het is misschien zielig, maar niet de verantwoordelijkheid van je prepuber. Mijn dochter had nogal de neiging haar alcoholverslaafde vader te willen ondersteunen, vandaar dat ik het er bij zeg.
ik zou eerst een woonruimte zoeken voordat je zoiets meldt. Het lijkt mij de hel om dan nog met aanstaande ex in een huis te moeten wonen. Straks heb je weken of maanden lang ruzie of een vreselijke sfeer. Kun je niet maken voor je kind maar ook niet voor jezelf en je eigen stresslevel wat zich weer uit naar je kind. Veiligheid en vrede eerst.
Mugs schreef op 21-02-2024 om 11:39:
Zijn er ook wel eens gesprekken met de therapeut van je man waar jij bij bent? Zo ja dan is dat wellicht de juiste plek om het te bespreken. Zo nee, dan zou je voor kunnen stellen om wel een keer zo'n gezamenlijk gesprek te hebben
Dit vind ik wel een goede tip!
Daarnaast spelen er natuurlijk ook meerdere zaken, zoals bijv woonruimte/financiële plaatje etc. Kun je denken dat dit maar ‘bijzaak’ is, maar ik zou ze de kost niet willen geven van stellen die noodgedwongen samenzijn, omdat er simpelweg geen geld is om te scheiden.
Ben je financieel onafhankelijk, hebben jullie een koop-/huurwoning, zijn jullie getrouwd in GvG of op HV?
dank jullie wel voor de tips! Ik zie zijn behandelaar wel, maar echte gesprekken zijn er niet, ook omdat hij bij hun de schijn ophoudt en zegt oefeningen te doen die hij niet doet (en hij is bang dat ik dat dan zeg).
Nee twijfel is er echt niet meer. We wonen in een huurhuis, waarvan ik de huur wel zou kunnen betalen en hij niet (hij is afgekeurd op de ptss) en we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd. Inmiddels is er wat spaargeld
Zegen en in actie komen zijn twee dingen. Je hebt het al vaak gezegd. Hoopte je dat hij het dan zou gaan regelen?
Het eerste is je inschatting van de reactie van de ander. Sommige mensen vrezen geweld, soms terecht. Mocht dat zo zijn, dan moet je een vluchtplan klaar hebben liggen, dus een tas en een adres waar je naartoe kunt. Boosheid is nog geen geweld. Een boze reactie kunt je verwachten, maar die kan overgaan naar verdriet en verdriet is voor beiden wel een passende reactie. Jouw man lijkt op dit moment apathisch, dus misschien kan hij helemaal niet reageren. Dat is moeilijk, want dan moet je alle beslissingen in je eentje nemen.
Het tweede is of je vooraf al van alles wil regelen. Enerzijds is dat gemakkelijk, je hebt nog geen tegenstand. Anderzijds werkt dat voor de ander ook verlammend: de ander heeft dan geen tijd om te beseffen wat er echt gaat gebeuren. Meestal levert dat in de loop van het proces weerstand op.
Wat je wel kunt voorbereiden is een goed overzicht in de financiën: wat als jullie allebei je eigen huishouden gaan leiden, hoe staat ieder er dan voor en wat zijn de mogelijkheden als het gaat om huisvesting. Idem rond de woning: huur of koop, hoe ziet het plaatje eruit als 1 persoon daar blijft wonen of wat als je allebei een andere woning moet zoeken.
Wat kan helpen is dat je het kort en krachtig zegt: ik wil scheiden en ga daarvoor nu aan de slag. Wellicht kun je dat ook meteen aan de psycholoog melden, zodat die hem daarin kan begeleiden. Je kunt advies aanvragen bij het juridisch loket en dat kun je in zijn bijzijn doen. Jullie horen dan samen wat de stappen zijn die je kunt/moet zetten. Bijvoorbeeld de vraag of je twee advocaten wil of één advocaat-mediator en wat dan een goed adres is. Als je die beslissing samen kunt nemen (dus echt aan het begin van het proces) heb je al heel veel gewonnen.
Tsjor
Lin28 schreef op 22-02-2024 om 08:46:
dank jullie wel voor de tips! Ik zie zijn behandelaar wel, maar echte gesprekken zijn er niet, ook omdat hij bij hun de schijn ophoudt en zegt oefeningen te doen die hij niet doet (en hij is bang dat ik dat dan zeg).
…
Ik reageer even op dit stuk. Wat houd je tegen om het eerstkomende keer wel te benoemen? Wel te zeggen dat hij vooral de hele dag in bed ligt en bij de psych de schijn ophoudt. Wel te benoemen dat jij de energie niet meer hebt om mooi weer te spelen en niet meer met hem verder wil?
Dan is hij waarschijnlijk boos, maar wel boos op de meest veilige plek voor iedereen; daar waar er een derde bij zit die er helemaal voor hem zit. Bij iemand die hem misschien kan verder helpen.
Dan kun je vanaf daar verder gaan. Natuurlijk is het goed om vast na te denken over wie wat waar en hoe (ook met het oog op die prepuber), maar alles al meteen hebben geregeld bij terugkomst is misschien ook net te snel. Tsjor geeft daar in mijn ogen goede tips voor.
"We wonen in een huurhuis, waarvan ik de huur wel zou kunnen betalen en hij niet (hij is afgekeurd op de ptss) en we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd. Inmiddels is er wat spaargeld."
Dat jij de huur in je eentje wel kunt betalen en hij niet moet in principe niet uitmaken bij het toezeggen van de woning, zeker op dit moment niet. Je hebt beide recht om er te blijven wonen. Het is moeilijk om andere woonruimte te vinden en je kunt een partner niet op straat zetten omdat de één meer inkomsten heeft dan de ander. Misschien wil jullie kind bij zijn vader blijven wonen en blijkt een andere verdeling beter te zijn?
Als er een groot verschil in inkomen is kan het zijn dat jij hem PA moet betalen. KA is afhankelijk van de zorgverdeling, en van het inkomen natuurlijk. Dus het kan zijn dat jij hem ook KA moet betalen als jullie de zorg 50/50 gaan verdelen.
Regelingen rond PA en KA zijn afhankelijk van inkomen, niet van sekse.
Tsjor
Hier kan ik wat mee, dank! Ik zat vooral in doemscenario's en ben inderdaad erg bang voor de reactie omdat hij niet te "peilen" is. Maar besef nu dat ik dat niet kan voorkomen. Ik zal zijn psycholoog meenemen in mijn besluit.
Ik weet dat financiën niet het punt zijn wie er in het huis mag blijven, wel weet ik van de prepuber dat hij bij mij wil blijven wonen, die heeft door dat het niet goed gaat en heeft dit al eens aangegeven. Oorzaak hiervan zal zijn dat ik alles al alleen doe en met hem onderneem omdat vader dit psychisch niet aan kan
Lin28, die conclusie kun je nu trekken, terwijl je nog een relatie hebt. Maar bij een scheiding liggen de kaarten iets anders: jij kunt dan niet zomaar beslissen dat de andere ouder psychisch gezien niet in staat is om ouder te zijn. In principe blijven beiden ouder en zijn beiden verantwoordelijk voor de zorg voor een kind. Maar dan wel ieder met een eigen verantwoordelijkheid. De mening van een kind doet daar niets aan af: scheiden is niet zijn verantwoordelijkheid. Vanaf 12 jaar mag een kind zijn verhaal doen bij de rechter, maar dat wil niet zeggen dat de rechter dat ook overneemt.
Er zijn wel andere mogelijkheden: je kunt de raad voor kinderbescherming vragen om 'advies' en dan kijken of er een omgangsbeperking kan komen.
Een ander alternatief is dat je met je ex op een open (echt open, let wel) wijze tot gesprek komt en dan ook eerlijk bespreekt wat jouw wensen en mogelijkheden zijn en wat zijn wensen en mogelijkheden zijn. Eventueel met hulp van de psycholoog. Let wel, de angst van mannen is vaak dat zij, de vrouw, de kinderen 'meeneemt' en dat hij ze niet meer te zien krijgt. Als je die angst kunt wegnemen door constructieve voorstellen heb je al veel gewonnen. Constructieve voorstellen gaan niet alleen over tijd, maar kunnen ook gaan over activiteiten, over welke rol hij kan spelen in het leven van het kind. Mijn ex bijvoorbeeld organiseerde dingen rond nieuwe mobieltjes, laptops en andere gadgets (meestal kreeg hij de nieuwe en de kinderen de tweedehandse). Prima. Dat waren dingen waar ik me echt niet mee bezig hield.
Daarbij zou ik het vooral aan hem laten hoe hij zijn situatie nu beschrijft en hoe hij zijn mogelijkheden na de scheiding ziet. Er bestaat altijd de mogelijkheid dat zijn passieve houding op dit moment vooral te maken heeft met de gedachte dat hij nu toch niets goeds in te brengen heeft in het gezin en er dus eigenlijk niet toe doet. En misschien wordt dat juist na de scheiding anders en wordt hij dan ook anders.
Volgens mij is het een droom van elke vrouw die wil scheiden: man eruit, huis voor haar, kinderen voor haar en geld van hem erbij. Zo werkt het niet in de praktijk.
Tsjor
Heeft je man een realistisch beeld van zijn situatie? Hij kan namelijk wel 50% van de zorg willen, maar kan hij dat ook? Ik denk, als ik zo lees dat hij enkel in bed ligt, dat dat op dit moment niet haalbaar is.
Kan zijn situatie nog verbeteren? En op welke termijn?
Ik zou overwegen om wel eerlijk te zijn tegen zijn psycholoog. Die zit er tenslotte om hem te helpen. Als je bij een arts niet eerlijk bent over je klachten, kan die je ook niet goed helpen. In ieder geval vanuit jouw positie; waar loop jij tegenaan? Waar heb jij last van? Heeft de psycholoog misschien tips voor jou om daarmee om te gaan. Ook in het proces van de scheiding en daarna.
tsjor schreef op 22-02-2024 om 15:30:
Volgens mij is het een droom van elke vrouw die wil scheiden: man eruit, huis voor haar, kinderen voor haar en geld van hem erbij. Zo werkt het niet in de praktijk.
Dat vind ik wel wat kort door de bocht, met hetzelfde aplomb kun je stellen dat het de droom van alle mannen is om na de scheiding weer als vrijgezel in het leven te staan. Ook soms waar, maar vaak niet.
Er komen alleen hier al genoeg vrouwen voorbij die er helemaal niet zo over denken trouwens, dus ik snap je sneer naar “vrouwen” in het algemeen sowieso niet. Enfin.
Je opmerking dat deze man misschien juist minder passief wordt als hij ziet dat hij wel degelijk een rol kan spelen vind ik wel een goede, maar dat zal de praktijk moeten uitwijzen. Iemand die nu amper zijn bed uitkomt moet wel een stuk omhoog vanaf dit punt voor hij ineens wel 50% van de tijd kinderen kan verzorgen. Het gaat hem al moeite genoeg kosten om zichzelf te verzorgen. Dus dat zie ik ook nog niet zo vliegen.
Het lijkt mij niet zo wenselijk om een kind in de rol van parttime mantelzorger te drukken omdat het anders zo zielig is voor vader. Dan kunnen ze beter af en toe wat samen ondernemen of een keer thee drinken.