mijn vriend blijft zijn ex maar zijn hand boven haar hoofd houden

Tja

Wat geeft hij zelf als reden voor zijn ruimhartigheid? Ik zie er het probleem eigenlijk niet zo van. Hij is oud en wijs genoeg om zijn eigen beslissingen te nemen.

Phyrine

Hij heeft schuldgevoel naar zijn ex en kids toe omdat hij diegene is geweest die hun huwelijk niet meer zag zitten.
En hij wil dat het leven voor zijn kids en z'n ex hetzelfde blijft of nog beter word dan voor de scheiding.
Ze mogen geen van alle iets te kort komen....
Het is heel nobel van hem maar je hoeft er per definitie toch niet slechter van te worden als je gescheiden bent?
Een scheiding brengt in mijn beleving altijd veranderingen met zich mee.....

Wat een supervent!

Nog even en dan zijn zijn kinderen volwassen. Top dat je vriend tot die tijd alles op alles zet om hun leven zo soepel mogelijk te laten verlopen.

goede man

Je vriend voelt zich schijnbaar nog heel verantwoordelijk voor zijn ex. Daar hebben in ieder geval zijn kinderen veel baat bij. Hij vindt het niet erg om klein te wonen of om onverwacht in te springen als dat nodig is. Dat klinkt als een aardige vent.
Jij kunt daar alles van vinden, maar je zult je moeten afvragen of je vriend dan wel de juiste man voor jou is. Ik zou in ieder geval niet verlangen dat hij zich anders gaat opstellen ten opzichte van zijn ex

Stof tot nadenken

bedankt voor jullie reflectie , heb een hoop om over na te denken.....

Net als Alkes

Mijn eerste gedachte was: wees blij met zo'n lieve, verantwoordelijke man. Nog even en de kinderen gaan het huis uit, dan wordt die druk minder. Geniet van die vent!

Ik ga er wat mee doen......

Ik zit zo vol boosheid en zie dan alleen mijn eigen waarheid.
Heb over de boodschap van Fruitella / spiegel nagedacht .
Ik heb toch nog oud zeer betreft mijn verleden waardoor ik niet de mooie kant kan zien van wie mijn vriend is.
Gevoelens van gemis en jaloezie , wat hij zijn ex/kids geeft hebben mijn kids en ik nooit gekend of gevoeld bij ex.
Niet tijdens ons huwelijk maar zeker ook niet na ons huwelijk.
Ik stond met 2 kids (toen 2 en 7 jaar) op straat met een plastic zak met kleren.
Nooit heeft mijn ex zich bekommerd of zijn kinderen (en ik) het wel zouden redden.
Het is een vreselijke vechtscheiding geworden waar zelfs een rechter aan te pas heeft moeten komen en 1 1/2 jaar heeft geduurd eer de scheiding werd uitgesproken.
Om een lang verhaal kort te houden spelen deze gevoelens op in mijn relatie met mijn vriend.
Voelt alsof zijn eigen kinderen en ex heel belangrijk zijn en ik altijd op mijn tenen moet lopen om ook die onvoorwaardelijke liefde van hem te krijgen.
Ik hoop dat het nog niet te laat is om mijn relatie te redden met mijn vriend want we verkeren in een grote crisis.....

Dank voor de spiegel en jullie reflectie ,........

Alias

Wat goed van je dat het het ter harte neemt. Ik weet niet zo goed hoe ik het onder woorden moet brengen, maar je raakt me erg met je laatste bericht. Misschien moet je het je vriend laten lezen. Je verdriet maar ook het verworven inzicht komt duidelijk over. Ik gun je een goede wending in dit verhaal.
Groeten, Maw.

Niet jullie

Maar jij verkeert in crisis. Je verleden achterhaalt je.
Dat is niet erg, maar dat moet je niet op je huidige relatie projecteren.
Je hebt nooit aandacht gehad in je vorige relatie, dat moet je je ex kwalijk nemen, niet deze man.
Wat zijn je opties?
Ik denk dat veel praten (niet verwijten!!!) met je huidige partner om je gevoel uit te leggen.
Daarnaast zou ik persoonlijk een afspraak bij de huisarts maken en kijken wat deze voor je kan betekenen of je in welke richting verwijzen moet, zodat je verwerken kan en een helder beeld krijgt van jezelf.
Maar je kunt niet je huidige partner onbewust en onwetend de oorzaak van een crisis laten zien terwijl hij het zo slecht niet doet.

We hebben er beide aandeel in

Bobbie , ik ga niet exact uitweiden maar de afgelopen 5 jaar zijn ook (met tijd en wijlen) lastig geweest door onverwerkte emoties van mijn huidige vriend.
Hij kampt met vreselijk schuldgevoel naar zijn kinderen en ex omdat hij bij ze is weg gegaan.
Hiervan ondervind hij ook hinder want het belast hem om "vrij" en zonder schuldgevoel te kunnen leven , geloof me ik heb van nabij mee gemaakt hoe hij hier mee worstelt en hoe dit OOK onze relatie beïnvloed.
Ik blijf bij mezelf , kan hem niet opleggen wat wel of niet te doen , wil dat bij hem zelf laten.
Belangrijkste is me nu richten op mezelf zodat ik geen "last" meer ondervind en dingen die hij doet mij triggeren.
De tijd zal het leren hoe we beide wel of niet (samen) uit zullen komen.......

lastig

Probeer het los te koppelen van elkaar: de problemen in de relatie en zijn leven met zijn ex en kinderen. Wat als hij altijd klaar zou staan voor zijn werk? Wat als hij om andere redenen geen geld had gehad?
Probeer het 'bij jullie' te houden, waar loop je tegenaan, wat mis je?
Onderzoek samen of hier oplossingen voor zijn.
Ga zelf niet ook over je grenzen heen, omdat het 'zo nobel' is wat hij doet. Laat achterliggende factoren los, ze doen er niet toe voor jullie stukje. Het is zijn leven, zijn pakkie-an.
Hoop ook niet op beter. Het zou best kunnen dat hij klaar blíjft staan voor hen. Sommige mensen staan gewoon erg graag klaar voor anderen. (ik heb zo'n partner, onverbeterlijk)
Een crisis is goed! Dwingt tot bezinning. Grijp crisis aan om te evalueren en samen te kijken hoe verder.

Je hebt gelijk bezinning is belangrijk

Dank Saar , je hebt gelijk dat een crisis ook ergens voor dient , al denk ik ook dat het niet goed voor de relatie zal zijn als de crisissen aan blijven houden.
Het is een soort van patroon waarin we vast zitten , weet maar niet hoe het te veranderen .
Ik word zo overspoeld door allerlei emoties de ene keer ben ik boos dan weer verdrietig of teleurgesteld in mezelf of in mijn vriend.
Iedere keer weer denk ik de volgende keer trap ik niet weer in die valkuil maar hoe goed ik het me ook voor neem het gebeurd toch weer.
We hebben een time out om beide tot bezinning te komen maar time out's maken mij ook heel onzeker omdat ik toch ook angst heb hem of onze relatie te verliezen en ik ondanks mijn gevoelens hem toch ook heel erg mis.
Ik ben echt opgebrand en uitgeblust en ben echt bekaf , het ene moment heb ik weer al het vertrouwen het volgende moment slaat me weer lam.....

gedachten

Alias, je hebt al veel feedback en overwegingen meegekregen. Goed dat je ook naar jezelf kijkt.

Nog een paar reacties van mij.

1. Als ik jouw eerste post leest kan ik me je ergernis wel voorstellen. Hij doet het gewoon anders dan jij zelf van je ex ervaart, en anders dan je zelf zou doen. En, ik denk, ook heel anders dan veel exen doen. Dus ja, dat is ingewikkelder om mee om te gaan.
2. "Voelt alsof zijn eigen kinderen en ex heel belangrijk zijn en ik altijd op mijn tenen moet lopen om ook die onvoorwaardelijke liefde van hem te krijgen."
Misschien moet je loslaten dat je onvoorwaardelijke liefde van hem wilt. Daarmee leg je de lat te hoog. In mijn ogen bestaat er alleen onvoorwaardelijke liefde van ouders naar hun kinderen. Niet tussen partners. Verwacht dat dus niet van hem.
3. Als jullie moeite hebben met jullie relatie, kan het zijn dat jullie ergens het gevoel niet meer hebben dat jullie echt van elkaar op aan kunnen, er echt voor elkaar zijn, door de ingesleten patronen. Dus dat je je eigenlijk niet meer veilig bij elkaar voelt. EFT relatietherapie kan daar misschien bij helpen.
4.Je vriend gaat wat ver (verder dan gemiddeld) met het er zijn voor zijn kinderen en ex. Dat is zijn keuze, vanuit zijn beste bedoelingen en met zijn karakter/vanuit wie hij is. Zijn goed recht. Als het zo is, dat hij daardoor echt weinig tijd en aandacht voor jou heeft (ik weet niet hoe Data dus feitelijk uitwerkt - hoeveel tijd en aandacht hij nog voor jou over heeft) kan het zijn dat jij feitelijk, voor JOUW behoeften (met wie jij bent), tekort komt. Jouw goed recht om dat te voelen. Als jij daarin tekort komt en dat hebt aangegeven en hij kan/wil dat NU niet aanpassen, dan is dat zo. Verdrietig, maar dan gaat het nu niet samen.
Het kan zijn dat zijn kinderen met een paar jaar het huis uit zijn, en misschien kan je met een andere instelling nog een paar jaar geduld hebben (of kan hij als hij jouw behoeften beter snapt, je desondanks voldoende aandacht geven). Het kan ook zijn dat die kinderen nog jaren op hun vader blijven leunen en zijn aandacht, tijd en geld blijven vragen. Zonder er een oordeel over uit te spreken, vraag je af of je daarmee kunt en wilt omgaan en daarop wilt wachten (er was laatst een draadje over een vrouw met vriend van een inmiddels 34 jarige zoon of zo die nog steeds bij zijn vader in huis woonde, tegen haar verwachtingen in).

Uiteindelijk denk ik dat je in een relatie je zorgen en angsten wilt kunnen delen en dat je je daarin gehoord en serieus genomen wilt voelen. Over en weer. Dus daar zouden jullie aan moeten werken, denk ik.

Heel veel sterkte.

Ik lees het ietsje anders

Ik kreeg bij het lezen van je bericht een andere gevoel. Je toon komt op mij verwijtend over naar de ex-vrouw van je vriend. Maar wat als zij dat zo samen hebben afgesproken? Dat is dan voor jou toch een voldongen feit?
Ik lees tussen de regels door erg veel omnzekerheid bij jou. Hij doet nog zoveel voor ex & kinderen, zou hij nog erg veel om haar geven? In mijn beleving zit daar je pijn. En de knagende vraag of hij ook wel zo veel om jou geeft.
Ik weet natuurlijk niet of jij al 'in beeld' was toen de relatie van je vriend stuk liep, maar als dat zo is, zou dat zijn schuldgevoel weleens kunnen verklaren. En jouw onzekerheid ook. Maar als dat niet zo is, zou ik proberen wat zelfstandiger in de relatie te staan. Jullie hebben beiden een erfenis, maar je bent niet elkaars 'genezing'. Dat zul je zelf moeten oppakken. Laat je het aan je vriend om goed te maken wat je in je vorige relatie miste, dan ga je een erg glibberig pad op. Geen goede relatie-basis.

Zet 'm op, meid.

Voel me iedere keer weer afgewezen bij mijn stiefdochter......

Heb de moed gevonden om naar de huisarts te gaan en om een verwijzing gevraagd voor een psycholoog.
Kan daar binnenkort terecht.....zal daar mijn onzekerheden en verdriet neer leggen en hoop dat ik inzichten zal krijgen die ik nu niet heb.
Qua emoties zit ik in een rollercoaster ene moment ben ik boos dan weer verdrietig of teleurgesteld.
Zo ook gisteren toen bleek dat mijn stiefdochter naar de kapper was geweest omdat ze een feestje had.
Dit terwijl ik kapster ben en haar had aangeboden haar met haar kapsel te helpen.
Kreeg er geen ja of nee op en toen bleek dat ze gisteren bij een vroegere vriendin van mij is geweest voor dr haar en make up voelde dat wederom als een afwijzing.

Wat ik ook probeer of doe blijft de relatie met mijn stief dochter koud en afstandelijk en dat doet me echt pijn.
Het brengt de relatie met mijn vriend en mij ook niet ten goede en het voelt alsof alle zandkorrels tussen mijn vingers vandaan glippen.
Ben ik dan echt zo een vreselijk mens?????
Iedere keer weer afgewezen worden en er ook niet over kunnen praten met mijn vriend maakt mij heel erg verdrietig en radeloos......

Waarom?

Waarom voel je je afgewezen als je stiefdochter naar n andere kapper gaat? Probeer je niet aangesproken te voelen joh. N stiefdochter zit helemaal niet te wachten op de nieuwe vriendin van haar vader. Ben jezelf en blijf bij jezelf. Wees open en laat je stiefdochter naar jou toekomen ipv dat ze vanalles moet van jou. Dwing niks af. Dan rent ze t hardste weg! Ik ben al 2 1/2 jaar in beeld en 1 1/2 jaar woon ik bij de vader van mijn stiefdochter. Zij is heel erg voorzichtig. Ze trekt naar haar vader, zal mij nooit iets vragen uit zichzelf. Heel normaal. Ik dring me niet op. Probeer bij de maaltijden ook rekening met haar smaak te houden maar vraag daar geen dankjewel voor. Hou je op afstand en verwacht niks. Dat er geen trammelant is, is op dit moment t hoogst haalbare. Ben daar in stilte dankbaar voor.

Mijn moeder mocht niet aan mijn haar komen

toen ik een puber was. Want dan was het geen kapper - klant relatie. Dan was zij de moeder en dat had invloed op wat er gebeurde aan mijn kapsel.

Deze actie lijkt me prima voor een grote puber die zelfstandige beslissingen wil nemen, zoals over haar kapsel. En ook al heb jij het aangeboden, dan nog kan zij zich prettiger voelen bij het nemen van een andere beslissing.

Jij bent al de stiefmoeder. Die wil je toch niet ook als kapster
Dan wordt de situatie nog ingewikkelder.
Ik zou het kapsel van je stiefdochter de hemel in prijzen!

loyaliteit

Los van wat anderen hier al gezegd hebben, onderschat de loyaliteit van je stiefdochter naar haar moeder niet. Dat is een hele natuurlijke emotie. En zegt niks over feit of je stiefdochter jou wel of niet aardig vindt. Mijn kinderen vinden mijn nieuwe partner een hele aardige man. Maar het heeft 3 jaar geduurd voordat het ok was dat hij op een verjaardag van een kind er eerder was dan hun vader. Dat voelde voor mijn kinderen alsof ze hem prefereerden boven hun vader. Terwijl niemand die boodschap daaruit zou opmaken.

verder kijken

Goed dat je hulp hebt gezocht. Daar is moed voor nodig. Ik hoop dat je daar al je kaarten op tafel kan leggen om uit te puzzelen hoe dit in meer harmonie kan. Ik hoop echt dat je dat ook doet, want mij bekruipt met regelmaat het gevoel dat je iets achterhoudt, bewust onderbelicht dan wel de ander het focuspunt laat zijn. Zolang je niet eerlijk bent over jezelf, kan je niets veranderen (aan jezelf en hopelijk daarmee aan de situatie).

Ook hier heb ik dat gevoel. Op het eerste zicht zou je misschien oppervlakkig denken dat dit een verwende, ongemanierde, ondankbare tiener is waarin jij heel vriendelijk, best wil investeren. Dat zal ten dele ook waar zijn. Toch vraag mij af of daar niet eigenlijk meer onder zit. Oók, of met name, vanwege jouw gevoel afgewezen te zijn. Stiefdochter heeft op jouw aanbod niets in de trant heeft gezegd, 'bedankt maar nee bedankt maar ik heb al met iemand een afspraak hierover'. Ik kan mij jouw gevoel daarom goed voorstellen. Ik denk ook dat dat gevoel terecht is, anders had je 'm niet zo duidelijk. Tegelijkertijd toont het dat je heel emotioneel afhankelijk bent, van een kind.

Er is ook een keerzijde: stiefdochter voelt waarschijnlijk aan dat jij niet in háár wil investeren maar dat je de vader wilt laten zien dat jij in haar, en dus in hém, investeert. Los nog van een ander gevoel dat mij bekruipt: jij hebt haar nodig, bijv. dat zij jou een positie moet verschaffen, voor een goede relatie met de vader. Dat kan iemand het gevoel geven dat het een slechts werktuig is en veel mensen houden daar niet van. Zulke dingen zijn niet te verbloemen. En als de vriendin van jouw vader niet open staat voor 'bedankt, maar nee bedankt' omdat het aanbod om jouw haar te doen eigenlijk geen aanbod was maar een verkapte claim, dan laat je ook dat 'nee, bedankt' achterwege.

Als je blijft hangen in het bestempelen als ondankbare, onopgevoede en verwende kinderen, of als een claimend ex-gezin, of als een te lieve vriend (waarmee alles buiten jou komt te liggen) kom je niet tot het inzicht waarom anderen zich gedragen zoals ze doen. Daarmee benadruk jij dat zij geen personen met gevoelens zijn richting jou(w ingenomen positie en opgenomen rol) maar voor jou vervelende robots. Bovendien kruip je in een slachtofferrol waarmee je altijd tweespalt drijft: er is geen slachtoffer zonder dader (en dat zijn zíj).

Ik heb niets te verbergen

Bij deze allen bedankt voor het geven van jullie visie......

En om nog even terug te komen op de laatste reactie , ik heb niets te verbergen , ben open en oprecht.
Blijf nergens "in hangen" en kan best relativeren dat kids in de pubertijd niet altijd de makkelijkste zijn om mee om te gaan.
Een heel normaal verloop voor een meisje van 16.........heb zelf ook een kind in de puber leeftijd dus weet wat het inhoud.
Maar dat wil niet zeggen dat ik het vreselijk jammer vind dat de band met mijn stief kind zo stroef verloopt.
Desondanks blijf ik mezelf inzetten en heb ik onlangs een goed gesprek met mijn vriend hierover gehad.
Hij begrijpt mij en de gevoelens die ik heb volkomen en zegt dat ik het mij niet persoonlijk moet aantrekken omdat ze zich ook zo opstelt tegen bijv. Opa en oma , haar broer en moeder opstelt.

Binnenkort mijn 1e gesprek bij de psycholoog en zal daar zeker alles op tafel gooien , waar ik mee zit en wat het met mij doet.
Haar kan ik niet veranderen maar wel de manier hoe ik met bepaalde zaken/gevoelens om ga en hoop hierdoor sterker in mijn schoenen komen te staan.

Daarbij zijn er nog meer persoonlijke zaken in mijn leven waar ik het moeilijk mee heb en waar ik als maar aan voorbij gelopen ben.
Hierdoor voel ik me opgebrand en uitgeblust , heb al die tijd zo op mijn tenen gelopen om het iedereen maar naar zijn zin te maken waardoor ik mezelf vergeten ben.
Nu dus tijd voor mezelf en hiermee aan de slag te gaan.......

goh wat klinkt dit allemaal bekend in de oren.  Hier hetzelfde probleem. Ik zie het ook als een vorm van aandacht naar hem zoeken. Zij heeft 5 jaar geleden gezegd dat ze niet meer met hem verder wil. Hij zat er de eerste tijd flink doorheen en sinds nu bijna 3 jaar heb ik iets met hem. Al 3 jaar een en al ellende rondom de hele situatie en ik weet niet hoe lang ik dit nog ga volhouden. Ik loop echt op mijn tandvlees en heb er de energie niet meer voor om hem nog tot inzichten te brengen. Zij stuurt hem ah kijk mijn auto.. botsing gehad ( hij deukt auto's uit). Zij stuurt hem nu nog ik hem mijn muur geverfd. Hoe lang moet dat drogen.., als je de kids komt terugbrengen wil je dan voor mij kfc meenemen. En zo nog een hoop van dat alles.. Zij weet schijnbaar iets over zijn familie dat niemand mag weten en heeft hem daar ook al eens mee gedreigd omdat hij zei ik ga de kids om het weekend pakken ipv ieder weekend.  Dan wordt hem een schuldgevoel aangepraat en zo op zijn kids ingepraat dat papa nu 2 andere kinderen heeft en hun niet meer belangrijk zijn.. Dat creëert natuurlijk ook ergens een haat van zijn kids naar de mijne.. En hij durft zich niet voor die van mij open te stellen. Bang dat hem dat verweten wordt. Mijn kids voelen daarin altijd een bepaalde afstand. Inmiddels is het zo ver gedreven dat hij niet bij mij slaapt als zijn kids er zijn. Alle belangrijke dagen.. verjaardagen,  kerst,  oud en nieuw,  samen zomervakantie.. is dus allemaal niet samen!  Hij gaat minder werken op contract zodat hij woensdags ook de kids ziet. Nu is de oudste naar de hoge school Dus dat past niet meer. Zijn kids zijn 12 en 8. De jongste daarentegen wil opeens niet meer. Volgens moeder wil ze met haar mee naar het paard die dag ipv de dinsdag en donderdag en als ze niet naar het paard gaan wil ze vast afspreken met vriendinnetjes. ( alsof dat andere dagen niet kan). Hij heeft dus het contract aangepast.. verdient minder en heeft zich door haar de woensdag laten afpakken.  Als ik er dan wat van zeg om voor ons principe op te komen,  sta ik daarin alleen!  Dan wordt gezegd dat het kind het zo wil. Ik wordt er gek van om te zien dat zij nog zoveel macht heeft. En het ergste is nog dat mijn vriend haar die zelf geeft!  
Ik snap jouw frustratie daarin dan dus ook ontzettend!  Ik vind het ook niet gek dat je je daar zo onder voelt.  De band met mijn stiefkinderen is ook niet top. Zijn kids zijn ontzettend moeilijk in de omgang. Dat ervaart hij zelf gelukkig ook maar maakt het toch lastig. Ik sta niet altijd in de positie om daar wat van te vinden of te zeggen. Wordt ook niet geaccepteerd.  Inmiddels is het zo ver dat ik het vaak zo voel alsof alles en iedereen tussen ons in staan. Ook zijn kinderen!  En zo wil ik dat helemaal niet voelen. Ik had zo graag one big happy family idee gehad maar ik krijg me er niet overheen gezet. Terwijl hem loslaten lukt me ook niet. Ik vraag me af of hij zijn ex wel fatsoenlijk heeft los gelaten🤷‍♀️

Lizzie
Je reageert op een heel oud bericht heb je dat gezien?
Maar jij hebt toen toch de keus gemaakt om aan kinderen met hem te beginnen, terwijl hij dus nog helemaal niet klaar was met zijn vorige relatie?
Ik denk dat je voor een deel ook gewoon jaloers en onzeker bent. Een voorbeeld als dat zij haar gedeukte auto aan hem laat zien....volkomen normaal vind ik dat je dat aan een ex laat zien waarmee je financiele belangen hebt en die auto's uitdeukt.
Heb je wel eens een goed gesprek met hem gevoerd over hoe jij er in staat? Dat jij het gevoel hebt dat zij alles bepaalt?

Al is het een oud bericht.
Wellicht zijn er mensen die er steun uit kunnen halen.
Waar ik me eigenlijk verbaasde over de meeste reacties.

Hoe een enorm goede man hij is.
Dat hij zn kinderen niet laat vallen top maar niet meer dan normaal lijkt me als het ook zijn kinderen zijn.
Wat heeft dat verder met een ex te maken?

De schrijfster probeerde dit, en dat, ging in therapie.

Wat zal dat veranderen aan het gedrag van die ex en reactie erop van haar vriend?
De ex vind het waarschijnlijk prima om niet te werken.
Het is zijn keuze om ex dr broek op te blijven houden.
Hij moet op de kinderen passen, dan zal zij dus melden ze weg moet.
Op die leeftijd nog "oppas" nodig, ik hoop dat die kinderen dit allemaal nooit lezen, zo weinig vertrouwen moeder in ze had op die leeftijd.

En als ex vind ze niet alleen kunnen zijn, dan doet ze die dingen toch in het weekend ze bij hem zijn.

Of wil ex misschien toch nog die man zijn leven beheersen op 1 of andere manier, met de kinderen wat het altijd goed doet. 

Manipuleert ex hem waar zij misschien beter hulp kan zoeken omdat zij de breuk niet kan accepteren?

Scheiden is vervelend maar schrijfster was daar niet de oorzaak van.
Schrijfster heeft zo ook haar dingen ze mee zit.
Maar er voor haar vriend en ex hun verleden te zijn en begrip voor te hebben lijken de meeste belangrijker te vinden.
Hij dit, ex dat, begrip voor, knap van hem, enz.
En schrijfster moet enkel hulp zoeken ipv ook wat van haar vriend te kunnen verwachten?

Schrijfster, ik hoop je dit nog eens leest.
Je bent mooi zoals je bent.
Waar je iemand aan je zijde verdiend die dat ziet.
Die net zoveel begrip heeft voor jou situatie en er voor jou is.
Zoals jij je best doet hem en ex te begrijpen ondanks je zelf ook met dingen zit.

Weesjezelf schreef op 18-03-2024 om 09:52:

Al is het een oud bericht.
Wellicht zijn er mensen die er steun uit kunnen halen.
Waar ik me eigenlijk verbaasde over de meeste reacties.

Hoe een enorm goede man hij is.
Dat hij zn kinderen niet laat vallen top maar niet meer dan normaal lijkt me als het ook zijn kinderen zijn.
Wat heeft dat verder met een ex te maken?

De schrijfster probeerde dit, en dat, ging in therapie.

Wat zal dat veranderen aan het gedrag van die ex en reactie erop van haar vriend?
De ex vind het waarschijnlijk prima om niet te werken.
Het is zijn keuze om ex dr broek op te blijven houden.
Hij moet op de kinderen passen, dan zal zij dus melden ze weg moet.
Op die leeftijd nog "oppas" nodig, ik hoop dat die kinderen dit allemaal nooit lezen, zo weinig vertrouwen moeder in ze had op die leeftijd.

En als ex vind ze niet alleen kunnen zijn, dan doet ze die dingen toch in het weekend ze bij hem zijn.

Of wil ex misschien toch nog die man zijn leven beheersen op 1 of andere manier, met de kinderen wat het altijd goed doet.

Manipuleert ex hem waar zij misschien beter hulp kan zoeken omdat zij de breuk niet kan accepteren?

Scheiden is vervelend maar schrijfster was daar niet de oorzaak van.
Schrijfster heeft zo ook haar dingen ze mee zit.
Maar er voor haar vriend en ex hun verleden te zijn en begrip voor te hebben lijken de meeste belangrijker te vinden.
Hij dit, ex dat, begrip voor, knap van hem, enz.
En schrijfster moet enkel hulp zoeken ipv ook wat van haar vriend te kunnen verwachten?

Schrijfster, ik hoop je dit nog eens leest.
Je bent mooi zoals je bent.
Waar je iemand aan je zijde verdiend die dat ziet.
Die net zoveel begrip heeft voor jou situatie en er voor jou is.
Zoals jij je best doet hem en ex te begrijpen ondanks je zelf ook met dingen zit.

Topic is al 3 jaar oud....denk ik dat ze het nog leest

Jij leest het toch ook nog dus wie weet....

Gingergirl schreef op 18-03-2024 om 10:36:

[..]

Topic is al 3 jaar oud....denk ik dat ze het nog leest

Topic is al 7 jaar oud maar 3 jaar geleden heeft iemand gereageerd