Partner voelt zich er niet bij horen
Beste ouders /nieuwe partners en alles daar tussenin 😊
Ik ben moeder van drie kinderen (15,17 en 22). Ten tijde van mijn echtscheiding waren mijn kinderen 14, 10 en 8 jaar. Ze woonden alledrie bij mij. Mijn partner en ik zijn 6 jaar samen. We wonen niet samen. Vanaf het begin van onze relatie zien we elkaar in het weekend. Maar ook niet alle weekenden. Het werkt goed voor ons en we hebben het heel fijn met z'n tweeën. Sommige weekenden zijn we met mijn kinderen en we hebben ook een aantal vakanties gehad met de jongste twee. Ook op verjaardagen en feestdagen zijn we met z'n allen. Mijn partner ervaart dat ze geïnvesteerd heeft in de relatie met mijn kinderen. Ik zie dat ook zo. We  hebben allebei ons best gedaan er een geheel van te maken op de momenten dat we met z'n allen zijn. Mijn partner ervaart dat ze een buitenstaander is en voelt zich er nog altijd niet bijhoren. Dit maakt ons allebei verdrietig. Ik probeer het gevoel van mijn partner los te zien van mezelf en het niet te voelen als mijn falen of het mijn kinderen kwalijk te nemen. Dat lukt niet altijd even goed. En iets in mij verlangt er naar dat mijn partner en kinderen wel een geheel zijn (want dan zou ik me meer 'heel' voelen).Â
Wie herkent dit, heeft dezelfde ervaring, ideeën of wijze woorden?
Ely schreef op 29-01-2024 om 08:37:
Nog even ter versterking van wat al gezegd is, ook hier een 22 jarige die op zichzelf woont en vooral met zichzelf bezig is. Ik vind het cadeautjes verhaal al heel wat dat hij aan anderen denkt haha.
Wat misschien wel kan helpen is een traditie gaan bouwen. Kan heel klein zijn, bijvoorbeeld dat als de kinderen en je partner samen eten zij altijd speciaal kookt, een rijsttafel of iets wat de alle kinderen heel lekker vinden. Of dat ze samen koken, bv op jouw verjaardag, wat jij lekker vindt. Jij bent tenslotte de verbindende factor. Ik denk dat het nooit te laat is om met tradities te beginnen 😉
Ik geloof dat kinderen op deze leeftijd vaak bij hun ouders intappen obv een behoefte, een ouder die weet van klussen, de ander financiën, of gezondheid etc. Misschien is daar nog iets? Al gaat dat imo meestal spontaan. Zo’n traditie kan je makkelijker regelen
En idd verwachtingen bijstellen en rustig liefdevol zijn zonder iets te verwachten. Is echte liefde niet vrijheid om thuis te komen en weer weg te gaan?
Dat is zeker een belangrijke. En niet te lang mee wachten. Met mijn volwassen kinderen is me dat niet meer gelukt helaas.Â
Ely schreef op 29-01-2024 om 08:37:
Nog even ter versterking van wat al gezegd is, ook hier een 22 jarige die op zichzelf woont en vooral met zichzelf bezig is. Ik vind het cadeautjes verhaal al heel wat dat hij aan anderen denkt haha.
Wat misschien wel kan helpen is een traditie gaan bouwen. Kan heel klein zijn, bijvoorbeeld dat als de kinderen en je partner samen eten zij altijd speciaal kookt, een rijsttafel of iets wat de alle kinderen heel lekker vinden. Of dat ze samen koken, bv op jouw verjaardag, wat jij lekker vindt. Jij bent tenslotte de verbindende factor. Ik denk dat het nooit te laat is om met tradities te beginnen 😉
Ik geloof dat kinderen op deze leeftijd vaak bij hun ouders intappen obv een behoefte, een ouder die weet van klussen, de ander financiën, of gezondheid etc. Misschien is daar nog iets? Al gaat dat imo meestal spontaan. Zo’n traditie kan je makkelijker regelen
En idd verwachtingen bijstellen en rustig liefdevol zijn zonder iets te verwachten. Is echte liefde niet vrijheid om thuis te komen en weer weg te gaan?
Dank je voor je fijne reactie. Tradities zijn inderdaad een laagdrempelige manier om te verbinden- ik ga erover nadenken wat dat zou kunnen worden.Â
Ik geloof dat kinderen op deze leeftijd vaak bij hun ouders intappen obv een behoefte, een ou
der die weet van klussen, de ander financiën, of gezondheid etc.Â
Nou, daar zeg je wat! Als je goed kunt klussen, is dat een dikke plus voor uitvliegende kinderen. Wij zijn geen klussers, en dat levert qua contact en verbinding wel wat achterstand op als 'andere ouders' (van partner/vrienden) dat wel zijn.Â
