Pas uit elkaar...
Goedemorgen allemaal,
Ik hoop hier wat steun te vinden.
Mijn partner en ik zijn pas uit elkaar.
Het ging eigenlijk gewoon niet meer tussen ons.
We hadden meer irritatie dan wat anders op het laatst en de ruzie´s liepen op af en toe behoorlijk hoog op.
Ook gaf mijn partner zelf aan dat hij het allemaal niet meer wist en gevoelens had voor een collega.
Dat heeft mij doen inzien en beslissen dat het zo echt niet meer verder kon.
Ik wist dat het moeilijk ging worden, ik had een eigen koopwoning, en caravan, we gingen 2 a 3x per jaar op vakantie, hadden allebei een auto, we waren een leuk gezin voor onze zoon.
We hadden het echt niet slecht.
Maar ja zoals ik zei, tussen zijn vader en mij ging het gewoon niet meer.
Maar nu we eenmaal uit elkaar zijn en ik ben moeten verhuizen naar een sociale huurwoning, in een vreemde, andere woonplaats, omdat ik geen andere keus had valt het me allemaal zo tegen !
Ik voel me nog totaal niet thuis en wil het liefst gewoon terug naar mijn oude huis bij mijn ex partner.
Ergens was alles toch wel vertrouwd en comfortabel.
Ik vind het zwaar om alleen te zijn. Vooral ´s avonds en ´s nachts.
Ik voel me ook heel erg eenzaam en de opvoeding van onze zoon komt ongeveer 85 tot 90% van de tijd op mij aan. Dat valt niet mee, want hij is nog maar 3.
Ik had gehoopt door uit elkaar te gaan het geluk weer te vinden, maar nu voel ik me ongelukkiger dan ooit.
Ik zit echt niet lekker in mijn vel en heb er zelfs een beetje spijt van dat ik toch de beslissing heb genomen om mijn hele leven om te gooien.
Een tijdje geleden kwam er een andere man die ook gescheiden is op mijn pad.
Ik voelde me door hem erg begrepen en gehoord.
Ik zag zelfs de toekomst weer een beetje zitten door zijn steun en gezelschap.
Hij is vorige week woensdag bij mij komen eten en het was heel gezellig.
Ik had er erg veel steun aan en hij was echt een lichtpuntje voor mij in deze moeilijke periode.
Afgelopen zaterdag kreeg ik ineens een heel naar bericht van hem dat hij het toch niet ziet zitten en het voor hem niet gaat werken.
Ik was zag dit totaal niet aankomen en ben hier ook helemaal kapot van.
Juist omdat hij zo'n grote steun was voor mij en ik me door hem echt begrepen en gehoord voelde komt die klap erg hard aan.
Bovenop de nog zo recente breuk met de vader van mijn kind heeft dit ervoor gezorgd dat ik een enorme klap heb gekregen.
Ik voel me er erg somber door en verdrietig en ik weet even niet hoe ik weer het geluk moet vinden.
Ik hoop echt dat dat weer terug komt.
Ik heb namelijk na de geboorte van mijn zoontje ook al eens een postnataledepressie gehad en dat heb ik toen als zeer heftig ervaren en wil ik nooit meer mee maken.
Enig verschil is dat ik toen mijn partner nog had om op terug te vallen. Nu heb ik niemand.
Is het normaal dat je je zo ellendig en rot voelt na een scheiding?
Zijn er meer mensen die zich zo voelden? en hoe zijn jullie hier weer uitgeraakt?
mvg, Denise
Ja het is normaal dat je je zo voelt. Het is allemaal zwaar en rot. Erken dat ook voor jezelf. Je mag je ellendig voelen. Toen ik in zo'n periode zat, wilde ik ook veel te snel weer gelukkig zijn. Dat gaat niet. Je zit in de rouw en je hele systeem moet wennen aan de veranderde situatie.
Zoek hulp om je verhaal kwijt te kunnen. Besef dat op deze leeftijd van je kind je best aan huis gebonden bent, maar dat dat ook weer gaat veranderen. Gun je zelf de tijd uit te rouwen, ga niet te snel daten of een man zoeken. Dat geeft veel te veel emotionele onrust. Het feit dat je kapot bent als iemand afkapt na één date wijst daar ook op.
Ja het is niet altijd leuk alleen en mensen gaan dat pas beseffen als ze oprecht een tijdje alleen zijn. Vanuit een relatie heb je daar meestal geen feeling mee. Maar het goed hebben met jezelf komt met de tijd, echt waar. Maar dat moet je je zelf wel gunnen en die tijd ook nemen. En je kan het nu al wat bevorderen door je flat leuk in te richten etc. Kijken of je een fijne hobby thuis kunt doen.
En ja het kan zwaar zijn zo'n kleintje 85% van de tijd. Maar probeer alsjeblieft ook te genieten van de kleine mooie momentjes. Dat is het goud waardoor je verder kan en ooit met weemoed aan zal terugdenken.
Sterkte hoor.
Ik heb wel een jaar de tijd nodig gehad om weer tot mezelf/rust te komen. Geen andere relatie proberen aan te gaan, maar echt alleen met mijn kinderen.
Nu ben ik echt gelukkiger dan daarvoor en heb mijzelf leren kennen.
Neem je tijd om te rouwen en jezelf te vinden in deze nieuwe situatie.
Als je vanuit jezelf gelukkig bent/wordt, heb je daar geen ander voor nodig.
Advies van mijn psycholoog: neem minimaal een maand hersteltijd voor elk jaar dat de relatie heeft geduurd. Langer als je dan nog niet door de rouw heen bent.
Ga eerst weer stevig op je eigen benen staan voordat je weer gaat daten. Als je niet voldoende hersteld bent, ben je een makkelijk slachtoffer voor mannen met slechte bedoelingen en persoonlijkheidsstoornissen. Dan ben je nog verder van huis.
Als je begrip, hulp en een arm om je schouder wilt (ontzettend begrijpelijk!), zoek dat dan bij je vriendinnen en familie.
Zorg goed voor jezelf: eet gezond, ga sporten, pak oude hobby's weer op. Daar word je gezonder en een leuker mens van.
Masami schreef op 15-05-2024 om 10:51:
Ik heb wel een jaar de tijd nodig gehad om weer tot mezelf/rust te komen. Geen andere relatie proberen aan te gaan, maar echt alleen met mijn kinderen.
Nu ben ik echt gelukkiger dan daarvoor en heb mijzelf leren kennen.
Neem je tijd om te rouwen en jezelf te vinden in deze nieuwe situatie.
Als je vanuit jezelf gelukkig bent/wordt, heb je daar geen ander voor nodig.
Zo ontzettend waar!
Ik denk dat je weer te snel bent gaan daten en je je geluk teveel laat afhangen van een ander. Het is nogal een druk en verantwoordelijkheid die je bij die ander legt, mss ervaarde je date dat ook zo?!
Je zit in een rouwperiode, accepteer dat en ga er doorheen, dat heb je nodig om uiteindelijk weer gelukkig te kunnen worden. Misschien goed om hier professionele hulp bij in te schakelen?
Sterkte 
Ja, heb ik ook. Nog steeds wel. Nieuwe relatie aangaan heeft in zo'n omstandigheden niet zoveel zin. Dat is eigenlijk gedoemd om te mislukken.
weet je hoe hij erin staat nu? Soms weet je pas wat je mist als het er niet meer is. Een kindje van drie klinkt alsof jullie net uit de zwaarste tornado zijn in de tropenjaren. Zo jammer als het nog had gered kunnen worden door bijvoorbeeld therapie. Man en ik hebben toen we net een kind hadden een proefscheiding van een aantal weken gedaan met relatietherapie. Ik ben zo blij dat het een proefscheiding was en we nu weer terug bij elkaar zijn. Terwijl ik degene was die wilde scheiden, man wilde niet maar had geen keus. Misschien is het nog niet te laat.
Ja dat is heel normaal. Geef jezelf de tijd om te rouwen en door alle fases heen te gaan. Het duurt zeker een jaar (alle seizoenen). Maar ik las ooit dat mensen gemiddeld 3 jaar nodig hebben voor ze weer volledig zichzelf zijn in een nieuw patroon.
Stort jezelf niet op een nieuwe partner. Dat gaat niet zomaar mis nu. Die voelt ook aan dat jij hier nog niet klaar voor bent. Omring je met mensen uit je netwerk, richt je op het wennen aan je nieuwe omgeving. Zoek daar nieuwe mensen en activiteiten voor jezelf en samen met je zoon (peuterspeelzaal, activiteiten in de bieb, zwemmen).
En wat is de reden dat vader zo weinig zorgt en blijft dat zo? Ook jij hebt tijd voor jezelf nodig om een eigen leven op te bouwen en bij te komen van het zorgen.
Ook al zou je het liefste vluchten voor je negatieve gevoelens (bijvoorbeeld in een nieuwe relatie), het is heel belangrijk dat je deze rotperiode bewust doormaakt. Dat helpt je echt verder op den lange duur. Neem de tijd om te rouwen, wanhopig te zijn, boos, wat dan ook.