Radeloos

Het lijkt erop dat hij de scheiding nog niet kan accepteren. Hij kruipt opnieuw in zijn vertrouwde slachtofferrol. En heeft waarschijnlijk ook geen idee wat volledig ouderschap werkelijk is. Het is belangrijk om jouw schoonouders ook eens te vragen hoe ze dit voor zich zien. Kan hij daar langdurig blijven? En jouw dochter ook? Zouden ze aanwezig kunnen zijn bij de omgang? 

Wat betreft zijn gedrag moet je heel duidelijk zijn. "Ik ben niet jouw hulpverlener waar je terecht kunt met al jouw problemen. Zoek hulp" Niet op de inhoud ingaan maar direct afkappen. Jij bent daar niet meer voor. Benoem agressie ook direct en concreet door het contact te beëindigen en je dochter uit de situatie te halen. "Je bent nu aan het schreeuwen/huilen/gooien. Ik vind dat onprettig. Zou je hiermee willen ophouden anders vertrekken wij". Niet in discussie gaan maar zakelijk en concreet blijven. Geef aan wanneer je terugkomt en dat jullie het dan opnieuw proberen. 

Neem zelf het voortouw in de scheiding. Zet alles in gang en probeer de verhoudingen goed te houden. Dus emoties direct afkappen "vervelend zeg maar we moeten nu formulier X invullen". Lukt het onderling niet dan schakel je een eigen advocaat in. En neem contact op met het wijkteam van de gemeente voor ondersteuning mbt het ouderschap. Ze kunnen meekijken en hulp bieden. Daarnaast heb je bewijs in handen als dat in de toekomst nodig is.

Ik snap dat je co-ouderschap nu (nog) niet ziet zitten.
Maar ik denk dat je benadering fundamenteel anders moet. Je wil dat hij dingen leert, dingen anders doet etc. Maar daarmee probeer je te fiksen wat je tijdens jullie relatie ook niet is gelukt. De reden waarom je de stekker uit de relatie hebt getrokken is dezelfde reden als waarom je geen co-ouderschap wilt. Maar dat ga je niet oplossen, dat heb je al geprobeerd.
Probeer van het gegeven uit te gaan dat hij zo is en niet gaat veranderen. En kijk dan welke mogelijkheden er zijn om hier samen uit te komen. Inderdaad met een derde erbij.
Blijf hierbij neutraal en verwijt hem niets. Hij is wie hij is, jij bent er ooit voor gevallen en hebt met hem zelfs samen een kind gemaakt. Dus zwart/wit is het sowieso niet. Ga hier constructief mee om.

AnnaPollewop, het gaat niet om 'even' niet zien, dat weet je ook wel. En 'we willen allemaal wel eens wat' vind ik wel heel denigrerend als het gaat om omgang met je kind.

Tsjor

Mijns inziens zou de insteek niet moeten zijn wel of niet co-ouderschap. Zolang iemand niet uit de ouderlijke macht is ontzet is er sprake van ouderschap en als er twee mensen zijn is dat co-ouderschap: beiden zijn ouder. Dat zegt verder nog niets over de verdeling van de zorg voor een kind, zowel tijdens de relatie als na de relatie.
Het gesprek zou daarover moeten gaan: wat wil je, wat kun je (allebei) en hoe gaan we dat het beste verdelen. Dat zou echt een open gesprek moeten zijn in die zin dat het lijkt alsof er nu al wat vast ligt (vader het huis uit, bij zijn ouders, waar geen apart kamertje is etc.), maar dat hoeft niet de toekomst te zijn.
De vraag wat hij aankan is een vraag die volgens mij best besproken kan worden in het bijzijn van zijn behandelaar of eventueel zijn ouders of de huisarts.

Tsjor

Nick90 schreef op 08-02-2024 om 18:16:

[..]

Ja dan had moeder beter na moeten denken wie ze als vader voor haar kind kiest. Ik word zo moe van vrouwen die achteraf altijd lijken te vinden dat de vader niet geschikt is terwijl de gebreken van die vader allang bekend waren en ze er zelf voor kozen om er een kind mee te krijgen.

Ok, dus dat kind heeft dan gewoon pech wat jou betreft?

Ik vind juist dat jij het heel goed doet en ook je verantwoordelijkheid neemt voor je kind, terwijl jij juist niet voor de kinderen gekozen hebt. Een heel ander verhaal dus, maar ook jij wist dat je partner gebreken had. Daarom ben ik wel een beetje verbaasd dat jij kennelijk vindt dat dit kind maar gewoon over de muur gegooid moet “want dan had moeder maar eerder na moeten denken”. Er zijn er twee die een kind maken, en als vader echt zo ontoerekeningsvatbaar is dat je het hem allemaal niet aan kan rekenen, dan had hij niet los moeten lopen.

tsjor schreef op 08-02-2024 om 17:51:

AnnaPollewop, het gaat niet om 'even' niet zien, dat weet je ook wel. En 'we willen allemaal wel eens wat' vind ik wel heel denigrerend als het gaat om omgang met je kind.

Tsjor

En “dat weet je ook wel” is niet denigrerend?

Het gaat wel degelijk om NU even niet zien, want er is nog niks geregeld, vader zit tijdelijk bij zijn ouders en is nog maar net vertrokken. Hoe het op termijn gaat lopen is totaal onduidelijk maar een kind nu onderbrengen bij iemand die niet stabiel is en geen goede woonplek heeft en er niet voor kan zorgen is niet in het belang van het kind. En ook niet van de vader trouwens. 
Gelukkig gaan wij er niet over trouwens dus het doet er niet toe wat we vinden.

AnnaPollewop schreef op 08-02-2024 om 18:39:

[..]

Ok, dus dat kind heeft dan gewoon pech wat jou betreft?

Volgens de wet wel. 

Nick90 schreef op 08-02-2024 om 18:16:

[..]

Ja dan had moeder beter na moeten denken wie ze als vader voor haar kind kiest. Ik word zo moe van vrouwen die achteraf altijd lijken te vinden dat de vader niet geschikt is terwijl de gebreken van die vader allang bekend waren en ze er zelf voor kozen om er een kind mee te krijgen.

Zoals bij jou bedoel je?

Op zich heeft Nick best een punt dat het verstandig is om vooraf na te denken over of en met wie je samen ouders wil worden van een of meer kinderen, maar het is niet zo zinvol om dat mensen die daar ooit voor kozen en nu een probleem/dilemma hebben dat voor hun voeten te gooien. Het kind en het daarmee gepaard gaande ouderschap zijn er al. En situaties kunnen natuurlijk ook nog veranderen en tijdelijk van aard zijn.
Ik ben zeer zeker niet op elk moment in mijn leven van onze dochter de moeder geweest die ik wilde zijn, maar dat maakt mij nog niet per definitie ongeschikt als ouder. 

Feit is dat vader en dochter recht hebben op omgang met elkaar, maar dat het wel de vraag is hoe dat vorm te geven. Dat heeft niet te maken met een kind 'afpakken' of 'niet meer mogen zien'. Wel met zorgen voor jezelf, zorgen voor een afhankelijk kind, grenzen bewaken en kunnen bieden wat nodig is. 

Ik zou voor mediation gaan.

Je hebt zo je redenen om niet voor 50/50 te gaan, maar je wilt wel opbouwen. Misschien dat een mediator daar een rol in kan spelen? 

In principe vind ik dat de zorg verdeeld moet worden, maar wat jij hier over hem zegt, klinkt natuurlijk niet al te best. 

Anoniempje147 schreef op 09-02-2024 om 00:45:

Bedankt aan alle mensen die de moeite hebben genomen om een behulpzame reactie te sturen. Er zijn er zeker een aantal waar ik wat mee kan en die me inzicht geven. Ik denk dat voor nu prioriteit is om een derde persoon in zicht te krijgen. Tot op heden negeert mijn partner de verzoeken om in contact te komen met een mediator, maar ik denk dat ik misschien toch iets meer nadruk hier op moet leggen.

ik merk in veel reacties dat er aannames worden gedaan en conclusies worden getrokken die niet echt overeenkomen met de situatie waar ik in zit. Dit is begrijpelijk, omdat ik probeer het verhaal wat kort te houden, maar ook omdat ik het emotioneel schrijf en dat komt misschien verkeerd over. Het is lastig om op alles apart in de gaan, maar wil wel het ea toelichting via deze weg.

allereerst is wat ik in mijn berichten schrijf niet wat ik ventileer naar mijn partner. Dit zijn mijn gedachten en zorgen die ik deel met dit forum. Als ik met mijn partner praat over het ouderschap in de toekomst is dit altijd respectvol en zeker niet verwijtend oid. Ik ben ook niet perfect, maar ik zeg hem niet dat ik coouderschap niet wil en dat de kous daarmee af is. Ik wil juist in gesprek over wat kan op dit moment kan, maar mijn partner kapt het gesprek af als ik mijn zorgen uit over dat 50/50. Zo gaat dit al tijden en we komen hierin niet verder. Ik hoop dat die mediator hier in kan helpen en wellicht ook een andere professional zodra deze in beeld komt, want het is nu enkel de huisarts en maatschappelijk werk en de rest is nog op de wachtlijst.

ten tweede wil ik hem het ouderschap niet afpakken, zoals hier opgevat lijkt te worden. In mijn ideaalplaatje zou ik de zorg met hem delen en kunnen we goed met elkaar overweg. zoals ik al eerder heb benadrukt heb ik mijn zorgen over zijn mogelijkheden en merk ik dat hij wat zelfinzicht hierin mist. Bovendien uit hij de helft van de zorg op zich te willen nemen, maar kan niet aangeven hoe hij dit wil doen en hoe hij het kan aanpakken. Ik heb geprobeerd dit samen met hem uit schetsen om hem beter te begrijpen, maar ik kom bij hem niet veel verder dan een geïrriteerde "dat weet ik toch ook niet". Ik vind het prima als hij verantwoordelijk op zich zou nemen, als hij ook laat ziet dat hij dit aankan of hulp heeft die hem hierin kan ondersteunen maar die weigert hij. Maar zoals al velen gezegd hebben: het is niet aan mij om dit te beoordelen. We zullen zien waar dit heen leid, maar ik lig er toch veel wakker van met name omdat ik me machteloos voel.

wat betreft zijn ouders. Ze hebben geaccepteerd dat hij daar verblijft uit noodzaak op dit moment (maatschappelijke werk is bezig met huisvesting voor hem te regelen, maar hij slaat woonruimte af die in een ander dorp liggen). Hun band is moeizaam sinds een aantal jaar. Ze hebben geuit dat hij daar voor nu mag wonen en onze dochter welkom is (we hebben het alleen nog maar goed gehad over logeren en dat was geen probleem). Wat ze ook uiten is dat ze hun handen van hem af hebben gehaald en verder niet meer betrokken willen zijn wat betreft zijn gezondheid en ziektebeeld. Het is dus zeker niet een goede lange termijn optie.

wat betreft dat ik geen kind met deze man had moeten nemen vind ik wat kort door de bocht. Ik begrijp dat als je het lijstje van zijn problemen leest dat je denkt "daar wil je toch geen kind mee" en dat klopt. Dat is ook mede waarom ik nu bij hem vertrek. Wat onjuist geconcludeerd word is dat alle klachten vooraf aan het beginnen aan kinderen aanwezig waren. Zijn niet aangeboren hersenletsel was bekend, maar we hebben hier uitgebreid over gesproken inc. huisarts en besloten dat dit geen probleem op zou leveren. Zijn depressieve klachten waren voorheen soms aanwezig, maar niet op een dusdanige manier dat dit zou wijzen op serieuze problemen. Waar het probleem ontstond is tijdens de zwangerschap. Hij kwam in een zeer zware depressie in het tweede trimester en met onze dochter 1 maand oud kreeg hij een psychose. Dit is voor ons beide een ontzettend zware tijd geweest en zelf heb ik dit ook amper verwerkt. Maar nu jaren verder is de situatie verre van hoe dit voorheen was en is er vanuit hem ook geen wens tot verbetering (kort uitgelegd heeft dit betrekking op de woedeaanvallen en achterdocht die hij nu heeft, ook is hij compleet passief geworden in alle zaken en ziet hij geen noodzaak tot hulp hierbij). Ik verwijt hem niks verder en mocht hij het toelaten wil ik hem altijd steunen, maar met het extreme gedrag wat er afgelopen jaren in huis is geweest en niet lijkt te verdwijnen kan ik niet meer leven en wil ik ons kind er ook niet in die hoedanigheid aan overleveren. Wellicht vinden jullie alsnog dat ik zelf schuldig ben aan de situatie die ik nu voor me heb, maar alsnog is het best pijnlijk te horen dat mensen "moe van je worden" als je in zon shit situatie zit.

Hoe dan ook zal ik de komende tijd me hard maken dat we onze wegen kunnen scheiden en mijn dochter en dan ex partner ook van elkaar kunnen genieten op een geschikte manier hoe ver weg dit nu ook lijkt te zijn.

Ik denk wel dat het nu aan jou is om te beoordelen. Wie moet er anders voor je dochter opkomen? Als ik lees hoe je man is met zijn dochter, dan is daar slapen zelfs al teveel. Ik zou denk ik hem langs laten komen bij jou thuis. Zorgen dat je dan dingen doet met zijn drietjes, zodat je dochter zich veilig voelt (want jij bent erbij). En dan kijken wat de hulpverlening hier mee kan. Misschien moet je het klein houden. In stapjes communiceren. Niet dat je 50/50 niet zit zitten. Maar: dat zien we later wel. Nu kan dat nog even niet en zorgen we samen dat je onze dochter zoveel mogelijk ziet.

Anoniempje17, uit jouw verhaal wordt wel duidelijk dat jij al heel veel stappen verder bent dan je man. Een vraag als: hoe wil je de zorg dan gaan doen (terwijl hij op dit moment nog moet verwerken dat er een scheiding komt, geen woonplek heeft en geen inzicht in zijn tijdsschema) is een paar stappen te ver.
Ik denk echt dat je de tijd moet nemen om de echtscheidingsmelding te laten landen. Dat kost tijd. Naar die tijd levert je daarna veel op.
Verder verbaast het me eigenlijk (of erger nog, eigenlijk niet) dat iemand met zo'n stevige psychiatrische problematiek zo weinig hulp krijgt. Hij heeft dus geen medicatie, geen SPV-er of vaste praktijkondersteuner? Hij wordt nu eigenlijk door iedereen, door jou en door zijn ouders en door de mensen hier, als moeilijk persoon gezien. Terwijl zijn klachten stevig zijn. Het zou kunnen zijn dat zijn woede-aanvallen en achterdocht een psychiatrische oorzaak hebben, waarvoor hij eigenlijk behandeld moet worden. En het is al heel erg lang en breed bekend dat mensen met bepaalde psychiatrische klachten geen ziekte-inzicht hebben en dus ook  niet uit zichzelf om hulp zullen vragen. Helaas lijkt het erop dat de psychiatrie op dit punt momenteel volledig afgehaakt is: ze bekommeren zich alleen nog om de randverschijnselen die ogenschijnlijk wat last veroorzaken, zoals Jim van Os liet zien in de serie 'De therapie'. Zoals de cijfers van de politie laten zien: zelfs als mensen een gevaar vormen voor zichzelf of voor een ander zal er nog geen opname volgen in de psychiatrie, maar moet de politie het oplossen.
Ik hoop voor je man, je kind en voor jou dat er beter gekeken wordt naar de gezondheidssituatie van je man en dat daarvoor meer hulp komt.
Ondertussen zou ik, als ik jou was, de fase van de scheiding gaan faseren. Je hebt een ideaalplaatje voor ogen, maar dat plaatje is niet met deze man, het is niet realistisch dus. Op dit moment leven jullie niet meer samen en heeft ieder een dak boven zijn/haar hoofd. Ik weet niet hoe het zit met werk en financiën, maar als ieder het redt, dan is dat ook geen probleem. en het kind is nu geen probleem, er is over en weer contact mogelijk, het kind kan logeren bij vader etc. Dus misschien is het goed om deze tussenfase even tot rust te laten komen voordat je weer een volgende stap zet.
Probeer die volgende stap dan in overleg te doen. Dus niet dat jij bedenkt dat die mediator er moet komen, maar dat hij ook de kans krijgt om daar iets over te vinden. Het duurt even totdat een echtscheidingsmelding geland is en het besef doorgedrongen is dat er geen andere mogelijkheid is dan een scheiding. Maar daarna kun je (meestal) wel met elkaar gaan praten en komen er ook afspraken. Het is dus de moeite waard om die periode af te wachten, in plaats van die periode te vullen met gesprekken die leiden tot conflicten omdat iemand nog niet zo ver is.

Tsjor