Te close met ex? Samen eten normaal?
Ik heb sinds 9 maanden een relatie met een gescheiden vader van 2 kinderen. Ik heb zelf geen kinderen. Wel lange relaties gehad maar geen contact meer met mijn exen. Hij daarentegen is nog goed bevriend met zijn exvrouw die ook nieuwe partner heeft. Wat aan een kant fijn is, ze gunnen elkaar het beste, maar ik vind het als nieuwkomer erg lastig wat er "normaal" is en goed co-ouderschap, en wat " teveel " is waar ik me minder prettig bij voel.
Ze hebben co-ouderschap en eten elke week nog samen als gezin bijvoorbeeld. Dat is in elkaars huis en de ouder die de week de kinderen niet heeft komt dan bij de ander eten. In mijn beleving is dit raar, ze wonen in dezelfde wijk dus de kinderen zouden ook naar 1 ouder kunnen ipv als gezin te eten. Ze gaan soms ook nog een uitje doen samen met de kinderen, zoals uit lunchen of samen naar sportevenementen. Toen we elkaar 4 maanden kenden wilde de exvrouw weekendje Disneyland met mijn vriend en zijn kinderen, maar dat ging mij absoluut te ver en is toen wegens andere redenen ook niet doorgegaan.
Ik heb zijn kinderen nog niet ontmoet omdat we eerst zeker wilden zijn dat het meer dan een scharrel is. Nu het serieus is voel ik me een soort 3e wiel als ik alleen thuis zit en hij " familie speelt " met zn ex en kinderen. In de week dat hij de kinderen heeft zie ik hem nu dus ook helemaal niet en ook dat vind ik erg lastig. We hebben wel gesproken over dat ik binnenkort de kinderen ga ontmoeten.
Vraag aan de gescheiden ouders; wat doe je wel en niet nog samen met je ex en kinderen. Waar liggen de grenzen?
Ik denk dat er hier eigenlijk niet echt ern probleem is. Je griend en zijn ex zitten in het proces van elkaar loslaten en jij en je vriend zitten in het proces van elkaar steeds beter leren kennen. Als daarbij ruimte is voor elkaars gevoelens en gevoelighede, zie ik dat best goed komen. Dus praat met je vriend over waar zijn grenzen en gevoeligheden liggen en waar die van jou liggen.
"Ik ben overigens niet bewust kinderloos, het is er nooit van gekomen. " dit is offtopic maar geen keuze maken is hierin is ook een keuze maken vind ik dan. Iedere vrouw weet dat de klok genadeloos is. Je bedoelt denk ik meer dat je geen echte kinderwens hebt gevoeld. Er niet van gekomen noemen ze tegenwoordig of bewust kinderloos of sociale onvruchtbaarheid. Dat laatste schijnt bij ongeveer 8 procent van de vrouwen voor te komen. Ze wilden wel maar geen geschikte omstandigheden. Als je spijt krijgt achteraf lijkt het me afschuwelijk. Heb je er wel vrede mee of is het pijnlijk om geconfronteerd te worden steeds met kinderen van partner. Misschien dat dat ook meespeelt.
JENN79 schreef op 28-03-2024 om 14:23:
[..]
Ik heb altijd kinderloze mannen gedate zonder gezeik met exen dus voor mij is dit echt een compleet nieuwe situatie en ja idd kriebels van wat voor mij nog te close voelt.
Er is geen gezeik met een ex, jij hebt een probleem met zijn ex.
Verder eens met mijn voorgangers die adviseren de relatie nog eens te overwegen en of jij hiermee wel gelukkig gaat worden.
JENN79 schreef op 28-03-2024 om 14:23:
[..]
Het voelt voor mij idd alsof zij m niet wil maar ook nog niet klaar met m is dat ie echt door kan met een ander.
Ik heb zelf geen kinderen maar ik snap heus wel dat die belangrijk zijn maar er moet ook ruimte gemaakt worden voor een nieuwe partner door de ex . Ik heb altijd kinderloze mannen gedate zonder gezeik met exen dus voor mij is dit echt een compleet nieuwe situatie en ja idd kriebels van wat voor mij nog te close voelt.
Ik wil hier wel even op inhaken als kind van gescheiden ouders. Wellicht dat ze het kerngezin zo in stand houden puur voor de kinderen. Voor kinderen is dit heel fijn en voor jou ook. Want je invoegen in zijn gezin zal zo veel gemakkelijker gaan als de kinderen het idee hebben dat niet ineens alles verandert nu jij er bent. Zeker op die leeftijd kan het voor de vriendin van heel lastig zijn.
Hier ook een prima vand. Herken totaal niet wat Ruud zegt, dan maak je iets slechts van iets puurs.
Wij waren geen partnermateriaal, zelfs geen beste vrienden. Ik ken ex-partner langer dan de tijd dat ik zonder was.
Wij hebben voor de kinderen besloten dat wij extra ons best moesten doen voor het leven ná de scheiding. De kinderen zijn daar zo blij om en hun omgeving positief verrast.
Wij zien elkaar als familie, vieren feestdagen met elkaar als familie, eten soms samen met het kerngezin, met of zonder grootouders.
Ik voel niets verkeerds voor expartner, ik voel waardering en respect, we staan voor elkaar klaar.
Meer is het niet, anders was ik niet gescheiden. En seksueel contact met een ex/ex in wording/een wie weet komt het nog goed zou ik niet willen, daar voel ik afkeer bij. Als iemand zo denkt laat ik dat daar graag liggen; dat zegt veel meer over de ander.
Dag Jenn,
Ik kan me voorstellen dat je misschien een beetje geschrokken bent van de toon van sommige reacties hier. Ik hoop dat je daar doorheen kunt lezen, want de inhoud is vaak wel goed. Hoe ik het zie: een stel ouders dat inderdaad absoluut de kinderen op één zet na de scheiding en ja, dat is inderdaad zeer te prijzen en ik kan me voorstellen dat dit dan ook een hele leuke man is waar jij verliefd op bent geworden.
Maar heel eerlijk: ik vind dit ook veel gevraagd voor jou. Want hoe begrijpelijk de wensen van de ouders ook zijn, het is lastig te verenigen met de opbouw van een nieuwe relatie. Voor mij lijkt het erop dat deze man twee dingen wil die eigenlijk niet samengaan. Een van partijen, dus of jij, of de kinderen, gaat gekwetst worden. Het is duidelijk dat hij voor zijn kinderen kiest (en helemaal terecht!) maar jij moet het dan wel een beetje doen met de kruimels die van de tafel vallen. En TO, je komt op mij over als een lieve vrouw, ik gun jou een relatie waarin je ongeveer terugkrijgt wat je er zelf instopt.
Nogmaals: dit is ongetwijfeld een hele leuke man, een topvader en een lieve partner. En als iedereen blij is met deze verdeling: houden zo. Maar dan is hij niet de man voor jou. In ieder geval niet op dit moment. Ik hoop dat hij dat zelf ook inziet.
Sterkte Jenn, wat je ook besluit: makkelijk is het niet.
Al jaren gescheiden met de moeder van mijn oudste kinderen.
We doen weinig samen eigenlijk. Soms eens iets op school dat we allebei aanwezig zijn. Ziekenhuis ook weleens samen aanwezig geweest zijn.
Ja, heb er weleens gegeten (was haar nieuwe partner ook bij), omdat dat toevallig zo uit kwam, maar dat is geen vaste prik of zo.
Met hun op vakantie gaan, dat zou ik niet doen. Je bent uit elkaar. Dat betekent nu eenmaal dat je niet meer alles samen doet. Aan de andere kant vind ik "eisen" om helemaal geen contact te hebben ook veel te ver gaan. Daar zul je ergens een middenweg in moeten vinden. Als het contact tussen ouders van kinderen goed is, ondanks dat ze uit elkaar zijn, vind ik het niet aan een nieuwe partner om dat te gaan verknoeien of daar allemaal heel moeilijk in te gaan doen.
MIsschien moet je dan ook de conclusie trekken dat deze man, gezien de situatie die je beschrijft, niet de geschikte partner voor je is. Dat zeg ik als waarneming, niet als oordeel. Als je doorgaat met hem en gaat proberen wat ze gewend zijn qua co-ouderschap te verminderen, dan wordt hij daar misschien ook niet gelukkig van en heeft dat ook wel weer weerslag op jouw relatie met hem.