Verschillende verwachtingen LAT relatie met beide een co-ouderschap
Hoi,
Ik worstel met het volgende: ik heb een nieuwe relatie (6 mnd) met een super lieve vrouw met twee kleine kinderen (4 en 5). Mijn kinderen zijn 11 en 13. Ze hebben elkaar al een paar keer ontmoet en dat gaat prima. Er is geen noodzaak om elkaar te ‘vermaken’ en we zijn ons er van bewust dat er sprake is van een groot leeftijdsverschil en niet de wens dat de ene kinderen de andere moeten vermaken of iets dergelijks. Ook het contact tussen mijn vriendin en mijn kinderen en ik met haar kinderen verloopt soepel en ontspannen. Heel blij mee, want in heb ook andere ervaringen.
We hebben beide een Co-ouderschap. Ik week om week, zij half-half en dezelfde weekenden wel en niet de kinderen. Dus in de weekenden dat we de kinderen beide niet hebben zien we elkaar structureel. En ook doordeweeks proberen we 2/3 keer om en om bij elkaar te zijn. In de weekenden dat we beide de kinderen hebben is het wat ingewikkelder voor mijn gevoel. Ik vind het dan fijn om lekker thuis te zijn en mijn tijd te hebben met de kids, af te spreken met vrienden, te sporten, langs m’n ouders te gaan, etc. Mijn kinderen zijn dan net een week bij hun andere moeder geweest en ik vind het fijn dat ze ‘lekker hun ding kunnen doen’ en vaak weet ik pas of er plannen zijn voor het weekend (bv logeren) op vrijdagavond. Ik vind het leuk om af en toe wat gezamenlijks te ondernemen, maar dit hoeft wat mij betreft niet ieder weekend. Mijn vriendin heeft hier meer moeite mee. Zij geeft aan de werelden zo te gescheiden te vinden. Zou liever gezamenlijk de plannen voor het weekend willen bespreken ipv dat ze hoort: vnvd komen vriendinnen van mij een borrel drinken (vertaling: oh dus dat betekent dat je niet bij mij komt). Zou liever dat het in z’n geheel meer SAMEN voelt wb het opbouwen van een leven. Samenwonen is voor mij geen optie gezien het feit dat mijn kinderen hier op het VO zitten, hun vrienden hier hebben, hun andere moeder hier woont, etc.
Nu vraag ik mij af of ik hier te star in ben? In het prima vinden op deze manier een LATrelatie te onderhouden.
Ik vind het OOK belangrijk dat we allemaal goed met elkaar door één deur kunnen en geniet ervan als het allemaal gezellig samen is. Ondanks het leeftijdsverschil.
Ik vind het ook prettig dat mijn kinderen al wat ouder zijn en dat ik de jonge leeftijd met ze ontgroeid ben. Geniet van hun zelfstandigheid en de vrijheid die dat met zich meebrengt. In het samenzijn met twee kleine kinderen erbij gaat toch veel aandacht naar hen. Logisch ook. En wil ergens ook niet dat mijn kinderen daar ieder weekend mee moeten dealen.
Ik vind het moeilijk om te gaan met de teleurstelling die ik krijg vanuit haar. Weet niet goed dit te bespreken, te verwoorden, verwachtingen te managen en grenzen aan te geven. En wil haar tegelijkertijd ook zeker niet het gevoel geven dat ze niet belangrijk voor mij is/zijn. En haar ook erkennen in HAAR gevoel en wensen wb vormgeven relatie.
Nou dat dus. Ik ben benieuwd naar jullie reacties. Ik kan wel wat hulp gebruiken, wat reflectie of feedback.
En je verwacht van je partner dat ze je helpt om de zwaartekracht van je kinderen wat te helpen verlichten. Blijkbaar is er dan toch weer de verwachting van een meer traditionele relatie, je zorgt samen voor alle kinderen in een huis.
Kan het zoiets zijn?
AnneJ, ik heb het hele topic nog eens doorgelezen en zie nergens dat TS wil dat partner de "zwaartekracht van de kinderen" (autocorrectie?) moet helpen verlichten. En al was dat wel zo, wat heeft dat met een traditionele relatie te maken? Dit gaat over een relatie tussen twee vrouwen.
Het is een vraag Poekiepoek. Ook bij twee vrouwen kan er sprake zijn van een meer traditionele relatie in die zin.
Niet iedereen gaat spontaan in de alleengaande moeder met kleintjes modus. Sommigen blijven toch zoeken naar een 'heel' huishouden waar de partner degene is die dit samen met jou draagt.
dank allemaal voor jullie reacties. Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder. Is de situatie veranderd? Nee niet echt. En het puzzelt mij nog steeds. Het hebben van een liefdesrelatie betekent iets opbouwen samen, iets duurzaams. Plannen maken. Een gezamenlijke toekomst voor je zien. Althans, zo is een deel van de definitie. Om een toekomst voor je te zien, wanneer er geen wens is om beide gezinnen te integreren, kan dat dan wel? Is dat dan wel liefde genoeg vanuit mijn kant? Het niet hebben van een wens om haar belangrijkste levensgeluk (haar kinderen) te omarmen? Nogmaals, we zien elkaars kinderen ook, niet vaak, maar wel soms. Komen op verjaardagen, gaan een keer iets leuks doen, zijn een keer gezamenlijk op vakantie gegaan. En dat is ok. Niet altijd makkelijk. Maar het is ok. En ik denk dat ik de grootste belemmerende factor hierin ben: IK heb geen wensen hierin. Ik vind het helemaal prima om de tijd die ik voor mijzelf heb, dus wanneer mijn kinderen naar hun andere moeder zijn, samen door te brengen voor een deel. Maar ik wil niet dromen over samenwonen wanneer mijn kinderen uit huis zijn met haar kinderen. Dat is voor mij geen droom. Geen wens. Sterker nog, ik heb daar nul behoefte aan, ondanks dat ik het wel een fijn idee zou vinden vaker samen te zijn. Maar dan doel ik op met z’n tweeen en niet samen met haar kinderen.
Passen we dan niet bij elkaar? Of mag ik dit gewoon voelen en is dit ok om hier mijn grens te trekken?
Jans! schreef op 12-02-2023 om 12:49:
dank allemaal voor jullie reacties. Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder. Is de situatie veranderd? Nee niet echt. En het puzzelt mij nog steeds. Het hebben van een liefdesrelatie betekent iets opbouwen samen, iets duurzaams. Plannen maken. Een gezamenlijke toekomst voor je zien. Althans, zo is een deel van de definitie. Om een toekomst voor je te zien, wanneer er geen wens is om beide gezinnen te integreren, kan dat dan wel? Is dat dan wel liefde genoeg vanuit mijn kant? Het niet hebben van een wens om haar belangrijkste levensgeluk (haar kinderen) te omarmen? Nogmaals, we zien elkaars kinderen ook, niet vaak, maar wel soms. Komen op verjaardagen, gaan een keer iets leuks doen, zijn een keer gezamenlijk op vakantie gegaan. En dat is ok. Niet altijd makkelijk. Maar het is ok. En ik denk dat ik de grootste belemmerende factor hierin ben: IK heb geen wensen hierin. Ik vind het helemaal prima om de tijd die ik voor mijzelf heb, dus wanneer mijn kinderen naar hun andere moeder zijn, samen door te brengen voor een deel. Maar ik wil niet dromen over samenwonen wanneer mijn kinderen uit huis zijn met haar kinderen. Dat is voor mij geen droom. Geen wens. Sterker nog, ik heb daar nul behoefte aan, ondanks dat ik het wel een fijn idee zou vinden vaker samen te zijn. Maar dan doel ik op met z’n tweeen en niet samen met haar kinderen.
Passen we dan niet bij elkaar? Of mag ik dit gewoon voelen en is dit ok om hier mijn grens te trekken?
Wat leuk, een terugkoppeling!
Een lastige situatie nog steeds. Jullie zitten er ook al wat langer in en natuurlijk nog steeds in ongelijke leeftijdsfases met de kinderen.
Het zou voor mij, naast begrip, toch wel een dealbreker zijn als iemand niet zo gek op mijn kinderen was. Het kán uiteraard, maar dan zou ik denk ik niet verdergaan, omdat ik mijn kinderen dat gevoel niet zou willen aandoen. Maarja, de liefde voor elkaar zal maar te sterk zijn..
Kortom, ik leef mee, maar je hebt aan mij precies helemaal niets.
Ik lees helemaal niet dat er geen liefde voor de kinderen van haar vriendin zijn, alleen maar dat Jans geen behoefte heeft om samen te wonen met deze kinderen. Eerlijk gezegd snap ik dat heel goed. Ik heb ook altijd gezegd dat ik pas wil samenwonen met mijn lat-partner als alle kinderen de deur uit/zelfstandig zijn. Ik zou al helemaal geen zin hebben om samen te wonen met pubers die niet van mij zijn, mijn eigen zijn vergeleken met de verhalen die ik hier lees poeslief, en toch vind ik het al zwaar genoeg.
Als Jans' vriendin absoluut snel wil samenwonen, dan is Jans misschien niet haar ideale partner. Dat kan en dan moet ze haar conclusies trekken. Maar je kunt iemand niet dwingen, dat leidt tot ellende.
Ik zou alleen gaan samenwonen als alle betrokkenen, ja ook de kinderen, het heel graag willen.
Zitten jullie ook een in LAT relatie met kinderen van beide partijen? Ik ben daar zo benieuwd naar hoe anderen dit ervaren. Ik lees verhalen van samengestelde gezinnen, etc. Maar ik vind het echt heel erg ingewikkeld: kinderen van een ander, andere normen, andere manier van reageren.
Ik ben het volgens mij met je eens IMI: niet samenwonen als er nog kinderen thuis wonen is het beste uitgangspunt voor mij. En tegen die tijd woon ik dan al 20 jaar alleen..de vraag is of ik dan niet sowieso de behoefte blijf houden aan een eigen plek en een eigen huis om naartoe te gaan af en toe.
Jans! schreef op 13-02-2023 om 11:31:
Zitten jullie ook een in LAT relatie met kinderen van beide partijen?
Ja, ik wel. We kunnen het over en weer uitstekend vinden met elkaars kinderen, dat is echt het punt niet. Ik heb naast mijn relatie gewoon echt behoefte aan wat tijd in mijn eentje en ook tijd met mijn kinderen, zonder partner. Gelukkig herkent mijn partner dat, dus hier is het geen punt. Als we elkaar soms een week niet zien, missen we elkaar wel, maar dan is het weerzien ook weer extra leuk.
Wij gaan over afzienbare tijd trouwens wel samenwonen, als alles volgens plan verloopt (diploma's halen, kamers vinden).
IMI-x2 schreef op 13-02-2023 om 10:18:
Ik lees helemaal niet dat er geen liefde voor de kinderen van haar vriendin zijn, alleen maar dat Jans geen behoefte heeft om samen te wonen met deze kinderen. Eerlijk gezegd snap ik dat heel goed. Ik heb ook altijd gezegd dat ik pas wil samenwonen met mijn lat-partner als alle kinderen de deur uit/zelfstandig zijn. Ik zou al helemaal geen zin hebben om samen te wonen met pubers die niet van mij zijn, mijn eigen zijn vergeleken met de verhalen die ik hier lees poeslief, en toch vind ik het al zwaar genoeg.
Als Jans' vriendin absoluut snel wil samenwonen, dan is Jans misschien niet haar ideale partner. Dat kan en dan moet ze haar conclusies trekken. Maar je kunt iemand niet dwingen, dat leidt tot ellende.
Ik zou alleen gaan samenwonen als alle betrokkenen, ja ook de kinderen, het heel graag willen.
Dat is ook helemaal niet wat ik zei.
"Is dat dan wel liefde genoeg vanuit mijn kant? Het niet hebben van een wens om haar belangrijkste levensgeluk (haar kinderen) te omarmen? Nogmaals, we zien elkaars kinderen ook, niet vaak, maar wel soms. Komen op verjaardagen, gaan een keer iets leuks doen, zijn een keer gezamenlijk op vakantie gegaan. En dat is ok. Niet altijd makkelijk. Maar het is ok. En ik denk dat ik de grootste belemmerende factor hierin ben: IK heb geen wensen hierin. Ik vind het helemaal prima om de tijd die ik voor mijzelf heb, dus wanneer mijn kinderen naar hun andere moeder zijn, samen door te brengen voor een deel. Maar ik wil niet dromen over samenwonen wanneer mijn kinderen uit huis zijn met haar kinderen. Dat is voor mij geen droom. Geen wens. Sterker nog, ik heb daar nul behoefte aan, ondanks dat ik het wel een fijn idee zou vinden vaker samen te zijn"
Ik zei: niet zo gek. ( - dat ze dat wel zou wensen)
Ik zou uit mezelf niets beginnen met iemand met thuiswonende kinderen omdat ik klaar ben met opvoeden. Ik zou wel kunnen "houden van", maar er hetzelfde instaan: behoefte aan samen maar niet als gezin; niet per se om de kinderen alswel dat ik die zorg-fase ontgroeid ben, omdat ik al 9 jaar zonder kinderen woon. En dat is pijnlijk denk ik. Ik denk met zulke afwijkende behoeftes gaat er een keer iemand flink pijn gedaan worden.
Wat leuk om een update te lezen, ook al is de situatie in de tussentijd weinig tot niets veranderd. Ik begrijp Jans helemaal en vind het alleen maar lovenswaardig zo dicht bij jezelf en je standpunten te blijven. In mijn ogen staat dit totaal los van de (hoeveelheid) liefde voor die ander namelijk.
En dat partner van Jans de weekenden dat ze niet samen zijn zwaar vindt als alleenstaande met kinderen is ook enkel haar ‘probleem’, want als ze Jans niet had leren kennen had ze deze weekenden ook gehad. Geen reden om dit dus te ‘gebruiken’ in hun relatie, maar los van elkaar te zien.
En natuurlijk kan haar streven zijn (geweest) uiteindelijk een geïntegreerde samenwoon-relatie te hebben, maar dan zal ze zelf de conclusie moeten trekken dat Jans dus (voorlopig) geen geschikte match is. Zoals Jans hier het eea beschrijft en dit ook zo bepreekt met haar partner, dan vind ik dat heel mooi en verre van star.
Als ik het goed begrijp vindt Jans het wel prima om een LAT-relatie te hebben en wil ook niet op termijn samen wonen. Haar partner heeft een wens om samen een groot gezin te hebben. Dat lijkt me tamelijk onverenigbaar eigenlijk..... maar zo te lezen houden ze het al 2 jaar vol op deze manier?
Weet je vriendin dat je geen wens hebt om samen te wonen Jans?
Zeker. Ook hier ben ik heel open over geweest. En heb aangegeven dit niet als een optie te zien met thuiswonende kinderen van ieder van ons.
Spam gemeld
heeft de dokter wel een BIG registratie?
anders heb ik er geen vertrouwen in, Samantha!
gr Angela
Ik denk dat je het goed doet. Lijkt me heel belangrijk dat jij tijd voor jezelf hebt en jouw kinderen tijd met jou i.p.v. dat vanaf nu alles samen en alles in overleg moet.
Dat het nu allemaal goed gaat wil ook niet dat het dat blijft gaan als de tijd samen (en met de kinderen erbij) flink opgevoerd gaat worden.
Dat de ouders op een roze wolk zitten, wil niet zeggen dat de kinderen dat ook zitten.
Dat zij haar weekenden met de kinderen 'zwaar' vind, tsja... Wat kun jij daar aan doen? Ik zou in jouw situatie ook wel tijd voor mezelf willen i.p.v. dat ik meteen door zou moeten.
Vraag me in alle eerlijkheid wel af hoeveel toekomst deze relatie heeft. Verwachtingen zijn duidelijk verschillend en dat schuurt na een half jaar al. Zij wil het liefst alles onder één dak. Topicstarter wil dat niet. Hoe ga je dat nog jááááren volhouden?