Wel of niet confronteren met vreemdgaan
Help, ik kan wel wat advies gebruiken.
Al ruim één jaar geleden gaf mijn man uit het niets aan dat hij twijfelde over onze toekomst. Dit kwam echt als donderslag bij heldere hemel, we hadden net een 3e kindje gekregen die amper een paar maanden oud was.
Op mijn aandringen naar relatie therapie, maar kwamen niet echt verder. Paar maand later zou hij een nachtje weggaan (werkgerelateerd). Maar ik kwam er achter dat hij helemaal niet met het werk weg was, maar bij een andere vrouw de nacht had doorgebracht.
Eenmaal thuis heb ik hem ermee geconfronteerd. En wat bleef hij de eerste 5 min keihard in mijn gezicht liegen! Uiteindelijk ja, hij had inderdaad bij iemand geslapen. Maar er was niks gebeurd, ze hadden gepraat, en geknuffeld, en hadden er beide een slecht gevoel bij dat ze dit niet weer moesten doen.
Ik geloofde hem, ik geloofde in ons. Want er was niks mis met ons huwelijk.... maar de twijfel bij hem bleef, de twijfel of wij een toekomst hadden samen.
Ik begreep het niet, je bent me aan het aantrekken en dan weer afstoten, en het ging maanden zo door. Een duidelijke reden had hij niet. Dus ik zei wel eens tegen hem: als je nu zou zeggen dat er een ander is, dan valt voor mij zoveel op de plek, ik keur dat niet goed maar ik begrijp dan je gedrag beter ofzo.
Maar nee, dat was niet zo. Hij had ook geen contact meer met haar.
We hebben uiteindelijk besloten voor een time-out, en zijn een aantal weken gaan birdnesten ivm de kinderen. In één van die weken kwam ik er weer achter dat hij op een bewuste avond bij haar was, ik belde hem op en verzon een smoes zodat hij naar huis zou komen.
Ik confronteerde hem direct waar hij vandaan kwam, en volgens eigen zeggen was hij aan het rondrijden. Weer bleef hij eerst keihard ontkennen, maar na een paar minuten ja, hij was inderdaad bij haar. Want hij kon zo fijn met haar praten.
Opnieuw gevraagd om het contact te verbreken, en ik dit niet oké vind. Waarom als het alleen praten is zegt hij het me niet eerlijk? Ik vroeg hem of ik de whatsapp mocht zien, om mij te bewijzen dat het echt alleen maar praten is. Maar dit mocht niet, want dan zou ik zien dat hij over onze relatie praatte en dat wilde hij niet.
Ik zei maar nu denk ik dat er meer tussen jullie is dan alleen praten, je kunt me dat bewijzen door de app te laten zien. Maar nee.. ik mocht het niet zien.
Het birdnesten stopte, hij kwam weer thuis en we gingen een paar 'betere' weken in. Tot een paar weken geleden, ik inlogde bij zijn telefoonprovider en zag dat hij nog geregeld met haar belde! Ik appte hem dat we vanmiddag moeten praten, en hij appt terug ik wil ook met jou praten. Hij viel meteen met de deur in huis, ik wil scheiden.
Ik confronteerde hem daarna weer met de belgeschiedenis van hem, opnieuw in de ontkenning. Heel erg op mij richten: je bent gek, je ziet ze vliegen, je achtervolgt me, je controleert me blablabla.
En ja, op het lange laatste inderdaad.. hij belde nog af en toe met haar. En ze hadden elkaar zelfs de afgelopen maanden een paar keer gezien.
Ik heb hem zovaak gevraagd: heb je nog contact met haar? Nee. Zie je haar nog? Nee. Is er een ander? Nee.
Nu zitten we middenin de scheiding. Wonen nog samen, eerst moet de woning op mijn naam en daarna kan hij kopen. Tot op de dag van vandaag heb ik zijn whatsapp niet mogen zien..
Ik zie nu in dat ik de laatste tijd mijn kop in het zand gestoken heb, want alles wijst erop dat hier al heel lang meer speelt dan alleen maar 'praten'.
Laat ik het zo, want het gaat nu best oke thuis, kunnen prima door één deur en we zorgen nog samen voor de kinderen.
Of... zet ik hem voor de keus. Bewijs je onschuld maar, dat er inderdaad niks speelt, dus laat me de appjes lezen, zo niet dan kun je je koffer pakken en ga je eruit.
Maar dan riskeer ik een vechtscheiding. Wil ik dat?
Maar nu ben ik wellicht veel te lief voor hem, en komt hij er vrij makkelijk mee weg...
Ps. als ik hem eruit zet ben ik fulltime verantwoordelijk voor de kinderen de komende maanden. Want hij heeft geen plek om de kinderen op te vangen. En hem als God in Frankrijk laten leven pas ik ook voor. Dit zit echt met een dilemma..
Wat zouden jullie doen?
Peiling
Zo laten of toch confronteren
Maximaal 2 antwoorden.
RoodVruchtje schreef op 27-02-2024 om 18:44:
Ik weet, heel moeilijk wat ik nu ga zeggen, maar ik zou hem (proberen) juist nu ‘los te laten’ in de zin van ‘kijk maar waar je de komende tijd doorbrengt, maar hier zal dat niet zijn’. Dus, kijk maar of je bij je ouders terecht kan of bij ‘haar’, maar ik heb voorlopig voldoende aan het verzorgen van de kinderen en zorg jij maar voor jezelf.
Misschien wel handig een schema op te stellen vwb de zorg voor de kinderen (naar school/kdv brengen, (speel)afspraakjes vd kinderen, uitjes met vriendinnen voor jezelf etc.), zodat hij alvast kan oefenen mbt de co-ouderschap.
Ben je nu nog zo ‘lief’ voor/tegen hem, omdat je daarmee hoopt dat hij bij je blijft, doe dat niet, het zal jou hooguit leegzuigen en dat kun je nu even niet gebruiken!! En nee, ruziemaken is ook niet nodig, maar lief zijn zeer zeker niet!
Het is een verschrikkelijke situatie waarin jij nu zit, maar probeer je de komende tijd enkel op jezelf en de kinderen te richten.
Nee, ik ben zeker niet lief voor hem in de hoop dat hij terug komt.
Enige wat ik hoop is ooit zijn oprechte excuses, inzien dat hij mij vreselijk veel pijn heeft gedaan. Puur voor de relatie die wij blijven houden als ouders van. Geen andere hoop.
Ik vind het heel moeilijk om nu evt te zeggen dat hij ergens anders onderdak moet zoeken. Bang voor ruzie, Bang dat hij me dit niet in dank af gaat nemen, en Bang dat hij misschien toch terugkomt op z'n beslissing dat ik mag blijven wonen in de huidige woning. Want daarvoor ben ik hem wel nodig.
Anna Cara schreef op 27-02-2024 om 19:25:
Meid, het is áltijd meer! Ik geloofde ook de woorden eerst van mijn man. Maar alles wat je beschrijft is één grote vreemdgaan herkenning. Ook het boze. Het 'Je bent gek' zending naar jou toe.
Waar een derde in een relatie komt (en geloof mij jouw man heeft de deur wagenwijd open gezet naar zijn Truus) kreeg jullie relatie geen kans. Heel verdrietig.
Hoop je dat het nog goed komt?
Hoopt je man het?
Of is het echt klaar?
Je hoeft niet te lief te zijn. Hij heeft een vreselijke keuze gemaakt én loog en liegt erover. Mijn idee: zet het in om zo veel mogelijk voor jezelf te krijgen. Wees vooral lief voor jezelf.
Xxx
Nee ik hoop het niet meer. En hij heeft die hoop ook niet, hij wil scheiden. Hij zegt net nog harder dan mij.
Hij zegt wel dat ie de deur in de toekomst altijd open houdt voor het weer bij elkaar komen. Wat ik een vreemde uitspraak vind van iemand die de scheiding in gang zet. Maar hij kan me nu soms ook nog om een knuffel vragen, ook gek toch voor degene die de scheiding in gang zet.
Hij heeft uitgesproken dat hij hoopt vrienden te blijven, we elkaar blijven helpen waar we kunnen, dat hij bij wijze van m'n tuin wel wil onderhouden, en dat hij af en toe een koffie wil doen tijdens de wissel.
Mariieke schreef op 27-02-2024 om 19:37:
[..]
Nee ik hoop het niet meer. En hij heeft die hoop ook niet, hij wil scheiden. Hij zegt net nog harder dan mij.
Hij zegt wel dat ie de deur in de toekomst altijd open houdt voor het weer bij elkaar komen. Wat ik een vreemde uitspraak vind van iemand die de scheiding in gang zet. Maar hij kan me nu soms ook nog om een knuffel vragen, ook gek toch voor degene die de scheiding in gang zet.
Hij heeft uitgesproken dat hij hoopt vrienden te blijven, we elkaar blijven helpen waar we kunnen, dat hij bij wijze van m'n tuin wel wil onderhouden, en dat hij af en toe een koffie wil doen tijdens de wissel.
Zo, hij klinkt wel zeker van zijn zaak. Hij heeft er zo te zien wel goed over nagedacht.
En toch weer niet zeker over zijn zaak omdat hij aangeeft dat hij de deur altijd openhoudt.
Lijkt mij ook heel verwarrend, sterkte!
Mariieke schreef op 27-02-2024 om 19:34:
[..]
Nee, ik ben zeker niet lief voor hem in de hoop dat hij terug komt.
Enige wat ik hoop is ooit zijn oprechte excuses, inzien dat hij mij vreselijk veel pijn heeft gedaan. Puur voor de relatie die wij blijven houden als ouders van. Geen andere hoop.
Ik vind het heel moeilijk om nu evt te zeggen dat hij ergens anders onderdak moet zoeken. Bang voor ruzie, Bang dat hij me dit niet in dank af gaat nemen, en Bang dat hij misschien toch terugkomt op z'n beslissing dat ik mag blijven wonen in de huidige woning. Want daarvoor ben ik hem wel nodig.
Regel dit zo snel mogelijk, dat is voor jou het belangrijkst. De rest komt later wel. Ik zou, als het je lukt, de vrede nu bewaren. Als je dan later toch nog de behoefte hebt aan eerlijkheid, dan kan dat daarna. Probeer zakelijk te zijn.
Hij houdt de deur open voor de toekomst en hij vraagt je ook nog wel eens om een knuffel???
Deze meneer weet niet zo goed wat hij wil OF hij speelt met je!
En daar zou ik niet in meegaan. Loslaten en afstand houden van die gast. Laat hem voelen welke keus hij maakt.
Ik begrijp je behoefte om te confronteren wel. Ik had zelf die behoefte toen ik ging scheiden ook. Ik had besloten dat ik niet verder wilde en toen biechtte hij op dat hij een affaire had. Hij hoopte de relatie daardoor te redden, maar ik wilde dat niet. Heel verwarrend was dat ik van hem af wilde, maar tegelijk voelde ik me zo genegeerd en gekwetst door hem, dat ik wel door hem gehoord/gezien wilde worden.
Ik ben het er niet mee eens dat eerlijkheid hetgeen is wat altijd het beste is. Als je bij elkaar blijft dan is dat misschien zo. Maar voor mij voelde dat hij zijn affaire opbiechtte meer als een trap na. We gingen al uit elkaar, het deed alleen maar pijn, ik kon niets met al die informatie hoe hij mij willens en wetens had bedrogen.
Jij ligt al in scheiding, de details wat hij wel en niet met haar gedaan heeft doen er niet meer toe. Het lijkt er een beetje op of jij emotioneel gezien ver achterloopt op hem. Hij heeft al getwijfeld, is een affaire aangegaan, heeft bedacht dat hij wil scheiden, heeft bedacht hoe het na de scheiding eruit moet zien. Terwijl jij nog zit te shaken over appjes van een tijd geleden. Je kunt het eigenlijk nog steeds niet geloven, lijkt het.
Ik zou op dit moment NIET gaan voor het scenario knuffels geven, lief zijn voor hem en vrienden blijven. Hij heeft jou met 3 kleine kinderen keihard bedrogen en aan het lijntje gehouden. Daar is niets liefs aan. Daar moet je je ogen voor open doen. Dat hij een goede overdracht wil doen voor de kinderen met een kop koffie, prima, maar dat is niet hetzelfde als vrienden blijven. Je hoeft geen vechtscheiding te beginnen, maar je kunt je wel wat zakelijker opstellen. Stel niet teveel vertrouwen in hem. Verlaat je niet op hem om de dingen goed te regelen voor jou. Hij heeft met zijn doen en laten niet het beste voor gehad met jou, de moeder van zijn kinderen. Je weet niet wat er aan de andere kant gebeurt. Als het liefje van je man kikt, kan het zomaar zijn dat hij je niet meer zo goed gezind is en geen zin meer heeft om de tuin te komen doen en de alimentatie te betalen. Je moet je daarom minder afhankelijk van hem opstellen. Zorg goed voor jezelf.
To ik ken genoeg scheidingen waar het na afloop wel prima is gegaan. Je hoort alleen de drama's en vechtscheidingen. Maar dat hoeft absoluut niet op die manier te gaan. Ik kom bijvoorbeeld jaarlijks op een verjaardag waar 2 exen aanwezig zijn met nieuwe partners. Je weet niet hoe zaken in de toekomst zich gaan ontwikkelen. Maar de insteek mag best zijn "wij gaan goed uit elkaar". Laat je verwachtingen voor de toekomst los. Je weet het gewoonweg niet. Maar probeer een goede omgang met elkaar te behouden ondanks alles blijven jullie ouders. En kinderen voelen spanning haarfijn aan. Een ruzie is vele malen schadelijker dan een scheiding.
Maar jullie moeten wel los komen van elkaar. En jij bent daarin op achterstand. Hij is hier al veel mee bezig. Dat heeft tijd nodig en kost veel energie. Daarin mag je best aangegeven dat je het voor jezelf te moeilijk vind dat hij er continu is. Zonder boos te worden of ruzie te maken. Als jouw belang dat huis is hou dat dan voor ogen!! Het drama voor iedereen is enorm als jij op straat komt te staan.
Praat ook met een POH over woede en frustraties en niet met hem. Het gaat niets meer oplossen of veranderen.
Hoeveel bewijs wil je nog hebben? Lijkt me wel duidelijk dat hij vreemdgaat en daar over liegt.
Wat je daar mee doet, is aan jou. Uit je verhaal maak ik op dat je er veel mee bezig bent en er dus niet mee kunt leven. Dan kun je er het beste mee stoppen i.p.v. doorgaan en dan dus constant deze man in de gaten te 'moeten' houden.
Er zijn de laatste 24uur nog meer puzzelstukjes op z'n plek gevallen. En inderdaad, dit speelt al langer, en er is ook veel meer gebeurd dan alleen praten.
Maar ik vind het nog lastig hoe ik me nu moet opstellen.. want ik deed nog aardig, lief en leuk tegen hem. Omdat ik dacht dat hij hier ook niet zoveel aan kon doen, zo heeft hij het altijd verkondigd.
Mariieke schreef op 28-02-2024 om 11:08:
Er zijn de laatste 24uur nog meer puzzelstukjes op z'n plek gevallen. En inderdaad, dit speelt al langer, en er is ook veel meer gebeurd dan alleen praten.
Maar ik vind het nog lastig hoe ik me nu moet opstellen.. want ik deed nog aardig, lief en leuk tegen hem. Omdat ik dacht dat hij hier ook niet zoveel aan kon doen, zo heeft hij het altijd verkondigd.
Maar vrouw, waar zit je boosheid nou? (niet dat je dat meteen moet laten zien aan hem maar het voelt zo eenzaam, lief aardig en leuk doen terwijl je dit weet en een scheiding in het vooruitzicht is door zijn toedoen)
edit: nee natuurlijk hoef je die boosheid (nog) niet te voelen, dat is meer een projectie van mij als buitenstaander omdat ik het rot voor je vind. Maar ik zou wel ophouden met een toneelstukje van lief doen. Waarom doe je dat? Je hebt al die tijd lief een aardig gedaan en nog ging hij met een ander. Sorry dat het zo hard klinkt.
Hoe ging het gesprek over de verdeling van het huishouden? Of heb ik daar overheen gelezen?
Mariieke schreef op 28-02-2024 om 11:08:
Er zijn de laatste 24uur nog meer puzzelstukjes op z'n plek gevallen. En inderdaad, dit speelt al langer, en er is ook veel meer gebeurd dan alleen praten.
Maar ik vind het nog lastig hoe ik me nu moet opstellen.. want ik deed nog aardig, lief en leuk tegen hem. Omdat ik dacht dat hij hier ook niet zoveel aan kon doen, zo heeft hij het altijd verkondigd.
Je bent zijn moeder niet hè. Als hij stomme dingen doet, hoef jij dat niet begripvol op te vangen. Hij is een volwassen man en draagt dus gewoon heel stoer de consequenties van zijn eigen daden. Daar is niks zieligs aan, dat is hoe andere grote mensen dat ook doen. Je hoeft niet onvoorwaardelijk van hem te houden, hij moet dat toch echt verdienen met zijn gedrag en hij kan het dus ook verliezen met zijn gedrag. Ergens is een grens en hij is die over gegaan, zijn keus.
Mariieke schreef op 28-02-2024 om 11:08:
Er zijn de laatste 24uur nog meer puzzelstukjes op z'n plek gevallen. En inderdaad, dit speelt al langer, en er is ook veel meer gebeurd dan alleen praten.
Maar ik vind het nog lastig hoe ik me nu moet opstellen.. want ik deed nog aardig, lief en leuk tegen hem. Omdat ik dacht dat hij hier ook niet zoveel aan kon doen, zo heeft hij het altijd verkondigd.
Ik ben het geheel eens met Anna. Je hangt een soort van je gemoedstoestand en de manier waarop jij in de scheiding wilt staan op aan zijn acties. Ik denk dat je dat gewoon los van elkaar moet zien, hoe moeilijk dat ook is.
Bepaal voor jezelf waar JIJ je goed bij voelt. Je moet in die zin nu schijt hebben aan wat hij allemaal wil. Dat wil niet zeggen dat je hem naar het leven moet gaan staan, maar dat je wel al die afstand in gaat bouwen en hem zijn eigen boontjes laat doppen. Immers kiest hij hier voor.
Hij moet even met beide voetjes op de vloer, want het lijkt erop dat hij denkt dat er ondanks de scheidingsmelding en zijn bedrog niet zoveel hoeft te veranderen.
Maar dat moet wel.
Hij krijgt geen knuffels meer, want jullie gaan uit elkaar. Hij hoeft de tuin niet te doen, want jullie gaan uit elkaar. Het enige wat jullie nog samen moeten is ouders zijn voor jullie kinderen, voor de rest hoeven jullie niks meer, en al helemaal geen vrienden blijven. Iemand die liegt en bedriegt is geen vriend. Misschien over een aantal jaar, maar nu nog niet. Blijf beleefd, enigszins vriendelijk maar niet lief, aardig en begripvol. En stop met voor hem koken, poetsen, wassen. Jullie zijn noodgedwongen huisgenoten, hij heeft in jou geen vrouw meer die de dingen voor hem regelt want hij wil scheiden.
Ik nam trouwens ook een eigen advocaat, want hij is al veel verder in dit proces dan jij en ik zou er niet al te veel op rekenen dat hij bij het afhandelen van de scheiding ook jouw belang voor ogen houdt. Een advocaat doet dat wel. Daarmee is het niet meteen een vechtscheiding, overigens.
Edit: dit staat er heel stellig, maar je moet niks! Als jij je er prettiger bij voelt om nog wel als vrienden met hem om te gaan, doe je dat. Zorg voor jezelf in deze rotsituatie!
Toen mijn man destijds aangaf te willen scheiden zei hij ook in dezelfde zin dat hij graag wilde dat we vrienden bleven. Want ik was nog altijd zijn beste vriendin. Maar ik kon dat niet. Het verraad was zo groot, de pijn zo ondraaglijk. Ik wilde hem niet kwijt, maar dat moest, en dus moest ik afstand nemen. Ik voelde dat in elke vezel van mijn lijf. Hoewel ik hem tegelijk op mijn blote knieën had willen smeken om te blijven. Maar hij wilde van mij af, en de enige manier waarop ik dat kon was echt zo min mogelijk contact.
Uiteindelijk zijn we nog altijd bij elkaar, dus ik heb het niet uit hoeven voeren, maar mijn plan destijds was wel om het contact tot een minimum te beperken. Hier had dat ook gekund, onze kinderen waren destijds 14 en 16 dus die hadden zelfstandig heen en weer gekund.
Als de wonden weer een beetje geheeld zijn en jij je leven weer op orde hebt is het iets anders, maar voorlopig zou ik hem zoveel mogelijk uit je leven weren. Zakelijk contact over de kinderen, niets meer. Ik zou hem zeker vragen om weg te gaan. Hij regelt maar een plekje bij zijn ouders, vrienden, of zoekt een plekje als huiszitter of antikraak. Er is echt wel wat mogelijk. En dan kan hij in de dagen dat hij de kinderen heeft in het huis, maar graag weer wegwezen als jij er weer bent.
Even een andere tip: heb je al vastgelegd wat jullie financiële status is? Was een tip die ik hier destijds kreeg en ik geef hem graag door: maak screenshots van jullie bankrekeningen en hypotheek en wat er verder nog maar kan zijn. Print die uit, dateer ze en zet er allebei jullie handtekeningen op. Zo kun je later altijd aantonen dat zaken die hij gekocht heeft/schulden die hij maakt na dit moment voor zijn eigen rekening zijn en dat jij daar niet voor opdraait.
Ook de tip voor een eigen advocaat zou ik opvolgen. Een man die je zo belazerd heeft en misschien wel met deze collega verder wil, is niet bezig met jouw belangen. En waarschijnlijk ook niet met die van de kinderen. Die denkt alleen maar aan zichzelf. Jij zult je dus heel zakelijk moeten opstellen om er zelf goed genoeg uit te komen. En zoek hulp bij vrienden en familie. Wat je nodig hebt zijn mensen die jou een beetje objectief van advies kunnen dienen. Aan mensen die voor jou ‘het onderste uit de kan’ willen halen heb je niks, dan heb je zo alsnog een vechtscheiding te pakken. Je moet redelijk zijn, maar niet teveel toegeven. Dat is nog een hele kunst. Kennis is echt macht, dus hoe moeilijk ook, verdiep je in de materie. Wat mij hielp was doen alsof ik mijn zus bijstond. Dat zorgde ervoor dat ik de emotie op afstand kon houden en zakelijk kon blijven denken. Daardoor verliep het proces bij de mediator vrij soepel.
Sterkte, want het is een ongelooflijke ***situatie waar je in zit. Maar je komt er doorheen, op een dag merk je op dat je je eigenlijk best oké voelt. Dat je weer kunt lachen. Maar eerst moet je door dit dal heen.
Mariieke schreef op 28-02-2024 om 11:08:
Er zijn de laatste 24uur nog meer puzzelstukjes op z'n plek gevallen. En inderdaad, dit speelt al langer, en er is ook veel meer gebeurd dan alleen praten.
Maar ik vind het nog lastig hoe ik me nu moet opstellen.. want ik deed nog aardig, lief en leuk tegen hem. Omdat ik dacht dat hij hier ook niet zoveel aan kon doen, zo heeft hij het altijd verkondigd.
Tsja.
Het speelt al langer. Dat is wat anders dan een keer dronken in de kroeg iemand te lang om je nek te hebben hangen (bij wijze van). Een bewuste keuze, net zoals het toneelstuk dat hij tegenover jou heeft opgevoerd.