Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Gebitsellende dochter...het houdt niet op


"De oogarts vroeg haar of ze het niet vervelend vond dat haar oog scheel staat". 
Wat een rare vraag van een oogarts. Het gaat toch om het medische gedeelte, dat ze beter (kan) gaan zien en dat ze dubbel zien gaan voorkomen? 

Een collega van mij had een zoontje met flaporen, het kind werd eraan geopereerd toen hij 8 was en zei na afloop gelijk blij “nu heb ik ook normale oren!” . Dus zo vreemd is de vraag aan een kind van 8 ook weer niet, klasgenoten zijn niet altijd mals in hun feedback en kinderen kijken zelf ook in de spiegel.

AnnaPollewop schreef op 04-01-2024 om 17:01:

Een collega van mij had een zoontje met flaporen, het kind werd eraan geopereerd toen hij 8 was en zei na afloop gelijk blij “nu heb ik ook normale oren!” . Dus zo vreemd is de vraag aan een kind van 8 ook weer niet, klasgenoten zijn niet altijd mals in hun feedback en kinderen kijken zelf ook in de spiegel.

Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar dan heb je daar als ouders al eens met je kind over gepraat, het kind geeft aan zelf iets niet mooi te vinden. In die trant heb ik zelf als kind ook een operatie achter de rug. Iets wat ik niet mooi vond en mijn ouders op reageerden met:" zullen we eens navragen of er iets aan is te doen?"  Maar nu vind ik het een onnodige vraag, je bent een medische ingreep aan het bespreken, je kind is verdrietig en de arts zegt:"vind je het niet jammer dat je scheel kijkt?" Dat had niet gehoeven op dat moment, ze kwam gewoon op controle. 

MamaE

MamaE

04-01-2024 om 18:32 Topicstarter

Dochter is zich echt wel bewust van de stand van haar ogen en heeft enorm veel moeite met 'anders zijn' in alle opzichten, maar ze heeft tot nu toe nog elke keer heel slecht gereageerd op narcose en operaties. Ze is dan nog een hele tijd uit haar doen, doet boos tegen ons, ontploft soms uit het niets en dat vindt ze heel vervelend. Ze is heel erg klaar met alle ziekenhuisbezoeken, gedoe, gepruts, operaties etc. En ik snap dat. Ik ben er ook wel klaar mee intussen. Dat ze nu bewust liever kiest voor 'anders zijn' dan dat op te lossen met een operatie zegt voor mij heel veel over haar uitgeputte belastbaarheid.

Inmiddels ruzie gemaakt met mijn man. Hij vindt dat ik te emotioneel reageer en dat ik nogal issues heb met acceptatie (wat klopt, werk ik keihard aan) en dat projecteer op dochter. Hij heeft zoiets van 'het is nog niet in beton gegoten, laten we over een paar maanden kijken wat er dan gezegd wordt en kijken naar wat er nodig is en hoe dat het beste aangepakt kan worden. Ze ligt niet morgen op de OK'. 
Dat is waar, maar ik vind niet dat ik mijn gevoelens projecteer op dochter en dat maakte me heel boos op hem en gaf me het gevoel dat ik het nooit goed genoeg doe. 
En toen kwam dochter naar beneden om sorry te zeggen voor alles wat ze mankeert omdat wij daar ruzie over hadden en dat we haar maar weg moesten doen als het allemaal teveel gedoe was. Zucht...wat maken we er af en toe ook echt een potje van samen.

Die operatie is misschien nodig om te voorkomen dat het zicht in haar luie oog achteruit gaat of dat ze dubbel gaat zien. Dat is nu niet aan de orde, het is dus preventief voor iets waar ze nu geen last van ondervindt. En het levert esthetisch voordeel op, wat ze momenteel heel negatief vertaald. Die uitleg, daarvoor was ze niet meer vatbaar op dat moment. De vraag of ze scheelzien vervelend vindt, snap ik vanuit de oogarts naar de belevingswereld van een achtjarige wel. Want waar ze nu geen last van heeft, kan ze niet vervelend vinden. Er 'anders' uitzien wel. En dat vindt ze ook, soms. De arts probeerde aan te sluiten bij wat zij mogelijk zou ervaren. Dat lukte niet en dat verwijt ik de oogarts niet, want het hoofd van dochter werkt een beetje anders dan dat van normale kinderen. 

Het stukje over 'niet goed genoeg zijn' wat betreft medische issues zijn we bij therapie al mee bezig. Maar het een is nog niet goed en wel verwerkt of het volgende issue doet zich alweer voor. Dochter weet rationeel best dat dat niet zo is, maar in emotionele buien roept ze het toch nog vaak wel, om zich er daarna weer schuldig over te voelen.

Haar de regie geven om zelf te kiezen voor een operatie als dat nodig is op basis van de informatie over gevolgen als ze het niet doet...ik zou dat heel graag willen omdat ik geloof dat het heel veel spanning en frustratie kan wegnemen als ze er zelf voor kiest en de regie heeft. Maar ze heeft zo'n afkeer van operaties dat ik daar op dit moment niet op durf te vertrouwen. 

Het voor nu even laten rusten is denk ik wel een goed idee. Dan kan ze rustig wennen aan het idee dat het misschien toch zal moeten en als de emoties wat gezakt zijn, kunnen we er rustig over praten en dingen uitleggen en samen zoeken naar een geschikt moment. 

MamaE schreef op 04-01-2024 om 18:32:



Inmiddels ruzie gemaakt met mijn man. Hij vindt dat ik te emotioneel reageer en dat ik nogal issues heb met acceptatie (wat klopt, werk ik keihard aan) en dat projecteer op dochter. Hij heeft zoiets van 'het is nog niet in beton gegoten, laten we over een paar maanden kijken wat er dan gezegd wordt en kijken naar wat er nodig is en hoe dat het beste aangepakt kan worden. Ze ligt niet morgen op de OK'.
Dat is waar, maar ik vind niet dat ik mijn gevoelens projecteer op dochter en dat maakte me heel boos op hem en gaf me het gevoel dat ik het nooit goed genoeg doe.
En toen kwam dochter naar beneden om sorry te zeggen voor alles wat ze mankeert omdat wij daar ruzie over hadden en dat we haar maar weg moesten doen als het allemaal teveel gedoe was. Zucht...wat maken we er af en toe ook echt een potje van samen.

Het voor nu even laten rusten is denk ik wel een goed idee. Dan kan ze rustig wennen aan het idee dat het misschien toch zal moeten en als de emoties wat gezakt zijn, kunnen we er rustig over praten en dingen uitleggen en samen zoeken naar een geschikt moment.

Ik moest er wel een beetje om lachen MamaE, en wat zou het mooi zijn als jullie drie maar toch in ieder geval jij en je man, hier ook een beetje om konden lachen samen, door de tranen heen. Kijk in ieder geval liefdevol naar jullie samen, niemand is perfect en jullie worstelen nu maar dat is het leven nu eenmaal. En wat uitbarstingen betreft, die hebben we hier momenteel ook regelmatig, en het klaart wel de lucht.

wil40 schreef op 04-01-2024 om 18:29:

[..]

Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar dan heb je daar als ouders al eens met je kind over gepraat, het kind geeft aan zelf iets niet mooi te vinden. In die trant heb ik zelf als kind ook een operatie achter de rug. Iets wat ik niet mooi vond en mijn ouders op reageerden met:" zullen we eens navragen of er iets aan is te doen?" Maar nu vind ik het een onnodige vraag, je bent een medische ingreep aan het bespreken, je kind is verdrietig en de arts zegt:"vind je het niet jammer dat je scheel kijkt?" Dat had niet gehoeven op dat moment, ze kwam gewoon op controle.

De arts vroeg dit waarschijnlijk ook omdat deze ingreep niet uitsluitend medisch is maar ook voor een deel esthetisch. Dan is het goed om aan ouders en kind dat na te vragen hoe ze daar in staan. Veel meisjes op die leeftijd zijn daar wel al mee bezig. 

MamaE

MamaE

05-01-2024 om 00:26 Topicstarter

Gingergirl schreef op 04-01-2024 om 23:36:

[..]

De arts vroeg dit waarschijnlijk ook omdat deze ingreep niet uitsluitend medisch is maar ook voor een deel esthetisch. Dan is het goed om aan ouders en kind dat na te vragen hoe ze daar in staan. Veel meisjes op die leeftijd zijn daar wel al mee bezig.

Dat klopt. Dochter met momenten ook wel. Haar antwoord kwam eigenlijk neer op 'het is wel vervelend, maar het is me geen operatie waard, die prijs is te hoog'.

Dochter had het moeilijk met haar emoties vanavond. Ook omdat wij ruzie hadden om haar. We hebben elkaar stevig vastgehouden en hij heeft me getroost. We zetten elkaar soms even op onze plek en dat doet ook wel eens pijn. Mijn man heeft het vertrouwen het leven te nemen zoals het komt en dat we onze weg daar wel in vinden. 

Dochter zoekt veel nabijheid en wilde bij ons slapen. Ze ligt nu opgerold tegen me aan. Lachen om dergelijke situaties lukt me nog niet. Ik vind het oprecht heel vervelend als we in een miscommunicatie belanden en elkaar niet begrijpen en dan ruzie krijgen. Ook al is het geen ramp. We komen er altijd wel uit

8 jaar is een leeftijd waarbij het probleem van scheel kijken extra oplettend gevolgd wordt om medische redenen. Blijkbaar gaan kinderen  rond deze leeftijd steeds meer een oog dicht knijpen om scherp te kunnen zien. Het voorstel van de dokter kan daarmee te maken hebben. Dan staat het voorstel los van het esthetische voordeel. Nu zal een jaartje later ook geen drastisch nadeel voor een operatie opleveren.

https://oogfonds.nl/oogklacht/scheelzien-strabismus/

MamaE

MamaE

05-01-2024 om 10:47 Topicstarter

Deze operatie werd anderhalf jaar geleden al voorgesteld als optioneel. Dochter was toen net een paar weken daarvoor geopereerd aan haar blinde darm en haar reactie was toen al dikke paniek en een keiharde nee. We hebben het toen, juist omdat ze al behoorlijk veel op haar bordje had gehad, dat bij haar gelaten omdat het niet noodzakelijk was. Wel met de gedachte dat als het wel noodzakelijk gaat worden, dat het dan geen keuze meer is. Maar dat stukje autonomie over haar lichaam leek ons toen iets wat ze wel nodig had. 
Het is nu op de grens van wel/niet nodig. Wij begrijpen echt wel de risico's en gevolgen van scheelzien op lange termijn. Het is meer dat er de afgelopen tijd al enorm veel beroep is gedaan op de belastbaarheid en veerkracht van dochter en dat ze daardoor volledig in de weerstand gaat en niet vatbaar is voor argumenten. Ik denk dat dat nog wel komt, maar niet vandaag en ook niet morgen. Ze mag komende maanden langzaam gaan wennen aan het idee dat het misschien toch moet. Ik denk persoonlijk dat het uiteindelijk onvermijdelijk is. Vanochtend was ze nog wat neerslachtig, maar man heeft tegen haar gezegd dat ze vandaag met zijn tweetjes wat leuks gaan doen om even de gedachten te verzetten en de vakantie toch leuk af te sluiten. 

MamaE

MamaE

03-04-2024 om 11:54 Topicstarter

Even een update...vanochtend een afspraak bij de oogarts gehad waarbij de knoop doorgehakt zou worden over wel of niet opereren. Gisteravond kroop dochter tegen me aan op de bank en zei ze heel dapper 'ik wil geen operatie, maar als het nodig is, dan moet het maar en dan ga ik mijn best doen om mee te werken'. En wauw, dat vond ik echt al zo'n enorme stap in haar houding en afkeer van operaties.

Ze was gespannen vanochtend. En helaas voor dochter heeft de oogarts besloten dat een operatie toch nodig is. Haar reactie was uiteraard wel met de nodige emoties, maar ze bleef wel rustig. Ze gaf ook aan dat ze het niet wilde, maar het wel ging doen. 
Er werd aan haar gevraagd of ze een voorkeur had voor een bepaalde periode en dat was vooral 'niet in de zomer' omdat ze daarna niet mag zwemmen en ook uit moet kijken met zand. De oogarts snapte dat en gaat proberen om haar in de periode september/oktober te opereren. Dat constructieve, autonomie geven, mee laten beslissen, dat werkt heel goed.

Ik hoop voor jullie dat je dochter na herstel van de operatie gaat zeggen; ‘ Mam, dat had ik veel eerder moeten doen; alles lijkt zoveel scherper.’

Wat heb je toch een dappere dochter! 
Veel sterkte straks met ingreep. 

MamaE

MamaE

03-04-2024 om 15:46 Topicstarter

Flanagan schreef op 03-04-2024 om 14:22:

Ik hoop voor jullie dat je dochter na herstel van de operatie gaat zeggen; ‘ Mam, dat had ik veel eerder moeten doen; alles lijkt zoveel scherper.’

Ze gaat niet beter zien door deze operatie. Het voorkomt dubbelzien op langere termijn, maar direct voordeel gaat ze er zelf niet van ervaren, behalve esthetisch gezien.

Haar bril zal ze ook nodig blijven hebben, de rest van haar leven. En het zicht in haar luie oog wordt nooit zo scherp als het andere oog. En diepte zal ze ook nooit zien.
Allemaal heel vervelend en niet oplosbaar met een bril of operatie, maar er valt gelukkig best heel goed mee te leven.

Ze is heel dapper geweest en heeft een enorme groei laten zien in het handelen van haar emoties, die er toch zeker ook wel zijn. Het duurt ook nog een half jaar voordat het zo ver is. Maar toch, vanmiddag wilde ze veel knuffelen en er zijn ook wel wat tranen gevloeid, maar dat mag. Ze is troostbaar, ze is aanspreekbaar en blijft in verbinding.

MamaE schreef op 03-04-2024 om 15:46:

[..]

Ze gaat niet beter zien door deze operatie. Het voorkomt dubbelzien op langere termijn, maar direct voordeel gaat ze er zelf niet van ervaren, behalve esthetisch gezien.

Haar bril zal ze ook nodig blijven hebben, de rest van haar leven. En het zicht in haar luie oog wordt nooit zo scherp als het andere oog. En diepte zal ze ook nooit zien.
Allemaal heel vervelend en niet oplosbaar met een bril of operatie, maar er valt gelukkig best heel goed mee te leven.

Ze is heel dapper geweest en heeft een enorme groei laten zien in het handelen van haar emoties, die er toch zeker ook wel zijn. Het duurt ook nog een half jaar voordat het zo ver is. Maar toch, vanmiddag wilde ze veel knuffelen en er zijn ook wel wat tranen gevloeid, maar dat mag. Ze is troostbaar, ze is aanspreekbaar en blijft in verbinding.

Ik denk dat dit dezelfde operatie is die ik als puber heb gehad. Heb ook een lui oog en moeite met het zien van diepte. 

Je dochter heeft al grote stappen gezet met het leren omgaan met dit soort dingen. 

wauw, wat is ze gegroeid in haar emotie regulatie. 
En wat fijn dat de arts mee wil denken over wanneer dan wel.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.