incestverleden
Ik heb een incestverleden. Dit is iets wat eigenlijk bij periodes, soms met een min of meer duidelijke oorzaak op een of andere manier terugkomt in mijn leven.
De Laatste periode was toen mijn zoon net geboren was, er zijn toen in die beginjaren moeilijke tijden geweest, waarin ik ook hulp heb gezocht, wat voor dat moment ook hielp.
Momenteel zit ik in de situatie dat mijn zoon net verteld heeft dat hij enkele jaren geleden een keer of 6 misbruikt is geweest door een groesgenoot. Dit is tijdens logeren gebeurd, bij een professionele organisatie. Daar zijn we mee bezig om dat te bespreken en te overleggen wat we daar verder mee doen.
Ondertussen merk ik dat ik mijn emotie soms maar moeilijk in de hand heb.Soms schreeuw ik het uit van binnen omdat ik me probeer te beheersen omdat ik niet mijn zoon extra wil belasten door allerlei emoties te uiten. Anderzijds vraag ik me af of ik me er niet te veel voor afsluit daardoor en hem op die manier eigenlijk niet serieus genoed neem. Er spelen vaak vragen door mijn hoofd die ik nog zou willen stellen, die ik dan niet stel omdat hij dan wer met andere dingen bezig s, ik hem niet onnodig zijn aandacht weer op wil vestigen.
Voel me onzeker of ik mijn zoon wel goed genoeg opvang, ben zelf ook nog verdrietig en boos om wat mij gebeurd is en weet me af en toe geen raad.
Ik overweeg alsnog weer een poosje hulp in te schakelen. Bedacht dat EMDR therapie (wat bij trauma veel gebruikt wordt) nog zinvol zou zijn voor mij.
Zijn er mensen met ervaring op dit gebied; zijn er mensen die zelf misbruikt zijn en dat dan later van hun kind meemaken?
Weet jouw zoon van jouw verleden?
Vooropgesteld: ik heb met geen van beiden ervaring. Maar ik kan me voorstellen dat als je zoon weet wat jou is overkomen, je nog meer op gelijke hoogte komt te staan, zeg maar. Niet dat je je hart bij hem moet uitstorten, maar dat hij weet dat jij heel goed begrijpt wat er in hem omgaat. Als je het hem niet verteld hebt (en dat kan ik me goed voorstellen), denk ik dat je dat nu wel moet doen. Als hij later hoort dat jij iets soortgelijks hebt meegemaakt, en het hem op dit moment niet vertelt, zal hij dat waarschijnlijk niet begrijpen.
Ik denk dat het voor jou sowieso goed is om weer therapie te doen, want je moet nu op twee fronten aan de slag, met je eigen verleden en met het verdriet om wat je zoon is overkomen. Dus regel dat zo snel mogelijk. En is de therapie voor je zoon al opgestart? Ik neem aan dat jij daar ook bij betrokken wordt, dus daar zou je kunnen bespreken hoe je hem het beste kunt helpen, en tegelijkertijd jezelf.
Weer sterkte met alles!
Stunnie Bun
Je vraagt naar mensen met een dubbele ervaring. Die heb ik gelukkig niet. Maar ik wil je wel wat meegeven.
Zoals je zelf merkt is 'therapie' niet altijd een echte oplossing. Er bestaan geen witwasprogramma's die nare ervaringen uit het verleden wegspoelen. EMDR kan wel goed helpen bij het verwerken van traumatische ervaringen (is mijn ervaring), maar juist rond seksueel misbruik is het eigenlijk heel erg discutabel of therapieën helpen. soms (vaak) maken ze het trauma alleen maar erger.
Dat je onzeker bent komt voor een heel groot deel, omdat eigenlijk niemand weet wat je moet doen, wat een goede benaderingswijze is.
Ik was onder de indruk van een documentaire over twee Russische meisjes, die jarenlang vastgehouden en misbruikt waren. Nadat ze waren gevonden hebben ze hun leven opgepakt, zonder hulp, en jaren later leefden ze een normaal leven. Wellicht met een zeer pijnlijke plek in hun hart, of een gesloten doos. Maar sociaal gezien deden ze gewoon mee.
Je neemt heet verhaal van je kind al serieus, doordat je er werk van hebt gemaakt. Dat is belangrijk. Je kaart het aan, je bespreekt het, je geeft aan dat de organisatie daar iets mee moet doen, omdat het niet goed is. Eigenlijk is dat al het allerbelangrijkste, ongeacht wat de organisatie er zelf mee doe.
Het is de vraag of je kind nog meer nodig heeft. Natuurlijk kun je, als dat kan tenminste, heel kort duidelijk makend at je hem echt begrijpt, omdat je zelf zoiets hebt meegemaakt. Maar je hoeft hem ook niet te belasten met jouw emoties, hij hoeft jou niet te begrijpen. Jij moet hem begrijpen. En daarom is het belangrijk dat je nu gaat kijken: hoe gaat hij ermee om,w elke vragen heeft hij nog, speelt het een rol in zijn leven en zo ja, hoe. Wat was de aanleiding om het te vertellen etc. etc. Dicht hem geen trauma's toe die er niet zijn. Maar signaleer wel heel goed waar hij mee bezig is en neem dat serieus.
Het kan best zijn dat het nu verder geen rol speelt, maar later in zijn leven wel weer. Ervaringen uit het verleden veranderen je hele leven mee. Als je hem nu het vertrouwen geeft, dat hij het aankan en dat jij er bent om hem te helpen, dan zal hij later ook naar jou toekomen als er problemen zijn.
Tsjor
Reunie
Dit onderwerp kwam onlangs ter sprake in de jongste tv- aflevering van de reunie van een klas uit Barneveld. Een vrouw was als kind misbruikt en heeft met lotgenoten een fotorapportage gemaakt waarbij de volwassenen een papier voorhielden met de regel zoals ' als je het verder vertelt....' Zo wilden ze afstand nemen van de woorden van de dader. Dat het zijn woorden waren en niet de hunne. In de fotosessie kwamen ook de twee dochters voor, die net als zij ook misbruikt waren.
Het als lotgenoten actie nemen om het gevoel te kunnen plaatsen/verwerken dmv de fotosessie en de achterliggende gedachte, deed hen goed.
Kijk of je die aflevering via gemist nog kan bekijken, en hoe dit jullie beiden kan helpen.
De mensen waren door al die jaren juist zo gekweld door de dreigende taal van de dader.
Tsjor e.a.
Ik denk dat het heel erg zo is dat het feit dat het serieus genomen wordt voor zoon heel belangrijk is. Hij heeft inmiddels een gesprek gehad met de baas van de organisatie en dat heeft hemook heel erg goed gedaan. En binnenkort horen we hoe het andere gesprek verlopen is. (met de jongen die het gedaan heeft)
Voor beide jongens vind ik het nog steeds een goed idee dat het besproken kan worden.
Inmiddels heb ik zoon niets over mij verteld. Ik heb grote twijfel of dat voor hem een meerwaarde is. Ik denk eigenlijk dat hij er niet heel veel aan heeft en dat het hem kan belasten. Ook omdat het beeld wat hij van zijn opa heeft daardoor zal veranderen. Niet dat dat heel belangrijk is, maar het levert voor hem niets op denk ik. Niets positiefs. Ik heb er wel voor gekozen om toch met mijzelf aan de slag te gaan. Ik heb er nog nooit van gehoord dat het het érger'kan maken...en hoop dat dat niet zo is.
Ik ben ook bang dat mijn zoon er geen raad mee weet en het aan anderen, aan zijn vriend, met name vertelt. Dat vind ik een onprettig idee. Voorlopig laat ik dat toch zo. Hoewel de opmerking dat het 'later vertellen'voor hem als vreemd zal aanvoelen, zou kunnen kloppen. Maar ik kan altijd uitleggen dat ik bang was hem ermee te overbelasten.
In ieder geval denk ik dat ik mijn zoon nu voldoende boodschap heb gegeven dat hij voelt dat ik hem steun en wat er gebeurd is, afkeur. En dat ik er voor hem zal zijn. Voor het geval dat het op een bepaald moment weer wel een grotere rol in zijn leven zal spelen.
Bedankt voor jullie meedenken.
