feest
Al vanaf dat ik me kan herinneren draaide het bij ons thuis om het pleasen van onze moeder. Als ik terugkijk heeft zij alles altijd zo voor elkaar gekregen dat alles voor haar gedaan werd. "Ik kan dat niet" is een veelgebruikt woord voor haar. Mijn vader heeft altijd voor haar gezorgd, hij vulde de gaten. Wij kwamen van school en dan moest de stofzuiger door het huis en de stofdoek, o en de hele was mocht ik strijken. Bij Gods gratie deed ze wel wat maar dat was heel beperkt, zodra pa thuis kwam van het werk rende ze de keuken uit en mocht mijn vader het koken afmaken. Na mijn vertrek uit huis kon ze ineens zelf strijken maar de rest van het huishouden kwam bij mijn vader terecht. Ze kan al haar knutselhobbies uitvoeren maar het huishouden kan ze niet zelf doen.
2 jaar geleden kreeg mijn vader de diagnose alzheimer, en na een hele strijd heeft mijn moeder hem niet direct op laten nemen. Maar dit is afgelopen december toch gebeurd. In de tijden ervoor heeft hij 5 dagen in de dagbesteding gezeten en zorgde ze ieder weekend dat er iemand op bezoek kwam of dat ze ergens heen gingen, zodat zij maar niet voor hem moest zorgen. Mijn vader is heel emotioneel op het moment, en de alzheimer is erg aanwezig. HIj hekent de mensen nog maar hij kan totaal niet meer functioneren, is in gedrag een kind van 2 / 3 jaar.
Nu zijn ze binnenkort 50 jaar getrouwd, en na wat afspraken dat er rekening gehouden zou worden met mijn vader (locatie een zaal in het tehuis, niet teveel mensen op bezoek en niet te lang) is mijn moeder aan de slag gegaan met de organisatie van het "feest".
niet teveel mensen --> Dat werden dus 36 mensen.....een flinke groep dus.
Een korte moment --> Dat was besproken als een lunch of een hight tea idee, maar is nu dus geworden een dag van 15:00 tot 20:00 incl. hight tea en diner
De locatie --> Extern, een locatie waar mijn vader niet bekend in is.
Hierbij komt nog dat we hebben aangegeven dat 25% van de genodigden van ver komt, zo ver dat ze voor de terugreis moeten overnachten (het laatste stuk van de route is na 19:30 niet meer af te leggen).
ALweer draait dit feest uit op wat ma wil. Ik irriteer me ik heb familie gesproken en die geven al aan het een opmerkelijk feest te vinden.
Decembermamma schreef op 26-03-2023 om 19:10:
Feitelijk is mijn moeder niet duidelijk he. Ze zei "als het niet goed is gaat hij terug" maar ze zegt ook hij blijft er gewoon bij
Ik zou me er niet druk meer om maken. De geest is uit de fles en het zijn allemaal volwassenen die hun eigen beslissingen maken. Zodra je je er mee bemoeit, word je ook deels verantwoordelijk.
Tja, ik zal dan wat tegendraads zijn hier, maar ik kan me er dus wél wat bij voorstellen om het eerst met vader in het verzorgingstehuis vieren en daarna nog uit eten met 'de rest' zonder vader. Vanuit het perspectief van moeder: omdat vader het niet meer kan, 'mag' zij geen uitgebreid feestje vieren of er uitgebreid bij stilstaan?
Het zou voor mij anders zijn als hij er helemaal niet bij zou zijn.
Nogmaals, dat staat even los van dat ik me helemaal kan voorstellen dat moeder (altijd al) zelfzuchtig is in dit soort dingen en dat dit irriteert. Dat stuk herken ik goed.
De familie kan zelf de afweging maken (mits ze weten over de toestand van vader) om al dan niet te komen of eerder weg te gaan. Als moeder dan verbolgen is, dan is dat zo. Het zal vast aan al de anderen liggen, zoals dat heel haar leven al zo is, maar de band is sowieso al slecht.
Je moeder wil het zo en heeft het zo geregeld. Laat haar de consequenties maar aanvaarden.
Decembermamma schreef op 26-03-2023 om 19:10:
Feitelijk is mijn moeder niet duidelijk he. Ze zei "als het niet goed is gaat hij terug" maar ze zegt ook hij blijft er gewoon bij
Op zich is het wel duidelijk, vind ik: omdat jij zeurt wil ze wel toezeggen dat hij teruggaat als het niet goed gaat, alleen ze weet/denkt nu al dat dat nooit gaat gebeuren.
Wat mij brengt op: ga je hem wel meekrijgen? Jouw grens van goedgaan ligt heel ergens anders dan die van haar, vermoed ik. Jij zou hem mee willen nemen op een moment dat zij nog geen probleem ziet. Dan verpest jij het feest. Als jij hem niet meeneemt en hij gedraagt zich minder gezellig, dan heb jij het natuurlijk ook gedaan, want je had ooit gezegd dat je hem mee zou nemen.
Ik zou helemaal niet gaan en haar zelf de verantwoordelijkheid voor je vader laten dragen van ophalen, in de gaten houden en terugbrengen. Misschien blaast ze het wel af als jij aangeeft dat je helemaal niet komt.
Courage schreef op 26-03-2023 om 22:47:
Tja, ik zal dan wat tegendraads zijn hier, maar ik kan me er dus wél wat bij voorstellen om het eerst met vader in het verzorgingstehuis vieren en daarna nog uit eten met 'de rest' zonder vader. Vanuit het perspectief van moeder: omdat vader het niet meer kan, 'mag' zij geen uitgebreid feestje vieren of er uitgebreid bij stilstaan?
Het zou voor mij anders zijn als hij er helemaal niet bij zou zijn.
Nogmaals, dat staat even los van dat ik me helemaal kan voorstellen dat moeder (altijd al) zelfzuchtig is in dit soort dingen en dat dit irriteert. Dat stuk herken ik goed.
Ik denk dat het niet los te zien is van de zelfzuchtigheid en de dwingende manier waarop dit feest tot stand komt. Natuurlijk mag moeder zo’n etentje willen en in een heel andere familierelatie en -sfeer zou het kunnen werken. Maar wie heeft nog zin om ernaar toe te gaan na zo’n drammerige toestand waarbij het er niet te doet wat de partner en de kinderen willen en kunnen? De lol gaat er dan wel af. Zelfs de andere familieleden voelen zich er ongemakkelijk bij. En dan kun je zeggen: soms moet je iets doen ook al heb je er geen zin in. Ieder kan voor zichzelf bepalen hoe ver die daarin wil gaan maar ik vind deze hele toestand grensoverschrijdend naar ongeveer iedereen die erbij betrokken is: zouden er mensen zijn die hier oprecht heel veel zin in hebben, zonder reserves? Ik denk het niet! Het vraagt dan een mate van toneelspel (‘wat een feest 🎉’) die ik niet zou opbrengen. Het feest wordt op die manier juist overduidelijk een pijnlijke farce. Dat zou voor mij teveel schuren.
Valeria schreef op 27-03-2023 om 08:13:
[..]
Op zich is het wel duidelijk, vind ik: omdat jij zeurt wil ze wel toezeggen dat hij teruggaat als het niet goed gaat, alleen ze weet/denkt nu al dat dat nooit gaat gebeuren.
Wat mij brengt op: ga je hem wel meekrijgen? Jouw grens van goedgaan ligt heel ergens anders dan die van haar, vermoed ik. Jij zou hem mee willen nemen op een moment dat zij nog geen probleem ziet. Dan verpest jij het feest. Als jij hem niet meeneemt en hij gedraagt zich minder gezellig, dan heb jij het natuurlijk ook gedaan, want je had ooit gezegd dat je hem mee zou nemen.
Ik zou helemaal niet gaan en haar zelf de verantwoordelijkheid voor je vader laten dragen van ophalen, in de gaten houden en terugbrengen. Misschien blaast ze het wel af als jij aangeeft dat je helemaal niet komt.
Zodra TS’ vader beter naar huis kan, brengt ze het wegbrengen van haar vader als iets wat ze voor haar moeder doet. Wat je beter niet kan doen is iedereen afhankelijk maken van haar grillen. Er zijn ook manieren om er langs te gaan maar die zal moeten bedenken en creëren want die komen duidelijk niet van haar.
Ik lees hier van alles over een "feest", maar ik lees het allemaal niet zo groots. Om 15.30 uur zijn de handen geschud en de cadeautjes uitgepakt. Iedereen aan de koffie met gebak. Om 17.30 uur weer zitten, het diner. Om 19.00 uur een dessert, weer koffie, handen schudden en "hartelijk bedankt", en dat was het.
Het is geen groots feest met hoempapa muziek en 150 gasten.
Het is met eigen familie en vrienden en mensen kunnen zelf reageren op de uitnodiging, ik kom wel, ik kom niet, ik kom even. Als pa het niet volhoudt kan iemand even met moeder overleggen of het wijs is dat hij naar huis gaat. Misschien heeft de man de tijd van zijn leven en zitten alle broers en zussen weer eens bij elkaar. Misschien wel de laatste keer.
wil40 schreef op 27-03-2023 om 14:00:
Ik lees hier van alles over een "feest", maar ik lees het allemaal niet zo groots. Om 15.30 uur zijn de handen geschud en de cadeautjes uitgepakt. Iedereen aan de koffie met gebak. Om 17.30 uur weer zitten, het diner. Om 19.00 uur een dessert, weer koffie, handen schudden en "hartelijk bedankt", en dat was het.
Het is geen groots feest met hoempapa muziek en 150 gasten.
Het is met eigen familie en vrienden en mensen kunnen zelf reageren op de uitnodiging, ik kom wel, ik kom niet, ik kom even. Als pa het niet volhoudt kan iemand even met moeder overleggen of het wijs is dat hij naar huis gaat. Misschien heeft de man de tijd van zijn leven en zitten alle broers en zussen weer eens bij elkaar. Misschien wel de laatste keer.
Nou dit eigenlijk. Ik snap wel dat er een hoop oud zeer opspeelt. Maar de vraag is of je er zelf nu echt blijer van wordt om de zaak op de spits te drijven en statements te maken naar moeder toe door vroegtijdig af te nokken of weg te blijven.
En moeder wordt hier nu afgeschilderd als een kruising tussen Macchiavelli en de As van het Kwaad. Maar kan er misschien ook een andere reden zijn waarom ze zo tekortschoot als ouder anders dan een rotkarakter? Onmacht in plaats van onwil.
Het kan voor jou ook de gelegenheid zijn je ooms en tantes weer eens te zien, verhalen over je vader van vroeger te horen, die hij zelf niet meer kan vertellen. Ik vond dat de laatste keer dat ik mijn overgebleven oom en tante heb gezien heel waardevol. En is een decemberpapa die je vader in de smiezen kan houden of hij het nog trekt?