|
|
De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.
Beste lezers,
Niet iedereen wordt vanzelfsprekend zwanger. Wij ook niet, zo lijkt het althans. Inmiddels zijn we negen maanden 'bezig'. Nog geen reden tot paniek schijnt, maar toch...
De verhalen die ik hoor over zwanger worden zijn grofweg in te delen in twee categorieën: het was binnen twee maanden gepiept of het duurde een jaar of langer.
Ik kan wel 20 vragen bedenken (samen te vatten in: waarom lukt het niet, wat zou er mis zijn), maar mijn meest dringende vraag is op dit moment: hoe lang duurde het (nou echt) bij jullie? En natuurlijk is dit tevens een poging een discussie over dit onderwerp op te starten.
Met vriendelijke groet,
Renate
Beste Renate,
Ik kan mij je paniek goed voorstellen. Wijzelf kregen pas na anderhalf jaar temperaturen, aanklooien en afwachten van onze huisarts een verwijzing voor onderzoeken in het ziekenhuis.
Het schijnt dat men dat meestal al na 1 jaar doet, vooral als de vrouw boven de dertig is. Vroeger was dat zelfs 2 jaar. Je moet dus nog even geduld hebben voor er actie ondernomen zal worden.
Er zijn heel veel oorzaken te bedenken waarom het niet lukt. Het kan zowel aan jou als aan je partner of aan allebei liggen.
Laat je vooral niet aanpraten dat het niet lukt omdat je er zo mee bezig bent. Dat is volgens mij flauwekul. En al die verhalen van vrouwen die in 2 maanden zwanger waren ken ik ook, maar daar moet je je vooral niets van aantrekken. Je hebt elke maand 20% kans op een zwangerschap die doorzet. Dat betekent dat het bij sommigen in 1 keer lukt en dat anderen er langer over doen.
Als je meer over alle oorzaken en behandelingen wilt weten, moet je eens "Als zwanger worden niet snel lukt" lezen. Ik weet niet meer wie het geschreven heeft maar ik vond het heel helder.
Bij ons bleek het uiteindelijk een simpel te behandelen probleem te zijn en ik was al na de eerste KI behandeling zwanger. (tsja) Helaas eindigde die zwangerschap na 13 weken in een miskraam. We blijven echter moed houden en doorgaan.
Sterkte met het aftellen van de laatste (afwacht-)maanden,
Marina
Onze persoonlijke ervaringen:
- Voor Cees waren we 6 maanden bezig, dat is natuurlijk niet erg lang, maar het voelde wel ontzettend lang.
- Voor Tim was het maar 3 maanden.
- Voor Tara was het 5 maanden.
- En voor Jane was het tot onze verrassing meteen raak, wat we absoluut niet verwacht hadden.
We hebben alle keren de temperatuurmethode gebruikt en bij Tara ook een ovulatie-predictortest. Boeken die ik kan aanraden: 'Taking Charge of Your Fertility' and 'Getting Pregnant, what couples need to know right now'.
Vooral de 'Taking Charge' boek wordt door heel veel mensen aangeraden, het schijnt een erg goed boek te zijn. Ik heb het zelf nog niet gelezen, maar heb het op mijn mentale lijstje 'Boeken: nog te lezen' staan :-)
Er is een Engelstalige mailing lijst ONNA die je misschien de moeite waard zult vinden. ONNA staat voor "Oh No, Not Again!", wat je denkt als je weer ongesteld wordt.
To subscribe to ONNA, send e-mail to [email protected] with no subject and say nothing else in the body of the mail but
subscribe onna
It will send you a confirmation message and you will have to reply to the message with the code it gives you. If you experience problems subscribing, send mail to [email protected] and tell her about your problem.
To send posts to all members of the list, address them to [email protected].
Karen, mama van Cees (5jr), Tim (4jr), Tara (14mnd) en Jane (1mnd)
Er staan op 'Ouders Online' nog wel een paar reacties van me, maar mocht je me nog niet kennen, hier even wat meer over mezelf.
Ik ben Hilde, 27 jaar oud en gehuwd (al bijna 7 jaar met Jurgen). Momenteel ben ik 6 maanden zwanger van een zoontje na een 4de ICSI-IVF poging.
Wij hebben een 'lijdensweg' (ik kan het niet beter beschrijven) achter de rug van ook bijna 7 jaar. Het is een weg geweest van vallen en opstaan, van veel verdriet.
Voor ons was het al vrij snel duidelijk dat we op doktershulp moesten rekenen om ooit aan een kindje te geraken (ik ben in mijn jeugd amper 3 of 4 keer ongesteld geweest). Ondanks de eerste hulp die we kregen van onze huisarts, werden we doorverwezen naar artsen en professoren.
Ik kreeg heel spoedig de raad CLOMID te gebruiken en ik geraakte daar inderdaad zwanger van, na inname van de 1ste maand reeds. Door externe problemen is mijn zwangerschap in een vroeg stadium verdwenen in een miskraam. En nadien lukte het niet meer.
Toen ben ik gestart met hormooninspuitingen (Humegon en Pregnyl) en ik reageerde daar heel goed op. Toen ik na 1/2 jaar met deze hulp ook niet zwanger werd, bleek na controle van mijn man dat zijn zaadcellen enorm zwak bleken te zijn. Dat was een feit om over te gaan naar ICSI-IVF.
De eerste 3 pogingen zijn mislukt, wat te wijten kan zijn aan de overstimulaties die ik elke keer had. Eind verleden jaar beslisten we van professor te veranderen en toen ik kort na de inplanting van 3 embryootjes te horen kreeg dat ik zwanger was, konden we onze vreugde niet op.
In de tijd van onze ongewilde kinderloosheid was ik iemand die het bijzonder moeilijk had en ik probeerde om vele manieren hulp, raad enz. te krijgen. Het heeft me ontzettend goed gedaan een publicatie omtrent ons probleem te doen in FLAIR en in MIJN GEHEIM. Zo heb ik nu nog steeds - na zovele jaren - een intense band met 4 families die ooit ook in zo'n situatie hebben gezeten.
Wat ik nu geschreven heb, is een heel lang verhaal kort samengevat. Wij waren dus 20 toen wij ongewilde kinderloosheid leerden kennen en probeerden op te lossen en onze raad is gewoon: blijf niet langer wachten of proberen. Het kan zijn dat er inderdaad helemaal niets aan de hand is bij jullie, maar mocht er toch iets haperen: je kan maar niet snel genoeg proberen om dat mogelijke probleem op te lossen.
Wie dit leest: zonder problemen mag je ons contacteren op bovenvermeld e-mail adres.
Renate: VEEL STERKTE en misschien tot hoors.
Hilde
Beste Renate,
Tja, wat duurt de tijd lang hè, als je zwanger wilt worden. Bij mij duurde het een jaar, maar ik was heel nuchter en had het idee dat als het na 1,5 jaar nog niet raak was, dan zou ik eens een vrijblijvend gesprekje met de arts beginnen. Maar gelukkig was dat niet nodig en na een vakantie was het ineens raak. Ik ben nu aan een poging voor een tweede begonnen en weer stel ik me in op een ruime wachttijd. Dan kan het alleen maar meevallen toch.
Veel succes en rustig blijven oefenen.
Groetjes Marleen
Hoi Renate,
Wat kan het lang duren he, voor je zwanger wordt?
Heel belangrijk om te weten bij eventuele problemen is of je al dan niet een (regelmatige) eisprong hebt.
Om je voor te bereiden op een eventueel gesprek met je huisarts/gynaecoloog is het wellicht verstandig je basale temperatuur ('s ochtends na het wakker worden meteen rectaal meten) bij te houden. Na de eisprong stijgt deze temperatuur met een paar tienden van graden. Als je naar je huisarts gaat, is dit namelijk het eerste wat hij/zij je zal vragen te doen en dan ben je zo weer 2 of 3 maanden verder.
Succes!
Karin
Hoi Renate,
Wij hebben er twee jaar over gedaan, waarvan het laatste half jaar onder, overigens zeer plezierige, begeleiding van een fertiliteitsarts hier in het OLVG (A'dam). Ze konden echter zowel bij mij als bij mijn man niets vinden.
Ik herinner me dat ik dat bijna nog het ergst vond: geen duidelijke oorzaak en dus geen duidelijke oplossing. Sowieso was die onderzoeken-tijd zwaar: je wordt er continu mee geconfronteerd dat er iets niet goed zit, je bent er verschrikkelijk mee bezig natuurlijk, en krijgt tot overmaat van ramp van een enkele tactloze trut te horen: je moet er niet zo mee bezig zijn, want dan lukt het nooit!
Nonsens! En ik ben er het bewijs van. In december kreeg ik zo'n behoorlijk pijnlijk baarmoeder-onderzoek waarbij ze contrastvloeistof in je baarmoeder spuiten en vervolgens kunnen zien of er ergens iets in de weg zit en of je eileiders niet verkleefd zijn. Een maand later was ik zwanger! Het was weliswaar buitenbaarmoederlijk, dat is weer een ander verhaal, maar ik was zwanger en natuurlijk dolgelukkig! Twee maanden later: weer zwanger, binnen m'n baarmoeder en daar zit 'ie nou al lekker 6 maanden.
Ik heb vaker gehoord van vrouwen die na zo'n onderzoek met contrastvloeistof toch ineens zwanger werden. Waarschijnlijk was er dan gewoon een piepklein verklevinkje, zelfs niet zichtbaar op zo'n foto, die de zaak tegenhield.
Verder kan ik zeggen: houd moed, trek je van niemand iets aan en luister vooral niet naar goedbedoelde flauwekul-adviezen. Het lukt jullie wel, er kan zoveel tegenwoordig!
Sterkte!
Jurianne
Hi Renate,
Ik heb net alle reacties op jouw vraag gelezen en met name het verhaal van Hilde en het advies van Karin waren erg herkenbaar. Indien je over de 30 bent en een onregelmatige cyclus hebt, kun je niet langer wachten.
Karin's advies is heel verstandig - begin vast met het bijhouden van je lichaamstemperatuur. Elke ochtend voordat je opstaat, zodat je alvast wat kunt laten zien aan je huisarts. Ik was 30 toen ik stopte met de pil, en kwam na ongeveer 8 maanden bij mijn huisarts terecht omdat ik nauwelijks menstrueerde. Als tiener had ik mijn cyclus ook altijd goed bijgehouden - deze was toen gemiddeld 52 dagen! Gezien mijn leeftijd en het feit dat ik waarschijnlijk zelden een eisprong had, heeft mijn huisarts mij direct doorverwezen.
Uiteindelijk is alles toen nog zeer vlot gegaan; mijn man bleek ook verminderd vruchtbaar (let wel, dat kan om een momentopname gaan) en na de 2e behandeling met Clomid en de eerste keer KI was ik in verwachting. Onze dochter is nu 15 maanden en inmiddels ben ik met behulp van Clomid (maar zonder KI!) ruim 7 maanden in verwachting van een tweeling!
Conclusie: indien er een aanwijsbare oorzaak is voor het uitblijven van een zwangerschap, dan is er vaak geen reden om lang te wachten voordat overgegaan wordt op behandelen. Het klinkt misschien wat "kil", maar toen we eenmaal de medische molen in waren gegaan, heb ik zwanger worden benaderd als een "project" (je gaat namelijk telkens weer een stapje verder, en daar speelt je eigen kennis en betrokkenheid een grote rol bij). Op deze wijze behield ik zelf controle over het geheel, omdat ik de arts steeds een stapje voor bleef.
Ik wens je heel veel succes toe!
Ellen
Als je er zo mee zit, waarom ga je niet alvast een keertje met je huisarts praten? Daar heb je een prettig gesprek met iemand die er iets meer van afweet, je wat adviezen kan geven.
En dan krijg je de "opdracht" mee naar huis om de komende maanden je temperatuur te meten. Je hebt het gevoel dat je er al een beetje serieus mee bezig bent en dat vond ik wel fijn. (Vergeet niet gelijk een pakje foliumzuur te vragen.)
Succes,
Ester
Beste Renate,
Ook wij zijn 'al' negen maanden 'bezig' en het is nog steeds niet gelukt. Maar volgens de huisarts en veel verhalen is dat helemaal nog niet zo lang. Het lijkt voor ons wel heel lang te duren: na 12 jaar pilgebruik ben ik in september 1995 gestopt met de pil en als je dan de condooms ook achterwege laat, houd je er elke maand rekening mee dat het kan lukken. Het begint ons leven behoorlijk te beheersen, al probeer ik te relativeren om te voorkomen dat het een obsessie wordt.
Vorige maand ben ik naar de huisarts geweest en hij heeft mee een cyclus-kalender meegegeven waarop ik de temperatuur kan bijhouden en hij heeft voor me uitgerekend op welke dagen we 'moeten' vrijen. Naast de temperatuur gaf hij als andere tip om te controleren of je een eisprong hebt: het vaginaal slijm wordt draderiger na de eisprong.
Ik vind het een opluchting om te lezen dat er veel meer mensen mee bezig zijn. Het is immers zo moeilijk om erover te praten. Wij hebben nog niets gezegd tegen familie/vrienden, omdat we 'die vragende blikken' niet willen. Ik ben benieuwd wat voor ervaringen anderen hiermee hebben.
Anja
Naschrift van de redactie
Beste Anja, je was het zelf even vergeten waarschijnlijk, maar je achternaam en e-mail adres stonden ponteficaal in de kopgegevens. Gezien je laatste mededeling (nog niets gezegd... etc.) leek het ons beter die gegevens maar even weg te halen. Ouders Online wordt heel intensief gelezen door heel veel mensen, vandaar. (Stuur even een bericht naar
[email protected] als we je naam en adres ten onrechte verwijderd hebben.)
Hallo,
Ook bij ons was het een probleem, maar nu na ruim twee jaar is het dan toch gelukt. Wel heb ik het idee dat de baarmoederfoto van invloed is geweest, want twee maand na deze foto heb ik vermoedelijk een miskraam gehad (ik was ruim een week overtijd maar had nog geen test gedaan) en weer vier maand later was het dan toch echt zo! Ik ben nu 5 maand zwanger en hoop dat het bij jullie ook gauw mag lukken.
Veel succes en sterkte,
Gea van der Star
Hoi Renate,
Van mijn eerste kind raakte ik in de derde maand zwanger. Ik wilde dolgraag twee kinderen dicht op elkaar. Toen mijn dochter 9 maanden oud was, ben ik weer gestopt met de pil. Na bijna een jaar raakte ik eindelijk zwanger, maar helaas liep dit uit op een miskraam. Twee maanden daarna hetzelfde verhaal. Ik dacht toen: "Ik mag gewoon geen tweede kind krijgen". Je denkt in zo'n situatie altijd de meest rare dingen.
Toen wij er bijna twee jaar ons best voor deden (ovulatietesten e.d.) zei mijn huisarts, het was begin december 1994, "We wachten deze maand nog af en in het nieuwe jaar laten we de gyneacoloog er naar kijken". Je zult het niet geloven maar ik heb toen mijn gedachten waarschijnlijk ook vooruit geschoven naar 1995 en werd prompt zwanger.
Conclusie: probeer er niet te veel aan te denken, forceer het niet. Negen maanden is echt nog niet abnormaal lang hoor.
Groetjes,
Esther
Hoi Renate,
Als eerste wil ik je graag zeggen: trek je niks aan van de mensen die jou vertellen dat je er te veel mee bezig bent. Dat is toch ook logisch. Als je stopt met de pil heb je toch maar 1 doel voor ogen en dat is zwanger worden! (De een is wat ongeduldiger dan een ander, maar goed.)
Nadat wij de eerste keer in 1x zwanger waren geworden, dacht ik dit een tweede keer ook wel te doen. Helaas, dit lukte dus duidelijk niet. Na 9 maanden ben ik na de dokter gestapt. Deze adviseerde mij om 2 maanden te temperaturen. Ondertussen kon mijn man ook onderzocht worden. Ik bleek een langere cyclus dan normaal te hebben en Marcel's zaad was verminderd vruchtbaar, maar genoeg om zwanger van te worden.
Na 11 maanden kon ik door naar de gynaecoloog. Daar krijg ik de nodige standaard-onderzoeken waaronder ook die bewuste HCG (baarmoeder-foto). En inderdaad: die zelfde maand bleek ik zwanger te zijn! Dat is nu 7,5 weken, dus nog niet te hard juichen!
Ik wens je heel veel succes en sterkte met "oefenen".
Groetjes, Sandra Meijer
Bij ons wilde het ook niet lukken. Niet dat wij er nou elke dag mee bezig waren, maar toch. Ik heb nooit iets gebruikt vanaf dat wij samenwoonden. Omdat ik ook nog es onregelmatig ongesteld was, ben ik naar mijn huisarts gegaan. Die vond het onnodig mij door te sturen want ik was toch nog te jong voor kinderen.
Zo heeft-ie me 1.5 jaar aan het lijntje gehouden. "Kom over een half jaar maar terug". En toen heb ik een verwijzing geëist.
In het ziekenhuis was de eerste opmerking: "waarom ben je niet eerder gekomen?" Lekker zeg... ik wilde wel.
Uiteindelijk bleek al snel dat door een combinatie van factoren bij mij en mijn man, zwangerworden spontaan bijna onmogelijk was. Na ruim een jaar na het eerste bezoek aan de gyneacoloog kreeg ik de eerste IVF-behandeling. Bij de 3e was het raak.
Wij hebben nu een gezonde tweeling van 10 maanden. Geweldig.
Hoewel ik geen voorstander ben van maar direct naar een arts rennen, zou ik je willen adviseren: luister naar je eigen instinct! Als je twijfelt, praat met je huisarts. Zeker omdat je vaak na melding bij de huisarts nog een jaar moet wachten...
Succes!
Erika
Beste Erika,
Toen ik zonet jouw reactie las, was het alsof ik mijn eigen verhaal aan het lezen was. Misschien heb je al meerdere reacties binnen dit forum van me gelezen, daarom enkel dit:
PROFICIAT en het allerbeste met de tweeling.
Hilde
De tweede keer werd ik moeilijk zwanger. Na de geboorte van mijn eerste was mijn hormoonhuishouding uit balans. Ik was hondsmoe. Na een simpel bloedonderzoek bleek dat ik een tekort had aan het schildklierhormoon TSH.
Door het slikken van het hormoonvervangende medicijn Tyrax waren bij mij alle problemen opgelost. Binnen een paar maanden was ik weer zwanger.
'T is maar een weet.
Marjolein.
Wij zijn inmiddels ruim 3 jaar bezig met in verwachting te raken. In het begin benaderde ik alles nog heel relaxed, maar dat werd al minder toen mijn jongere zusje zwanger werd. Op aanraden van een vriendin ben ik toen naar mijn huisarts gegaan. Als ik wist wat voor een traject ons te wachten stond, had ik dat eerder gedaan.
Het begon met temperaturen (de huisarts schetste een voorbeeldcurve op de achterkant van een reclamebloknootje). Na vier maanden: geen resultaat dus door naar het ziekenhuis. Daar begonnen na enkele maanden de onderzoeken: bloed testen, zaad testen, samenlevingsonderzoek (verplicht gemeenschap hebben en daarna je baarmoederslijm na laten kijken), een röntgenfoto van de baarmoeder laten maken (HSG) en tenslotte een kijkoperatie in de baarmoeder: zowel vaginaal (hysteroscopie) als met een camera door de buik (laparascopie). Met als uiteindelijke resultaat: helemaal niks gevonden. Er bekruipt je dan een gevoel dat je blij zou zijn als er wel iets aan de hand zou zijn.
Inmiddels heb ik de eerste KI-behandeling gehad. Daarvoor moet je hormonen spuiten en echo's laten maken zodat ze je eisprong kunnen voorspellen. Op de 'grote dag' wordt dan het zaad van je partner geïnsemineerd.
Hoewel ik er niet met iedereen over praat, helpt het me wel dat een aantal vriendinnen weten wat er aan de hand is. Het ergste vind ik eigenlijk dat je altijd maar weer blijft hopen, dat je onbewust je leven erop inricht (ik kan wel een andere baan zoeken, maar misschien ben ik volgende maand zwanger) en dat zwangere vrouwen uitroepen "goh, het was in een keer raak".
Ons verhaal heeft nog geen 'happy ending' maar we blijven positief. Alleen dat is af en toe moeilijk vol te houden.
M. [Naam op verzoek van de inzender verwijderd door de redactie]
Hi M.,
Ik hoop echt dat het je lukt om middels IUI zwanger te worden. Zelf ben ik ook op deze wijze zwanger geworden, alleen heb ik geen hormonen gespoten maar heb ik Clomid geslikt. Mijn arts stelde na 1 kuur Clomid (zonder resultaat) wel voor om met het inspuiten van hormonen te beginnen, maar ik heb toen zelf voorgesteld om de dosis Clomid te verhogen en dat had de volgende maand meteen op dag 1 een enorme hoge LH spiegel (en dus een eisprong) tot gevolg. Inseminatie vond de dag daarna plaats, en gelukkig bleek het zaad van mijn man toen opeens van uitmuntende kwaliteit (wat een gezonde levenstijl al niet kan doen!).
Ik zie me nog staan bij mijn arts na de behandeling; ze begon meteen een nieuw recept uit te schrijven terwijl ik het naieve idee had dat het nu allemaal wel voor elkaar zou zijn. Haar ontnuchterende commentaar was dat ze met IUI na 6x behandelen een succes percentage van 20 - 40 % had ....
Enfin, we hebben haar statistieken aardig opgekrikt want ik bleek wel degelijk zwanger na die eerste poging, en het resultaat daarvan stapt nu vrolijk rond. Omdat we ook nog graag een tweede kindje wilden (je wordt hebberig als het dan uiteindelijk toch lukt!), ben ik dit voorjaar weer met een lage dosis Clomid gestart; een week lang elke dag bloed geprikt maar zonder resultaat. Het weekend hebben we ons toen niet aan de regels van "onthouding" gehouden... ik was er nl. van overtuigd dat de dosis Clomid te laag was en dat er toch geen eisprong zou volgen.
Maandag ben ik weer begonnen met bloedprikken en donderdag kwamen we tot de conclusie dat deze poging mislukt was (mijn LH spiegel kwam niet hoger dan 14). Om een lang verhaal nog niet langer te maken: na 7 weken was ik nog niet ongesteld, en toen bleek dat de spontane (illegale) vrijpartij had geleid tot een zeer gewenste zwangerschap. Inmiddels ben ik 34 weken zwanger, van een tweeling!
Het is dan ook heel vreemd; na een ellendige periode vol onderzoeken, meewarige blikken en vervelend commentaar van familie, kennissen en vrienden (zoals jij al zei - vrouwen die trots vertellen dat het meteen de eerste keer raak was, of, nog erger, van die types die aanbieden om te "helpen") krijgen we binnen 1.5 jaar opeens drie kinderen! Het kan gek lopen...
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn verhaal. Ik realiseer me dat wij tot de gelukkige behoren, maar het kan best zijn dat dit voor jou en je man ook is weggelegd. Ik wens je in ieder geval heel veel succes,
Ellen
Alsof ik mij eigen verhaal lees: na 1 jaar proberen naar de huisarts, eerst een spermatest in het gewone ziekenhuis en daarna doorverwezen naar het VU ziekenhuis. Hetzelfde traject doorlopen en, inmiddels anderhalf jaar later, de conclusie: onbegrepen onvruchtbaarheid!
Vanwege dat 'onbegrepen' en mijn leeftijd (toen 35 jaar, mijn man 43), kregen we het advies te wachten tot we totaal drie jaar bezig waren, omdat het nog spontaan zou kunnen lukken. Niet dus. Bij 3 jaar dus weer terug naar het VU en daar op de wachtlijst geplaatst voor IUI (met Clomid). Ik wist wel dat de kans op slagen iedere keer maar 8% is, maar ik had veel vertrouwen in deze behandeling (het verbeteren van verschillende onderdelen van het proces en de bevruchting 'gewoon' in mijn eigen lichaam met ons eigen 'materiaal') en verdraaid: in 1 keer raak!
Inmiddels ben ik 8,5 week zwanger en er is 2 keer een (transvaginale) echo gedaan. Het groeit prima en de hartslag is heel duidelijk en snel.
Kortom: je moet je nog maar geen zorgen maken. Ondanks de magere statistische resultaten kan IUI er wel degelijk voor zorgen dat jullie ook in verwachting raken. Trouwens, de verhalen dat het pas bij de 5e keer lukte, zijn ook bekend, dus als het niet in 1 keer lukt, ook nog niet wanhopen.
Veel succes en houd de moed erin!
T.
Naschrift van de redactie
T. vroeg ons om haar naam en adres weg te laten, omdat nog niet alle mensen in haar omgeving weten dat ze zwanger is.
Hoi Renate,
Ik kan me goed inleven in jouw probleem. ik heb een zoon van bijna 6 jaar. Ook ik zat met het probleem dat jou bezighoudt. Na een maand of 8 was ik ervan overtuigd dat ik niet zwanger kon worden. Maar de dokters doen niets voor je een jaar bezig bent. Na dat jaar heb ik mij laten onderzoeken.
Ik moest eerst 3 maanden elke morgen mijn temperatuur opmeten om te zien of ik wel een eisprong had. Toen dat allemaal in orde bleek te zijn, hebben ze platen genomen. Toen bleek dat mijn beide eileiders dichtgegroeid waren.. via laprascopie zijn ze dan gaan kijken hoe erg het was.
Ik bleek maar 1 op 100 kans te hebben om zwanger te worden. Ik heb toen een micro-chirugie ondergaan waarbij ze mijn beide eileiders hebben opengemaakt. Tussen de platen en de operatie zat ongeveer 1,5 maand. 3 maanden na de operatie was ik zwanger. Je ziet dat dus alles mogelijk is.
Op het moment woon ik voor 3 jaar in Hongarije voor het werk van mijn man. Dit vond ik het ideale moment voor een tweede kindje. Ik ben het nu 4 maanden aan het proberen maar weet niet of het nog zal lukken. De dokter heeft mij toen verteld dat er kans was dat na een jaar mij eileiders terug zouden toegroeien wegens littekenweefsel. We zullen wel zien. Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe. Je mag me altijd e-mailen als je vragen hebt. Danielle
Beste Renate,
Ik raakte ook maar niet zwanger. Ik heb in 1988 een forse operatie aan mijn eierstokken gehad, en ik was altijd al bang dat het daar aan zou liggen.
In januari '97 gingen we naar het ZH en begonnen met vruchtbaarheidsonderzoeken. Om een lang verhaal kort te maken; ik raakte 'spotaan' zwanger toen we voor post-co�tum testen heen en weer gingen naar het ZH (en op commando moesten vrijen). Met zo'n test maken ze een echo om te kijken hoe groot het follikel is waarin het eitje zit (en wanneer het naar verwachting zal knappen zodat het eitje vrij komt), en ze nemen na geplande geslachtsgemeenschap een uitstrijkje om te kijken of er levende zaadcellen in het baarmoederslijm zijn enige uren na de gemeenschap. Zo ja, dan past het slijm bij het zaad en zou er dus een bevruchting kunnen plaatsvinden.
Deze test is een belangrijke indicatie of de man en vrouw 'compatible' zijn, maar tevens een kans op zwangerschap, omdat je het op het 'moment supreme' moet doen! Bij ons bleek dat vruchtbare moment heel bepalend (en heel kortdurend) te zijn! Ik heb ontstellend veel verdriet gehad toen ik niet zwanger raakte en had alle ramp-scenario's al 1000x bedacht (IVF, ICSI, kinderloos), ik was wanhopig..
Op 29-9 jl. ben ik bevallen van een gezonde dochter Jet. Ik hoop echt voor je dat het lukt, maar je mag de moed niet opgeven. Ik ben het levende bewijs van iemand die nooit kon geloven dat ze zwanger zou raken en moeder zou worden.
Veel succes! Moniek
Ik ben 26 en krijg volgende week de uitslag van een bloedonderzoek en van het sperma-onderzoek van mijn man. Wij zijn 16 maanden bezig zonder het gewenste resultaat. Ik heb acht jaar de pil gebruikt. Voor die tijd was ik mijn cyclus al onregelmatig, maar de afgelopen 16 maanden was het helemaal een puinhoop met maar 4 menstruaties.
Ik vond het erg fijn al jullie reacties te lezen, want het blijft een moeilijk onderwerp om met mensen in je omgeving over te praten. Vooral alle goedbedoelde vragen en opmerkingen van mensen in de trant van: "En wanneer beginnen jullie aan kinderen?" doen mij veel verdriet.
Ik heb nog een vraag aan jullie. De gyneacoloog wil mij medicijnen gaan voorschrijven om de eisprong te bevorderen. Wat zijn jullie ervaringen hiermee? Hadden jullie last van bijwerkingen? Ik werk namelijk en op mijn werk is niemand op de hoogte van mijn probleem.
Alvast bedankt voor jullie reacties.
Karin
Hoi Karin,
Ik heb ook het hele circus doorlopen. Ook ik was heel onregelmatig ongesteld. Zo 3 tot 4 keer er jaar. Na de 1e onderzoeken heb ik een tijd Clomid gebruikt. Volgens mij een van de meest voorgeschreven hormonen om de eisprong te bevorderen. Ik heb daar nauwelijks last van gehad en al zeker niet merkbaar voor collega's.
Denk er alleen wel om dat wanneer je de mallemolen ingaat dat je op den duur toch vragen gaat krijgen op je werk. Om je cyclus in de gaten te houden worden er vaak echo's gemaakt van je eierstokken en dat kan soms 3 dagen achtereen gedaan worden. Je kan niet blijven volhouden dat je een gekneusde enkel hebt en telkens vrijnemen gaat ook gewoon niet.
Ik heb er altijd vrijuit over gesproken, ook over mijn IVF. Dat is een heel persoonlijke keuze. Het nadeel daarvan was dat een van mijn collega's zelfs eerder dan mijn man wist dat ik zwanger was.
Ik wens je veel succes. Als je verdere vragen hebt over inseminaties of IVF: mail me gerust, evt. prive.
Erika
Hi Karin, Jouw verhaal komt erg overeen met dat van mij. Mijn cyclus was als tiener al onregelmatig, maar door jarenlang pilgebruik werd dit gemaskeerd. Toen we kinderen wilden krijgen bleek dat ik nauwelijks ovuleerde en werd de diagnose PCO gesteld (Polycysteus Ovarium Syndroom. Daarbij bleek mijn man op dat moment ook verminderd vruchtbaar te zijn en was de kans op een spontane zwangerschap minimaal.
Met behulp van Clomid (zoals Erika) en IUI was ik daarna vrij snel zwanger en onze dochter is inmiddels 17 maanden oud. Bijwerkingen van Clomid heb ik niet gehad, wel van een ander hormonaal preparaat dat werd gebruikt om de menstruatie op te wekken. Van deze dosis hormonen werd ik erg emotioneel en instabiel; gelukkig heb ik dit maar 2x meegemaakt.
Net zoals Erika heb ik mijn werkgever en collega's ook direct ingelicht over onze vruchtbaarheidsbehandelingen en dat was wel zo plezierig. Iedereen leefde erg met ons mee, en begreep mijn stemmingswisselingen. Ook vrij nemen voor onderzoeken en behandelingen was daardoor nooit een probleem.
Om mijn succesverhaal nog mooier te maken; inmiddels ben ik 37 weken zwanger van een tweeling (wanneer komen ze nou????) na 1 dosis Clomid en zonder IUI - eigenlijk heel simpel dus, na het slikken van een paar pilletjes. Misschien is dit ook voor jou weggelegd - ik wens je in ieder geval erg veel succes!
Ellen
Karin,
Ik kan me voorstellen dat je het op je werk nog niet hebt verteld, maar het is inderdaad zo, dat als je echt het medisch circuit ingaat je dit bijna niet verborgen kunt houden.
Ik heb er zelf niets mee te maken gehad, maar onze secretaresse wel. Zij is er van meet af aan open in geweest en dat werkte goed. Om te beginnen was ze op deze manier gevrijwaard van vragen over "wanneer jullie nou?". Maar daarnaast leefde iedereen mee. Iedereen begreep dat ze een slecht humeur had toen weer een IVF-poging mislukt was e.d.
Daarnaast lijkt het mij heel veel rust geven als je niet steeds een smoes moet bedenken.
Veel succes,
Anne Marie
Hoi Karin,
Ook ik heb hormonen gekregen (toen het na anderhalf jaar nog steeds niet was gelukt..) en ik moet zeggen dat ik de bijwerkingen wel mee vond vallen.Alleen van chlomid en pregnyl kreeg ik cystes... die zijn dan wel weer weg de maand erna, maar het bevorderd niet de zwangerschap. Maar ook hier zijn weer oplossingen. Wil je meer weten, dan mag je me gerust mailen...
Groetjes
Esther
Karin,
Ik heb ook het hele circus doorlopen en loop nog, inmiddels al zo'n 4 jaar. Clomid heb ik niet hoeven gebruiken, maar wel de nodige andere hormonen.
Ik wil daarom Erica's verhaal onderstrepen: wees open naar je naaste collega's over waar je mee bezig bent. Niet alleen ben je veel tijd kwijt met al de bezoeken die je te wachten staan, je kunt je door de hormonen ook behoorlijk labiel gaan voelen. Tenminste, ik voelde me soms continu in het pre-menstruatie stadium zitten en dan ben ik echt niet op m'n best! Om ergernissen onderling te voorkomen: praat er over.
Veel sterkte met je toekomst. Mocht je nog vragen hebben, mail me maar!
Richtsje
Sinds een paar maanden probeer ik zwanger te worden. Ik ben nog maar drie maanden bezig dus ik weet ook wel dat ik me nog niet echt zorgen hoef te maken, maar maar mijn probleem is dat mijn cyclus altijd heel onregelmatig is geweest. Soms ben ik een paar maanden elke 30/35 dagen ongesteld, dan weer ineens drie maanden helemaal niet. Ik ben nu bijvoorbeeld al weer ruim twee maanden aan het wachten. (En nee, niet stiekem zwanger, zegt de clear blue-test.)
Nu vraag ik mij af wat dit vooor gevolgen heeft. Moet ik me nu gewoon wat eerder melden bij de huisarts of heeft dat helemaal geen zin? Ik heb ook geen idee hoe het zit met mijn eisprong bijvoorbeeld. Heeft het zin hier al snel naar te laten kijken? Heeft iemand hier ervaring mee?
Josita
Ja Josita, ik zou wel wat eerder naar een dokter gaan.
Als je namelijk een onregelmatige cyclus hebt, ben je in de regel minder vruchtbaar. De dokter kan je daar van alles over vertellen, ook zal hij je aanraden om te temperaturen om te kijken of je wel een eisprong hebt iedere maand. De huisarts kan je echt zo veel meer vertellen... gewoon een keertje langs gaan.
Succes!
Esther
Hi Josita,
Er is hier al een paar keer eerder over gesproken (zie archief en forum-vragen) maar waar het op neer komt is het volgende:
1. Een onregelmatige cyclus betekent minder vaak (of misschien helemaal geen) eisprong - je kans om zwanger te worden ligt dus lager dan bij een vrouw die elke 28 dagen menstrueert;
2. De meeste artsen zullen je pas onderzoeken indien je een jaar of langer onsuccesvol probeert zwanger te worden;
3. Indien je onder de 30 bent, zal je huisarts in eerste instantie aan je vragen om een basaal curve bij te houden gedurende enkele maanden (iedere ochtend voor het opstaan op hetzelfde tijdstip je temperatuur opnemen - indien er een eisprong plaatsvindt zal je lichaamstemp. met ongeveer een halve graad stijgen).
Afhankelijk van je leeftijd (ben je de 30 al gepasseerd?) zou ik je aanraden om een bezoekje aan je huisarts te brengen en te doen alsof je al ruim een jaar bezig bent. Misschien kan je voor die tijd al beginnen met het bijhouden van je lichaamstemp. - dat scheelt weer een paar weken onderzoek.
Succes,
Ellen
Doe je zelf een lol en ga direkt naar je huisarts. Laat het nakijken. Ik heb hetzelfde meegemaakt maar mijn huisarts heeft me bijna 2 jaar aan het lijntje gehouden voordat hij me doorstuurde.
Als er niets mis is, is het vroeg zat om af te gaan wachten. Laat ernaar kijken. Ook als er geen reden is om ongerust te zijn; een huisarts stuurt je normaal gesproken pas een jaar na je 1e "klacht" door. Geef aan wat je dwars zit en vraag een verwijzing.
Succes,
Erika
Beste Josita,
Ik heb met interesse de discussie, zowel deze als die in het archief, gevolgd over het bepalen van de vruchtbaarheid. Vooral omdat ik zelf ook graag zwanger wil worden.
Maar het viel mij op dat de basaal temperatuur curve toch wel heel enthousiast als handig middel wordt aangeprezen (met name in de archiefdiscussie) om de vruchtbare dagen te bepalen. Daar zou ik toch graag een kanttekening bij willen plaatsen. Ik heb er wat serieuze literatuur op nageslagen en ook daarin worden vraagtekens geplaatst bij het gebruik van deze methode bij een kinderwens.
Wat namelijk nergens in de gevoerde discussies wordt vermeld, is dat de temperatuur pas omhoog gaat NA de eisprong, als gevolg van de stijging van de progesteron-spiegel na de ovulatie. Er zit ca. 1 à 2 dagen tussen de ovulatie en de temperatuurstijging. Bovendien is de temp.stijging geen sluitend bewijs voor een ovulatie maar een aanwijzing.
Wel is de BTC heel geschikt om over een langere periode inzicht in je cyclus te krijgen en achteraf te bepalen of je "het" op het juiste moment gedaan hebt. Bovendien ben je hoogstwaarschijnlijk inderdaad zwanger als je temp. blijvend hoger is na de ovulatie.
De Billings-methode is wat dat betreft betrouwbaarder. Kort voor en tijdens de ovulatie helder slijm, waar je draden van kunt trekken. Dit is betrouwbaarder omdat het slijmvlies meer water gaat bevatten als gevolg van een hormonale verandering die tot doel heeft het slijmvlies zo doordringbaar mogelijk te maken voor zaadcellen gedurende de vruchtbare periode. Buiten die periode is het slijmvlies troebeler en moeilijker doordringbaar.
Dat wat je zei over verminderde vruchtbaarheid in relatie tot een onregelmatige cyclus ben ik nog aan het nazoeken. Het lijkt me alleen op te gaan als de onregelmatige cyclus een negatieve psychische of lichamelijke oorzaak heeft. Omgekeerd betekent de menstruatie ook niet dat er een ovulatie aan vooraf is gegaan. Ook hebben sommige vrouwen van nature een onregelmatige cyclus, dus ik ben hier wel nieuwsgierig naar. Mochten mensen in de uitkomst van mijn naspeuringen geïnteresseerd zijn, dan wil ik het langs deze weg wel laten weten.
Groeten,
Annelies
Hallo Josita, Annelies en Karin,
Hebben jullie al eens gekeken bij de homepage van Freya? Freya is een club voor mensen die ongewenst kinderloos zijn en zij geven ontzettend veel voorlichting. Onder andere in de vorm van folders, over de ins-and-outs van problemen rondom zwanger raken.
Ik ben zelf, vanwege onze problemen, al een poos lid van Freya en bezoek ook regelmatig hun homepage:
Misschien hebben jullie er ook iets aan?
Groetjes,
Richtsje
Wij zijn nu zo'n zeven maanden bezig en zoals iedereen dachten ook wij dat het in een maand of wat gepiept zou zijn. Ik was na het stoppen heel regelmatig: een cyclus van 32 dagen. De vorige cyclus duurde bij mij maar liefst bijna tien weken en op dit moment ben ik alweer 10 dagen te laat.
Ik word er moedeloos van. Wie heeft hier oplossingen voor? Ik ben aan het temperaturen en ik heb inderdaad rond de veertiende dag een verhoging, maar is het niet zo dat je dan veertien dagen later ongesteld moet worden?
Esther
Hallo Esther,
Ook wij zijn al een tijdje bezig voor onze tweede. Nu moest ik laatst bij de dokter zijn voor een routine-onderzoekje en ik heb ook gelijk gevraagd wat nou "lang bezig zijn" is en zo.
Nu hebben wij al samen een dochter dus ligt het misschien een beetje anders als dat je voor een eerste " bezig bent" maar ook dan kan het dus voor jezelf lang duren. Nou, de dokter gaf deze antwoorden; na de eisprong duurd het ALTIJD (dat is dus een vast gegeven) 12 tot 14 dagen voor je ongesteld wordt. De periode VOOR de eisprong kan onregelmatig zijn maar NIET de periode NA de eisprong. Verder hebben wij sinds twee maanden een ovulatietest gebruikt en dan weet je zeker OF EN WANNEER je een eisprong hebt en ook wanneer dan de vruchtbare dagen zijn.
Vorige maand heeft het niet tot een zwangerschap geleid maar misschien wel deze maand (over ruim een week weten we meer).
Verder zei de dokter ook nog dat roken een heel slechte invloed heeft op zwanger worden. Ik weet natuurlijk niet of je rookt maar ik deed dat dus wel en wist niet dat het een slechte invloed heeft op zwanger WORDEN (misschien naief) maar ik ben dus à la minute gestopt. Toen ik zwanger wilde worden, de eerste keer, was ik gelijk gestopt en duurde het 6 maanden voordat ik zwanger werd nu zijn we al 9 maanden bezig en tot op heden niets.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt en succes,
Groetjes Jacqueline
Hi Esther,
Geef de moed niet op, en ga naar je huisarts als het te lang duurt. Wat betreft jouw vraag; bij een cyclus van 32 dagen zal je eisprong zo rond de 18e dag plaatsvinden (dus 14 dgn VOOR de menstruatie). Je kans op bevruchting is het grootst indien de zaadcellen al voor de eisprong aanwezig zijn -- dus op dag 16/17.
Ellen