|
|
De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.
Ik werk 3 dagen part-time. Onze zoon Stefan van 2 zit op de crèche, alwaar hij het prima naar zijn zin heeft. Op mijn vrije dagen voel ik een vervelende druk om van alles en nog wat met hem te ondernemen. Zolang ik activiteiten buitenshuis met hem doe, zoals eens per week zwemmen, kinderboerderij, dierentuin, etc., twijfel ik niet aan mezelf.
Mijn probleem ligt op het thuisfront. Er is altijd zoveel te doen in het huishouden. Ik merk dat ik daarin "vlucht" en slechts met moeite tijd vrijmaak om aan Stefan te besteden. Ik hoor mezelf te vaak naar mijn zin zeggen: "Nou even niet Stefan, even wachten. Mama moet eerst dit afmaken".
Heel eerlijk? Ik weet niet goed hoe ik hem moet vermaken. Ik ben al zeer geholpen als iemand mij verhaalt over een doorsnee dag thuis. Lezen hoe het reilt en zeilt bij een ander en daar iets van leren.
Ik kan uw verhaal goed begrijpen. Ook wij hebben een soortgelijk probleem. Ik werk fulltime en mijn vrouw parttime. Zodra je thuis bent, zie je dingen die je nog gedaan wilt hebben in het huishouden. Ik heb vaak tegen mijn vrouw gezegd: "Ook al zie je dat er bijvoorbeeld gestofzuigd moet worden, wacht daar dan mee en vraag dat als ik 's avonds thuiskom."
Het lijkt zo logisch. Maar: mijn vrouw werkt op zaterdag ook, dus dan ben ik thuis. Ik heb exact hetzelfde. Ik geef mezelf nauwelijks de tijd om even koffie te drinken of de krant te lezen. Je stoort je toch aan wat er nog allemaal aan werk ligt. En je wilt het ook niet voor de ander opsparen en vragen het te doen.
Je kunt jezelf tot de orde roepen en jezelf een halt toeroepen, maar dat lukt gewoon niet altijd.
Wij hebben besloten een hulp in de huishouding te nemen, al is het maar voor twee uur. Deze hulp kan dan mooi de dingen doen waar we zelf anders bijna niet de tijd voor hebben, of dan lekker rustig kunnen zitten en spelen met de kinderen als ze daar behoefte aan hebben. Je zult dan financieel minder aan je parttime werk overhouden, maar gemoedsrust is ook wat waard!
Rob
Neem een paar diepe zuchten en vertel jezelf dat het huishouden gerust dubbel zo lang mag duren, zonder dat je daarvoor een slecht geweten hoeft te krijgen. Gedaan? Dan kun je de boel anders aan proberen te pakken. Zo doe ik het met mijn dochtertje van 20 maanden:
De was uit de wasmachine halen: dochter pakt alles één voor één eruit en ik stop kleertje per kleertje in de droger (ondertussen oefenen bij wie de kleren horen).
Stofzuigen: dochter loopt met hulpstuk rond en mag af en toe "echt" stofzuigen.
Stoffen: eigen stofdoek voor dochter.
Boodschappen doen: dochter mag de onbreekbare dingen zelf achter haar in het wagentje gooien. Bij de kassa mag ze de lichte spulletjes op de rolband leggen.
Koken: dochter krijgt een pollepel en pan (of dergelijke) en mag mamma nadoen. Regelmatig komt er dan een resultaat, zoals een schoongemaakt worteltje, haar richting op.
Ieder doet het op zijn of haar manier, maar probeer je zoontje deel te laten nemen aan jouw leven. Dat is interessant, leerrijk en bepaald niet saai voor hem, en voor jou nog een reden om trots toe te zien wat hij allemaal kan. Kinderen zien hun ouders als hun idolen. Over een paar jaar zijn we tot het tegenovergestelde gedegradeerd. Laten we van deze tijd genieten!
Veel succes!
Groetjes van Louise
Wat een mooie forumbijdrage, zeg! Mijn complimenten hiervoor. Even geen "Kinderen het mooiste wat er is..." etc. (Op zich is dat wel zo natuurlijk, maar niet alle momenten).
Het gevoel wat jij beschrijft dat herken ik wel.
Ik ben echter bijna alle dagen bij de kinderen, maar kan door lichamelijke klachten niet zoveel in het huishouden doen. Dus ik kom de dag door door eerst 's morgens wat lichte klusjes te doen. De kinderen zijn dan met elkaar aan het spelen of aan het ruzie maken.
Tegen tienen meestal een eindje fietsen (AANDACHT) met ze en vervolgens koffie drinken en nog een klusje in huis doen.
Soms zet ik een kinder-CD op en zing ik met ze, of doe een simpel dansje. (AANDACHT) Of ik ga ze voorlezen en na een broodje eten breng ik ze naar bed. Dat gaat ook met voorlezen (AANDACHT) gepaard.
's Middags een boodschapje met ze doen (AANDACHT) of naar oma (AANDACHT) of naar vriendinnen met kinderen.
Eigenlijk ben ik de ganse dag met ze bezig (ze zijn 2 en 3 jaar). Maar net als jij zeg ik ook geregeld: "Even wachten, ik ben nu bezig ". Soms voel ik me daar niet prettig bij, maar ik vind toch wel dat ik genoeg met ze bezig ben. En soms denk ik dat ze juist te veel aandacht krijgen (misschien verwen ik ze wel te veel). Ik twijfel gewoon wel eens en die twijfel bij jou is dus heel herkenbaar.
Groetjes,
HM
Grappig: een probleem dat blijkbaar iedereen heeft, maar waarvan iedereen denkt dat je dat toch echt zelf moet zien op te lossen.
Ik denk dat de oplossing erg afhangt van de leeftijd van een kind: als ze ouder worden, kun je natuurlijk gemakkelijker zeggen: nu even zelf spelen.
Mijn zoon is nu 13 maanden en slaapt vanaf zijn geboorte heel weinig (gaat nu beter overigens), dus mijn idee om alles te doen als hij slaapt werkt niet. Ook 's avonds niet, want hij gaat niet voor ca. 9 uur naar bed en daarna ben ikzelf ook op en wil ik mijn partner wel eens spreken (komt pas tegen 20 uur thuis).
Ook ik werk parttime (2,5 dag), evenwel thuis. Ik heb wel een heel praktische oplossing voor ons bewerkelijke huis: een oppas, die ook het huishouden doet. Zo ligt er voor mij op donderdag nooit een hele berg werk, maar een acceptabele dagelijkse portie. Bovendien vind ik het voor een kind natuurlijker dat de oppas ook andere werkzaamheden heeft, dan een oppas die er de hele dag alleen voor hem is. Daar kan een moeder nooit tegenop boksen!
Evenals een andere reaktie laat ik mijn zoontje nu ook zo veel mogelijk helpen: hij geeft de knijpers soms aan of maakt ze kapot terwijl ik de was ophang. Als ik toch de keukenvloer nog moet dweilen, krijgt hij tijdens de afwas een teiltje op de grond, met een trechter enzo. Grote bende na afloop, maar je kunt tenminste even iets doen en dweilen moest je toch.
Inderdaad gaat alles zo bijzonder inefficiënt en traag, maar de werkjes worden een soort gezellige dagvulling. Een kind kan tenslotte toch niet voortdurend met zijn eigen speelgoed spelen. Spelletjes die ook in de kinderstoel kunnen worden gedaan, bewaar ik strikt daarvoor: kan ik even dweilen terwijl hij met zijn activity-center (of puzzel) speelt.
Verder een tip die de gemoedsrust ten goede komt: pas je zoveel mogelijk aan zijn ritme aan zolang hij nog zo klein is. Als ik 's morgens eerst de afwas wil doen en weet ik niet wat al nog meer, dan duurt de tijd die meneer min of meer alleen binnen moet spelen te lang: hij wordt lastig of huilerig en ik krijg niets gedaan. Ik laat dus alles staan, ga om 9.30 naar buiten, hij rent en speelt zoveel als hij kan op een nabijgelegen pleintje, en om 11.30 uur ongeveer is hij doodmoe en valt hij in de buggy in slaap. Gauw naar huis en alle tijd om rustig en efficiënt alle klussen te doen waarbij ik hem echt niet kan gebruiken (of nog wat te werken, in mijn geval) - alléén die klussen dus. De andere bewaar ik zorgvuldig voor als hij wakker is!
De badkamer maak ik schoon als hij in bad zit (veel zingen, bekken trekken in de spiegels, etc.). Als hij aandacht nodig heeft, gaan we samen de planten water geven; samen opruimen (met zijn loopkarretjes bijv.), of even dansen. Ik onderbreek veel werkjes als ik zie dat het alleen spelen hem te lang gaat duren (tenzij er iets heel leuks op het programma staat later op de dag: dan moet hij maar even doorbijten, anders kunnen we immers niet weg).
Ik moet zeggen dat ik het in het begin heel lastig vond, me volledig in beslaggenomen voelde door mijn kind en huishouden. Maar nu ik hem laat participeren, en me meer aan zijn schema aanpas, gaat het eigenlijk prima en vind ik meer tijd voor hem en voor mezelf.
Succes, en schrijf me gerust als je wilt!
GvL
Op momenten dat je iets moet doen voor jezelf omdat het gewoon moet gebeuren, of dat je iets wilt doen en je kind vraagt ook dan de aandacht, dan kun je het je kind ook vertellen en uitleggen waar je mee bezig bent. "Ik moet nu even de afwas doen, want kijk eens hoeveel vieze pannen en kopjes we hebben". Of "mamma wil nu even achter de computer zitten lezen, dan kun jij wel even met je auto spelen".
Ook als een afwas lang duurt, zeg ik: "Ik ben bijna klaar, je moet nog even wachten, dan gaan we daarna weer samen even zitten". Dit alles helpt beter nu m'n zoontje wat groter is en beter begrijpt. Hij is nu 2 1/2.
Wat hijzelf aangeeft is dat hij bij bijvoorbeeld een afwas ook wel eens op het aanrecht wil zitten; dan voelt hij zich er toch bij. Ook een handdoek geven en hem de lepels laten afdrogen is een goed iets.
Hem dingen uitleggen helpt goed, al snapt hij niet altijd de betekenis. Maar dat ik iets vertel en dat er een reden is wordt wel begrepen.
Groeten,
Hettie Rodenhuis
Nog een klein tipje dat me pas te binnen schoot: het boek "Spelen met je kindje -- Spelletjes als bewegingsopvoeding van 0 tot 3 jaar", van Sylvia Horak, vertaald en bewerkt door Boudewijn Chorus, uitgegeven door Casterman, ISBN 90-303-1606-3.
Is een heel leuk boek voor iedereen die zoals ik niets van de ontwikkeling van kinderen weet en op ideeën gebracht wil worden voor activiteiten voor hen.
Het boek behandelt voor elke fase wat de voornaamste vaardigheden zijn die je kindje leert / kan leren, zijn interesses, en allerlei ideeën om dat te stimuleren. Veel suggesties om geen duur speelgoed te kopen maar in plaats daarvan huishoudelijke voorwerpen en afvalmateriaal te gebruiken. Veel aandacht ook voor vaste dagelijkse rituelen, huishoudelijk werk waarbij het kind kan 'helpen', etc.
Heel praktisch dus, en toch ook interessant om te lezen over de ontwikkeling van je kind.
Volgens de achterflap is er ook een vervolg op: "Wat doen we vandaag? Creatief met peuter en kleuter (3-6 jaar)".
Echt een aanrader!
GvL
Als je zoontje veel op de crèche is, speelt hij daar veel met andere kinderen en dan gaat alles vaak vanzelf. Want ook leidsters op de crèche kunnen niet continu met je kind bezig zijn. Ik heb thuis 1 kind en merk vaak dat ik meer in huis kan doen als zij een ander kind te spelen heeft. Dan zijn ze samen bezig en kun je tussendoor dingen doen.
Verder neem ik de tijd om gewoon in de buurt op een speelpleintje te gaan zitten, zodat ze daar met andere kinderen kan spelen. Echt iets actiefs doen met kleine kinderen kost veel energie en vaak boeit het ze maar even. Natuurlijk lezen, bouwen en knutselen we vaak samen, maar vaak ben je langer bezig met de spullen pakken en opruimen dan dat ze aan het verven of kleien zijn.
Verder heb ik mijn dochtertje geleerd om af en toe even op haar kamer te spelen. Die is helemaal veilig ingericht en daar mag ze alles overhoop halen. Vaak vindt ze dat echt heerlijk en komt ze alleen op haar kamer opeens veel meer aan spelen toe. Als ik dan even langsloop, hoor ik haar met de beren praten. Of bouwt ze hele huizen van de spullen die er staan.
Natasja
Ook ik herken veel van je probleem. Ik heb 2 meiden (11 mnd en 2,5 jr) en werk 3 dagen. (Kinderdagverblijf voor de kids). Vaak ga ik naar een vriendin met kinderen in dezelfde leeftijd, of naar oma. Maar ook thuis zijn moet leuk zijn.
Wat mij veel heeft geholpen, is de hulp in de huishouding 1 ochtend per week. Strijken doe ik 's avonds. Zelf ga ik inmiddels best wel eens op de bank zitten met een blaadje, en laat de kinderen lekker zelf spelen. Niet al het speelgoed hebben ze altijd tot hun beschikking, soms zet ik bijvoorbeeld ineens de tent op in de kamer. Dat is dan weer heel spannend.
Wat ik in de andere reakties lees, is de dag verdelen in onderdelen: even weggaan, even zelf spelen, even met mama spelen. Zo werkt dat bij ons eigenlijk ook. En ik denk ook dat je kinderen kunt aanleren om niet altijd door mama bezig gehouden te worden, maar ook een tijdje iets zelfstandig te doen. Ik ben zelf langzamerhand gaan beseffen dat je niet altijd die "supermama" kunt zijn die je had gedacht te worden. Je bent ook maar een mens!
Groetjes,
Petra
Sinds april werk ik ook weer 3 dagen. Wanneer mijn man niet thuis is (werk, reizen) zit Ilja (bijna 3) of op peuterschooltje of bij de oppas. De vier dagen thuis zijn natuurlijk voor haar, maar ook voor huis en hond.
Hond uitlaten vindt ze leuk, daar geen probleem. Verder weet ik het ook niet altijd. Oplossing: Ik laat haar meehelpen. Samen soppen (zij haar poppenhuis, ik het huis) of ritje maken op de stofzuiger, mee ramen wassen (zij de deur, ik de ramen) eigenlijk is alles leuk voor een kind als jij het maar leuk maakt en het niet erg vind dat sommige zaken niet zo snel gaan. Zij vindt het prachtig. "Wat zijn we bezig he mamma". Wellicht een tip?
Succes,
Mariska
PS: ik neem ook wel eens toevlucht tot een disney film.mag best...en ze kan nu volleerd de wastrommel vullen en legen..
Dit is inderdaad een onvermijdelijk probleem. 'Gestoord' word ik ervan, dat ik niet mijn eigen gang kan gaan. Het huishouden etc. duurt 5 x zo lang als de kinderen erbij zijn (1 en 3 jaar). Ik heb het als volgt opgelost.
Ik heb besloten de komende jaren een aantal dingen in het huishouden niet meer de doen. Ik strijk niet meer (wasdroger haalt veel kreukels er toch wel uit). Ik poets schoenen alleen in hoge uitzondering. Ramen lappen, stoffen doe ik ook sporadisch. Ik woon in een flat helemaal gestoffeerd met mooi zeil. Zeer praktisch. Even met de zwabber (5 min) en klaar is kees. Alleen afwassen (afwasmachine zou ook wel welkom zijn), wassen en zwabberen blijft nog over.
Verder vraag ik Oma zo eens in de 1 à 2 maanden -- als ik door de alsmaar grotere 'puinhoop' spullen niet snel genoeg meer terug kan vinden -- om een dag op te passen. Dan ga ik als een speer opruimen en de dingen doen waar ik me het meest aan stoor. Ik bedenk me dan dat ik over een paar jaar alles wel weer eens flink zal schoonmaken en herorganiseren.
Eerlijk gezegd vind ik het wel leuk ook zo'n rommeltje in huis. Het leeft meer. Ik voel me beter thuis in de 'rommel'. Het ziet er niet meer zo uit als in de (reclame)bladen. Het is eigenlijk meer mijn eigen huis en stijl, waar ik nu in woon.
A.B.
Lisette,
Ik herken veel in je verhaal. Bij mij ging het allemaal veel beter lopen toen ik me realiseerde dat ik ook altijd probeerde het maximale uit de dag te halen, vooral leuke dingen doen. Het bevalt mij veel beter de dag op me af te laten komen.
Ik zat ook met dat punt van vermaken, maar ik láát me tegenwoordig vermaken. Je zult verbaasd staan waar ze mee aankomen. Het schoonmaakstuk van het huishouden heb ik uitbesteed. Ik ben een enorme Pietje-precies, dus als ik aan een klusje begin, dan kost het ook veel tijd, omdat ik het allemaal, helemaal schoon of wat dan ook wil hebben.
Nu dat door een ander gebeurt, kan ik -- als ik mezelf niet kan bedwingen -- alsnog even een doekje er overheen halen, maar het lukt me steeds beter om het lekker zo te laten. Het leven is keuzes. Bedenk aan het eind van de dag wat je nou echt samen met je kind heb gedaan, en niet naar de Albert Heijn of naar oma bedoel ik, en dan trek je je conclusies.
Groetjes, Arina
Moeder van Ariet (3) en Robbert (1)
Mijn reactie is die van velen voor mij: wat herkenbaar! Ik werk als freelance tekstschrijver aan huis, mijn zoontje van bijna anderhalf gaat twee dagen in de week zes uur naar een gastouder en is verder thuis. Maar mijn werkweken zijn veel langer dan twaalf uur per week, en er moet ook in het huishouden van alles gebeuren. Dus: ook ik vraag me vaak af of ik niet te weinig aandacht aan hem besteed, voel me schuldig als ik hem op drukke dagen iets eerder in bed leg omdat ik dan even wat werk kan wegwerken...
De huishoudelijke taken houd ik vooral voor de tijden dat hij wakker is. Die doen we namelijk samen. Met blokken spelen is voor zo'n dreumes niet per definitie leuker dan was ophangen, misschien wel in tegendeel. Stofzuigen vindt hij zelfs zo mooi dat hij te pas en te onpas de slang pakt en 'zzzzz'-geluiden makend aan het werk gaat.
Verder maak ik bewust tijd voor hem als het enigszins mogelijk is. Ik heb me de afgelopen anderhalf jaar aangeleerd om zoveel mogelijk op zijn ritme te leven. Als ik was wil ophangen en hij vindt het tijd om een boekje te lezen, dan gaan we eerst een boekje lezen en dan was ophangen.
Eens in de week gaan we samen zwemmen. Maar ik zou je aanraden: realiseer je dat activiteiten die je speciaal voor je kind onderneemt, niet per se leuker voor hem zijn dan dagelijkse klussen. Als je maar met hem bezig bent, ook tijdens je huishoudelijke klussen.
Veel succes en voel je niet schuldig (je hebt al zoveel te doen!)
Paula.
Van al deze vragen word ik altijd een beetje treurig. Eigenlijk laten we ons veel te veel beïnvloeden door wat onze omgeving vindt hoe we het zouden moeten doen. Als een moeder of vader alleen maar aanwezig is, is een kind al gelukkig. En ondanks dat heb ik zelf ook het gevoel dat ik op mijn vrije dag te weinig tijd besteed aan mijn kinderen. Volgens mij valt er dus weinig tegenaan te redeneren, het is een gewoon een gevoel.
Maar..., vroeger hadden pappa en mamma vaak nog minder tijd voor hun kinderen dan wij nu voor onze kinderen. Vaders werkte meer dan 8 uur per dag en moeders had een huishouden zonder wasmachine, afwasmachine, droger, stofzuiger, papieren luiers, etc., en moet dus meer dan 10 uur per dag in de weer zijn geweest.
Mijn zoontje van twee helpt mij nu regelmatig met schoonmaken en de afwasmachine leegruimen en het opruimen van de boodschappen. Alleen de was vouwen is een probleem, hij vindt het leuker om de keurig gevouwen was weer op de grond te gooien.
Een ander voordeel wat wij hebben, is dat we een fantastische hulp hebben die drie uur in de week ons huis schoon houdt.
Als ik je verhaal zo lees doe je echter veel meer met je kind dan dat ik doe, dus ik krijg het gevoel dat je kind zeker niets te kort komt.
Groeten,
Ellen.
Hallo Ellen,
Ik ben het helemaal met je eens. Soms vraag ik me wel eens af of we niet teveel aandacht aan onze kinderen besteden. Daarmee kweek je weer sterk afhankelijke kinderen die niet in staat zijn om zichzelf bezig te houden. Uiteraard hangt het een beetje van de leeftijd van de kinderen af, maar soms zie ik ouders om me heen die zich zo bezorgd over hun kind buigen, dat ik het er bijna benauwd van krjig.
ronald staats.
Beste Ellen en anderen,
Weet je, ik sta er nooit zo bij stil of ik al dan niet voldoende aandacht geef. Ik doe wat ik kan onder mijn omstandigheden.
Ik speel nauwelijks met mijn kinderen (heb ik geen tijd voor en geen zin in), maar haal vriendjes in huis, zodat ze met elkaar spelen. Eigenlijk hebben wij dagelijks vriendjes over de vloer en vragen ze mij (gelukkig) ook niet om mee te spelen.
Ik ben moeder en ik doe 'moederdingen', zij zijn kinderen en doen kinderdingen.
Ik lees wel voor, we zingen liedjes, overhoor huiswerk, en heb 'gesprekken' als de kinderen er behoefte aan hebben. Als ik ga fietsen, dan fiets ik voor mezelf en neem een kind of twee mee. Ik ga niet 'voor hen' fietsen. Kom nou zeg. Ik ben er niet om hen te vermaken, maar om hen te verzorgen en lief te hebben.
Natuurlijk doen wij ook wel eens dingen speciaal voor hen. Maar dan is het feest. Dan genieten ze ook met volle teugen. Mijn dochtertje van vier geniet intens van een kinderboerderij juist omdat het niet vanzelfsprekend is.
Mijn kinderen eisen ook niet van me dat ik een boekje voorlees, ze mogen blij zijn dat ik het doe op een moment dat het mij uitkomt.
Tijdens de vakantie maken we samen een schriftje, waarin de dingen staan die ze graag doen en we maken er tekeningen bij. Als een kind dan bij me komt en zegt: ik verveel me zo; dan verwijs ik naar het schriftje met de tientalle dingen die ze alleen kunnen doen of samen met hun broertje, zusje of vriendjes. En we spreken soms af, dat mama of pappa (afhankelijk van het soort spel) een spel meespeelt, bijvoorbeeld Monopoly; of met de poppen, of schat zoeken. En we drinken gezellig thee, of gaan op visite. En ondertussen lees ik ook nog een leuk boek, omdat het voor mij (als mamma die vier dagen werkt) ook nog eens vakantie is.
Wij gaan zelden met vakantie, een keer per jaar naar een pretpark, nooit naar een 'vakantiepark'.
Ik krijg van mijn kinderen nooit de indruk, dat ik te weinig tijd aan ze besteed, omdat ze het zoals het is aanvaarden en ze tevreden zijn. Ik denk dat ik ze geleerd heb niet teveel te eisen, of het nou aandacht is, of cadeaus of amusement. Misschien is iets meer afwijzen juist goed voor het kind. Het schuldgevoel zit in jezelf, niet in de omstandigheden.
Natuurlijk moet je aandacht geven als het kind je echt nodig heeft. Als mijn puberdochter huilend aan de telefoon zegt, dat ze bedreigd is door eikels op school, neem ik meteen een dag vrij om dit probleem samen aan te pakken.
Ellen, ik hoop dat je er wat aan hebt, en dat het niet te dirigistisch overkomt.
Met vriendelijke groeten,
Anja.
Anja,
Een beetje late reactie, maar wat wil je na een leuke vakantie. Ik vind jouw reactie fantastisch. Zo doe ik het ook, behalve dan de vakanties, want die vind ik zelf zo leuk en voorlezen vind ik ook heel leuk om te doen.
Ik denk dus dat je reactie niet aan mij gericht was, echter ik ben blij te lezen dat jij je niet onzeker voelt.
groeten,
Ellen.
Mijn twee zonen zitten 3 dagen op de crèche en zijn 2 dagen thuis. Als ze thuis zijn probeer ik echt mijn tijd aan hen te besteden. De overige zaken als huishouden en mijn eigen bedrijf run ik op de andere 3 dagen en in het weekend. Mijn man doet uiteraard ook heel veel in het huishouden en helpt af en toe in het bedrijf.
Mijn dagen thuis met de kids zien er als volgt uit, (zo ongeveer dan): 's morgens vroeg op staan rond 07.30-08.00 uur, heerlijk ontbijten en dan gaan we puzzelen en vervolgens kleien, verven, kleuren en af en toe mag de oudste een videofilmpje kijken van Bambi of Tik Tak. Als ik echt even moet werken een brief typen, dan helpt mijn oudste zoon mij (3 jaar), hij vindt het prachtig. Ook vindt hij het heel leuk om de was op te vouwen en dat allemaal weg te bergen, dat is dus ook geen probleem en ook een onderdeel om te leren.
Daarna gaan we vaak naar buiten, even een ommetje maken, brood mee voor de eendjes of gewoon een boodschapje doen. Vaak laten we samen de hond uit. Ook kijken we 's middags vaak met z'n allen in de fotoboeken en wordt iedereen opgenoemd. Memorie of met de treinbaan spelen is ook een favoriet spel. Dan komt vaak ook nog de doos lego te voorschijn en maken we een kamer vol met allerlei grote stations, garages e.d. Vervolgens ben je ook weer een tijdje bezig om het allemaal op te ruimen en dat is ook al erg gezellig.
Daarna samen eten maken of de tafel dekken. Je kan wel zeggen ja, dat hoeft je kind niet te doen. Maar mijn kind vindt dat nou eenmaal leuk en doet dit uit zichzelf. Wellicht voorbeeld van ouders... We zingen ook vaak tussendoor of luisteren naar de cd van Jip en Janneke.
Als mijn jongste zoon wakker is en aandacht wil, dan leg ik hem vaak op de grond en rollen we met z'n allen gezellig door de kamer (5 mnd.). Samen in bad is ook erg gezellig en dan samen Sesamstraat kijken en naar bed.
Ja als ik het allemaal noteer, begin ik een beetje vermoeid te raken, het is toch altijd een inspannende dag. Wellicht heb je er wat aan.
Succes en laat nog eens horen hoe het gaat.
Marjolein.