De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.

Handicap

Ik heb als vader van een gehandicapt kind (ernstig slechthorend) een vraag aan ouders die in een soortgelijk schuitje zitten. Hebben jullie ook het gevoel dat je alleen maar met de handicap van je kind bezig bent? Hoe zorg je er voor dat je een evetueel ander kind niet vergeet? En natuurlijk mag je ook gewoon reageren als je nog andere bruikbare tips hebt.

Rolf Smit

Ik werk met gehandicapte kinderen en hoor vaak van ouders soortgelijke verhalen.

In Tilburg heb je een Logeerhuis. Een huis waar gehandicapte kinderen naartoe kunnen voor een nachtje. Ouders krijgen dan de tijd om zelf, evt. met andere kinderen iets te ondernemen of om lekker uit te rusten...

Misschien iets voor jullie?
Patricia.

Hoi Rolf!

Ik kan je tips geven, alleen sterkte toewensen in jullie situatie. Veel onderwerpen in het forum staan vol met vooral relatief onschuldige jonge-kinderen-problemen en de bijdragen zijn haast niet na te lezen qua hoeveelheid bij wijze van spreken.

Wellicht omdat de meeste ouders wel gezonde kinderen hebben en daarom niet uit ervaring mee kunnen praten. Des te eenzamer je staat, denk ik, als gezin.

Je moet me niet verkeerd begrijpen: ik wil je niet beklagen (onze weg gaat ook niet over rozen), maar het is goed om te beseffen dat ondanks slaapproblemen, luieruitslag, mislukte borstvoeding en lichamelijk ongemak tijdens en na zwangerschappen etc. de gezondheid van je kind bovenaan staat. En als die gezondheid te wensen overlaat je best door een diep dal gaat.

Sterkte!

Groetjes,
HM

Mijn zoontje heeft een hersenbeschadiging opgelopen na een ongeval. Hij ligt nu nog in het ziekenhuis, zal gerevalideerd moeten worden, toekomst is erg onzeker. Wie heeft soortgelijke ervaring en met name tips over hoe je hier in 's hemelsnaam als ouders mee om moet gaan?

Petra van Boetzelaer

Beste Petra,

Ik kan me heel goed voorstellen dat zoiets erg veel onzekerheid oproept. Ook binnen je gezin verandert ineens erg veel, je aandacht moet je verdelen, en er gebeurt zoveel dat je nauwelijks de tijd krijgt om goed stil te staan bij wat er gebeurt.

Onze jongste had een ernstige aangeboren afwijking, heeft 7 keer in het ziekenhuis gelegen voor haar tweede verjaardag, alles was steeds onzeker. Wat mij in die fase erg geholpen heeft, is mezelf een doel stellen. Ik wil en zal haar zo optimaal mogelijke kansen geven. Maar ook: praat met anderen over je verdriet, doe in het ziekenhuis een beroep op het personeel, vraag om zoveel mogelijk duidelijkheid en begeleiding.

Probeer ook binnen je relatie oog te hebben voor elkaars verdriet, verlies elkaar niet uit het oog.

Ik wens jullie heel veel sterkte,
Nell Coumans

Beste Rolf,

Eigenlijk kan ik op geen enkele vraag die je stelde een zinnig antwoord geven. Ik wil in deze bijdrage dan ook vooral mijn medeleven tonen met de zorgen die jullie hebben. Ik ben gezegend met een gezond kind en ik ben mij, mede door alles wat je hoort en leest over kinderen, bijna dagelijks bewust van dit geluk.

In dit forum wordt vaak de vraag gesteld 'wel of geen kinderen?'. Bij het lezen van die vraag gaat het elke keer door mij heen dat er over iets heel belangrijks überhaupt niet wordt nagedacht, namelijk dat er ook iets aan dat kind-in-spé zou kunnen "haperen".

Maar dat is tenslotte ook iets waar niemand voor kiest. Dus, hoe moet je daar mee omgaan als het je overkomt?

Het is natuurlijk wel zo dat elke ouder zich voortdurend zorgen maakt om en bezig is met z'n kind, of het nu wel of niet gehandicapt is. Wellicht moet je die handicap op die manier meer relativeren.

Alhoewel een handicap heel erg naar is, is je gehandicapte kind ook gewoon een kind, ook al is hij/zij niet helemaal perfect. Je kind lijkt me in ieder geval niet gebaat bij al te veel zorgelijke blikken van jullie kant.

Heel erg veel sterkte,
Bernadette

Beste Rolf,

Ben zelf op afstand betrokken bij ouders met gehandicapte kinderen als coördinator van Praktische Thuishulp.
Verder weet ik, uit werk in verleden, dat er ouderverenigingen zijn voor ouders van slechthorende en dove kinderen. Wellicht vind je daar het contact wat je zoekt.

Verder kan hulp van een instantie als Praktische Thuishulp wellicht ook een uitkomst zijn. Je mag me mailen voor meer info...

verder veel sterkte.

Mariska.