|
|
De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.
Ik ben stapelgek op mijn dochter en we kunnen het heel goed met elkaar vinden. Maar daarnaast ben ik ook dolblij dat ik vier dagen per week werk. Als ik aan het werk ben, ben ik daar helemaal mee bezig en denk ik niet meer aan man of kind.
Onlangs ben ik een paar maanden werkloos geweest en heel veel mensen reageerden daarop met "hartstikke leuk, dan kun je lekker de hele dag met je kind tutten". Nou, ik vind dat dus helemaal niet leuk, maar ik durf dat amper te zeggen, omdat ik me dan bijna een ontaarde moeder voel.
Ik ben dolgelukkig met mijn dochter, maar ik hoef daar niet de hele dag mee bezig te zijn. Dit lijkt wel een soort taboe. Herkennen andere moeders dit?
Bedankt,
Bernadette Hijstek
Nee, ik zou ook niet altijd alleen maar moeder willen zijn. Tot juni heb ik in Nederland ook vier dagen gewerkt en vanaf ongeveer december ga ik hier (curacao) ook vier dagen werken. Wellicht scheelt het dat ik vanaf het begin van mijn "vakantie" wist dat ik weer aan de slag ging maar tot nu toe bevalt het prima. Hoewel ik moet zeggen dat ik dit niet voor onbepaalde tijd zou willen doen.
Groetjes
Sandra Dijkstra
Beste Bernadette,
Ik herken jouw gevoel. Heb zelf een dochter van 4 jaar en een zoon van zes maanden en werk 3,5 dag. Dat gaat me prima af.
Voor mijn kinderen ben ik pas een complete moeder wanneer ik naast het moeder zijn ook kan werken. Daarnaast heb ik wel regelmatig huishoudelijke hulp, zodat mijn man en ik in de vrije uren zoveel mogelijk leuke dingen kunnen doen met de kinderen.
Gewoon lekker blijven werken wanneer je je daarbij prettig voelt.
Groeten Silvia
Hallo Bernadette en anderen,
Eén dag in de week is Joran helemaal voor mij alleen. Die dag is fantastisch: uttelen met hem, geen andere sores aan mijn hoofd. Maar ook blij dat ik weet dat ik 4 dagen in de week eruit kan.
Jemig, zeg, ik heb grote bewondering voor vrouwen en mannen die dit de hele week kunnen volhouden. Eén dag met Joran in een slecht humeur en ik ben doodop. De dag erna dus uitrusten op mijn werk.
Het verschil is alleen, Bernadette, dat ik me er in onze cultuur niet voor hoef te schamen. Emancipatie of niet, dat zit toch nog goed in onze cultuur ingebakken :-\
Wim
Hoi Bernadette!
Tuurlijk herken ik dat en vele medemoeders met mij (in mijn omgeving in ieder geval). Ik werk door de bekende bekkeninstabiliteit-problemen slechts 8 uur in de week en die paar uurtjes vind ik de broodnodige uitlaatklep! Qua klachten kan ik soms niet eens aan, maar mentaal vind ik het heerlijk even er helemaal uit te zijn.
Maar lekker naar de sauna of even alleen winkelen dat vind ik net zo lekker. Het feit dat je er even uit bent. Dat telt gewoon heel zwaar!
Als jouw leven met vier dagen zo in balans is, dan is het toch logisch dat, als je zonder baan zit, je niet prettig voelt. En dat heeft zijn weerslag op je gezin en het kringetje is rond.
Vroeger waren de vrouwen meer "thuis" maar wel de hele dag druk met wassen op de hand, in de groentetuinen werken, etc., etc. Echt tijd voor de kinderen was er zelden.
Er wordt gewoon een taboe van gemaakt, want immers: je kiest zo bewust voor je kinderen tegenwoordig en dat mag en moet allemaal perfect zijn.
Als ik eens zucht na een ruzie-achtige dag tussen de kinderen van: he, he het mooiste moment van de dag is 19.00 uur, want dan slapen ze, kijkt men stilzwijgend toe. Terwijl ik zeker weet dat iedereen dat wel eens heimelijk denkt.
Geniet van je kind en je werk!
Groetjes,
HM
Hi Bernadette,
Mijn gevoelens over het moederschap sluiten precies bij die van jou aan. Ik ben dol op mijn dochtertje maar vind het minder boeiend om huisvrouw te zijn. Ik werk gewoon 5 dagen per week (flexibele tijden maar wel zo'n 40 uur) en dat bevalt me prima.
Om heel eerlijk te zijn: eigenlijk doe ik niets in huis (schoonmaken, wassen, strijken, koken, boodschappen doen), maar regel wel alles (daar ben ik goed in). Er zijn vast thuisblijvende moeders die minder tijd en energie over hebben voor zichzelf en hun kinderen dan ik.
Kritiek heb ik tot nu toe nauwelijks gekregen. Eerder bewondering, maar die is zoals je begrijpt totaal misplaatst. Ik merk wel dat mijn omgeving nu van mij verwacht dat ik wellicht parttime ga werken (ik sta op het punt om te bevallen van een tweeling), maar dat ben ik niet van plan omdat het me eigenlijk niets oplevert, doordat ik mijn uren grotendeels zelf kan indelen.
Ik denk dat het uitgangspunt niet zozeer fulltime moederschap moet zijn, maar het kiezen voor een dagbesteding als fulltime huisvrouw (dat is heel wat anders). Ik bemerk in ieder geval dat moeder zijn met mijn gehele persoonlijkheid is verweven en dat dit ook geldt voor mijn mannelijke collega's die vader zijn. Aan hen wordt ook niet gevraagd of ze parttime gaan werken, of dat ze zichzelf goede vaders vinden. En ik vind het alleen maar normaal dat ik op dezelfde wijze wordt behandeld. Moederschap haalt het beste uit mij naar boven, maar daarvoor hoef ik niet thuis te blijven.
Waar het uiteindelijk op neer komt, is dat het in Nederland wel heel bijzonder is dat vele vrouwen de keuze hebben om thuis te blijven bij hun kinderen. Met name in de Scandinavische landen en in Noord-Amerika hebben veel echtparen deze keuze niet en moeten beide partners werken om voldoende inkomen te genereren om voor hun gezin te zorgen.
De ideale situatie zou die zijn waarin werk en zorg gelijkmatig verdeeld kunnen worden over beide partners. Wat dat betreft loopt Nederland zeker niet voorop met haar lage percentage aan zorgende mannen en fulltime werkende vrouwen.
Enfin, ik zou het commentaar van anderen gewoon naast me neer leggen. Wees trots op jezelf als moeder; je bent vast een hele goede!
Ellen
Hoi Bernadette,
Herken je verhaal. Tuurlijk is het leuk om te tutten met je kindje. Ben inmiddels net bevallen 21/08/97 van onze tweede zoon: Kevin. Ja, in het begin is het weer reuze leuk, maar naar een tijdje verlang je weer naar wat anders. Ook eens even je zinnen verzetten, met mensen praten, werken, e.d.
Nou was het voor mij niet zo moeilijk, heb een eigen bedrijfje en moest dus gelijk weer aan de slag. Moet zeggen dat me dat uitstekend bevallen is. Als Kevin drie maanden is gaat ook hij voor 3-dagen naar de crèche en ga ik weer keihard werken. Het is heerlijk om met je kind(eren) bezig te zijn, maar af het is ook heerlijk om te werken en met iets anders bezig te zijn dan badderen, aankleden en voeden.
De combinatie, werken en kinderen 3 dagen naar de crèche en 2 dagen thuis bevalt mij uitstekend. Ook mijn man neemt vrij op de dagen dat ze thuis zijn, dat is erg gezellig.
En ach taboe??? Als je het zelf niet zo beschouwd, dan denken anderen er wellicht over een tijdje ook ineens wat makkelijker over.
Succes,
Marjolein Ancher.
Hoi,
Ik merk het juist andersom. Ik had een fantastische baan, maar toen ik zwanger werd, wist ik het meteen: ik wil thuis blijven.
MIsschien heeft het te maken met het feit dat ik 50/60 uur werkte, een studie ernaast had gedaan, en ik soms het gevoel had dat ik mijzelf voorbij liep. Een soort sabbitical year leek mij altijd wat. Mijn bedoeling is trouwens nooit geweest om ALTIJD thuis te blijven.
Maar... mijn omgeving vind dit raar. Ik had toch zo'n goeie baan, ik was toch dat carrière-wijf? Verveel ik mij niet, mis ik geen uitdaging?
Ach ja, het is een kwestie van aanpassen. Ik geniet nu van andere dingen, uitgebreid koffileuten met mijn ouders, lekker winkelen op niet drukke dagen. De tuin bijhouden, mijn huis schilderen, zwemmen (met kind), mijzelf voorstellen bij mijn buren (ik woon hier tenslotte alweer een jaar), internetten, mijn homepage maken, eens de financiën goed regelen, uitgebreid koken, elke dag lekker wandelen, enz. enz.
Ik kom weer eens aan mijzelf toe, en ik geniet......
Wat ik wel (een beetje) mis is de spanning, een uitdaging, dus dat zal ik ergens anders moeten zoeken. Maar goed, gisteren kreeg ik plotseling onverwachts een aanbieding om een eigen zaak te beginnen.....
Ik ga dat nu serieus overwegen, maar mede omdat ik dat zeer goed zou kunnen combineren met mijn fulltime moederschap...
Groetjes.
Lisette
Dag Bernadette,
Ik voel helemaal met je mee! Ook ik heb altijd gewerkt sinds de komst van mijn oudste zoon bijna elf jaar geleden. En altijd zo'n 28 tot 36 uur per week. Ik vind het heerlijk! Ben account manager bij een reclamebureau en geniet van de contacten met mijn collega's en klanten.
's Avonds hebben mijn man en ik elkaar altijd een boel te vertellen. Hij werkt ook vier dagen en is dus ook een dag bij onze (inmiddels drie) kinderen. Ikzelf ben ervan overtuigd dat ik 'best of both worlds' heb en dat ik een veel leukere en relaxtere moeder ben juist doordat ik mijzelf in mijn werk volledig kan ontplooien!
Het ga je goed!
Nicolette
Sinds een jaar werk ik niet meer, althans niet meer buitenshuis. In zekere zin was dat een keuze maar niet die van kind/thuiszitten OF betaald werken. Ik had gewoon geen zin meer in het ge-ren, geregel en gevlieg.
Zo nu en dan heb ik free-lance-opdrachten die ik doe als mijn zoontje overblijft op de basisschool. Maar belangrijk vind ik dat niet. Er bestaat meer dan werken of kinderen alleen. Soms vergeet ik gewoon dat er ook nog zoiets als betaald werk bestaat, zo druk heb ik het.
Het gekke is dat die opdrachten nu niet meer niet voelen als werk, maar gewoon leuk zijn om te doen. Terwijl het hetzelfde werk is. Daarnaast blijven er genoeg uitdagingen waar ik nu eindelijk eens tijd voor heb. Musiceren, zwemmen, dansen. De dagen vliegen om.
Ik zie mijn kind en huishouden niet als een dagtaak of werk. En ik ga dat niet uit een zoort schuldgevoel tot dagtaak maken.
Voor mij ligt de keuze werken of kind dus niet zo zwart-wit, maar meer in het combineren van alles wat ik leuk vind en waar ik goed in ben. Het is een uitdaging om daar een balans in te vinden. Het geeft alleen geen stress.
Ik ben me heel bewust van mijn situatie omdat ik jaren heb gewerkt. Realiseer me ook dat dit niet voor iedereen is weggelegd maar ik zou het iedereen die het zou kunnen in alle opzichten( finacieel kunnen en het aankunnen), gunnen en zelfs aanraden.
Mijn kind vind het overigens ook leuk dat ik er altijd ben. Mijn man ziet zijn werk als hobby maar wordt er zoals hij dat zelf zegt, toevallig voor betaald, en we boffen dat we daar goed van kunnen leven.
Zo zijn we alledrie goed bezig en dat geeft een hele ontspannen sfeer in het gezin. Ik voel me nu veel gelukkiger dan toen ik elke dag naar mijn werk moest.
Het is nooit mijn bedoeling geweest dat het zo zou lopen maar ik ben er wel blij mee. Ik neem het er nu van, en nu blijkt dat ik veel meer te bieden heb dan een salarisstrook, want mijn gezin en de mensen om mij heen vinden het gezellig dat ik er voor hen maar ook voor mijzelf ben.
Marjolein
Ik ben moeder van vier kinderen, tien, acht, vijf jaar en een baby, en heb er altijd bij gewerkt. Eerst in loondienst en de laatste drie jaar als zelfstandig tekstschrijver en beleidsadviseur. Voor mij combineert dit het beste werk en zorg. Tussen het werk door kun je op school helpen, na school thuis en niets geeft qua werk zoveel voldoening als een eigen bedrijf (in mijn geval dan).
Mijn jongste dochter is nu net zes weken oud. Ik heb voor haar een crècheplaats geregeld, die helaas pas vanaf 1 juli volgend jaar beschikbaar is. Dat wordt dus een half jaar improviseren en rommelen. Het voordeel is dat ik nu in ieder geval de hoeveelheid werk die ik verricht enigzins in eigen hand kan houden. Enigzins, want je moet natuurlijk wel je klanten tevreden houden. Geen klanten, geen inkomen. Toch is dit voor mij de meest ideale combinatie. Ik kan het je daarom van harte aanraden.
Carry Bomhof
Wat ik zo interessant en grappig vind in deze discussie (en info uit de bladen hierover), is het feit dat veel moeders het werken als zelfstandig ondernemer als een perfecte combinatie ervaren met het moederschap, doordat ze het parttime kunnen doen en hun eigen tijd in kunnen delen. Dit, terwijl mannen in mijn omgeving (en in het bijzonder mijn eigen man!) voortdurend zeggen dat als je zelfstandige wordt, je minsten 60 uur moet gaan werken om je hoofd boven water te kunnen houden, en dus nog minder tijd overhoudt voor je kinderen.
Kan iemand mij dit verschil uitleggen? Werken deze vrouwen soms allemaal in een specifieke sector, of hebben zij hun klantenkring uit hun vorige baan mee kunnen nemen?
Ben erg benieuwd, mede ivm eigen toekomstplannen.
Gertruud
Hoi,
Ik ben een fulltime moeder en dat bevalt me uitstekend. Soms heb ik ook de behoefte om wat anders om handen te hebben en 1 hooguit 2 dagen werken in de week zou ik best leuk vinden. Maar als ik lees dat er moeders zijn die 4 a 5 dagen werken (ik ga er vanuit dat de vader ook fulltime werkt) dan vraag ik me af of jullie niet bang zijn voor de normen en waarden die de kinderen van de oppas meekrijgen.
Je ziet je kind weinig en geeft de opvoeding voor een heel groot gedeelte uit handen. Voor het kind ook verwarrend want die moet steeds wennen aan andere regels (oppas, thuis). Volgens mij is dit een van de oorzaken van jeugdige criminaliteit. Kinderen zoeken hun heil ergens anders, want pa en ma zijn toch niet thuis.
Tenslotte, je kiest zelf voor kinderen dus ben je zelf verantwoordelijk voor de opvoeding en hoe kan dat als je zelf bijna nooit thuis bent. Als je carrière zo belangerijk is, moet je niet aan kinderen beginnen.
Groetjes,
Heidi den Dekker
Hallo Gertruud,
Part-time zelfstandig zijn is volgens mij erg goed mogelijk. Ik werk zelf 3 dagen in de week in het bedrijf van mijn man en mij. Mijn man werkt 40 à 50 uur, in zeer drukke tijden inderdaad 60-80 uur (enkele keren per jaar). Ik denk wel dat ik meer ga werken als mijn kinderen op de basisschool zitten.
Maar let wel: ik doe alleen alle algemene taken in ons bedrijf: beleid, administratie, acquisitie, marketing, personeelszaken etc. We hebben een modelmakerij (prototypes van nieuwe produkten en maquettes) en de produktie wordt door mijn man en ons personeel gedaan.
Alle belangrijke beslissingen nemen we samen. We hebben dan ook een V.O.F. opgericht.
Als je alleen een bedrijf opstart, kan ik me voorstellen dat je werkt als de kinderen naar school zijn en eventueel 's avonds en in het weekend. Zo kan je best veel uren maken! Voorwaarde is dan wel een bedrijf aan huis, lijkt mij. Dat is ons toekomstplan dan ook.
Hoop dat je hier wat aan hebt,
groet, Petra
Hoi Gertruud,
Voor iedereen zal de combinatie kinderen en een eigen onderneming anders zijn. Voor mij is het de ideale combinatie. Ben altijd secretaresse geweest en ben toen op het idee gekomen om dit in de vorm van een eigen onderneming voor te zetten. Het ideale is dat je je eigen tijd en werkzaamheden kunt indelen. Zoals m.n. jouw man denkt, dat je bij het runnen van je eigen bedrijf wel 60 uur per week moet werken, is voor iedereen verschillend en dat is juist hetgene dat je zelf kan indelen.
Mijn kinderen zitten 3 dagen op de crèche en 2 dagen thuis. Op die 2 dagen probeer ik er zoveel mogelijk voor mijn kinderen te zijn en plan ik de werkzaamheden op de andere dagen. Mocht het onverhoopt voorkomen dat ik op een van de twee dagen toch moet werken, dan neemt mijn man een vrije dag of gaan de kids een paar uurtjes naar de buurvrouw.
Ben zelf begonnen in 1995 met mijn bedrijfje. Het bedrijfje zou wellicht beter lopen als ik er nog meer energie en tijd in steek. Dat heb ik er momenteel gewoon niet voor over. In eerste instantie ben ik zo heel tevreden, een beetje werken en een beetje moeder. Als mijn kinderen 4 jaar zijn en naar school gaan, ga ik het zeker uitbreiden. Tot die tijd houd ik mijn klanten tevreden en neem ik af en toe een nieuwe klant op in mijn klantenbestand, bovendien heb ik klanten van korte duur, die bijvoorbeeld alleen een briefje willen laten typen of uitprinten.
De telefoonservice die ik bied is wel op basis van een contract en daar zit men dan ook wat langer aan vast. Momenteel werf ik dan ook niet actief, maar laat mijn bedrijfje wel rustig voortkabbelen, zodat ik over een aantal jaar kan zeggen, dat we al zo lang bestaan en met een redelijke klantenkring.
Wat ik je wil duidelijk maken is dat je zelf helemaal kan bepalen hoeveel tijd, uren en noem maar op je in je bedrijfje wil steken. Daarbij komt natuurlijk voor mij kijken, dat mijn man een goede baan heeft en mijn bedrijfje geen "must" is om geld binnen te brengen. Wel geeft het mij een voldoening en ben ik zeer tevreden en mijn kinderen ook.
Kan je alleen aanbevelen: als de mogelijkheid er is om een bedrijfje te beginnen en je ziet er toekomst in, dan moet je het ZEKER DOEN!
Mocht je tips of adviezen nodig hebben, dan kun je me altijd mailen.
Groetjes en succes,
Marjolein Ancher.
Absoluut een interessant punt!
Ik kan alleen uit eigen 'ervaring' praten. Ik hoef van mijn werk als zelfstandige geen gezin draaiende te houden, dus ik kan 'kiezen' hoeveel tijd ik wil steken in een eigen bedrijf.
Bedrijf dat ik wil opzetten gebeurt uit mijn eigen huis, dus geen extra huurkosten, die je anders weer moet 'terugverdienen'.
Ik wil in een branche werken, waar als ik een/twee dingen verkoop, ik mijn 'maandopbrengst' binnen heb. En aangezien de produkten die ik ga verkopen, uit een familiebedrijf komen, scheelt mij dit ook enorme investeringskosten.
Als mijn man een eigen bedrijf zou beginnen, zou dat veel ambitieuzer gaan. Hij zou het zodanig gaan opzetten dat hij op termijn zou willen uitbreiden. En dat wil ik (nu) nog niet, ik wil het eerst kleinschalig houden, met een fax en een telefoon....
Ik ben benieuwd naar andere zelfstandige moeders..
Groetjes,
Lisette en Daan (5 maanden)
Beste Heidi,
Ik heb jouw reactie met tamelijk wat ergernis gelezen. Je noemt fulltime werken van de ouders als een oorzaak voor criminaliteit. Prettig idee. Niet alleen voor mijzelf als fulltime werkende moeder dat ik nu een delinquent aan het kweken ga, maar ook voor mezelf als kind.
Vanaf dat ik 5 was werkte mijn moeder 4 dagen in de week (mijn vader 5). Mijn ouders hadden gezorgd voor een vaste oppas en vanaf mijn 12e amuseerden mijn broer en ik onszelf na school totdat onze ouders thuis waren. En met amuseren bedoel ik dus niet tasjesroof van bejaarde dames of het spuiten van graffiti. Nee, ik bedoel: lezen, puzzelen, spelen, alvast huiswerk maken, etc. Gewoon de dingen die kinderen wel eens doen.
Ik weet niet of het je opgevallen is, maar de meeste jeugdcriminaliteit komt voor in milieus waar de arbeidsparticipatie van zowel vrouwen als mannen het laagst ligt.
Anne Marie
Met veel verbazing heb ik de tekst van het bericht "verbaasd" zitten lezen. Ik neem aan dat mevrouw heerlijk thuis zit terwijl manlief zich het gort werkt! (Dat doet zeer he!)
Zij zou het ook niet prettig vinden uitgemaakt te worden voor de titel van deze reactie en dus vinden wij werkende vrouwen het ook niet prettig uitgemaakt te worden voor mensen die alleen maar aan hun carriere denken!
Er zijn namelijk ook vrouwen die MOETEN werken, waarvan ik er een ben.
Niet iedereen heeft een echtgenoot/vriend met een salaris waar je als gezin van kunt leven. Het is iedereen die dit wel heeft van harte gegund, maar ga dan niet af zitten geven op de vrouwen die fulltime moeten werken om samen met hun man een normaal inkomen te hebben. Er zullen best mensen bij zitten die wel aan de carrière sleutelen, maar het is niet eerlijk alle werkende vrouwen over een kam te scheren. (Bovendien vind ik dat als een vrouw een carriere en een kind wil, dit moet mogen. Het is niet mijn keuze maar ik respecteer hun keuze wel.)
En de opmerking dat mijn kinderen geen waarden en normen wordt bijgebracht er daarom criminelen zullen worden, is zo'n ontzettend domme opmerking. Voordat u dit soort uitspraken doet, moet u eens nadenken wat u zegt. U doet zeer veel lieve moeders hier ontzettend mee tekort en pijn.
Crimineel worden is afhankelijk van vele factoren en niet alleen van het feit of een kind een werkende of niet-werkende moeder heeft. Ik mag hopen dat u uw kind of kinderen dit soort discriminatie niet bijbrengt.
Hoi Heidi,
Je reactie komt inderdaad wat fel over. Ik vind het heerlijk om te werken en hou uiteraard ook heel veel van mijn kinderen en wil er op de dagen dat ze thuis zijn, dan ook echt voor hen zijn!
De dagen dat ze op de crèche zijn ben ik echt niet bang, dat er geen waarden en normen worden bijgebracht of dat ze maar wat aanrommelen en geen regels leren. Nee, de crèche (formele instelling) hecht hier zelf juist heel veel waarde aan en doet dit uitstekend. Dat moet je van je oppas thuis of je oma of opa (die je inschakelt) nog maar afwachten.
Een echt carrièremens ben ik nu ook weer niet, maar je moet het wel zo bekijken, dat als je nu stopt met werken, je over een paar jaar maar moeilijk weer in het arbeidsproces kunt terugstappen. Daarom is een eigen bedrijf en kinderen juist een ideale oplossing.
Bovendien ben ik van mening, dat je best carrière kunt maken als je kinderen hebt. Ik het twee hele lieve zoontjes, de oudste 3 jaar. Hij vindt het al interessant om mama te helpen, wie weet treedt hij later in mijn voetsporen en wordt het een echte carierre ondernemer!
Groet,
Marjolein.
Oei oei Heidi, da's wel heel glad ijs, en het vriest nog niet eens echt...
Wij werken ook allebei 4 dagen, Maaike gaat 3 dagen naar een kinderdagverblijf.
Zullen we het walletje bij het schuurtje laten, zoals dat schijnt te heten? Waar haal jij bijvoorbeeld vandaan dat een oppas (in welke vorm dan ook) per definitie andere normen en waarden toepast c.q. aanleert dan wij? Zou het niet best eens zo kunnen zijn dat je een oppas kiest die wat dat betreft goed bij jouw eigen opvattingen past? Hoezo "steeds wennen aan andere regels"? Wat jij doet is projecteren waar je bang voor zou zijn als jij zou kiezen voor een oppas, en dat is wat anders dan een afspiegeling van de praktijk.
Het stukje over de jeugdcriminaliteit sla ik maar even over, hopelijk zie je bij nader inzien ook wel dat dat natuurlijk een volslagen belachelijke stelling is.
Waar ik _wel_ heel fel van kan worden (en ook al eerder ben geworden als het over dit onderwerp gaat) is het gemak waarmee sommige mensen menen te kunnen oordelen over de toewijding van andere ouders. "Als je kinderen wilt stop je maar met werken", zo verkondig jij ook. Dat moet dan wel allemaal zomaar even kunnen! Ik weet niet en wil niet weten hoeveel salaris er bij jullie binnenkomt en hoeveel kosten jullie maandelijks hebben, maar wij kunnen niet doodleuk tegen 1 van onze werkgevers zeggen dat ie het voortaan zonder 1 van ons moet doen omdat we zo graag de hele dag bij ons kind zijn.
Natuurlijk willen we dat graag, maar dat is domweg niet haalbaar. En dan heb ik het maar niet eens over mensen met een eigen bedrijf, die nog veel meer tijd in hun broodwinning moeten steken. En dat moet dan inhouden dat wij maar niet aan kinderen moeten beginnen? Sinds wanneer zijn kinderen iets dat hoort bij de Happy Rich Few?
We zijn al zo dolblij met een prima functionerend kinderdagverblijf dat zich geheel aanpast aan onze wensen waar het de verzorging en opvoeding van Maaike betreft, en we kunnen alleen maar hopen dat het straks op school ook zo lekker gaat.
Wees blij dat jullie het op de manier kunnen regelen zoals dat nu is, maar probeer je eens beter in te leven in de situatie van mensen die wellicht de keuze helemaal niet hebben, maar die net zoals jij het goed recht hebben kinderen te willen. Dat is namelijk op dit moment, blijkens je bericht, niet je sterkste kant.
Groeten,
Bart.
... een paar weken terug las ik de column van Bram Buunk in de Wetenschapskatern van De Volkskrant. De column ging over politiek correct wetenschappelijk onderzoek. De stelling van Bram Buunk was dat politiek incorrecte onderzoeksresultaten geen schijn van kans maken. Nu één van de voorbeelden die hij aanhaalde en waar ik inderdaad nog nooit van gehoord had: uit een onderzoek bleek dat kinderen die meer dan 20 uur in crèches doorbrengen, meer problemen hebben om zich te hechten.
Ik vroeg mij af: kent iemand dit onderzoek? Als de uitkomsten inderdaad waar zijn, hoe zouden jullie (en met name de tweeverdieners) daarmee omgaan? Zou dat iets wijzigen in de verdeling van werk- en zorgtaken tussen de partners? Welke consequenties zou dit voor onze maatschappij moeten hebben?
Wat er volgens mij in onze maatschappij zou moeten veranderen, is dat huishoudens, in het belang van van het kind, financiële ruimte zouden moeten hebben om de ouders hun kinderen zelf te laten opvoeden. Het is werkelijk idioot dat een maatschappij mensen dwingt om te moeten werken wanneer dat het belang van het kind schaadt. Bij 'dwingen' denk ik aan de daadwerkelijke dwang die de overheid bijstandsmoeders met vijfjarigen oplegt, maar ook aan de indirekte financiële nood in huishoudens waarin 1 inkomen niet toereikend is.
Wat betreft de gevolgen van langdurige crèchegang voor kinderen: dit deed mij wel even schrikken. Het sterkt mij in mijn opvatting dat ik nooit een voltijdsbaan zou willen hebben. Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat een crèche ook positieve effecten met zich meebrengt. Volgens mij is het omgaan met andere kinderen een goede training in sociale vaardigheden. Daarnaast kunnen de kinderen veel van elkaar leren. Ik vond het bijvoorbeeld erg frappant dat Joran afgelopen week, nadat hij op de crèche een tijdlang met een jochie had opgetrokken die iedereen de oren van het hoofd lult, thuis opeens nieuwe klanken (dadada) aan het uitproberen was.
Groeten, Wim.
Beste Bernadette,
ik ben nog maar een 'verse' moeder, mijn eerste kindje (dochter) is 7 weken geleden geboren.
Ik voel me, nu ik wegens het zwangerschapsverlof thuis ben, heel erg kneuterig en vooral eenzaam. Mijn vriendinnen werken nl. ook allemaal (weliswaar parttime, d.w.z. 2 of 3 dagen), en ik ben dus niet in de gelegenheid om elke dag iets met deze of gene te ondernemen; als zij vrij zijn hebben ze uiteraard niet altijd tijd om thee te leuten. Ik kan sinds de bevalling niets meer met 'overgave' doen, ook niet wanneer mijn dochter slaapt. Er loopt een draadje naar haar, en ik ben constant 'paraat'. Dit gevoel schijnt universeel te zijn na een bevalling, en ik heb me ook laten vertellen dat dit in heftigheid nog af zal nemen.
Ik ben zelf hoofd van een fin. admin. en werk al ruim 12 jaar met hart en ziel. Het regelen en ridderen mis ik enorm. Ik ben verliefd om mijn lieve baby, maar als zij haar slaapje maakt zit ik voor mijn gevoel te 'pierewaaien'. Ik kan mijn man aan het einde van de dag niets anders vertellen dan dat ze goed gepoept heeft, een lach-stuipje heeft geschonken of dat ik naar de winkel ben geweest, vre-se-lijk, hoe blij ik ook met haar ben. Zij ligt voor mij echter niet in het verlengde van mijn 'solo-bestaan' dat nog 16 weken duurt.
Ik ben er inmiddels wel achter dat ik me hier niet schuldig over hoef te voelen, mijn moeder is altijd huisvrouw geweest, en heeft mij niet bepaald een leuk leven bezorgd. M.a.w. wás ze maar gaan werken, en had iemand die wel van mij hield maar voor mij gezorgd... Mijn eigen moeder veroordeelt dit wel, ze kijkt me zo debiel aan wanneer ik vertel dat ik weer naar mijn werk verlang. Ook mijn eigen zus vind het maar vreemd dat ik mijn baby 'aan vreemden overlaat'.
Ik ga in januari weer 3 dagen a/d slag, mijn dochter gaat naar het kinderdagverblijf. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit voor ons de beste oplossing is. De dagen dat ik werk kan ik me met hart en ziel op mijn werk storten, de dagen dat ik daadwerkelijk met haar ben kan ik lekker tutten (met hart en ziel).
In mijn woonplaats wordt momenteel door Stichting Vrouwenwerk zelfs een project gewijd aan eenzaamheid onder vrouwen in nieuwbouwwijken met een baby. Er schijnt ontstellend veel eenzaamheid te bestaan onder hen; ze zitten allemaal in hun huis tussen de flesjes, luiertjes en voelen zich geïsoleerd. Er heerst een collectieve mythe: wij moeten op veertjes lopen in ons zwangerschapsverlof, kwijlend en kwijnend zouden wij hele dagen moeten kroelen en dromen.....
Waarom kunnen we niet eerlijk zijn over de andere kant: gebroken nachten, de grote overgang, je relatie die een nieuw evenwicht moet vinden, het wennen aan het moederschap etc. etc.
Uiteraard zijn er vrouwen die het zalig vinden om niet meer te hoeven werken, ik heb daar alleen maar respect voor, ik veroordeel het juist niet. Ik krijg het echter niet voor elkaar, en dat vind ik zelf wel eens jammer.
Ik ben benieuwd of andere vrouwen ook deze eenzaamheid herkennen.
Groeten, (naam bij de redactie bekend).
Ik werk slechts 8 uur in de week en woensdag komt daarvoor dan de oppas. Zij is een fantastisch lieve vrouw en heeft zelf twee kinderen groot gebracht en heeft een engelengeduld. Daar heb ik heel veel van opgestoken. Voor de kinderen is het ook goed, de wereld is groter dan het eigen gezin. Het draait niet alleen om mama of papa.
Ik ben er van overtuigd dat het voor kinderen niet uitmaakt of de beide ouders veel werken of niet, als er maar enige regelmaat in zit; vaste oppas, vaste regels, vaste etenstijden (of dat nou met de oppas is of met de ouders) etc, etc.
Dus ook bij (een) niet buitenshuis-werkende ouder(s) is regelmaat belangrijk en dan gedijt het kind prima, in de crèche, gastouders of thuis. Laat iedereen toch doen wat hem of haar goeddunkt. Leven en laten leven!
Groetjes,
HM.
Ik herken je gevoelens onmiddellijk. De babytijd vond ik een vreselijke tijd. Ik was jaloers op al die vrouwen die naar hun baas konden en even afstand konden nemen. Ik ben zo snel als mogelijk was weer buitenshuis gaan werken.
Ik reageerde al eerder op deze rubriek, waarin ik vertelde dat ik sinds mijn zoontje op de basisschool zit weer thuis ben. Ik werk nu af en toe free-lance en dat bevalt me beter. Juist de momenten dat hij naar school is kom ik aan mezelf en aan mijn werk toe.
Toen ik het niet meer uithield, alleen met de baby ben ik mee gaan werken aan een baby-onderzoek aan de universiteit. Zo heb ik een vorm gevonden om maatschappelijker bezig te zijn. Ook heb ik toen ik thuis zat 1 dag oppas in de week aan huis genomen. Op die manier had ik 'vrij' om te doen en laten wat ik wilde.
Als je kindje pas in januari naar de kinderopvang gaat, kan je misschien maatregelen treffen voor een soort 'interim-oppas' tot die tijd. Anders word je helemaal gek. En tot troost: realiseer je dat je nog maar een heel korte tijd thuis bent.
Veel sterkte ermee.
Marjolein.
Natuurlijk herkennen andere vrouwen deze eenzaamheid ook! Sla een blad als Ouders van nu er maar op na! Je had gerust je naam onder de reaktie kunnen zetten volgens mij. Ik zat na mijn bevalling in mijn eentje in Rome, man komt om 19.30 of later thuis, kind huilde erg veel de eerste drie maanden en sliep weinig. Mijn hormonen zorgden er gelukkig voor dat ik mij mentaal ijzersterk voelde maar als ik er aan terugdenk.... hoe bijzonder het ook was met zo'n klein kindje, hoe blij ik ook met hem was... ik was blij dat ik na 3 maanden hulp kreeg en weer aan het werk kon. Dat voortdurende gevoel van paraatheid hoefde ineens niet meer voortdurend, sociale contacten via het werk kwamen weer wat op gang...
Ten aanzien van de discussie over verschillen in regels tussen de oppas en de ouders: dat is volgens mij geen enkel probleem, voorzover de manier van omgang en de basisnormen maar gelijk zijn. Mijn kind - 1,5 - weet nu al heel goed dat hij bij mij bepaalde dingen wel mag die de oppas 'te eng' vindt, of dat hij van haar altijd iets lekkers krijgt onderweg en van mij niet. Een kind zal zijn hele leven verschillende normen ontmoeten in verschillende contexten en de elasticiteit moeten verwerven daar naar te handelen. Waar het om gaat is dat hij leert onbaatzuchtig te zijn, rekening te houden met anderen, en dat soort dingen. Het besef dat mama niet altijd beschikbaar is maar ook nog andere dingen (voor andere mensen) moet doen draagt volgens mij alleen maar bij aan het voorkomen van een groot egoïsme. En of die andere dingen en mensen nu bestaan in broertjes, zusjes of papa, in vrijwilligerswerk of in een betaalde baan buitenshuis, dat doet er niets toe.
Het verhaal van Wim over die bindingsproblemen vind ik interessant. Vaak blijkt uit het lezen van een onderzoek in zijn geheel dat dergelijke conclusies allerlei uitzonderingen kennen. Zo zou ik mij kunnen voorstellen dat de organisatie van de crèche van belang is (altijd dezelfde leidster of steeds een ander?), dat de houding van de ouders bij thuiskomst van belang is (alle aandacht voor de kids of voor het huishouden?) etc.
Ik moet wel zeggen dat dit soort overwegingen bij ons de doorslag hebben gegeven om ons kind (toen 3 maanden) voorlopig door een vaste oppas aan huis te laten verzorgen. Maar dit was een gevoelsmatige keuze, wetenschappelijke onderbouwing kenden wij niet.
Wie o wie weet waar en door wie dit onderzoek is verricht?
Gertruud.
Een jaar of twee terug heb ik een tijdje zo'n discussie als deze gevolgd bij de nieuwsgroep misc.kids. Het ging er daar overigens veel feller aan toe dan hier. De enige conclusie die ik voor mezelf heb getrokken is dat het helemaal geen zin heeft om de discussie te voeren.
Zoals iedereen die z'n ogen open houdt kan constateren bestaan er afschuwelijke gezinssituaties met moeders (ouders) die de hele dag thuis zijn, en fulltime werkende tweeverdieners die zich daarnaast met ongelooflijk veel energie, aandacht & liefde op de opvoeding van hun kinderen storten. Tussen dit en de omgekeerde extremen is het hele spectrum vertegenwoordigd.
Onze kinderen gingen van kleins af aan twee dagen naar een kinderdagverblijf. Wij hebben dat altijd ervaren als 'precies goed'. Maar dat hoeft voor mij geen aanleiding te zijn om anderen te veroordelen die hun kinderen meer dan twee dagen door derden laten opvangen. En in de ogen van sommigen kweken ook wij potentiele crimineeltjes door niet fulltime zelf voor ze te zorgen.
Volgens mij zijn gepolariseerde discussies over dit soort onderwerpen (wel/niet werken, een crèche versus een oppas) zinloos. Wie de behoefte heeft (andere) ouders te beoordelen, kan zich beter richten op de intentie waarmee ze keuzes maken en vormgeven, dan op de 'harde feiten'. Die laten zich namelijk niet van buitenaf beoordelen. Zelfs de stelling dat regelmaat altijd belangrijk is gaat me te ver. Wat mij betreft _nog_ meer leven en laten leven!
Groetjes,
Yola.
Beste Wim,
Ik denk dat je gelijk hebt wat betreft die politiek incorrecte onderzoeksresultaten. Er is echter ook nog zoiets als misinterpretatie van onderzoeksresultaten.
Onlangs las ik in de Intermediair een bericht met als titel: Hogeropgeleiden bezoeken hun ouders minder vaak. Een alarmerend bericht. Gaapt er een kloof tussen hogeropgeleiden en hun ouders?
Pas toen ik het hele bericht heel zorgvuldig had gelezen, bleek dat er nog twee onderzoeksresultaten waren. Namelijk:
1. Hogeropgeleiden wonen gemiddeld verder van hun ouders, hetgeen samenhangt met hun baan.
2. Naarmate mensen verder van hun ouders wonen, bezoeken ze deze minder.
Gelukkig had de onderzoeker ook deze twee gegevens tenslotte verwerkt, waarbij bleek dat hogeropgeleiden die even ver van hun ouders woonden als een lager opgeleiden, even vaak langs gingen bij hun ouders.
Dit resultaat stond echter niet boven het artikel. Wel de tendentieuze titel die ik eerder noemde.
Ik heb ook die conclusie gelezen m.b.t. het hechten van kinderen, namelijk in een kort berichtje in NRC. En ik vroeg me toen ook meteen af, hoe deze conclusie getrokken was. Ik zeg niet dat het onderzoeksresultaat niet juist kan zijn, maar ik zou graag ALLE resultaten dan willen weten.
Weet iemand die misschien?
Anne Marie van Osch.
Ik wil m'n excuus aanbiedien aan diegenen die zich gekwetst voelen door mijn bijdrage met als titel "verbaasd" Uiteraard ben ik mij ervan bewust dat er gezinnen zijn waar het noodzakelijk is dat beide partners werken. Maar er zijn ook gezinnen waar het niet noodzakelijk is dat beide partners full time werken, maar die bang zijn dat ze er financieel/materieel op achteruitgaan, en dat het werk boven de kinderen gaat – daar heb ik moeite mee.
Ik kan ouders best begrijpen dat ze willen werken en niet elke dag midden in de kinderen te zitten. Zoals ik al schreef wil ik zelf ook best wel 1 a 2 dagen willen werken.
Ook denk ik dat tieners, waarvan de ouders vrijwel nooit thuis zijn, overdag hun heil buitenshuis gaan zoeken en verkeerde vrienden kunnen krijgen. Criminaliteit is dan mischien iets te ver gezocht, maar toch iets om over na te denken en rekening mee te houden.
Ik hoop dat jullie mijn exuses willen aanvaarden en dat jullie weten dat ik niet alle werkende ouders over één kam scheer.
groetjes Heidi
Iedereen is anders, dat blijkt wel uit deze reacties.
Waarbij ik ook nog wil aantekenen -- om het ingewikkeld te maken -- dat moeder zijn van een 24-uur-per dag aandacht vragende baby weer heel anders 'voelt' dan moeder zijn van een ongeregeld maar intens aandacht vragende puber.
Ik vind het jammer dat men vooral praat over de zorg en aandacht voor kleine kinderen. Ook '12 plus' kinderen die zichzelf uitstekend kunnen redden hebben 'een-op-een'aandacht nodig.
In alle gevallen geldt: pas als je jezelf goed voelt, kun je goed met je kinderen omgaan. De ene kan dat beter naast een aantal uren/ dagen 'iets anders dan de kinderen' (dus een baan, vrijwilligerswerk, hobby, etc), de ander voelt zich goed bij full-time beschikbaar/aanspreekbaar te zijn voor de kinderen.
En het kan best zijn dat de invulling van de tijd en de hoeveelheid tijd buiten je gezin anders wordt, als je kinderen ouder worden.
De een is 'goed' in baby's en dol op tuttelen, de ander 'goed' in omgaan met schoolkinderen en de derde boeit het enorm om te gaan met pubers. Het is schitterend als het lukt een goeie mix te vinden...
En het is jammer dat economische factoren je soms dwingen andere keuzes te maken dan je in je hart zou willen.
joke.
Beste Bart,
Ik ben het met je eens wat je reactie op Heidi betreft, maar niet helemaal. Het stuk criminaliteit sla jij over, en daar zit toch meer van waarheid in dan je denkt. Ik heb het nu niet over de opvang van jonge kinderen, meestal wordt dat met zorg geregeld. In mijn omgeving heb ik nogal eens gezien dat vooral kinderen van 12 en ouder geen oppas meer willen, en, omdat beide ouders werken, vaak alleen thuis zijn. Enkele uren na school is niet het probleem, maar vooral de vakanties die op de middelbare school langer zijn wel. Thuis hebben ze het na even wel gezien, buiten voetballen is ook nog even leuk, maar dan? Het risico van crimineel gedrag speelt bij deze leeftijdsgroep wel degelijk.
Groetjes,
Nell Coumans.
Beste Heidi,
Mijn vriend en ik werken allebei vier dagen per week en onze dochter gaat drie dagen per week naar de crèche. Dat zijn dus 24 van de 168 uur die een week telt. Dat is 1/7 van de totale tijd. Denk je nu echt dat een kind daar crimineel van wordt? Dacht het niet!
De opvoeding is voor het overgrote deel in onze handen. Ons ziet ze het meest. Wij zijn haar grootste voorbeeld (in goede en in slechte dingen). Voor een klein deel geven we de opvoeding uit handen, maar ook dat valt erg mee, want er is veel overleg met de crèche en als wij iets op een bepaald manier willen, dan luistert de crèche daar naar.
Naar ons idee is ze op de crèche in uitstekende handen. Ze zijn er misschien wat strenger dan wij, omdat ze met een grote groep (9) kinderen te maken hebben. Maar voor de rest houden ze er naar mijn idee geen andere normen en waarden op na. Kinderen wordt geleerd samen te spelen, samen te delen, etc. Onze dochter heeft het er heerlijk: meer speelgoed dan thuis, andere kinderen om mee te spelen, leuke uitjes.
Wij hebben inderdaad zelf voor ons kind gekozen en we zijn inderdaad volledig verantwoordelijk voor haar. Maar dat wil toch niet zeggen dat we dan ook AL het andere moeten opgeven omdat we een kind hebben. Als fulltime kindermeisje zou ik een totale zuurpruim worden. Dat lijkt me vrij ongezond voor het geestelijk welzijn van onze dochter.
Wat dat onderzoek betreft over crèche-kinderen. Dat heeft eerder in de Volkskrant gestaan. In de discussie die daar op volgde, is gezegd dat voor het gemak alle crèches in dat onderzoek over één kam waren geschoren. Er zijn crèches (of andere vormen van opvang) waar het verloop onder de leidsters zeer groot is. In dat geval kunnen kinderen problemen krijgen met de hechting. Dat lijkt me vrij logisch.
Het druist toch tegen ieders gezond verstand in dat 20 uur crèche slecht zou zijn voor het kinderzieltje? Er worden heel wat slechte dingen gedaan met kinderen, maar daar zullen, naar mijn idee, ook heel veel niet-werkende vaders en moeders schuld aan hebben.
Groeten,
Bernadette.
Heidi,
lees mijn bijdrage 'Ik ook (denk ik)'.
Voor mij en mijn echtgenoot is het (financieel) niet NOODZAKELIJK dat ik werk. Het zal best kunnen met één salaris (denk ik). Ik zou het niet weten want wij hebben nog nooit geleefd van 1 salaris.
Echter, voor mijn welzijn, en daarmee ook het welzijn van mijn dochter, is het wèl noodzakelijk dat ik werk.
Ik weet zelf hoe het is om niet gewenst te zijn door een moeder die wèl altijd thuis was! Mijn dochter is zéér gewenst maar dat is iets anders dan alléén elke dag met haar bezig zijn. Die 9 uur x 3 in de week kunnen er best af. Ik kan me dan opladen aan mijn werkzaamheden, mijn collega's en contact met de wereld om mij heen. Dat zal mijn dochter alleen maar ten goede komen! Enne, uiteraard ga ik niet werken als mijn baas me er niet voor betaalt. Vaak krijg ik dit als tegenwerping van mensen die mij veroordelen.
Volgens mij kan er slechts één zinvol ding gezegd worden over deze hele discussie: een moeder moet doen waar zij zich het lekkerste bij voelt, dan zal dat haar kind ten goede komen! En misschien zijn er zelfs wel huisvaders waarbij moeder de kost verdient (WAAR ZIJN JULLIE), ik en mijn man hebben het daar al geregeld over gehad. Definitief een goede baan opzeggen vinden we vooralsnog een erg rigoureuze keuze die we dus voorlopig dan ook niet wensen te maken. Helaas kan mijn man kiezen tussen fulltime werken of niet (bij zijn baas)..... Als dit wel kon hadden wij het 50/50 verdeeld.
(naam bij redactie bekend)
Jammer is dat in deze discussie zorgende vaders weer goeddeels ontbreken. Telkens valt het mij op dat met name moeders het moeten ontgelden als zij willen werken. Zij moeten zich 'verdedigen' terwijl paps ongelimiteerd zijn gang kan gaan.
Ik persoonlijk geloof er niet in dat een man niet parttime mag werken van zijn baas. Wel is het zo dat je (man en vrouw) pas op de plaats moet maken als je minder dan fulltime wilt werken. Als je, is onze ervaring, maar genoeg op je strepen staat en ze je graag genoeg willen houden op je werk, dan is er heel veel te onderhandelen.
Mijn man werkt vier dagen per week in de chemische industrie. Een echte mannenomgeving met niet één parttimer. Toch heeft hij het voor elkaar gekregen vier dagen te kunnen werken omdat hij net zo graag als ik een dag alleen voor onze drie kinderen wil zorgen.
Kom op vrouwen, een beetje pushen kan geen kwaad!
Sterkte, Nicolette.
Beste Heidi,
Ik (de oorspronkelijke vraagstelster) werk vier dagen per week dus voel me aangesproken door jouw verbaasde reactie. Ik vind je reactie (in tegenstelling tot Anne Marie van Osch) vooral erg komisch. Zoveel grote-stappen-snel-thuis redeneringen, op zo'n klein oppervlak, kom je zelden tegen.
Om antwoord te geven op je vragen en stellingen:
vraag 1: "Of wij niet bang zijn voor de normen en waarden die de kinderen van de oppas meekrijgen"?
Nee daar zijn wij (mijn vriend en ik) niet bang voor! Onze dochter gaat naar een professionele crèche. De leidsters weten heel goed hoe kinderen in elkaar zitten en hoe ze met hen om moeten gaan. Ze leren kinderen samen-spelen, samen-delen, niet-slaan, etc. Ze hanteren op de crèche niet andere normen dan ik. En onze dochter vindt het daar geweldig. Heel veel speelgoed, buiten wandelen, in de zandbak spelen, etc.
stelling 1: "Je ziet je kind weinig en geeft de opvoeding voor een heel groot deel uit handen".
Onze dochter gaat drie dagen per week naar de crèche (mijn vriend werkt ook 4 dagen). Dat zijn 24 uur van de 168 die een week telt. Het is dus nogal overdreven te veronderstellen dat een werkende vrouw de opvoeding voor "een heel groot deel" uit handen geeft.
stelling 2: "voor het kind verwarrend, want die moet steeds wennen aan andere regels."
Dat valt erg mee. Die regels verschillen in de praktijk niet zoveel. Op de crèche zijn ze misschien wat strenger, omdat ze daar met een groep kinderen te maken hebben. Het zal je verbazen hoe gedisciplineerd kinderen zich gedragen op een crèche en dat wordt niet afgedwongen met allerlei enge maatregelen.
stelling 3: "Volgens mij is dit één van de oorzaken van jeugdige criminaliteit. Kinderen zoeken hun heil ergens anders, want Pa en Ma zijn toch nooit thuis".
Zie mijn antwoord bij stelling 1. Mijn dochter heeft nog altijd 6/7 van de totale tijd met ons te maken. Dus als onze dochter (nu 2 jaar) in jeugdige criminaliteit vervalt zullen wij inderdaad de oorzaak bij onszelf proberen te zoeken, maar niet omdat ze naar een crèche is gegaan.
stelling 4: "je kiest zelf voor kinderen dus ben je zelf verantwoordelijk voor de opvoeding en hoe kan dat als je zelf nooit thuis bent".
Helemaal mee eens en zie verder mijn antwoord op 2.
stelling 5: "Als je carrière zo belangrijk is, moet je niet aan kinderen beginnen".
Tuttuttut. Het spijt mij wel hoor, maar ik zou afgrijselijke chagrijnig worden wanneer ik de hele dag met mijn kind zou zitten tuttelen. Ik vind het leuk om op mijn werk geconfronteerd te worden met allerlei problemen die om een oplossing vragen. Mijn werk vergt veel denk- en praatwerk en dat vind ik (vaak) leuk. Dat kan ik niet kwijt bij mijn kind van twee. Waarom zou ik die kant van mij onmiddellijk overboord moeten gooien bij het krijgen van een kind.
En wat voor mij als een paal boven water staat: ik ben hartstikke gek op onze dochter Mathilde.
Hartelijke groeten,
Bernadette.
Hallo allemaal,
Ik vind het opmerkelijk dat er tegenwoordig zo fel gereageerd word op de 'ouderwetse' full-time moeders, die volgens mij juist het allerbeste voor hun kind wensen en daarvoor ook alles over hebben. Hoe kun je nou spreken van "ik heb geen zin om een fulltime kindermeisje te zijn" als je het over je eigen kind hebt waarvoor je tegenwoordig zelf kunt kiezen.
Ik ben het totaal met Heidi eens, als enige geloof ik, dat jij zelf kiest om een leven op de wereld te zetten en het kind hoeft daar niet de dupe van te worden.
Al die leuke argumenten van "ze hebben het zo leuk op de crèche" met 10 andere kinderen, constant andere leidsters, etc.
Ik weet zeker dat als de kinderen waar we het hier over hebben zelf zouden kunnen kiezen zij absoluut zeker zouden kiezen voor thuis opgroeien (met mam of pap -- of een combinatie daarvan fulltime aanwezig), al was het maar alleen voor die zo belangrijke allesbepalende eerste 4 jaar.
groetjes,
Janey
PS.Als je zin hebt om eens gezellig
In dit forum wordt nogal eens verondersteld dat fulltime thuis zijn bij je kind nogal wat negatieve aspecten heeft voor de ouder. Dit wordt dan gesteld door mensen die naar alle waarschijnlijkheid gestopt zijn met werken na de geboorte. Eigenlijk vinden er dan twee grote veranderingen tegelijk plaats: de continue zorg voor het kind en het verliezen van je baan en daarmee alle samenhangende contacten, interesses en wat al niet meer.
Zouden deze twee veranderingen niet op hetzelfde tijdstip plaatsvinden dan kan dit naar mijn idee wel eens heel anders ervaren worden. Het moeten opgeven van een baan met alle gevolgen van dien kan ook andere oorzaken hebben dan het krijgen van een kind. De onlustgevoelens die daarbij loskomen kunnen heel goed dezelfde zijn. Die negatieve ervaring moet los gezien worden van het krijgen van een kind.
Inge .