|
|
De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.
Hallo,
Alw��r een discussie bekkeninstabiliteit? Tja, ik heb echt het Archief en de Leeszaal door zitten pluizen, maar op deze vraag geen bevredigend antwoord kunnen vinden...
OK, ik heb dus ook last van bekkeninstabiliteit. Niet heel ernstig als ik het vergelijk met anderen: op sommige dagen gaat het heel goed en denk ik dat ik niets mankeer, maar op andere dagen kan ik nauwelijks lopen.
Ik ben nu 33 weken zwanger en ik heb een vraag over de bevalling (die nu toch begint te naderen). Ik wil heel graag thuis bevallen, en gelukkig heb ik begrepen dat in mijn geval de beste bevalling ook juist een zo natuurlijk mogelijke bevalling is, zodat er niks beschadigd wordt. Geen tang, geen pomp, niet te snel, half zittende houding, etc.
Allemaal leuk en aardig, maar niemand garandeert me natuurlijk dat dat ook niet hoeft te gebeuren. Misschien gaat er wel van alles 'op hol', en moet er toch ingegrepen worden. Dan is die kans op beschadiging toch heel reëel? En de klachten na de bevalling hangen toch nogal af van of er tijdens de bevalling iets beschadigd is (dus mechanische ipv alleen hormonale BI).
Hoe graag ik ook thuis wil bevallen, alles liever dan mezelf zo beschadigen dat ik straks na de bevalling nog maanden (?) met klachten blijf zitten....
Mijn vraag is daarom: waarom geen keizersnede? Dan laat je dat hele bekken zitten en kan je toch ook niks verprutsen? Is dat niet het allerveiligst?
Ik heb wel eens gehoord dat ook juist een keizersnede NIET aan te raden is, maar waarom dan niet?
Bedankt voor jullie evt. reacties,
Sjoukje
Hoi Sjoukje!
(Ja, HM weer )
Sjoukje, wat ik weet is dat de vrouwen met bekkeninst. die met een keizersnede bevallen zijn, eerder van hun klachten opknappen. En toch is het geen standaard procedure. Omdat het nog niet bewezen is dat het inderdaad zo is. Immers: misschien was deze groep vrouwen indien ze normaal bevallen was ook wel snel opgeknapt.
Met onderzoeken moet je toch met controle-groepen werken en dat is met zwangere vrouwen natuurlijk moeilijk.
Eenmaal bevallen is bevallen en dat kun je niet nog eens blanco overdoen en dan kijken hoe het dan zou verlopen..
En dan komt het kostenplaatje nog om de hoek kijken; een ziekenhuis heeft een bepaald budget voor keizersnedes en als er steeds meer vrouwen om een keizersnede vragen ( en er van uit gaande dat ze die dan ook krijgen )dan is er geen tijd en geld voor de spoedgevallen.
Dat is waar ik na een aantal jaren lectuur en literatuur te bestuderen achter ben gekomen.
Maar ooit, als wij de stap durven te zetten voor een 3e, wordt het een keizersnede. Dat willen we al voor de zwangerschap overleggen met de gyn.
De vraag is natuurlijk, waar begin je in hemelsnaam dan aan, maar dat is een andere discussie.
Maar ik ben er in ieder geval heilig van overtuigd, dat als ik in juli 1995 een keizersnede had gehad, dat ik er nu veel beter aan toe was. Maar daar kom je nu niet achter.
Overigens Sjoukje, een keizersnede is ook een enorme ingreep: niet direct beschuit met muisjes, nauwelijks kunnen bewegen etc, risico van operatie opzich. Bij veel vriendinnen zie ik dat ze in ander opzicht langzamer opknappen, maar wel helemaal.
Informeer anders nog eens bij de vereniging van Bekkeninst. in relatie tot Sym. in Overasselt. Deze mensen zijn helemaal tiptop op de hoogte van de laatste ontwikkelingen.
Groetjes,
HM
Hoi Sjoukje,
Ik ben bevallen met een keizersnee en ik kan je dus uit ervaring vertellen dat ik het echt geen grapje vond. Ik heb de bevalling niet meegemaakt zoals ik die had willen meemaken: het oergevoel van persen, kindje op je buik en je man /vriend die de navelstreng doorknipt.Ik persoonlijk heb dat heel erg gemist.
Daarbij komt ook dat je de eerste maanden na de keizersnee werkelijk een wrak bent. Ik ben nu vier maanden geleden bevallen en nog heb ik er redelijk vaak last van. Denk er goed over na, het heeft, vind ik, meer psychische en lichamelijke nadelen dan voordelen.
Er zijn waarschijnlijk vrouwen die het anders hebben beleefd, maar dit is mijn opinie.
Succes met je keuze
Lise
HM en Lise, bedankt voor jullie reacties!
Ik zag zelf dat er elders nog een goed antwoord op mijn vraag staat, nl. bij het onderdeel 'Voor de geboorte', 3e item ('Bekkeninstabiliteit') de reactie 'Een paar tips/opmerkingen', van Marieke Gielen.
Over het hoofd gezien....
Mijn verloskundige heeft me inmiddels ook die redenen 'tegen' genoemd die Marieke aandraagt.
Nog iets: wat me ook verteld werd is dat mijn kind zeker niet te groot mag worden: als dat het geval dreigt, of als het 'over de datum' dreigt te worden, dan gaan ze de bevalling inleiden.
Mijn kind is nu al zeker geen kleintje, dus die kans is redelijk aanwezig. Het lijkt me helemaal niet leuk.... hebben jullie daar ook ervaring mee?
Sjoukje
Ik ben het geheel met mijn buurvrouw hierboven eens; ik kan je wel vertellen dat een keizersnee niet echt prettig is.
Nu is (denk ik) een bevalling zeer wisselend. Mijn schoonzusje was zo ingeknipt dat die er weken last van heeft gehad, mijn buurvrouw stond na drie dagen haar ramen te lappen.
Een keizersnee vergelijk ik met een bevalling EN een buikwond. Er is risico op complicaties (klein kans, maar toch...). Je bent geopereerd, hebt best veel pijnen, en dan moet je de naweeën nog wegpuffen...
Een kennisje had moeten met het geven van borstvoeding, omdat ze het kindje niet op haar buik kon houden, zelfs met kussens deed dat pijn. En als je borstvoeding geeft, heb je ook een 'probleem' met pijnstillers, die je niet of nauwelijks kan slikken.
Ik wil niet alleen klagen, maar soms wordt ik boos op mensen die tegen mij zeggen " ja, maar jij bent niet echt bevallen", of "ja , maar jij had lekker een keizersnee".
Ook voor mij is het 5 maanden geleden, ik was in een opperbeste conditie voordat ik onder het mes ging. Ik ben nu nog af en toe een dweil (moe, ijzergebrek, buikspieren van niets, zeer litteken, enz.).
Hoe dan ook, een kind krijgen is nooit pijnloos, helaas.
Succes ermee,
Lisette
Dag Sjoukje,
Mei 1996 ben ik via een keizersnede bevallen van Jasper. Vanaf de 4e maand van de zwangerschap had ik last van bekkeninstabiliteit. Eerst een beetje last met traplopen maar het werd steeds erger. Op het laatst kon ik niet meer lopen. Met 38 weken is er een echo gemaakt omdat de baby niet indaalde (een geluk bij een ongeluk?), toen bleek dat mijn inwendig bekken of net wel of net niet groot genoeg was om de baby door te laten. In ieder geval zou er bij de bevalling geen gebruik worden gemaakt van pomp en/of tang, voor de rest zouden we wel zien. In ieder geval zouden we de "natuurlijke" weg proberen.
Bijna 42 weken zwanger, eindelijk breken de vliezen. De details zal ik je verder besparen, uiteindelijk na 30 uur weeën is er besloten tot een keizersnede over te gaan. De baby bleef op het bekken hangen en kreeg het moeilijk. Gelukkig had ik al voor een ruggeprik gekozen dus de operatie kon relatief snel gebeuren.
Meteen na de operatie heb ik nog heel veel last gehad van m'n bekken; ik liep met behulp van zo'n blauw 'oudenvandagenrekje'. Nu na bijna 1,5 jaar heb ik nog steeds last. Het is wel stukken minder geworden, maar ik doe niet meer alles op hetzelfde niveau als voorheen. Ik moet wel degelijk rekening houden met wat ik doe en hoe ik het doe. Op dit moment kijk ik uit naar een 2e zwangerschap maar afwachtend wat de gevolgen zullen zijn.
Groet,
Moniek Goedhart
Hallo,
Geen advies wat de keizersnede betreft, maar misschien heb je iets aan mijn ervaring.
Ik had, vanaf ongeveer 3 maanden voor de bevalling ook last van lichte bekkeninstabiliteit. Kon op het laatst nog maar moeilijk lopen, maar m.b.v. van adviezen (van een Mensendieck- therapeute) over houding en bewegingen en dergelijke, voelde ik me niet al te zeer belemmerd in m'n bewegingsvrijheid. Ik wilde persé thuis bevallen (als het zou kunnen), en mijn verloskundige zag geen problemen. Het leek haar ook een goed idee dat ik op de baarkruk zou bevallen, iets wat ik zelf graag wilde.
De Mensendieck-therapeute raadde me alleen aan om 3 weken vanaf de bevalling plat te gaan, op bed en zo min mogelijk lopen (geen trappen lopen), om de 'boel' de kans te geven om weer te herstellen.
Dat heb ik gedaan, en gelukkig, ik heb het nog wel een maand of 2-3 gevoeld, maar dat werd steeds minder en sindsdien heb ik nergens meer last van. (mijn zoontje is nu ruim 2).
Als ik jou was zou ik nooit voor een keizersnede kiezen, zeker als je eigenlijk thuis zou willen bevallen. Gewoon omdat het zo heerlijk is om thuis te bevallen. Maar ik heb nog niet gehoord dat een keizersnede slecht voor die bekkeninstabiliteit zou zijn...
Veel geluk gewenst.
Ingeborg Hansen (Amsterdam)