De onderstaande teksten maken deel uit van het Forum-archief van Ouders Online. Ze werden gepost van 1996 tot 1998. Daarna is een nieuw forum in gebruik genomen, dat u bereikt via de knop forum in de menubalk hierboven.

Wanneer vertellen over echte vader?

Hallo,

Mijn vriend en ik hebben twee zoontjes, waarvan de oudste van 3,5 jaar een andere vader heeft (eigenlijk praat ik liever over verwekker, want voor een vader is wel meer nodig). Deze "verwekker" heeft geen enkel contact met ons zoontje.

Het probleem dat altijd in mijn achterhoofd speelt, is dat we het ons zoontje eens zullen moeten vertellen. Eigenlijk zouden we dat liever niet doen, dat zou een hoop problemen besparen, maar ik vind dat je eerlijk tegen je kind moet zijn, zeker over zoiets.
Maar wanneer en vooral hoe moeten we het hem vertellen. Voor zover mijn zoontje weet is mijn vriend zijn vader en hij noemt hem ook papa.

Heeft iemand hier ervaring mee?
Het houd ons erg bezig.

Laudi.

Hoi,
ik kan me niet helemaal in jouw situatie verplaatsen maar wel een beetje want wij hebben een dochter geadopteerd, dus een kindje van een andere moeder én vader en wij gaan haar dat vertellen zodra zij daar belangstelling voor krijgt, volgens veel verhalen zo rond 4 jaar, maar het kan ook later zijn. Wel is ons geadviseerd om bijvoorbeeld niet over andere vader (in jouw geval dan) te spreken, want dat kan erg verwarrend zijn voor een kind- hij heeft al een vader!, maar een andere term te verzinnen. B.v zoals jij zegt verwekvader, of biologische vader, of geboortevader of voor mijn part maak je daar nog "meneer"van. Je kan je wel voorstellen dat als een kind er b.v. pas in de pubertijd achter komt het zich lelijk bekocht kan voelen. Nu kan je vanaf vroeg duidelijk maken dat zijn vader wel voor hem wil zorgen en die andere "meneer" niet. Misschien is het handig om eens een stukje hierover te lezen, juist vanuit de adoptieinvalshoek, want daarin komt in ieder geval wel dat "vertellen over de biologische ouder(s)" aan bod. In bibliotheken heb je vaak een aparte rubriek hierover. Succes ermee!
Nicolet

Beste Laudi,
Ook ik kan me niet helemaal in je situatie verplaatsen maar het lijkt inderdaad wel op het probleem dat je met adoptiekinderen hebt/krijgt.

Ik ben zelf geadopteerd toen ik een half jaar oud was, en zolang ik me kan herinneren weet ik al dat mijn ouders niet "echt" waren. Ook toen ik dat wist bleef ik gewoon papa en mama zeggen. Immers zij voeden je op, en je wilt ook dat het je papa en mama zijn. Vandaar dat je zoontje daar denk ik geen moeite mee gaat hebben. Meer als hij ooit zijn "echte" vader leert kennen, want om daar papa tegen te zeggen is veel moeilijker en dan spreek ik uit ervaring (alleen dan met het zeggen van mama).

Ik denk ook dat het belangrijk is dat je zo snel mogelijk, dat kan eigenlijk nu al (ook al denk je dat hij het niet snapt), moet vertellen dat je vriend zijn papa is, omdat hij dat heel graag wil en veel van jou en van hem houd. Maar dat de meneer of hoe je hem wilt noemen die hem "gemaakt" heeft niet voor hem kon zorgen samen met jou. Enfin zo'n soort verhaal hebben mijn ouders (zo noem ik ze maar om het niet te ingewikkeld te maken) altijd verteld. Maar, het is nooit een echt zwaar verhaal geweest.
Bovendien het echte verhaal kan je hem altijd nog eens vertellen als hij of jij daar behoefte aan hebt. Daar komt hij vanzelf dan wel een keer mee als hij ouder is.
Dus, ik denk dat als jullie het "er met de paplepel" ingieten, er geen problemen over ontstaan.

Groet
Sandra