kado van dementerende moeder

nee

Waarom zou je het willen doen. Omdat het altijd zo was? Omdat je geld wil krijgen? Omdat je moeder het leuk vindt om het te geven? Het leuktste van cadeautjes is natuurlijk dat iemand speciaal aan jou gedacht heeft. Dat is niet meer van toepassing gezien je verhaal. Blijft over dat je wil hebben om het hebben.

Ik weet niet hoe dementerend ze is. Maar is er mogelijkheid dat je op een helder moment aan haar vraagt of ze nog iets wil doen met de feestdagen (ma vroeger deed je x, wil je dit jaar ook iets doen?). En dan misschieen eerder over 'dingen' dan over 'geld' praten.

Zo nee zou ik het er lekker bij laten. De tijd dat je moeder voor jou zorgde (en cadeautjes gaf) is afgelopen.

en zij zelf?

Zou ze zelf een kado willen geven? een pakje, bedoel ik dan.
Als ze niet wil of als ze het niet merkt, dan geeft ze niks. Ik zou mezelf zeker geen geld/kado gaan geven als zij daar niet eens van op de hoogte is.

geld

Als ze in een verpleeghuis zit, heeft ze nauwelijks geld nodig. Dus wat vindt ze zelf, of is ze te ver heen?

Ik weet nog hoe treurig mijn oma was omdat ze mij geen mooi huwelijkscadeau mocht geven van de inhalige tante die haar financiële zaken "regelde". Hoe vaak ik ook zei dat ze me in het verleden echt wel genoeg had gegeven, ze was ontroostbaar. Geven is leuk, zeker als de ontvangers laten zien dat ze blij zijn. Maar inderdaad wel iedereen even veel, je wil geen gedoe, zeker niet in dit stadium.

geldzaken

Wie regelt haar geldzaken, nu ze dat zelf niet meer kan? Doe jij dat, of een van de andere kinderen?

Zoals Annet zegt: 'Als je niet kunt overleggen, dan moet je doen waar jij je goed bij voelt. Dat is meer waard dan geld.'.

Voor mijn part mag je ook best zakelijk denken hoor Als je moeder nu geen idee van geld meer heeft (misschien heeft ze bedragen van vroeger in haar hoofd, zoals je vertelt over een truitje van 5 euro) en dus langzaam maar zeker spaart, zou ik best wat van haar rekening halen ten behoeve van de kinderen, vooral omdat ze dat anders ook altijd deed!!

Op een dag overlijdt ze, en dan gaat een flink deel van het spaargeld naar de belasting.

Ook als je geen benul van iets hebt, kun je er plezier in hebben

Mijn vader eet nog steeds met plezier. Toch weet hij een half uur later niet meer dat hij gegeten heeft en wat hij gegeten heeft. Moeten ze hem dan maar elke dag hetzelfde prakje geven, lekker makkelijk?
En zullen we dan ook maar niet op bezoek gaan? Hij heeft geen benul meer van wie ik ben. Gelukkig vindt hij bezoek wel fijn.

Dit geldt ook voor de moeder van dochter. Geven is fijn!

benul

Het ligt er wel aan hoe dement ze is, maar als ze op het soort niveau zit van mijn verstandelijk gehandicapte kind, die ga ik ook niets laten geven omdat het zo leuk staat. Dat snapt hij niet, hij wil alle pakjes zelf hebben
Al probeer ik het wel eens, maar niet als hij moe is, dat geeft teveel onrust.
Helemaal meedoen met alles is zelfs niet wenselijk, daar zou mijn kind alleen maar ontregeld van raken. Dat kan bij een demente volwassene ook zo zijn.
Ik zou die oma zeker laten meedoen, maar ik vind het wel gek als zij cadeautjes zou geven waar zij geen weet van heeft, alleen maar voor de kinderen.

We hebben het toch niet over bezoek en verwennen? Demente ouders leven bij het moment en natuurlijk genieten ze van aandacht.

Voor mij zou dat een stap te ver gaan

Hier speelt ongeveer hetzelfde, maar dan met een vader erbij die wel nog bij de tijd is.

Hij heeft het budgetbeheer van mijn moeder over genomen en je kunt nu duidelijk merken dat hij er anders instaat (en waarschijnlijk ook altijd gedaan heeft) dan mijn (lieve moedertje. Hier dus ook geen cadeau's meer voor ons.

Ik vind dat heel moeilijk, sowieso voor de kinderen omdat die dat niet goed snappen. Maar vooral omdat het zo confronterend is: mijn moeder os er nog wel, maar ook niet meer. Die cadeau's zijn een symptoom, en veranderen niets aan de situatie. Want die is gewoon *lelijk woord*.
Eigenlijk vind ik, maar dat is dus geheel mijn mening, dat je je moeder haar laatste restje zelfrespect (of nou ja misschien beter afbreuk doet aan) ontneemt als je voor jezelf op die manier cadeau's gaat kopen. Ik vind dat je dan echt een grens over gaat. Maar nogmaals: dat is mijn persoonlijke mening, en die is misschien ook nogal uitgesproken omdat het me allemaal nogal aan het hart gaat.

reactie

Dat is mijn gevoel dus ook een beetje. Ik ben alleen dus kan het niet vragen. Met verjaardagen vindt ze het wel leuk om wat te geven. Natuurlijk kopen wij ook wat voor haar. Al moet ik nog goed nadenken wat. Ik zal kijken wat ze zelf zegt. Als ze zegt dat ze iets wil geven dan ga ik wel wat met haar uitzoeken voor de kinderen. Zo niet, dan niet. Ze zal wel doorhebben dat het kerst is als alles versiert is. Bedankt voor jullie inzicht. Het voelt voor mij ook gewoon niet lekker om het te doen.

Zelfrespect is voor iedereen anders

Mijn moeder (wel vergeetachtig, niet dement) is bezorgd dat ze een verjaardag vergeet van één van 9 kleinkinderen of haar kinderen. Ze heeft gevraagd of we het willen zeggen als dat gebeurt.
Voor haar zelfrespect zou het (indien zij dement zou worden) goed zijn om gewoon cadeaus te blijven kopen voor de kleinkinderen met hun verjaardag en de bij ons gebruikelijke financiële schenking per jaar.
Dat is voor haar veel belangrijker dan dat zij zich er zelf van bewust is.
Ik heb een broer die de financiën regelt. Hij zou de gewoonte die ontstaan is, inderdaad vasthouden. Met instemming van de andere kinderen.

En zo is iedereen anders.

Mijn advies is te handelen in de geest van degene waar het om gaat.

handelen

Ja, wel handelen in de geest van degene waar het om gaat. Maar wel zien dat diegene niet meer is zoals die was.. Je wil haar ook niet in de war brengen. Pijnlijk hoor, dit allemaal voor jullie...

Het gaat me meer om de sigaar uit eigen doos

Al is dat ook niet helemaal correct verwoord.

Ik zou er moeite mee hebben om voor mijzelf of mijn gezin cadeau's te kopen en dan mijn moeder voor de kosten op te laten draaien.
Het cadeautje te voorschijn toveren doe ik ook, dat heb ik ook zo met mijn zus afgesproken. Wij zorgen dat we op de verjaardagen van de kleintjes een cadeautje achter de hand hebben dat oma dan kan geven. Maar dat betalen wij zelf. Daar zit voor mij het punt.

Maar dat is inderdaad voor iedereen anders. Ik veroordeel er ook niemand op. Het is een ontzettend nare rotziekte en dat is al erg genoeg.

Ginny Twijfelvuur

Ik zou in jouw geval de discussie splitsen in:
- zorg je dat Oma een cadeau kan geven
- wie betaalt het cadeau.
Nu schrijf je beide delen door elkaar heen. En dan lijkt het of je het respectloos vindt als Oma een cadeau geeft waar ze niets vanaf weet.

Topicstarter had beide vragen.
Wie het moet betalen, is het minst belangrijkst. Dat kan zij gewoon doen op de manier die zij prettig vindt. Een cadeau kopen dat een demente Oma kan geven, is al moeilijk genoeg.

De geest van degene waar het om gaat

Net wat Annet zegt, dat lijkt mij ook belangrijkste. Mijn schoonmoeder heeft de gewoonte om bij verjaardagen van kinderen en kleinkinderen een bepaald bedrag als kado te geven. Ze kan dat zelf niet meer regelen en mijn man (is gemachtigd) maakt het van haar rekening over naar de jarige. Ze vraagt nog wel altijd of het gedaan is. En de jarige belt op om te bedanken. Ik weet zeker dat als ze er zelf te vergeetachtig voor zou worden ze absoluut zou willen dat we dat blijven doen en dat zullen we ook.
Dus dochter wat denk je dat je moeder zou hebben gewild? En zou ze het nog merken en waarderen (hoe kort ook) dat iemand blij is met haar gift?

cadeau

Een cadeau is iets wat je krijgt, niet iets waar je recht op hebt. Is de gever niet meer in staat om te geven, dan ben jij dus geen ontvanger meer. W.m.b onafhankelijk van de wijze waarop de gever er eerst mee omging.

Precies Sis

Zo zie ik het ook.

Sis en Ginny?

Hebben jullie eigenlijk ervaring met dementerende ouderen of ouderen met Alzheimer?
Mijn indruk is dat je geen idee hebt.

Het kan heel goed zijn dat iemand niet meer in staat is om te geven maar door de omgevingskenmerken (slingers, lang zal ze leven zingen, kerstboom, etc) zich wel realiseert dat het een bijzondere dag is. En dan plotseling komt het besef (soms een heel uur, soms maar 3 minuten) dat hier een cadeau bij hoort.
Ik zou het mijn ouders niet willen aandoen dat ik ze dan moet teleurstellen: er is geen cadeau. Of : nee, je hebt niets gegeven. En ik ga niet zeggen dat ze iets gegeven hebben terwijl dat niet zo is. Ik wil oprecht kunnen zeggen dat zij hun bijdrage al gedaan hebben.

De financiering van het cadeau is een heel ander onderwerp. Je kunt als ontvangende prima het cadeau zelf kopen. Zolang je maar zorgt dat Opa / Oma kan schitteren met het cadeau (of de wetenschap dat ze iets gegeven hebben). Dat maakt ze blij.
Je bent dan geen ontvangende maar een mantelzorger!

Binnen de familie kan besloten worden dat cadeaus ook door Opa/Oma betaald worden. Dat mag iedereen voor zich weten, zolang het maar goed voelt.

Ergens recht op hebben is een heel misplaatste opmerking in de zo moeilijke omgang met een dementerende ouder of een ouder met Alzheimer. In mijn geval heb je namelijk helemaal geen vader meer. Je hebt alleen maar iemand die ooit je vader was. Het afscheid is bij wijze van spreken al geweest. Nu blijft alleen zijn belang nog maar over. Niet meer dat van mij of mijn kinderen. Een cadeau regel ik in zijn belang en niet in het belang van mijn kinderen. Die zouden liever hun Opa terug hebben.

annet

Hmm, ik heb getwijfeld om het erbij te zetten, maar dacht: is eigenlijk niet belangrijk in de discussie. Maar goed, als je het weten wilt, ja, mijn vader is dementerend. Op het omslagpunt van zelfstandig met hulp van buurtzorg en wij, de kinderen, als mantelzorgers, richting verzorghuis. Dus bedankt, maar ik weet hoe dementie werkt. Voor mijn vader is een begrip als verjaardag of cadeau al een gepasseerd station.

sis

Ik vroeg het mij ook af. Je klinkt zo hard en stellig.
Mijn schoonmoeder had een keer een humeuromslag, omdat zij geen cadeaua had om te geven. Ik kon het toen een béétje goedmaken door te zeggen dat wij het samen gegeven hadden. Inmiddels is ook zij verder heen en vergeten wij het ook weer. Helaas of gelukkig, ze heeft het nu niet meer zo in de gaten!

oei

Dat was niet aardig. Mensen die reageren op een forum zijn heel vaak ook gewoon ervaringsdeskundigen, elk op zijn of haar eigen gebied.
En oei wat is het dan pijnlijk als iemand zich afvraagt of je wel weet waar je het over hebt terwijl je misschien zelfs al veel verder in een proces bent dan zij.
Ik heb wel wat ervaring maar dat is met jong-dementerenden die dus geen kado's aan mij hoeven te geven; daarom heb bijvoorbeeld ikzelf niet gereageerd.
En nog weer anderen, zonder ervaring, kijken er misschien zo fris tegenaan, even zonder die pijnlijke emoties van de betrokkenen, dat je denkt: hey, dat is waar, zo kun je het ook zien.
Gewoon waardevol dus en niet om naar te bijten.

Zelf, zonder die ervaring, maar wel met de ervaring van hevige psychoses bij een familielid die altijd op "verkeerde" momenten komen, zou ik er denk ik geen probleem van maken en denken: wat zou oma/opa gegeven hebben, in welke hoek zou ze het zoeken, wat voor bedrag gaf ze altijd. Vervolgens zelf dat kado aanschaffen en als oma/opa wil mag ze dat geven. Zo niet, heeft ze het niet in de gaten, dan niet, geen probleem.

Annet

Lees mijn eerste reactie nog eens.

Tjonge jonge wat ben jij.....

Sorry, ik had niet teruggelezen

Het is wel zo dat ik jullie reactie zeer negatief vond. Alsof mensen die een cadeau wel een goed idee vinden hebberig zijn. Er recht op willen hebben.
Dat kwam op mij over als een uitspraak van mensen zonder enige ervaring. Jullie uitspraken doen pijn! Ook als je die ervaring wel hebt.

Mijn vader wordt verzorgd op een vrij zware gesloten afdeling van een verpleegtehuis. Helaas is hij al erg ver in het proces. Momenten van blijheid zijn er gelukkig wel. En daar doen we het voor.