Diverse aparte werelden, geen menging van vrienden en familie

nee, sorry

Ik heb echt geen flauw idee wat je bedoelt. Gaat het om jouw kind? Of om een volwassene? En hoe weet je welke verhalen die persoon op andere plekken deelt?

Ik snap er niets van

zie titel

ik vind het persoonlijk nogal wonderlijk dat iemand zo weinig in

fo deelt....

Ja dat geldt precies ook voor jouw berichtje. Het blijft wat vaag. Je schetst een beeld van iemand maar schrijft er niet bij in welke rol deze persoon zit in jouw leven. Het zou helpen als je erbij vertelt welke relatie je hebt, wat voor invloed dit op je leven heeft, wat het met jou doet dat die persoon zo is en wat jij nu eigenlijk wilt met dit bericht. Dus dat...

Meer info

Het gaat inderdaad precies zoals Livia zegt. Betreft ons (stief)kind. En hoe kwamen we hier achter? Partner heeft af en toe overleg met ex, en hoorde daar dingen over (stief)kind die wij nooit hoorden. Omgekeerd hoorde expartner zaken over ons (stief)kind waar expartner nog nooit van had gehoord. Zaken die op bij ons gebeurden. Zaken die bij onze familieuitjes voorkwamen. Niets word er gedeeld bij de andere ouder.
Kwamen we bij het vakantieweekendbaantje, 4 jaar heeft ikind daar gewerkt, daar hoorden we dingen EN vertelden wij dingen over (stief)kind, en die mensen vroegen of we het over dezelfde persoon hadden.
Ik blijf expres een beetje vaag met voorbeelden. Sorry daarvoor.
Maar ik vind het zo gek dat een kind dat leuke dingen doet bij de ene ouder, daarover helemaal niets vertelt bij de andere ouder. Dat een kind alles wat het beleeft bij het weekendbaantje houdt bij de mensen van het weekendbaantje. Kind mengt al die wereldjes niet. En dat vind ik raar.
En ik vind het vervelend ook eigenlijk. Dat kind die werelden zo superstrikt gescheiden van elkaar beleeft. Kind wil ook nooit vertellen wat kind bij de andere ouder heeft gedaan, of gaat doen. Maar op die manier kan ik ook nooit met kind voorpret hebben of leuk napraten. Gelukkig doet kind dit ook bij de andere ouder, die ervaart precies hetzelfde. (Stief)kind behandelt ons dus niet anders dan de eigen ouder. Hopelijk is mijn verhaal nu iets duidelijker uitgelegd.
Ik vroeg me dus af of mensen dit herkennen, of dat wij zo'n bijzonder anders (stief)kind hebben.

Ja hoor, er zijn meer kinderen die dat doen.

Torn ik met tractaties op school kwam voor mijn oudste (die werd 5) stond juf met grote ogen helemaal perplex te kijken. Zoon had niet verteld dat hij jarig was. Maar ook in de dagen daarvoor had hij er niet over gesproken. Dat vond ze verbazingwekkend en kwam ze niet vaak tegen (oudere, door de wol geverfde juf).
Toen ik zoon later vroeg waarom hij niet verteld had dat hij jarig was, kwam hij met de volgende opmerking: "nou mam, school is school, en thuis is thuis"
Daar was voor hem de kous mee af.

Ergens verwonderde mij dat ook niet, want hij wilde als hij uit school kwam ook nooit vertellen wat daar gebeurde. Vanaf dat moment heb ik de regel ingesteld dat we 's avonds tijden/na het eten vertelden wat we die dag gedaan hadden. Mijn man vertelde wat hij op zijn werk gedaan had, ik vertelde wat ik gedaan had, en hij vertelde wat hij op school gedaan had.

Kan het zijn

dat tegen kind gezegd moet worden dat hij of zij zich niet schuldig hoeft te voelen omdat hij of zij plezier heeft bij de andere ouder thuis?

Ik heb het gevoel dat dit om een loyaliteitsprobleem gaat. "Hoe kan ik bij de een heel enthousiast doen over wat ik meemaak bij de ander?

Kan het zijn dat kind de scheiding en wat daaruit voortgevloeid is ingewikkeld vindt en kind bij dat weekendbaantje besloten heeft dat dat helemaal iets van hem of haar is en hij/zij de thuissituatie daar volledig buiten wil houden?

Sinbads vrouw

Ik vind het best raar dat de juf van jouw zoon niet wist dat hij jarig was. Dat hoort ze bij te houden.

Wat betreft 'niet willen vertellen' heb ik vooral bij mijn oudste dochter geleerd het haar op háár moment te laten vertellen, eventueel wel wat aangemoedigd met een terloopse vraag, zolang zij maar het gevoel had dat zij bepaalde. Als wij aandrongen ging dat al snel ten koste van de sfeer. Zo is het een paar jaar gebeurd dat ze echt heel chagrijnig deed toen ze van zomerkamp terugkwam. Dat had te maken met 'jammer dat het voorbij is' en 'ik wil het niet nú vertellen, waarom snappen ze dat niet?'. Toen ik dat door had ging het meteen beter. Het is gewoon niet altijd makkelijk om te snappen waarom een kind op een bepaalde manier reageert.

geen zorgen

hetgeen kaaskopje schetst is waarschijnlijk de gedachte waarom TS deze vraagt stelt, dat is ook haar angst.

Mijn kinderen hebben precies hetzelfde. In ieder geval 1 zeker met alle gescheiden dingen die hij doet. En als je dan vraagt naar hoe iets was krijg je altijd standaard een goed te horen. Dochter is, mu ze de puberteit voorbij is, wel opener geworden maar in de puberteit hoorde we daar ook niks van.

Anders

Ik wil niet de hele tijd uit dezelfde hoek komen maar het kan een rigide manier zijn om informatie te ordenen zodat er overzicht is. Zoals bij autisme.
Iedereen heeft het een beetje. Je herkent mensen die je goed kent in bijvoorbeeld je werksituatie. En kom je ze ineens op de markt tegen dan moet je toch even nadenken. Bij autisme is dat vaak extremer omdat er zo bewust geordend wordt met informatie en er geen verbindingssystemen zijn om die informatie op een andere wijze aan elkaar te linken.

Huh?

Ik heb nog niet meegedaan, maar word als citaat vermeld
Ik denk overigens niet aan een loyaliteitsprobleem, maar zat in dezelfde richting als Annej te denken. Weet niet of het typisch een ASS-dingetje is, maar mijn dochter praat ook zelden over wat ze bij haar vader of op school doet. Dat is soms wel een beetje genant. Ik heb hier eens thee zitten drinken met een moeder die haar dochter kwam halen, die met mijn dochter aan iets voor school had gewerkt. Ik dacht dat ze met 'iets voor Engels of Nederlands, of zo' bezig waren, en die moeder wist compleet in detail te vertellen wat er precies gedaan moest worden.
Nou ja, verder denk ik er niet zoveel bij. Ze is zoals ze is, en als ik iets wil weten moet ik het uit haar trekken

Anne…ja

ik dacht ook direct daaraan. Het op die manier scheiden van 'werelden' is overzichtelijk en brengt rust in het hoofd. Net zo goed als vooraf alles goed plannen, geen verrassingen…ed.

geen prater

Zo voel ik het ook precies! Daarom val ik natuurlijk ook op autisten... Nou ja, niet in het algemeen, maar wel bij de man van mijn leven.

gaat wel wat verder

Geen klasgenoten thuis gaat wel wat verder dan niet zo'n prater zijn. Moet zeggen dat ik werk en prive ook niet zo meng. Ben wel eens bevriend geweest met een collega maar komt niet zo veel voor. Op dit moment met geen enkele collega prive contact en dat vind ik prima. (Ook omdat ik het heel druk heb, maar hoef ook niet zo nodig)

Geen klasgenoten thuis is heel normaal

Mijn jongste zit in tweede klas VO. Hij heeft nog nooit een klasgenoot mee naar huis genomen. Hij is wel een prater.
Er komen nog wel ex-klasgenoten aan huis van de basisschool.

Oudste (6e klas VO) heeft wel eens klasgenoten uitgenodigd. Dat ging dan om een verjaardag of een gezamenlijke filmavond. Ik schat dat dit maximaal twee keer per jaar gebeurde.
Ook zij is een prater.

Hier ook

Jongste woont vlak bij school maar heeft nu na bijna een jaar brugklas ook niemand mee genomen. In onze straat woont iemand die op dezelfde school zit en die komt wel eens binnen maar verder vindt hij het wel best zo.

Oudste is daar ook heel sporadisch mee maar die woont wel ver(der) van school en uit de slinger. In vier jaar tijd heb ik wellicht 5 klasgenoten gezien maar vaak had dat ook een doel (samenwerken).

Hoeft ook niet live

Mijn dochter speelt vaak online spelletjes met haar klasgenoten. Ze neemt ze dus niet lijfelijk mee naar huis, maar heeft wel veel contact met ze. Er zijn er twee die wel echt over de vloer komen. Eentje regelmatig, en eentje af en toe. Om vervolgens hier achter de PC te kruipen ...