Hoe kan ik mijn moeder helpen?
Mijn vader is al een aantal jaren dementerend. Inmiddels kan ik het niet meer licht dementerend noemen. Ik ben bij hen geweest, mijn moeder is even weg, mijn vader laat een pannetje waar hij een ei in gebakken heeft gewoon op het gas staan. Ook laat hij het gas aan zonder iets erop te laten staan. Ik vind het wel gevaarlijk worden. Mijn moeder wil geen enkele hulp (schaamte, angst) maar ik ben wel bang dat er een keer wat gaat gebeuren. Ik maak me ook zorgen om mijn moeder, dat ze het huis niet meer uit durft of dat het gas een keer aan blijft staan zonder dat iemand het doorheeft. Heeft iemand ervaring met of een idee over zo'n situatie?
huisarts
Start bij de huisarts.
Het ging bij ons in een jaar of 10 zo:
*huisarts > ciz indicatietraject
*dagopvang voor paar dagen
*vader kon steeds slechter alleen zijn
*ciz indicatie opgehoogd
*op wachtlijst voor verpleegtehuis
*thuis kwam er regelmatig iemand op hem passen (had mijn moeder zelf geregeld)
*crisisopvang net niet gedaan (was niet in tehuis wat geschikt was)
*toen kwam gelukkig plek vrij
*daar heeft hij nog vijf jaar gewoond tot hij overleed.
Nu is de situatie in Nederland verandert qua indicatiestelling e.d. maar op zich lijken de essentiele stappen me nog steeds hetzelfde.
Eerst je moeder helpen te accepteren dat hulp vragen voor hen allebei goed is > huisarts. Daar is men hopelijk bekend met het traject om bijvoorbeeld dagopvang te regelen in kleine stapjes desnoods.
Als dat gelukt is heeft je moeder haar hoofd en tijd wat meer vrij en kan ze - afhankelijk van hoe snel het bergafwaarts gaat - tijd om na te denken en uit te zoeken wat nodig en haalbaar is.
Als er geld ter beschikking is, probeer je moeder te overtuigen dat vrije tijd en rust in haar hoofd belangrijk zijn en dat met geld zorg te koop is in allerlei vormen! Ook nu in deze beginfase.
groet en sterkte,
Angela
hier is het nooit gelukt
De huisarts weigerde met ons te praten. En pa ook. De vetrouwensbreuk durfde we niet aan. Uiteindelijk hebben ze nog heel goeie jaren gehad en worden we nu meer betrokken. Nietbodeaal maar het gaat zoals het gaat!
Schoondochter
Praktische tip
Vervang het gaskookstel voor een electrische plaat. Controlleer of de brandmelders werken en op goede plaatsen zijn aangebracht. En kijk voor een electrische waterkoker.
Mijn vader gaat twee hele ochtenden naar de dagbesteding. Zo komt hij ook onder de andere mensen. Ze doen aan ochtendgymnastieken kletsen over artikelen in de krant of gaan met een groepje wandelen of de tuin verzorgen. Daar knapte mijn vader veel van op. Tegelijkertijd heeft mijn moeder wat rust voor haarzelf.
Met name mijn moeder wilt niet naar een verzorgflat want ze heeft thuis haar stekje. ( Ze zorgt voor de aanlopende katten uit de buurt-
.
Het hoeft niet altijd schaamte te zijn, ze kunnen het ook moeilijk vinden van leven te moeten veranderen door vanuit een rijtjeshuis naar een flatgebouw te moeten verhuizen, waarbij ze moeten inleveren op hun privacy. Mijn moeder bemerkte hoe haar broer veel geld moest inleveren en weinig overhield toen hij zijn huis verliet voor een kamer in een zorgflat. Voor haar speelt dus de financiële onafhankelijkheid een rol in haar wens zo lang mogelijk thuis te blijven wonen.
Waterkoker?!?
Hier in de buurt een geval meegemaakt waar ook een waterkoker kwam en een elektrische plaat om op te koken. Ging in plaats van de fluitketel de waterkoker op de kookplaat met alle gevolgen vandien. Inductie of halogeen is dan weer te moeilijk te bedienen dus let op wat je doet. Een waterkoker is niet echt veiliger als de rest niet goed in orde is.
vervangen, jaja
dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is een hele omschakeling, van gas naar elektrisch. Ook is het een andere manier van koken, en er moeten nieuwe pannen worden aangeschaft want als je op gas kookt, zijn de bodems niet zo vlak meer.
Gewoon na het koken de hoofdkraan van het gas omdraaien, dan is gas aansteken niet meer i-2-3 gebeurd.
Eerst maar naar de huisarts inderdaad. Hopen dat pa instemt met een paar dagdelen dagopvang, dat is voor alle betrokkenen een heel goede oplossing.
Al weet ik ook van ouders 'die zich niet weg laten sturen' en eisen dat hun partner thuis blijft. Oeioei dan wordt het meteen al erg zwaar.
Half a twin,
Opes, ben ik even blij dat mijn vader niet eens een kop koffie kan zetten, laat staan dat hij een eitje gaat bakken-.
Van de week heeft hij wel de gemeenschappelijke afvoerput op de stoep op zijn knieën uitgebaggerd om te voorkomen dat het regenwater het huis binnen stroomde. (Mijn moeder hielp hem overeind.)
Dat is het verradelijke met dementen; ze kunnen op goede dagen veel, maar je wordt op de slechte dagen weer tot de realiteit gebracht.
schoonvader
Hier een schoonvader die dementerend is, en nog thuis woont. Alle asbakjes zijn tegenwoordig standaard met een klein laagje water gevuld, want hij gooit zijn sigaretten weg als ze nog branden. met een laagje water is dat probleem opgelost.
Verder inderdaad altijd iemand in huis. Mijn schoonmoeder kan twee uur per week (!) de deur uit, als de thuiszorg er is. Dan doet ze snel wat boodschapjes. Als ze naar de kapper wil, of naar de dierenarts, moet er iemand van de familie komen om op mijn schoonvader te passen. Als mijn schoonvader wil wandelen, moet mijn schoonmoeder mee. Want hij kan niets alleen.
Dagopvang is tot nu toe niet gelukt, mijn schoonvader raakt helemaal in de war van vreemde omgevingen.
Het is afzien, vooral voor mijn schoonmoeder.
Kleine stapjes
Wij zijn met mijn moeder begonnen met een bezoek aan de huisarts.
En dat heeft al heel wat voeten in de aarde gehad want dat wilde ze echt niet (was nog wel helder genoeg om te beseffen dat dat geen goed nieuws zou worden). Vandaar uit zijn de onderzoeken opgestart en na de diagnose langzamerhand de zorg. Daar heeft de huisarts veel in betekend. Het is toch anders als de dokter het zegt.
Mijn vader moest er ook erg aan wennen en mijn moeder wilde niks. Dat vond ie moeilijk, en de schaamte, en de bemoeienis van buitenaf. Nu is er huishoudelijke hulp en ziet het huis er weer wat schoner uit, wordt ze in de ochtend en avond verzorgd en gaat ze twee dagen naar de dagverzorging.
Volgens mijn moeder is dat allemaal niet nodig , dat kan ze heus nog wel allemaal zelf, want echt een reëel beeld en veel ziekte-inzicht heeft ze niet. Maar mijn vader is er blij mee. Die ziet het verschil en krijgt er rust door. Het is vooral voor mijn vader een lang traject geweest van acceptatie en overgave. Voor hem ging dit traject te snel en voor ons veel te langzaam. Toch is het heel langzaam opgebouwd.
En wat denk ik vermoedelijk geholpen heeft is dat er in de tijd dat ze het nog met z'n tweeën probeerden te rooien een paar calamiteitjes geweest zijn waar mijn vader erg van geschrokken is. Al zal ie dat natuurlijk nooit toegeven.
Zelf ook helpen
Vergeet niet dat je zelf ook met een bepaalde regelmaat zou kunnen langskomen om iets te doen, iets waarvan je weet dat je het lang kunt volhouden. Ik denk bijvoorbeeld aan 1 dagdeel per week op bezoek. De ene week op visite bij je beide ouders en de andere week gaat je moeder naar de kapper/boodschappen/vriendin en blijf jij bij je vader. ik denk wel dat het verstandig is om vaste zorgtaken te vermijden omdat terugdraaien als het je te veel wordt erg moeilijk is.
