Ik zie op tegen de scheiding

Drempel over

Een scheiding aangaan is beslist een drempel over. Wij moesten weg omdat de situatie thuis dramatisch werd en we zijn dan ook hals over kop naar mijn ouders vertrokken.
We hadden vooraf al wel diverse keren een scheidingsconvenant ingevuld vanwege ex die al een tijdje zelf met scheiden dreigde alsof het een chantagemiddel was.
De fysieke scheiding is verder zeer meegevallen. We hebben gewoon alles netjes verdeeld zonder het op papier te zetten wat betreft inboedel en zo. De rest is gewoon via het convenant afgewikkeld. Zelf door mij gemaakt en door ex goedgekeurd. Alleen hielden we onenigheid over de omgangsregeling en daar zijn een aantal zaken over geweest.
Als je kunt is het handig om zelf weg te gaan als je veel strijd verwacht.
Dus eerst uitzoeken hoe je voor een huis in aanmerking komt. En hopelijk heb je daar zelf voldoende inkomen voor want voor eventuele alimentatie geregeld is kan ook even duren. Al kun je via een advocaat zo snel mogelijk een voorlopige beschikking aanvragen.
Kijk goed waar je eigen mogelijkheden liggen om dit te doen zodat je er zelf controle over hebt.

maak een lijst

Heel praktisch dus: maak een lijst van alles wat te binnen schiet wat er allemaal geregeld moet worden of wat jij wilt uitzoeken. Zet de financiën op een rij. en bedenk wat je daarmee wilt. Heb je een eigen rekening en spaarrekening? Zo nee, nu alvast regelen. Ik kon het mij permitteren om niet ingewikkeld te hoeven doen over de inboedel. Er waren maar een paar dingen die ik echt graag wilde hebben. Verder is de boel globaal verdeeld. Daar werd overigens de mediator vooral zenuwachtig van. Je woonsituatie is natuurlijk belangrijk voor jouw en de kinderen. Kun je er (voorlopig) blijven wonen? voorzie je problemen wat zijn dan de opties? Ik zat een tijdje terug mijn mail op te schonen en schrok me helemaal rot toen ik zo voorbij zag rollen waar ik allemaal druk mee ben geweest vorig jaar. Mijn situatie was anders dan de jouwe, ik werd enorm overvallen door de scheiding. Het maken van to do lijstjes hield me bij de les. Vaak maakte ik voor een weekend een overzichtje van dingen die ik dat weekend perse wilde regelen. Soms maar 1 of 2 dingen hoor maar dat moest dan wel af. Uiteindelijk blijk je dan een paar weken later toch een hele hoop gedaan te hebben. Heel vervelend vond ik dat er maar dingen op me af bleven komen die dan ook nog weer moesten. Dus stel je daar op in. Het is best veel en niet leuk. Op internet staan voorbeelden van scheidingsconvenanten en ouderschapsplannen. Lees je in en bedenk wat jij er in wilt en wat niet.

Hoe meer je al geregeld en bedacht hebt voordat het tot een daadwerkelijke scheiding gaat komen is meegenomen. Het geeft rust en geeft je vervolgens de ruimte om tijd en energie te steken in onvoorziene problemen. Sterkte!

Artikel gevonden: Scheiden doet lijden (vooral bij de kinderen)

http://www.ouders.nl/artikelen/scheiden-doet-lijden-vooral-bij-de-kinderen

Scheiden doet lijden - vooral bij de kinderen

Door:

Jeannette Pals

• 3 april 2006

Echtscheiding heeft grote gevolgen voor de kinderen. Jeanette Pals zet de gevolgen op een rijtje, op basis van wetenschappelijk onderzoek.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: kinderen zijn eigenlijk nooit beter af na een echtscheiding. Vaak wordt gezegd dat een echtscheiding voor kinderen minder erg is dan voortdurend te moeten leven met ruziënde ouders, maar dat idee wordt niet gesteund door wetenschappelijk onderzoek. Recent Nederlands onderzoek laat zien dat dat scheiden alleen maar voordelig is voor de kinderen wanneer de ruzies zeer frequent en zeer ernstig zijn (met huiselijk geweld, etc.)

Hieronder wordt de huidige stand van het onderzoek in kaart gebracht.

Negatieve gevolgen
In 1991 constateerden de Amerikaanse echtscheidings-onderzoekers Amato en Keith op grond van verschillende bestaande onderzoeken dat kinderen die een echtscheiding hadden meegemaakt, op veel punten slechter functioneerden dan kinderen uit intacte gezinnen:

ze presteerden aanzienlijk slechter op school;
ze hadden meer gedragsproblemen;
ze voelden zich psychisch en emotioneel minder goed;
ze hadden een lager zelfbeeld;
ze hadden meer problemen met sociale relaties.
Voor jongens waren de gevolgen ongeveer hetzelfde als voor meisjes. Ook bleek het niet uit te maken hoe oud het kind was tijdens de scheiding.

Nu is 1991 al weer geruime tijd geleden. Is er sinds die tijd iets veranderd? Ja. Tien jaar later, in 2001, deed Amato een vergelijkbaar onderzoek. En hij ontdekte dat de negatieve gevolgen alleen maar toegenomen waren. Dat had hij eigenlijk niet verwacht, omdat echtscheiding steeds minder leed onder het taboe van de jaren '50 en '60.

Eigen ontplooiing en eigen geluk
Dat de negatieve gevolgen toegenomen waren, is waarschijnlijk vooral te wijten aan het feit dat vanaf de jaren '80 en '90 niet alleen de extreem slechte huwelijken – waarin veel geweld voorkwam – strandden, maar ook de matig slechte huwelijken.

Voorheen bleven ouders nog bij elkaar 'om de kinderen', of omdat een scheiding financieel te lastig was, of vanwege de sociale afkeuring uit de omgeving. Maar de laatste tijd (vanaf het eind van de 20e eeuw) kiezen ouders steeds vaker voor de eigen ontplooiing en het eigen geluk.

Uit een recent Nederlands onderzoek (de Graaf 2005) blijkt dat problemen in de relatiesfeer, zoals botsende karakters of op elkaar uitgekeken zijn, voor bijna 4 op de 10 ondervraagden al een reden voor de scheiding was.

Ouders gelukkiger, kinderen niet
Niet alleen vanuit levensbeschouwelijke (christelijke) hoek is er verzet tegen de huidige 'echtscheidingscultuur', ook onderzoekers maken zich zorgen. Een van hen is de bekende kinderpsychologe Judith Wallerstein. In haar boek The Unexpected Legacy of Divorce (2001) presenteerde ze gegevens die ze in de loop van 25 jaar had verzameld in haar praktijk als kinderpsycholoog.

Haar boodschap was dat er een zware schaduwzijde zit aan al die ontbonden huwelijken. Namelijk dat de ouders er misschien wel gelukkiger door worden, maar de kinderen zeker niet.

Integendeel. Slechts 7 van de 131 door haar gevolgde kinderen groeiden op in stabiele stiefgezinnen, twee derde maakte zelfs meerdere scheidingen mee en dus ook tweede of derde huwelijken van een of beide ouders. Hierbij waren nog niet meegeteld: de talloze verhoudingen, kortstondige relaties, of het ongehuwd samenwonen van de betrokken ouders.

Levenslang schade
De gevolgen voor de kinderen, zo betoogt Wallerstein, zijn desastreus. De scheiding van hun ouders is voor hen niet de oplossing van een onhoudbare situatie, maar vooral het begin van een soms jarenlange zoektocht naar rust en stabiliteit. Deze kinderen groeien op met de angst dat ze de fouten van hun ouders zullen herhalen. En omdat er zoveel gebeurt in hun leven wat ze moeten verwerken, ontwikkelen ze zich langzamer en lopen ze meer risico dan andere kinderen om in de problemen te raken.

De cliënten die Wallerstein in haar kliniek behandelde, waren stuk voor stuk zwaar beschadigd door de scheiding van hun ouders. Wallerstein: "Te gemakkelijk werd in het verleden gezegd dat kinderen beter af waren met gescheiden ouders dan met constant ruziënde ouders". Volgens haar ondervinden deze kinderen eigenlijk hun leven lang schade van de scheiding van hun ouders, niet alleen in directe zin, maar ook indirect in hun eigen (huwelijks)relaties en de opvoeding van hun eigen kinderen.

Bij elkaar blijven voor de kinderen
De conclusies van Wallerstein zijn aanvechtbaar. De mensen die zij volgde en onderzocht, kwamen in haar kliniek vanwege persoonlijke of relatieproblemen. Terugkijkend naar hun jeugd bleek een groot gedeelte van de problemen die zij hadden, terug te voeren op de scheiding van hun ouders. Maar dat betekent natuurlijk niet dat elke scheiding zulke gevolgen heeft voor alle kinderen.

Desondanks is er wel degelijk ondersteuning te vinden voor Wallersteins pleidooi in andere, breder opgezette studies. Zo toonde onderzoek aan dat kinderen uit intacte gezinnen in alle opzichten beter functioneren dan kinderen van gescheiden ouders. Kinderen uit gescheiden gezinnen vertonen meer gedragsproblemen dan andere kinderen, ongeacht de mate van conflict in het huwelijk (Morrison en Coiro, 1999).

Conflicten in het gezin
Anderzijds valt niet te ontkennen dat ook chronische of heftige conflicten tussen de ouders ernstige gevolgen hebben voor de kinderen. In gezinnen met veel ruzie en geweld kan een scheiding wel degelijk beter zijn voor de kinderen.

Ook in Nederland is hiernaar onderzoek gedaan. Jaap Dronkers toonde in een onderzoek onder meer dan 9000 middelbare scholieren aan dat alleen bij zeer frequente en zeer ernstige ruzies tussen de ouders, kinderen beter af zijn na de scheiding (Dronkers, 1999).

Ouderverstotingssyndroom (PAS)
Een bron van problemen voor kinderen van gescheiden ouders is het niet (of bijna niet) meer zien van de andere ouder. Dit kan grote gevolgen hebben voor het kind. [Zie onder andere de artikelen die we hier kort geleden over publiceerden: Mijn kind wil geen vader meer en Ouderverstoting (PAS) misvormt kinderen - red.]

In heftige scheidingen kan het kind gedwongen worden door de ouder bij wie het kind woont, om tegen de andere ouder te kiezen. In het uiterste geval kan dat leiden tot het Parental Alienation Syndrome (PAS), een situatie die door de Amerikaanse psychiater Gardner voor het eerst uitgebreid is beschreven.

Kinderen met PAS houden afstand tot de ouder, gedragen zich minachtend en hebben duidelijk vóór de andere ouder gekozen. Dit proces wordt aangemoedigd en in stand gehouden door de ouder bij wie ze wonen. De term PAS wordt overigens niet gebruikt wanneer de afstand of haat gerechtvaardigd is, met name bij misbruik of mishandeling.

PAS in Nederland
PAS komt ook in Nederland voor, variërend van mild tot matig. Vooral bij scheidingen waarin conflicten niet worden bijgelegd en in een rechtszaak worden uitgevochten, komt ouderverstoting meer voor, net als bij problemen rond de bezoekregeling.

Om het risico op PAS te verkleinen, pleiten Nederlandse onderzoekers voor:

vaker gebruik maken van bemiddeling (mediatie) bij de scheiding;
verplichte communicatie tussen gescheiden ouders en hun kinderen;
het door de rechter opleggen van begeleide bezoekregelingen.
Met name die bemiddeling of mediatie kan een goede manier zijn om de problemen voor de kinderen enigszins te verzachten. Om dezelfde reden kan ook gepleit worden voor vroegtijdige bemiddeling, nog vóór de scheiding voltrokken is.

Afkoelingsperiode
Omdat ook steeds meer 'matig succesvolle' huwelijken ontbonden worden, neemt het aantal kinderen dat met een scheiding geconfronteerd wordt toe. Voor de kinderen uit deze gezinnen komt de scheiding vaak onverwacht. Dat kan leiden tot twijfel aan zichzelf en aan de betrouwbaarheid van anderen.

Het is dan ook begrijpelijk dat velen (in de politiek, maar ook bij justitie en hulpverlening) pleiten voor een traject dat verplicht doorlopen moet worden voordat de scheiding daadwerkelijk kan worden uitgesproken. Hierbij kan gedacht worden aan:

een afkoelingsperiode van bijvoorbeeld een half jaar tot een jaar tussen de aanvraag en de daadwerkelijke voltrekking van de scheiding;
verplichte counseling of relatiebemiddeling bij het voornemen om te gaan scheiden;
een gesprek met de ouders, waarin de negatieve gevolgen voor de kinderen uiteen worden gezet.
In Amerika bestaan al verschillende soorten oudercursussen die ingaan op de gevolgen van een echtscheiding voor de kinderen. Na het volgen van zo'n cursus bleken veel ouders zich meer te gaan richten op de kinderen, en werden ze constructiever in het oplossen van conflicten.

Meer aandacht voor het kind
Waar praktisch alle onderzoekers het over eens zijn, is dat er in ieder geval meer aandacht moet komen voor de positie van kinderen die betrokken zijn bij de scheiding. Niet alleen heeft het kind recht op een goede omgangsregeling met de uitwonende ouder, het heeft ook recht op goede en tijdige informatie over wat er gebeurt en gaat gebeuren in het gezin. Een kind moet de mogelijkheden krijgen om op zijn eigen manier alle emoties rond de scheiding te verwerken.

Een voorbeeld van een Nederlands programma is de spel- en praatgroep KIES (Kinderen In Echtscheidings-Situaties, zie ook: www.kiesvoorhetkind.nl). In dit programma wordt in acht bijeenkomsten gewerkt aan dingen als:

herkenning vinden;
weer grip krijgen op je eigen leven;
hulp in de eigen omgeving activeren;
het verwerken van de scheiding.
In een recent onderzoek van de Universiteit van Utrecht werden kinderen die deelnamen aan dit KIES-programma vergeleken met kinderen die nog op de wachtlijst stonden. De kinderen die al hadden deelgenomen, scoorden iets beter dan de wachtlijst-kinderen op een aantal factoren, zoals: hun eigen oordeel over hun eigen welbevinden en het oordeel van de ouders over het welbevinden van hun kind.

De kinderen gaven zelf aan dat het beter met hen ging, dat ze minder last hadden van depressieve gevoelens, en dat ze beter begrepen waarom de ouders waren gescheiden. Ook wisten ze beter wat ze moesten doen bij problemen.

Daarnaast bleek dat de band van de kinderen met de vader beduidend beter was bij de kinderen die het KIES-programma hadden gevolgd dan bij de kinderen die dat (nog) niet hadden gedaan. Zelfs het contact tussen de ex-partners onderling was verbeterd. Deze resultaten zijn bemoedigend.

Andere factoren
Overigens is er natuurlijk meer nodig dan alleen een praatgroep, om problemen te voorkomen. Zoals:

een goed functionerende verzorgende ouder;
zo min mogelijk geconfronteerd worden met ouderlijke conflicten;
het nakomen van afspraken over de alimentatie;
de eigen vaardigheden van het kind;
steun van de sociale omgeving.
Deze factoren werden in het Utrechtse onderzoek niet meegenomen. Ook waren bij dit onderzoek alleen ouders en kinderen betrokken die zich vrijwillig hadden aangemeld voor het programma. Dat betekent dat zij oog hadden voor de problemen en de wil hadden om iets te veranderen, iets wat zeker niet zal gelden voor alle ouders die verwikkeld zijn in een scheiding.

Maar tegelijkertijd geeft dat ook de kern aan van de betekenis van de resultaten: aandacht voor de kinderen in de hele echtscheidingssituatie is van het grootste belang. Alleen als ouders hun plicht serieus nemen en handelen naar dit inzicht, kan voorkomen worden dat het kind uiteindelijk de rekening van de scheiding betaalt.

Jeannette Pals
maakt deel uit van de redactie van Pedagogiek.net. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen in de basisschoolleeftijd (8-12). Na de opleiding HBO-Jeugdwelzijnswerk (voorloper SPH) en een opleiding voor speltherapeutisch medewerkster studeert ze nu Psychologie, Kinderen en Jeugd in Utrecht. Daarnaast werkt ze als praktisch pedagogisch gezinsbegeleidster. Ze adviseert ouders (van kinderen met bijvoorbeeld ADHD, PDD-NOS en verstandelijke handicaps) over de opvoeding.

Niet erg genoeg

Je ziet erg op tegen de scheiding.. Sorry, het is niet mijn bedoeling om denigrerend te doen (ik ken je persoonlijke sitatie immers niet) maar da's wel echt een open deur. Ik ken echt niemand, inclusief mijzelf, die zingend van vreugde is gescheiden.. Het is nu eenmaal een van de moeilijkste beslissingen die je ooit in je leven zult moeten nemen. Die ook nog eens een grote, negatieve, impact heeft op hen die jou het meest dierbaar zijn.
Kortom, je neemt dat besluit pas (als je al de kans krijgt om dat zelf te doen) als de situatie echt onhoudbaar wordt. Als je alleen nog maar twijfelt over allerlei praktische randvoorwaarden, dan is de situatie in mijn ogen nog niet erg genoeg.

Charliefox

Ook nu benadruk ik dat ik niet over de situatie bij Larissa kan oordelen. En scheiden is iets dat je alleen doet als het echt niet anders kan, want het is inderdaad niet goed voor kinderen als het gezin uit elkaar gescheurd wordt.

Maar er zijn gevallen waarbij het huwelijk schadelijker is voor de kinderen dan de scheiding. Bij herhaaldelijk fysiek of verbaal geweld, bijvoorbeeld.
En dan nog is het inderdaad zaak om het kind tijdens en na de scheiding goed te begeleiden. Zaak voor beide ouders. Helaas is dat na een scheiding wegens grote problemen vaak niet goed mogelijk.

En dat is afschuwelijk, maar de wél goedwillende ouder staat dan volkomen machteloos.

Larissa

Als ik lees over een agressieprobleem krijg ik een akelig gevoel. Maar is dit er altijd al geweest, of is het pas iets van de laatste tijd? In het laatste geval is er misschien toch nog iets te bereiken, in het eerste geval vrees ik het ergste.

Of je moet scheiden kun je alleen zelf bepalen. Je neemt aan dat hij niet mee wil werken met relatietherapie, maar heb je het ook echt gevraagd? Of een grens gesteld: als jij weer dit en dat, dan is het voor mij over en uit.

Dan de praktische kant. Er is veel veranderd sinds ik zelf gescheiden ben, dus qua regels en ouderschapsplannen en zo kan ik je weinig vertellen.
Als je problemen verwacht, kun je het best een vertrouwenspersoon zoeken (familie, vriendin of zo). Kies wel iemand die nuchter zal reageren en niet meteen in zijn of haar emotie schiet! Mij hielp het destijds niet toen mensen riepen "zet hem op straat!" Kom voor jezelf op, maar blijf redelijk, aan een wraakscheiding "om wat jij mij hebt aangedaan" heb je niets, en dat moet je vertrouwenspersoon ook begrijpen.

Regel nummer één: wonen. Heb je eigen inkomen en hoeveel? Kun je je een koopwoning of vrije huur permitteren of zit je vast aan sociale huur? In het laatste geval moet je je meteen inschrijven, er zijn plaatsen waar de wachtlijsten jarenlang duren.

Spullen verdelen: waar mijn ex en ik het helemaal over eens waren was dat we er geen rekenmachine bij hielden. Spullen met emotionele waarde voor hem bleven bij hem (hij bleef ook in het huis wonen), emotionele waarde voor mij ging met mij mee. Volgens een aantal mensen heb ik me ontzettend laten neppen door de vrijwel volledige inboedel (meubels, witgoed en zo) daar te laten, maar ik kon het me permitteren alles nieuw te kopen en wilde graag een volledig nieuwe start.

De houding van je ex is niet te voorspellen. Ik verwachtte ook dat de pl**ris zou uitbreken, maar het viel mee, sterker nog, ik denk dat hij blij was dat ik degene was die de stekker eruit trok (ik heb dan ook de volledige scheidingskar zelf moeten trekken - maar dat is gelukt).

In mijn tijd had je een scheidingsmakelaar, iemand die hielp met de praktische zaken zoals de taxatie, advocaat etcetera. We betaalden één vaste prijs voor een totaalpakket, maar dit is alweer meer dan tien jaar geleden. Ik weet niet of dit nog kan.

Juul schreef hierboven ook praktische tips.

Mijn ervaring is als die van jou, ik zag er zo tegen op... Het was een heel moeilijke tijd omdat hij in die tijd ook zijn baan verloor en we tijdelijk de scheiding moesten stopzetten wegens geen inkomen (echt een heel nare samenloop van omstandigheden, gelukkig tijdelijk). Ook moest ik bijna een jaar wachten voor ik in aanmerking kwam voor een woning (ik stond al een paar jaar ingeschreven, anders was het nog erger geweest).

Het zou mooi zijn als het toch goed komt. Ga met je man praten, voor zover mogelijk. Noem die relatietherapie en ga er niet als vanzelf van uit dat hij het toch niet doet. Doe geen aannames.
In mijn geval was het echt hopeloos. Achteraf zeg ik: het is onverantwoordelijk dat ik mijn kinderen nog zo lang heb blootgesteld aan zijn gedrag. Dit heeft ze meer beschadigd dan de scheiding.

Of zijn agressieprobleem net zo erg en onomkeerbaar is, kan alleen jij beoordelen.

Paasei

Je schrijft "Als je alleen nog maar twijfelt over allerlei praktische randvoorwaarden, dan is de situatie in mijn ogen nog niet erg genoeg."

Ik twijfel echt niet alleen maar over de praktische randvoorwaarden.

Al jarenlang hebben we een slecht huwelijk en ben ik vanwege de kinderen bij mijn man gebleven. Inmiddels denk ik dat het echt beter is voor de kinderen, en ik denk ook voor mijn man en voor mij, als we uit elkaar gaan. Ik ben helemaal op. Wil niet meer zo verder. Heb dit te lang volgehouden, inderdaad zoals een kikker in een pan met kokend water. Ik wil eruit voordat ik instort.

Het kan zijn dat mijn man opgelucht is en dan soepel meewerkt.
Het kan ook zijn dat hij zeer in zijn ego is aangetast en (erg) boos wordt en dan vervolgens alles tegenwerkt (doet hij nu al, maar nu zijn we nog getrouwd). En in verband met dat laatste zie ik extra op tegen alles wat we moeten regelen en verdelen.

Ik merk dat ik toch even moet nuanceren en toelichten

Uiteraard, in de gevallen waar sprake is van geweld, kun je niet anders meer. Dat is zo bedreigend en destructief, dat je wel weg moet gaan omwille van de veiligheid van alle gezinsleden. Ook zware mentale bedreiging schaar ik daaronder.

Echter ik doel op de situatie waarin wij zelf jarenlang gezeten hebben. En ja, wat voor situatie is dat dan? Nou, een hele nare en stressvolle! En dat is het nu, met de nieuwste perikelen van onze jongste dochter, bijna weer. Ik kan niet meten hoeveel de stress was en hoever we van het "scheidingsmoment" af zaten. Wél dat er al een paar keren in die jaren serieus over gesproken is, maar het nooit echt tot uit elkaar gaan kwam. En dat was niet omdat het nog niet genoeg was om uit elkaar te gaan. Want wanneer dat punt bereikt is, weet je pas als je echt uit elkaar gaat! Zoiets als dat je nooit exact weet tot hoe schuin je met de motorfiets kunt gaan in de bochten. Totdat je een schuiver maakt en dan weet je het dus.

Maar geloof me, het waren geen makkelijke jaren, slopend soms. Maar uiteindelijk toch nog samen. Verdienste? Ik weet het niet. Stom? Misschien wel. Heeft m.i. ook te maken met hoe ondernemend je bent en dat zijn we allebei niet zo. We spelen liever op safe en nemen niet veel risico's. En dan ga je ook niet zo makkelijk uit elkaar. Het grote onbekende, niet weten waar je aan toe bent. Financieel behoorlijk achteruit. Hechten aan het vertrouwde.

En ach, zeg eens eerlijk. Zo ging dat in de tijd van onze voorouders toch ook. De mannen buitenshuis, 6 dagen per week. De vrouwen aan huis gekluisterd en (financieel) afhankelijk van de man. In die tijd waren de scheidingen volgens mij een stuk minder.

onderschikt belang

Ja, de theorie van de kikker en het water dat langzaam gaat koken ken ik. Ik was ooit zo'n kikker. Ik bedoelde eigenlijk dat, wanneer je echt weg wilt/moet, je je alleen nog druk maakt over relevante zaken. Zoals 'hoe vindt ik zo snel mogelijk onderdak voor mijzelf en de kinderen'. Wanneer je je nog druk maakt over zaken als spullen verdelen en waarde taxeren, is de situatie in mijn ogen nog niet ernstig genoeg. En valt er dus misschien nog wel wat te redden.

Dus wat ik eigenlijk bedoel....

Is wat hierboven ook wordt gezegd. Als de tijd daar is en je bent er klaar voor en mee, maak je je niet druk meer over de spullen en het gedoe. Dan ben je zelfs zover dat je het voor de kinderen beter vindt om in een rustige omgeving op te groeien.

Paasei / Vesper / Hortensia

Paasei, het is toch niet zo dat mensen alleen van jou mogen scheiden in acute situaties?

Al houd ik er rekening mee dat er door mogelijke boosheid van hem wel een acute situatie kan ontstaan.

Vesper, precies, dat is wat ik wil. Rust. Voor de kinderen en voor mezelf. Geen continue spanning en irritatie van mijn man naar mij. Niet continue op eieren lopen. Doe ik al jarenlang, is dodelijk vermoeiend.

Hortensia, dank voor je postings, spreken mij aan. En dank voor je begrip over het artikel van Charliefox. Ik maak me inderdaad zorgen om het beeld dat onze kinderen nu hebben van een huwelijksrelatie - zo slecht. Verdrietig word ik ervan. Maar heb altijd gedacht dat uit elkaar gaan nog slechter kon zijn voor de kinderen.

Ben ook wel eens eerder uit elkaar gegaan

Want met deze vrouw pas 20 jaar samen. Echter nu wel kinderen, voorgaande (samenwoon-) relatie niet. Was toen nog het fotorolletjes tijdperk. Mijn ex-vriendin heeft destijds de ontwikkelde foto's meegenomen in de albums. En ik alle negatieven met het doel die ooit te laten ontwikkelen. Is er naderhand nooit meer van gekomen. 't Is net als met spullen die op zolder staan: Na een jaar merk je dat je het nauwelijks tot nooit nodig hebt gehad. En mochten er geen negatieven meer zijn: Je kunt ook van foto naar foto laten ontwikkelen. Is alleen wat duurder en de kwaliteit is wat minder. Maar ja, voor HTK plaatjes maakt dat m.i. niet zoveel uit.Nu met het digitale foto tijdperk is het natuurlijk helemaal eenvoudig. Alles kan tig keren gecopieerd worden.

En over toen:

Toen waren dat soort besluiten makkelijker. Stond er minder op het spel. O.a. geen kinderen. Minder lang samen. Maar ook veel jonger, dus zelf ook flexibeler. Da's nu wel anders. Op de een of andere manier roest je toch vast in bepaalde gewoontes, ja, zelfs de ruzies, irritaties, kwetsende momenten, schreeuwpartijen uit boosheid en mokkende periodes. Beiden bouw je een soort schild op, dikke huid. Echter zijn daar ook de momenten waar je het weer voor doet. Was met name de laatste maanden zo, totdat onze jongste ontwaakte uit haar verholen pubertijd. Enfin, het is niet makkelijk, zo'n besluit. Wij hebben 'm in zoverre genomen dat we bij elkaar blijven, al weet je dat natuurlijk nooit. Maar het geeft ook wel weer een bepaalde rust of meer: Berusting.

verdeling

Hier ook een huwelijk waarbij samen verder gaan geen optie meer was. Daar waren we het beide over eens. Wat bij ons enorm scheelde was dat we allebei een goed inkomen hadden. We hebben de spullen gewoon uit de losse pols verdeeld. En allebei dus het nodig nieuw gekocht (en voor de kinderen de nodige spullen dubbel aangeschaft). De foto-albums liggen bij mij. De negatieven en digitale prints bij mijn ex.
Ik vond eerlijk gezegd de materiele afwikkeling van ons huwelijk een eitje vergeleken met de emotionele afwikkeling (vooral bij de kinderen). Inmiddels 6 jaar verder kan ik zeggen dat we een erg goed besluit hebben genomen, dat we eigenlijk al paar jaar eerder hadden moeten nemen.

Larissa

Ik zat in een dergelijke situatie Larissa, en ik kan je achteraf alleen maar zeggen dat ik véél eerder de knoop had moeten doorhakken. Wat een opluchting. Wat is het leven nu mooier! Tegelijkertijd weet ik maar al te goed dat je het besluit pas kunt nemen als je er zelf klaar voor bent.

-Je kunt nu sowieso al beginnen met een paar stappen: zoek je woonsituatie uit (schrijf je NU in bij een woningbouwvereniging, de wachttijd is vaak lang).
-Open een eigen bankrekening als je die nog niet hebt, en zet zo mogelijk alvast regelmatig wat geld opzij.
-Maak een inventarisatie van jullie schulden en (spaar)tegoeden. Maak foto's of fotokopieën van afschriften.

Ik heb de foto-albums gehouden, met de mededeling dat mijn ex ze altijd mocht komen inzien of ze mocht (laten) kopiëren. 3x raden hoe vaak hij er al om gevraagd heeft... Verder hadden we veel digitale foto's, waar hij gewoon een kopie van heeft gemaakt.