Relaties Relaties

Relaties

Dochter

Dochter

23-11-2015 om 21:24

Mijn ouders zijn oud

Mijn ouders zijn op leeftijd, beiden 80 plus. Vader is fysiek miet in orde maar geestelijk wel. Moeder is fysiek dik in orde maar begint er steeds meer vanaf te geraken. Is het dementie? Ik weet wel dat de zorg voor vader een steeds grotere wissel op haar trekt en dat, misschien, daar wel de oorzaak ligt dat zij er niet helemaal meer bij is. Het wordt gewoon te zwaar. Ze vergeet van alles, niet alleen afspraken en zo maar ook wat er bijv. in de koelkast ligt of hoe ze soms moet koken. Zo had ze laatst de kaas met de pasta meegekookt, in het water dus. Ze heeft de zorg voor vader en dat wordt beetje bij beetje steeds meer, maar vreemde hulp willen ze niet, onze hulp trouwens ook niet.
We zien hen beiden afglijden en we weten niet goed wat te doen. Er komt een dag dat het eten zo bedorven is dat vader er zo ziek van wordt dat hij het niet overleeft, vrezen we. We hebben al net hun huisarts gesproken, hoe pakken we dit aan, maar hij weet dat zijn adviezen vergeefs zijn. Je kunt mensen geen hulp opdringen. Ze klampen zich beiden vast aan hun zelfstandigheid om aan het doemscenario te ontkomen: vader naar het verpleeghuis en moeder thuis en dat snap ik ook. Maar dit kan ook niet meer. Wat moeten we toch?


bieb63

bieb63

23-11-2015 om 21:33

herkenbaar

Hier iets andere situatie, maar ja, ze willen maar alles (zelfstandig) blijven doen, maar ik vrees met grote vrezen. Lastig, moeilijk. Ik weet het ook niet.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

23-11-2015 om 22:03

Herkenbaar

Hier was het inderdaad beginnende dementie.
De sleutel bij ons was het bewerken van mijn vader. Mijn moeder heeft een heel slecht ziektebeeld, die denkt echt dat ze in de bloei van haar leven is en alles nog kan. Mijn vader zag wel dat ze meer en meer naast zat maar wilde dit niet toegeven. Totdat ie er niet meer omheen kon.

Hem hiermee confronteren is het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb, maar het heeft wel geholpen. Niet meteen, het heeft zeker nog maanden en maanden geduurd voordat ie toegaf dat er inderdaad rare dingen aan de hand waren met moeder en daarna nog een keer maanden en maanden voordat ie zichzelf en haar zo ver had dat ze zich liet onderzoeken door de dokter. Mijn moeder had bijkomende klachten, dat hebben wij op een gegeven moment aangegrepen om haar naar de dokter te krijgen.

De dokter was ook op de hoogte en heeft ook op mijn vader ingepraat.

Loslaten?

Mijn moeder is halverwege de zeventig en superfit en actief. Dat brengt ook zorgen met zich mee, want ze is al drie keer in het ziekenhuis beland door een fietsongeluk. Ik vrees dat ze zich nog een keer finaal te pletter rijdt. Maar zij laat zich niet tegenhouden, haar leven wordt waardeloos als ze er niet meer lekker zelfstandig op uit kan. Als wij haar zouden proberen te beperken wordt ze doodongelukkig. Dan maar wellicht nog iets te jong en te fit aan haar einde komen door te leven zoals zij dat wil dan haar gedwongen oud laten worden op een wijze die zij niet wil.

Jouw ouders willen geen hulp, niet eens van hun eigen kinderen. Zolang ze niet te overtuigen zijn zal je dat moeten accepteren. Ze zijn al oud, hebben hopelijk een mooi leven achter de rug, hun laatste jaren slijten zij waarschijnlijk zelfstandig en vrij aanrommelend waarbij verkeerd bereid voedsel inderdaad hun het leven kan kosten. Het alternatief is om ze in een positie te dwingen waarbij ze hulp moeten aanvaarden of om ze zelfs tegen hun wil in een tehuis te stoppen. Dan zijn ze veilig en verzorgd, maar tegen welke prijs?

Je kan regelmatig langsgaan om een oogje in het zeil te houden, hulp te bieden zonder aan te dringen, of ze er wat mee doen is aan hen.

skik

Zo sturen ze juist op verpleeghuis aan

dat moet je ze denk ik zien uit te leggen. Juist nu ze nog redelijk zelfstandig zijn en zelfstandig beslissingen kunnen nemen kunnen ze alle zorg die ze willen zelf regelen. Straks zijn ze de regie echt kwijt, glijden ze af en hebben ze niets meer te kiezen. Ik denk dat dat je sterkste argument is om nu met ze om de tafel te gaan zitten.
Zeker als ze zelf wat te besteden hebben is eigenlijk alles te regelen. Tafeltje dekje of iets dergelijks is bijna overal te vinden. Hulp in huis (schoonmaken) ook. Juist nu zouden ze zoveel mogelijk moeten uitbesteden zodat ze kunnen focussen op wat echt belangrijk is, namelijk zo lang mogelijk samen thuis blijven wonen.
In alle gemeenten kun je vragen of er iemand langskomt om te kijken of je ouders middels een indicatie voor het een of ander in aanmerking komen. Zo kunnen ze de kosten beperken. En misschien is een dagbesteding fijn, zowel voor je vader als voor je moeder. Zijn ze er allebei even uit, hebben een ander praatje, en je moeder hoeft dan even niet voor je vader te zorgen. Verder kun je wellicht afspraken maken over het doen van boodschappen. Er zijn via zorgorganisaties allerlei boodschappenbezorgdiensten, die minder kosten dan Appie. Verdiep je daar eens in en help je ouders met het maken van een boodschappenlijstje.
En natuurlijk kun je zelf misschien wat meer doen. Afspreken dat je eens per week voor ze komt koken, of ze te eten vragen. Maar dat ligt natuurlijk heel erg aan hoe ver weg je woont.
Wees creatief en vraag vooral bij de gemeente naar de mogelijkheden, er zijn ook veel vrijwilligersorganisaties die behulpzaam kunnen zijn, bijvoorbeeld bij een wandelingetje zo af en toe.

Succes, het is inderdaad een moeilijke discussie. Mijn ouders zijn gelukkig nog niet zo ver, maar dat kan zomaar veranderen natuurlijk.

Mooi skik

Wel heel moeilijk denk ik.

Hulp kan je ook geven door te doen. Bij mijn oma en opa hadden we een roulatie systeem. Iedereen had een vaste dag en een vaste klus, die deden we gewoond als we er waren, geen vragen, gewoon was erin, afwas doen, koelkast checken op bedorven melk

Wij pakten vaak zelf ons drinken, dus gooiden we gelijk wat weg. We brachten onze glazen zelf naar de keuken en deden dan gelijk de afwas. Mijn oma zei dan dat het niet hoefde, ik zei dan dat ik het niet erg vond en voor zij in de keuken stond had ik de afwas al bijna klaar.

Doordat wij een schema hadden afgesproken, raakte mijn opa en oma er aan gewend dat er op vaste momenten iemand was en dat diegene dan gewoon een klus deed.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

23-11-2015 om 22:43

Alternatief is niet het tehuis

Maar met de juiste hulp de regie houden. Voor mijn moeder geldt dat niet meer, die kan geen regie houden. Maar mijn vader wordt nu wel ontzorgd. Dat maakt dat hij minder zwaar belast wordt en het langer kan volhouden. Als mijn vader uitvalt moet mijn moeder naar een verpleegtehuis. Ons gezamenlijk doel is juist om dat zo lang mogelijk uit te stellen. Hoop eigenlijk dat het nooit zo ver hoeft te komen.

tonny

tonny

24-11-2015 om 09:36

plan van MarSy

vind ik best een mooi plan, als je het omzichtig en vriendelijk kunt uitvoeren. Dan gebeurt wat er moet gebeuren en heb je geen vruchteloze discussies over van alles wat in de ogen van de ouderen niet nodig is.

Maar moeilijk, moeilijk!!

Mijn moeder is 95, woont in een verzorgingshuis (inhuizing dateert uit een tijd dat de drempel veel lager lag) en zelfs daar heb ik nog zorgen genoeg.
De moeder van mijn vriendin, een jaar of zeven jonger maar sterk afglijdend, woont nog zelfstandig en het is voor haar kinderen uitermate moeilijk de zorg rondgebreid te krijgen, ze lopen wat het erbij betrekken van in te kopen zorg steeds achter de feiten aan.

Beter 'te snel' hulp inschakelen dan te laat, dan heb je geen idee waar ze met een spoedopname ineens terecht komen. Vaak is er dan een traject van ziekenhuis, kortdurende opvang, en dan zoeken naar een andere plek. Steeds een andere omgeving, dat werkt op kwetsbare mensen buitengewoon verwarrend en ze raken erg van streek.

Het is heel lastig als mensen zelf niet inzien dat het niet meer lukt, zo op zichzelf. Vervelend als ze ook van hun huisarts niets aannemen qua advies.

Geduld gewenst, sterkte en uithoudingsvermogen!

VW

VW

24-11-2015 om 09:43

ervaring hier

Hier alleen nog een vader, er komt regelmatig iemand van Vita langs om de boel te bespreken. Ik weet niet hoe het bij jullie gemeente zit maar zo iemand kun je dus aanvragen. De huisarts kan een test doen mbt het geheugen en als die hier 'slecht' genoeg was zou mijn vader een case-manager krijgen die de boel een beetje uit handen neemt want het is natuurlijk heel gewoon dat als iemand beginnende dementie heeft die persoon het zelf wil doen en geen bemoeienis wil van de kinderen. daar is nu juist die case-manager voor. Bij mijn vader was het nog niet ver genoeg.

Hoort er bij

Kijk eens hier http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/article/detail/3170005/2012/02/10/Een-vader-of-moeder-met-struisvogelgedrag.dhtml

Een heel artikel over zorg mijdende ouderen en dementie.

Het hoort erbij.
Hier is het tot nog toe niet gelukt om in dit proces tot een verstandig besluit te komen. Het is als een tanker op ram koers. Je ziet het mijlenver aankomen, maar de tanker wil niet van koers raken.

Sommige gemeenten werken met coaches.
Daar weten ze bij Alzheimercafé's wel wat van. Zo'n coach kun je inschakelen als je vermoedt dat het de verkeerde kant op gaat. Dan komt er huisbezoek en inventarisatie van de kwestie. En hulp natuurlijk.
Het is niet uit te sluiten dat een dementerende zich in eerste instantie hier aan over geeft om het beeld van de nette bejaarde met alles op een rij hoog te houden.

Ik heb nog niet durven bellen.

Je moet je eigen hobbel over. Maar ook die van broers en zussen, vrienden en vriendinnen.
Dement? Zij? Welnee, hoe komt die erbij.

Schoondochter

Schoondochter

24-11-2015 om 11:49

Miriam

Dank! Ik roep al jaren: We kunnen de enige toch niet zijn? Hier is het bij allebei niet bespreekbaar terwijl nu ook ooms en tantes het gewoon als een feit aannemen. Alle kinderen wonen te ver weg om regelmatige mantelzorger te zijn. De huis arts wil niet met ons praten, de hulp hebben ze ontslagen en de keuringsarts heeft net het rijbewijs van mijn schoonmoeder met 5 jaar verlengd. Gelukkig rijdt ze al jaren niet meer maar de laatste tijd schijnt ze dat ook weer te vergeten. Gelukkig wonen mijn ouders in de buurt en houden een oogje in het zeil maar de tanker ligt hier overdwars in de vaargeul. En dan soms de ergste dagen dat ze zo'n goede dag heeft dat er niets aan de hand lijkt en je denkt dat je zelf gek wordt..

Kortom de mensen die weigeren naar de huisarts te gaan die ken ik dus wel.... En een goede vorm om er mee om te gaan heb ik hier nog niet gevonden..

mama2

mama2

24-11-2015 om 11:50

Hier

Een schoonmoeder van 84 en weduwe....wonend in een kast van een huis die ze onmogelijk bij kan houden en ook nog eens best ver weg van winkels. Toch blijft ze zich vastklampen aan haar "vrijheid" en wil ze onder geen beding nog een keer verhuizen. Op die leeftijd begrijp ik het ook wel een beetje, maar voor het gezin zijn de zorgen enkel groter. We hebben de buren een sleutel gegeven en met hen afgesproken dat ze tenminste 1x per dag even gaan kijken. Ook komt er 1x per week een buddy die met haar boodschappen gaat doen en als wij bij haar zijn nemen we de vaste kleine dingen alvast mee....meer kunnen we niet doen, ze wil niet meer en dus laten wij dat los in de hoop dat ze niet valt van de trap oid.

Alarm?

Ik snap dat het vasthouden aan je eigen vrijheid heel belangrijk is. Zo sta ik er vast tegen die tijd zelf ook in. Maar onnodig risico's nemen is natuurlijk iets heel anders. Is het aanschaffen van een persoonlijk alarm een tussenoplossing? Die draag je om je nek, of tegenwoordig steeds vaker als een soort horloge aan je pols, en zo kun je in geval van nood alarm slaan. Bijvoorbeeld als je uitgegleden bent in de badkamer.

caton

caton

24-11-2015 om 12:46

ja, heel handig een alarm

maar dan moeten ze het wel gebruiken... Mijn vader wordt de laatste tijd een paar keer per dag onwel en valt regelmatig. Dan moet er dus op het alarm worden gedrukt omdat mijn moeder hem niet alleen kan optillen. Dat doet ze niet. Ze rent de straat op en klampt de eerste de beste aan die ze ziet. Ze weigert het alarm te gebruiken. Moeder is dement en vader zeer hulpbehoevend. Wij wachten met heel veel smart op een plekje in een verpleeghuis.

Enger dan pubers

"Maar onnodig risico's nemen is natuurlijk iets heel anders."

Het grootste probleem is erkennen dat in die omstandigheid je (schoon)ouders geen verstandige mensen meer zijn. Ze zijn nog roekelozer dan pubers. Niet uit ontembaar optimisme en een brein dat nog moet groeien, maar - werkelijk waar - door afnemende cognitieve capaciteiten en een krimpend brein.

Het overzicht is er niet.

Moemie

Moemie

24-11-2015 om 15:45

Ik lees mee

Allemaal zo herkenbaar en pijnlijk. Ik lees in stilte mee hopelijk kan ik hier nog wat tips opdoen.

Schoondochter

Schoondochter

24-11-2015 om 17:41

Moemie

Zelfs zonder tips vind ik dit draadje al heel waardevol. Het troost dat ook andere mensen de kans niet krijgen om zorg te organiseren die eigenlijk wel nodig is. Ik voel me er vaak best schuldig over. Ik heb wel eens een folder van de Alzheimer vereniging gehaald. Staat daar. U maakt zich zorgen over uw geheugen of over dat van een geliefde. U bent dus bij de huisarts geweest. Toen dacht ik echt even dat we de enige waren met struisvogelouders.

Schoondochter

Kaaskopje

Kaaskopje

24-11-2015 om 19:41

Tafeltje dekje

Sinds mijn schoonmoeder was overleden, heeft mijn schoonvader eten van Tafeltje Dekje (iets gelijkwaardigs eigenlijk) gehad. Dat beviel uitstekend. Toen ze nog samen waren, werd er nog wel gekookt, maar als ik jou zo hoor, zou je moeder dat eigenlijk niet meer moeten doen.

Verder kan ik je alleen maar sterkte wensen. Het is best schokkend om te merken dat je ouders of schoonouders niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Als ze dan toch hulp weigeren, kan dat heel moeilijk zijn voor de kinderen en andere 'omstanders'.

Probeer inderdaad toch toe te werken naar 'ingehuurde' hulp en informeer naar een pgb.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

24-11-2015 om 20:55

Erger dan pubers

Inderdaad. Wordt in mijn geboortedialect ook wel verkinsen genoemd.

Er zit ook een heel traject aan loslaten en accepteren aan vast. Ik kan zo wel 10 dingen bedenken die ik niet oké vind, maar mijn vaders tempo van anticiperen ligt gewoon veel lager dan dat van mij. Iedere verandering moeten we met hem bevechten. En in de tussentijd hopen wij er maar het beste van.

Ik zie mijn moeder namelijk ook nog wel eens van de trap af kletteren. Mijn arme lieve, voorzichtige moeder. Maar dat is niet meer, dus dan hopen we maar weer dat het slechts bijna misgaat. Dat is de enige manier om een verandering erdoor te krijgen. Het is niet anders.

Fijn draadje inderdaad!

Dochter

Dochter

25-11-2015 om 16:08

dank!

Dank jullie wel allemaal, fijn dat er zo veel herkenning is. Mogelijk moeten we er op aansturen dat nu ingrijpen een verpleeghuis voor vader mogelijk voorkomen dan wel uitgesteld kan worden. Ze zijn gewoon bang voor pottenkijkers die gaan zeggen: zie je wel, jullie kunnen het niet alleen. Hup, vader naar het verpleeghuis, dat is voor iedereen het beste. Dat er dus over hen beslist wordt in plaats van dat zij zelf beslissen. Ik vind het ook heel logisch, ik denk dat ik dat ook niet zou willen als er over mij in plaats van met mij gesproken wordt.
Ik denk dat we maar eens moeten beginnen met het bezoekschema en dan snel even wat tussendoor doen en wat eten meenemen of misschien daar wel voor hen beiden koken en dan gezellig mee-eten. Hen dingen uit handen nemen om er juist voor te zorgen dat ze zolang mogelijk samen kunnen blijven.
Ik vermoed dat mijn moeder nog geen dementie heeft, maar gewoon overloopt van alle zorg voor vader, ze moet echt doodmoe zijn, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Mijn ouders vinden beiden dat ze aan elkaar verplicht zijn om voor elkaar te zorgen, dat is mooi, maar is het haalbaar? Maar ja, spreek daar maar eens over met je ouders!

tonny

tonny

27-11-2015 om 15:32

zoooo traag....

ik vind het op 't moment een hele kunst om mee te bewegen met mijn in een verzorgingshuis wonende moeder. Ze wordt zoooo traag en wat er in haar gedachten omgaat is zo moeilijk te volgen.

Als ik 's middags kom ligt ze nog op haar bed met een koud geworden kopje thee naast zich op de rollator. Ze mompelt dan 'ik kom er zo uit' maar dat duurt minstens een kwartier. Ik zet verse thee maar eer ze zover is dat ze daarvan gaat drinken is-ie alweer zeer lauw. Ach echt belangrijk is het totaal niet, maar het is z'on rare gewaarwording, hoe je moeder met wie je ooit alles kon bespreken zo van je af drijft, heel langzaam. Ze ervaart ook pijn, zucht en steunt veel, ik merk dat ik me ervoor afsluit. Dat voelt onmenselijk en onaardig, maar het gebeurt. Ik ben blij als ik weer op de fiets zit, al achtervolgt de grijze wolk me soms de hele rit.

tonny

tonny

27-11-2015 om 15:41

keukentafelgesprek (1)

Ervaring van een andere, nog thuis wonende negentigjarige, zeer slecht ter been. Haar toegekende huishoudelijke zorg wordt stevig teruggedraaid en de mevrouw die dat kwam melden zei opgewekt: 'de wasmachien draait vanzelf, daar heeft u niemand bij nodig.'
Waarop mevrouw zich liet ontvallen dat haar kleinzoon die langskwam de wasmachine had geleegd.
'Oh? Dat is fijn! Heeft hij een droger, dan kan hij de was meenemen en weer droog en opgevouwen bij u thuis brengen'.

Tuurlijk. Uiteraard. Zo wordt je oma bezoeken stukken leuker en kom je er wat vaker dan je eigenlijk van plan was

tonny

tonny

27-11-2015 om 15:45

keukentafelgesprek (2)

Vriendin is werkzaam in de zorg en werd uitgenodigd voor een workshop. Degene die deze leidde, had een 'product' ontwikkeld waarmee iemand met zorgbehoefte de mensen in haar/zijn nabije omgeving kan activeren. Je vraagt een buurtgenoot die je nog niet kent op de koffie en na verloop van tijd leg je deze persoon je couponnenboekje voor: 'zou je iets voor me kunnen doen? Wil je bv eens per x-tijd voor mij ramen zemen, boodschappen halen, oud papier wegbrengen of misschien iets anders wat in het bonnenboekje staat? Een keer per week/maand/jaar, je mag zelf kiezen.'

Tjongejonge daar is de sociale druk van een Tupperwareparty niks bij!!

(Dan zie ik meer in een buurtapp/facebookgroep waarin iemand een bepaalde kwestie in het midden legt en een ander kan reageren)

Niki73

Niki73

27-11-2015 om 17:47

Tonny

En dat heet dan een "product". Mag ik even een emmertje?

Daarnaast: wat als niemand reageert?

Anooo

Anooo

29-11-2015 om 09:05

wanneer?

Hoe en wanneer weet je dat iets echt aftakeling is? Mijn schoonmoeder koopt vaak vreemde kado's, zoals puzzels waar duidelijk 3+ op staat voor een 8 jarige, met 12 stukjes of zo. Op zich is dat nog niets natuurlijk, misschien is het wel lastig in te schatten hoeveel stukjes een kind kan (en of een kind van bijna een jaar nog in maat 50 past enz.) maar na 8 jaar begint ze ineens de kinderen geld te geven iedere keer dat ze ze ziet. Al zit er maar een week tussen. (En het zijn geen munten, maar briefgeld.) In de zomervakantie stuurde ze gerust twee keer vlak achter elkaar geld op. Ik heb al eens voorzichtig gezegd dat ze twee weken geleden ook al een briefje hadden gekregen, maar kort daarop kregen ze wéér geld. Of ze moet van haar geld af, of ze vergeet gewoon dat ze iedere keer briefgeld uitdeelt. De afgelopen jaren deed ze dit niet en ze is ook niet ineens opgeschaald van muntjes naar briefjes. Waar dit nu ineens vandaan komt is me een raadsel. Vanaf augustus heeft ze ze samen al 80 euro gegeven. De kinderen verwachten het gelukkig nog niet en reageren er ook niet zo op.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

29-11-2015 om 09:21

Tja

Het begint vaak klein.

Bij mijn moeder begon het met het vermijden van de pinautomaat. Of nou ja, eigenlijk al eerder maar dat was het moment dat ik dacht: hee?

Hoe reageert je schoonmoeder als je haar confronteert.

Anooo

Anooo

29-11-2015 om 10:37

niet

Ze gaf geen antwoord. Ik heb de laatste twee keren gezegd dat ze pas nog wat gehad hadden, maar ze doet dan net of ze het niet hoort. Dat was dit weekend en twee weken geleden.
Maar het is ook lastig. De keren ervoor zat er een maand tussen. Wanneer zeg je wat met goede reden en wanneer kom je ondankbaar over...

caton

caton

10-12-2015 om 10:15

op 24 november

schreef ik nog dat we met smart wachtten op een plekje in een verpleeghuis. Inmiddels is mijn vader toch nog heel onverwacht overleden. Mijn moeder, die nu dus alleen thuis woont, staat bovenaan de lijst. Tot aan haar opname slapen we om beurten bij haar en ook overdag is er zo vaak mogelijk iemand. Maar we weten niet hoe lang we dit vol gaan houden. Een 'slaapdienst' betekent eigenlijk dat je de hele nacht wakker ligt. Niet dat mijn moeder zorg nodig heeft 's nachts, maar je slaapt toch niet zoals je thuis slaapt. Je bent toch bang dat er iets gaat of kan gebeuren 's nachts.

Jemig

Gecondoleerd caton. Wat kan dat snel gaan.
De situatie die je met je moeder beschrijft kan natuurlijk niet.
Welke hulp heeft de gemeente beschikbaar?

Hebben jullie daar al aan de bel getrokken? Er moet op zijn minst dagopvang beschikbaar zijn, toch?
Heb je al contact opgenomen met de zorgverzekering van je moeder?
Weten die iets?

Ik vrees met grote vrezen die situatie die je beschrijft. Ik zou niet weten hoe ik zoiets met mijn gezusters zou moeten regelen.

Mijn schoonmoeder woonde nog thuis. Ze kreeg bezoek van een kennis. Ze ontving de man in pyjama en maakte een volstrekt verwarde indruk. Na een half uurtje besloot hij haar huisarts te bellen. Die kwam niet. Hij moest de thuishulp hebben. Die kwamen (na 3 uur wachten), maar vonden de situatie niet alarmerend. Hij moest maar fijn bij haar blijven, waarmee ze de zorg aan een vage kennis overlieten.
Bel de familie maar, vond thuishulp.
Maar wij zaten 150 km verder weg.
Het was inmiddels half vijf.

Ten einde raad heeft hij haar bij de EHBO van het ziekenhuis afgeleverd. Daar werd ze opgenomen en niet meer ontslagen voordat er een verpleeghuisplaats was gevonden.

Moet je nagaan. Dat is alweer even geleden. Toen de criteria voor verpleeghuizen nog soepeler waren en toen er nog thuishulp bestond.

Ik ben al een tijdje aan het zoeken op het internet naar oplossingen 'voor het geval dat' met mijn ouders. Ik heb 'm niet gevonden. Ik weet alleen die van die vage kennis: afleveren bij de EHBO met het codewoord 'beroerte'. En dan weggaan natuurlijk.

Gecondoleerd Caton!

Oh, wat verdrietig voor jullie! Heel veel sterkte gewenst.
Ik zou inderdaad, zoals Miriam zegt, contact opnemen met de gemeente. Via het wijkzorgteam zal dat vermoedelijk lopen. Dan kan er een wijkverpleegkundige bij je moeder langs komen om te bespreken hoe de situatie is en wat de mogelijkheden zijn. Tip: zorg dat er in ieder geval, naast je moeder, twee naasten bij zijn die je moeder regelmatig meemaken. Zodat jullie goed de urgentie duidelijk kunnen maken.

schoondochter

schoondochter

10-12-2015 om 11:36

ach caton

Wat verdrietig en wat een moeilijke situatie. Hier zouden we dat ook niet kunnen regelen. Heel beangstigend...

Sterkte

Schoondochter

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.