Mom rage of toch niet normaal

Hou eens op je schoonouders zo te betrekken in jullie gezinsleven. Jij hebt een relatie en jullie moeten problemen onderling bespreken en oplossen. Je schoonouders zouden daarin geen partij moeten zijn. Je leunt echt teveel op hen. Zij zijn niet verantwoordelijk voor jullie gezin. En bedenk dat jouw schoonmoeder altijd achter haar zoon zal staan. Het is haar kind. Jij bent dat niet. Geen onpartijdig persoon dus. 

Als dit leven jou teveel is geworden bespreek je met je partner wat er anders kan. Minder werken door hem of jou? Tijd voor jezelf of kinderopvang etc. Iedereen heeft een eigen stijl van opvoeding. Jij bent je bewust van je fouten en hebt hulp. Commentaar van anderen is niet helpend! Je partner is maar minimaal aanwezig dus absoluut niet de persoon om Commentaar te geven. Schoonmoeder was wellicht huisvrouw zonder stress en met alle tijd. En dan nog een totaal ander karakter. Toelaten van anderen die het beter zouden doen zorgt voor stress.

Ik zou stoppen met je schoonouders in alles te betrekken; ze zijn niet verantwoordelijk voor jullie gezin, kinderen en ook niet voor jouw gedrag en struggles.
Als je problemen ervaart, bespreek die met je man. Ja, misschien heeft hij dat van huis uit beter geleerd dan jij, maar dat wil niet zeggen dat je dat niet kunt leren.
Probeer daar samen uit te komen en niet goodwill te krijgen bij je schoonouders en dat die dan weer met je man moeten gaan praten. Wat een omslachtig gedoe.

Ook voor de kinderen; wat vinden jullie belangrijk? Zet daar op in en zorg dat je zoveel mogelijk één lijn trekt met je man. Het is niet zo dat je kinderen er wat van krijgen om gecorrigeerd te worden in hun gedrag. En ook niet van een keer een boze moeder. Maar dan moet het wel terecht zijn en ergens op gebaseerd. Niet dat je uit het niets gaan schreeuwen en snauwen, dat is heel onveilig. 
Als je vindt dat je man te veel weg is, bespreek dat met hem, niet met je schoonouders en reageer het al helemaal niet af op je kinderen. 

Ik denk dat sowieso je woede uitbarstingen voortkomen uit onmacht. Als ik je verhaal zo lees krijg jij het gevoel dat je man niet luistert naar wat je zegt, je voelt je niet gehoord (figuurlijk zeg maar) en gaat daardoor steeds harder roepen, steeds hardere dingen ook roepen (zoals laat de kinderbescherming maar komen, want dat meen je niet) puur omdat je je misschien dan wel gehoord voelt.
Is het een idee om eens samen naar een therapie te gaan. Ik denk dat er qua communicatie veel te verbeteren valt en dat ook juist de meeste problemen (waar dan ook) ontstaan door slechte communicatie. En dan bedoel ik dus ook de communicatie van jouw vriend naar jou. Het lijkt nu alsof hij zich meer terugtrekt uit het gezin en er daardoor meer op jouw schouders terecht komt dan nodig is, of heb ik het mis. En wat de anderen ook aangeven, niet meer bij zijn of jouw ouders je problemen uitpraten. Dat werkt averechts, dan zou ik eerder nog naar de therapeut gaan om daar je verhaal te doen.
Wat betreft zijn financiën die niet op orde zijn; je bent zijn moeder niet, maar natuurlijk wel een partner, en jullie runnen samen een huishouden. Als hij daar financieel zijn steentje aan bijdraagt dan is zijn eigen administratie zijn eigen ding, laat hem daarin met rust. Maar het zou natuurlijk wel zonde zijn als hij door wanbeleid geld verliest (bijv. verhoging van een incasso of een boete) want daar merk je als gezin op een gegeven moment ook wel wat van. Maar zie je dat je jezelf dus niet minderwaardig hoeft te voelen? Hij is niet beter dan dat jij bent, jullie hebben allebei je goede en slecht kanten, hij is blijkbaar in administratie veel rommeliger, en jij in het stellen van grenzen en regels naar de kinderen. 
Verder is het hebben van een tweeling van 3.5 jaar natuurlijk ook wel erg zwaar, dat zal, als ze ouder worden wel minder pittig worden. 

Wat me opvalt is dat je schrijft dat jullie 'wettelijk samenwonend' zijn sinds de geboorte van jullie tweeling. Daar concludeer ik uit (maar dat is misschien een te snelle conclusie hoor) dat jullie soort van gedwongen zijn gaan samenwonen? Lijkt me enorme stress veroorzaken, als je tegelijk moet wennen aan samenwonen met elkaar én met twee (!) baby's. Ik denk dat jullie dat allebei een beetje te licht in hebben geschat. Een baby is al een enorme druk op een bestaande samenwoonrelatie, een tweeling is sowieso meer dan 2 keer zo druk en dan ook nog eens niet weten wat je aan elkaar hebt, ik snap helemaal dat het niet soepel loopt!

Ik zou je schoonouders vragen om een avond op de kinderen te passen en met je man om de tafel. Zoals het nu gaat, gaat het niet goed. En wat kunnen jullie er samen (!) aan doen om de situatie te verbeteren. Ik zou daarbij de nadruk leggen op 2 dingen: de relatie en jullie financiën.

Het lijkt mij glashelder dat als je een tweeling hebt je niet meer dan voltijds kunt werken. Dus je vriend moet eens goed kijken naar zijn werkuren. Als zelfstandige moet je ook uren inplannen voor je administratie. Een goede vuistregel is dat je 60 % declarabel werkt, maar daarmee moet je dus die 40 % (voor administratie en acquisitie) kunnen bekostigen. En als dat niet lukt, dus als hij per uur niet genoeg kan declareren om uit de kosten te komen, dan moet hij stoppen met zijn eigen bedrijf. Hij kan dan proberen om zijn uren in zijn vaste baan uit te breiden bijvoorbeeld.

En als hij minder stress en meer tijd heeft, lijkt mij dat het met jullie relatie wellicht vanzelf al wel beter zal gaan. Ik ben het eens met 1968, dat jij steeds extremer reageert lijkt mij een geval van gehoord en gezien willen worden, onmacht en frustratie. Been there, done that. Ik denk dat het goed is als jullie in therapie gaan om samen beter te leren communiceren, om helder te krijgen wat jullie van elkaar nodig hebben.

Ik denk dat je best hard in moet zetten om je vriend in beweging te krijgen. Vertel hem maar dat jullie nu hard op een scheiding aansturen. En dat scheiden betekent dat hij de helft van de tijd in zijn uppie voor de kinderen moet zorgen én moet werken. Scheiden is echt vele malen zwaarder en duurder dan nu proberen het samen beter te krijgen.

Anoniememama schreef op 08-04-2024 om 14:21:

ik wou met wettelijk samenwonend gewoon benadrukken dat ik hierdoor niet medeverantwoordelijk ben voor zijn nalatige betalingen, maar helaas komen ze wel hier in de brievenbus en zie ik alles passeren. Vroeger deed ik nooit post van hem open, ik ben ook vaak degene die eens thuis is als de postbode komt met aangetekende brief, ik wist dus dat er iets niet pluis was, sinds er regelmatig een brief van deurwaarder bijzat, heb ik zijn post wel af en toe geopend, maar ik heb dit toen ook gezegd tegen hem, dat ik me zorgen maak en daarom wel af en toe eens een brief openmaak.

Kan een deurwaarder beslag leggen op spullen van een partner of huisgenoot? Een deurwaarder mag in principe alleen beslag leggen op de inboedel van de schuldenaar zelf. Als de schuldenaar een huisgenoot heeft, dan bestaat er wel een risico dat de deurwaarder toch beslag legt op spullen van deze huisgenoot.

We hebben het hier wel over Belgisch recht hè, niet Nederlands.

Relatietherapie en een opvoedcoach, dat zijn de 2 dingen waar ik als eerste aan denk. En snel ook.