Verder na ontrouw - deel 8

Plato schreef op 01-05-2024 om 16:16:

[..]

Hoe ik kom op het punt dat ik weet wat ik te bieden heb is na 3 jaar heel hard werken aan mezelf.

Geprobeerd patronen te doorbreken. Ik was een pleaser . Geworden vanuit vroeger uit mijn jeugd en ook een man met woedeuitbarstingen. Waardoor ik mezelf steeds kleiner maakte en voelde. Met als klap op de vuurpijl dat hij vreemdging. Vanuit vroeger een vader die vreemdging. Maar dan een notoire vreemdganger en een moeder die ik moest ondersteunen. Ik wilde me geen slachtoffer voelen dat man het opbiechtte. Maar ik mag nu eindelijk van mezelf zeggen dat ik dit niet  verdiend heb. Dat heeft dus 3 jaar geduurd voordat ik mezelf wat mededogen gunde.

Nu kan ik met stelligheid zeggen. Ik kan iemand heel veel bieden. ( hoeft niet perse een man te zijn) Maar vooral mezelf. Ik kan nu kijken naar mezelf en zeggen. Heee...jij bent een leuk persoon. Daar heb ik nu een ander niet meer voor nodig. En ik ben er best trots op op dit proces. 

Maar dat is dus een heel proces geweest. Lijkt me heel moeilijk om zoiets belangrijks voor je te houden naar je man maar ik heb geen oordeel. Er komt een dag dat jij  misschien ook zo ver bent dat je dit in kan zien. Want verbinding terwijl er geen openheid is is een schijnveiligheid.

Ik heb deze 3 jaar ook wel gedacht..ik wil het zo graag. Wil zo graag dat het lukt..maar voelt dat ook echt zo. Ging ook onderwerpen uit de weg 

Podcast ging over codepentie. Daarin werd er even gesproken dat het belangrijk is om als je ruzie maakt dit op een veilige manier kan. Is in mijn relatie niet het geval. Voor ons beide niet overigens.. Denk in jouw geval negeren net zo erg kan aanvoelen als een woedeuitbarsting. Dat is ook geen veilige manier van ruzie maken.

Ik had dit ook besproken met mijn coach. Want ik dacht. Zulke heftige ruzies komen toch overal voor. Maar dit is dus niet het geval. Ook wat voorbeelden die ik noemde die man ooit vertelde na een feestje met een hoop drank. Bijv...ik val eigenlijk op brunettes. Of dat een collega had gezegd...als je niet getrouwd was dan ging ik achter je aan. En ik maar slikken. Tot het moment dat je erachter komt dat je door die kleine dingen/ opmerkingen je eigenlijk onzeker wordt. Maar dit heb je dus niet meteen door. Het werkt door in vele gebieden zoals ook je werk. Ik was altijd wel zeker. Maar bleef nu al een tijdje hangen..want ja..wat kan ik anders.

Er zijn overigens veel podcasten te beluisteren over het onderwerp vreemdgaan.

ik heb lang nagedacht over het delen van m’n verhaal of niet. Ik heb lang meegelezen anoniem op het forum sinds oktober. Ik heb nu dan eindelijk vandaag een account aangemaakt om te reageren. ik zal mijn situatie  in een notendop proberen te omvatten. Hopelijk krijg ik hier handvatten of advies. maar in oktober kwam het vreemdgaan van m’n man uit. Hij is toen uit huis gegaan om na te denken wat hij nou echt wilt. Hij kwam in dec weer thuis, het was een pittige tijd, maar wel met de mededeling spijt te hebben van t vreemdgaan maar niet van haar, hij hield echt van haar. Dit vertelt hij aan familie en vrienden ook, Hij miste van alles thuis en de verbinding was al jaren blijkbaar stuk. We hebben besloten ervoor te gaan, maar wel vond hij zonder verwachtingen van elkaar of voor de toekomst. En dat na 20 jaar samen te zijn. Ik kwam er in januari achter dat ik zwanger was dit heb ik lang verborgen, gehouden tot het niet meer ging ik ben zelf (45) en we hebben al 2 pubers. (14-12) Hij gaf aan dit absoluut niet te willen, en als ik ervoor koos dat ik dit niet moet baseren op hem of onze relatie. Ik heb ervoor gekozen het wel te houden. Nu +\- 24 weken vraag ik me af waar ik mee bezig ben. Hij toont geen interesse is absoluut niet betrokken is emotioneel niet aanwezig., schaamt zich voor deze baby gezien onze leeftijden. Ik ben zo onzeker door z’n gedrag… Tevens heb ik hem ook al 5x betrapt op contact met haar, hij kan en wilt haaar gewoon niet los laten. Ik zit met m’n handen ondertussen in het haar ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik vermoed nu weer dat hij contact heeft met haar, Moet ik beter weg of blijven vechten voor iemand die er gewoon niet is en waarvan het hart ergens anders ligt….

paardenbloem wat heftig voor jou. Zwanger en dan alle hormonen. Zorgen om een kindje waar jij waarschijnlijk van bent gaan houden maar dat door hem toch niet gewenst lijkt. Ik denk dat het tijd is voor een heel goed gesprek. Wat wil jij van hem? En wat wil hij nu? Wees open en eerlijk en vraag ook door. Neem geen genoegen met halve of vage antwoorden. 

Als hij voor jullie gezin wil gaan is contact geen optie meer. Maar als hij klaar is met de relatie mag en moet dat ook gezegd worden. Dit is een toneelstuk op deze manier. En uiteindelijk gaat niemand gelukkig worden. Jij hebt bij de bevalling en tijd daarna iemand nodig die er voor jullie is. Als hij dat niet weet is dat ook een antwoord (namelijk nee). Ik denk dat ik het dan nog liever alleen zou doen. Dan niet kunnen concentreren en genieten van een kindje dat hier niet voor gekozen heeft. Terwijl ik mij zorgen maak om een onbereikbare partner. 

Vechten heeft alleen zin als jullie dat samen doen. Anders is het geen vechten maar trekken aan een dood paard. 

Izza schreef op 01-05-2024 om 19:30:

paardenbloem wat heftig voor jou. Zwanger en dan alle hormonen. Zorgen om een kindje waar jij waarschijnlijk van bent gaan houden maar dat door hem toch niet gewenst lijkt. Ik denk dat het tijd is voor een heel goed gesprek. Wat wil jij van hem? En wat wil hij nu? Wees open en eerlijk en vraag ook door. Neem geen genoegen met halve of vage antwoorden.

Als hij voor jullie gezin wil gaan is contact geen optie meer. Maar als hij klaar is met de relatie mag en moet dat ook gezegd worden. Dit is een toneelstuk op deze manier. En uiteindelijk gaat niemand gelukkig worden. Jij hebt bij de bevalling en tijd daarna iemand nodig die er voor jullie is. Als hij dat niet weet is dat ook een antwoord (namelijk nee). Ik denk dat ik het dan nog liever alleen zou doen. Dan niet kunnen concentreren en genieten van een kindje dat hier niet voor gekozen heeft. Terwijl ik mij zorgen maak om een onbereikbare partner.

Vechten heeft alleen zin als jullie dat samen doen. Anders is het geen vechten maar trekken aan een dood paard.

Ik denk dat ik ik zou willen van hem dat we terug konden naar vroeger. De tijd voordat hij z’n ware liefde vond, z’n missende rib, zoals hij het noemt. Maar ik vrees ervoor. Hij wilt wel samen verder gezapig en zolang ik niet zeur vragen stel of erover begin. Hij wilt geen therapie of wat dan ook. Maar door voor de kindjes die we al hebben, deze in m’n buik erbuiten/ het is zo een intens verwarrende situatie dit, bizar en m’n hormonen helpen niet mee. Hij weet niet wat hij wilt hij wilt met me verder maar ik weet niet of dat het komt omdat zij is afgehaakt of hem zat is. Ik heb haar 1 appje gestuurd met dat ze een slechte moeder was en een vuil wijf in oktober, daarna heb ik haar geblokkeerd misschien ook uit angst wat ze te vertellen heeft over het hele gebeuren. Hij zegt dat er geen contact is maar ik weet het wel zeker en m’n gevoel zegt van wel. Ik weet niet meer wat ik moet willen nu, ik vind m’n leven fijn en wil niet zomaar 20 jaar opgeven maar ik weet het echt niet meer. Als ik met m’n verdriet aankom zegt ie ik heb geen tijd, ik heb het druk op het werk. Doen we wel een ander x. Ik merk wel dat hij het erg vind dat ik onzeker ben maar hij kan het niet wegnemen, want hij kan niet zeggend dat hij voor ons gezin gaat en wil gaan en wil werken. Ik voel me zo stom, ik hou van dit baby’tje ergens had gehoopt hiermee alles achter ons te kunnen laten.‘maar de afstand lijkt alleen maar groter te worden.. ik weet niet wat ik wil eigenlijk meer 

Peet52! schreef op 01-05-2024 om 15:09:

Wat ik nog steeds een lastige vind. Ja maar ik ben nooit gestopt van jou te houden.
Is dat om jou als bedrogene een goed gevoel te geven. Eh...eigenlijk heel lastig om naast elkaar te hebben. Een vrouw die thuis wacht en van niets weet en een minnares die spanning brengt in het leven van man. Waarom willen vreemdgangers zo graag verder met het huwelijk. Het lijkt wel alsof ze alles willen hebben. Waarom moet ik als bedrogene excuses gaan zoeken dat man vreemd gegaan is. Waarom alles maar willen hebben. Maak een keuze. Ik zei gisteren nog tegen man. Als je ballen had gehad dan had je het meteen de volgende dag opgebiecht. En niet denken als ik iets zeg dan is mijn huwelijk voorbij. Want dat is de consequentie waar de vreemdganger zelf voor kiest op het moment dat je de keuze maakt om vreemd te gaan.

Dus ja..snap ook dat er mensen zijn die dan zeggen..Waarom geen open relatie. Ben je in ieder geval eerlijk. Eerlijkheid is gewoon een van de bouwstenen van een relatie. Een fundament die ( voor mij althans) alles overeind houdt.

Wat ik van mezelf niet helemaal begrijp is dat ik 1 harde grens had in ons huwelijk. En dat was vreemdgaan. Waarom ben ik dan toch met deze man verder gegaan. Waarom 3 jaar geleden niet doorgezet.

Ik ben nu aan het uitzoeken waar dit aan ligt. Waarom zelfs deze harde grens overschrijden. Waarom accepteer ik dat. Ben echt 3 jaar keihard aan het werk geweest met mezelf. Het vertouwen zal nooit meer terugkomen. Dat merk ik nu zelfs na 3 jaar. Gisteren keihard benoemt naar man. Het is gewoon zo omdat dat voor mij zo belangrijk is.

Vragen die ik mezelf stel. Wil ik dat. Heb ik dat ervoor over dat iedere keer als er iets gebeurd dat vraagstuk vertrouwen weer naar boven komt.

Positieve aan dit alles is dat ik sterker ben dan ooit. Alleen in relatie met man lijk ik altijd weer zwak. Waarom kan ik toch geen afscheid van hem nemen. Zo aardig is hij niet geweest. Laten we nou eerlijk zijn. Vreemdgaan is gewoon en k.. streek. En zonder dat ik in een slachtoffer rol wil duiken. Ik heb dit echt niet verdiend.

Voor diegene die daar iets van af weten denk ik dat ik codepent in deze relatie ben. Leef van up naar up...heb er veel over gelezen en denk dat doordat ik nu zo hard aan het werk ben geweest ik dat eindelijk kan inzien. Alleen heel lastig om dat te doorbreken.

Man had vorige week een woedeuitbarsting. Ik confronteerde hem met een houding. Dat riep iets op bij mij wat ontaarde in een ruzie en een woedeuitbarsting bij hem. Hierdoor was mijn vertrouwen behoorlijk geslonken want ik vertrouwde hem dat dit nooit meer zou gebeuren. Ik voelde me weer zo klein. En toen bedacht ik me wat ik mezelf 3 jaar geleden had voorgenomen. Ik wil me nooit meer zo voelen. Ik voelde me zo vrij dat wij uit elkaar waren. Ik mocht alles zeggen en doen zonder dat iemand daar een oordeel of mening over had.

Dus voor mij op dit moment een zoektocht. En ook wat doorzettingsvermogen vermogen en wilskracht. En vooral de vraag. Wil ik dit? Wordt ik hier gelukkiger van. En kan ik van deze verslaving( deze relatie) afkomen. Kan ik dat doorbreken.

Heel verhaal weer. Even van me af schrijven.

Nou Peet, ik zou mijzelf niet te hard vallen over het feit dat je die harde grens van 'bij vreemdgaan stop ik' niet hebt gevolgd. 

Feit is eerder dat mensen dat roepen vanuit de situatie dat ze nog geen vreemdgaan hebben meegemaakt. Is het eenmaal zover dan blijkt dat de situatie waarin ze zitten toch gecompliceerder is dan eerst gedacht: bijvoorbeeld: je (de niet vreemdgaande partner) houdt nog van hem, hij is niet alleen maar die vreemdgaande zak, je hebt kinderen, een huis samen, hij komt op zijn knieën smeken dat hij voor jullie relatie wil gaan of je voelt haarfijn aan dat de keuze is: jij zit de helft van de tijd alleen op je flatje terwijl hij gezellig samen met de nieuwe vlam en de kinderen de helft van de feestdagen viert. Het is alleen maar heel menselijk in zo'n situatie te kijken of je als stel kunt herstellen.

Relatieverslaving en codepentie is heel moeilijk binnen de relatie te helen. De roller coaster van up down, up down is door alle gebeurtenissen vrijwel niet te doorbreken. Misschien alleen als beiden er aan willen werken. Maar dan nog

Misschien kun je je eens laten bijstaan door mensen die hier in gespecialiseerd zijn https://www.trubendorffer.nl/verslavingen/relatieverslaving/#:~:text=Een%20relatieverslaving%20is%20een%20gedragsverslaving,worden%20uit%20zichzelf%20niet%20beter

Want je kunt nog zo hard aan jezelf werken, je komt pas weer echt bij jezelf terug als je los bent van je verslaving. In die zin werkt het hetzelfde als een verslaving aan middelen. 

Heel veel sterkte! Oh, en als hij nog eens zegt 'eigenlijk val ik op brunettes' kan je misschien terug zeggen 'ja eigenlijk val ik op, trouw/ invoelend/ aardig'

Paardenbloem44 schreef op 01-05-2024 om 19:46:

[..]

Ik denk dat ik ik zou willen van hem dat we terug konden naar vroeger. De tijd voordat hij z’n ware liefde vond, z’n missende rib, zoals hij het noemt. Maar ik vrees ervoor. Hij wilt wel samen verder gezapig en zolang ik niet zeur vragen stel of erover begin. Hij wilt geen therapie of wat dan ook. Maar door voor de kindjes die we al hebben, deze in m’n buik erbuiten/ het is zo een intens verwarrende situatie dit, bizar en m’n hormonen helpen niet mee. Hij weet niet wat hij wilt hij wilt met me verder maar ik weet niet of dat het komt omdat zij is afgehaakt of hem zat is. Ik heb haar 1 appje gestuurd met dat ze een slechte moeder was en een vuil wijf in oktober, daarna heb ik haar geblokkeerd misschien ook uit angst wat ze te vertellen heeft over het hele gebeuren. Hij zegt dat er geen contact is maar ik weet het wel zeker en m’n gevoel zegt van wel. Ik weet niet meer wat ik moet willen nu, ik vind m’n leven fijn en wil niet zomaar 20 jaar opgeven maar ik weet het echt niet meer. Als ik met m’n verdriet aankom zegt ie ik heb geen tijd, ik heb het druk op het werk. Doen we wel een ander x. Ik merk wel dat hij het erg vind dat ik onzeker ben maar hij kan het niet wegnemen, want hij kan niet zeggend dat hij voor ons gezin gaat en wil gaan en wil werken. Ik voel me zo stom, ik hou van dit baby’tje ergens had gehoopt hiermee alles achter ons te kunnen laten.‘maar de afstand lijkt alleen maar groter te worden.. ik weet niet wat ik wil eigenlijk meer

Lieve Paardebloem, ik sluit me aan bij de woorden van Anna Cara. Jij hebt veel meer hulp nodig in deze situatie. 

Zijn opstelling vind ik verregaand horkerig en een teken dat hij er totaal niet aan wil werken zaken tussen jullie actief te herstellen. Je zou je kunnen afvragen of het komt doordat hij denkt dat hij je toch wel in de knip heeft... 

Het is heel hard, maar je kunt niet terug naar voor dit vreemdgaan. En het is extra verdrietig omdat er nu een lief kindje aankomt. Ik vind het oprecht heel naar voor je. 

Zoek hulp zodat je in ieder geval je verhaal kwijt kan. Ga bouwen aan je zelfwaarde want zo als het nu gaat wordt jouw geduld en afhankelijkheid zijn macht. 

Paardebloem jij blijft hangen in het verleden. Lijkt niet het besef te hebben dat die tijd voorbij is en nooit meer terug zal keren. Zelfs als jullie met veel moeite weer echt bij elkaar komen heb je een nieuwe en andere relatie. Dit is niet ongedaan te maken. Ik lees dat jij had gehoopt hem met dit kindje wakker te schudden hem bij jullie te houden. Maar hij wil dit kind niet eens. En zoals ik het lees jou ook niet meer. Hij blijft bij jou vanwege de andere kinderen en het gemak. Jij moet voornamelijk niet zeuren. Terwijl je alle reden daartoe hebt. Hij leeft gewoon zijn eigen leven (met haar). Ik denk dat het tijd is om hulp voor jezelf te zoeken. Te bouwen aan je zelfstandigheid en eigenwaarde. En te gaan denken aan een leven voor jezelf. Jij bent meer waard dan zo behandeld te worden. 

Bedenk ook wat het met dit kindje gaat doen als het op moet groeien met het idee ongewenst te zijn. En ook jullie oudere kinderen zien dat er spanning zijn en geen liefde meer is. Dat vormt kinderen. Wil je dat voorbeeld voor hen zijn door te blijven geloven in een droombeeld terwijl hij zijn eigen leven leeft en niet respectvol naar jou is? 

Plato:  Angst voor de uitkomst ben ik zeker. Ik heb woorden gelezen die ze naar elkaar sturen. En aangezien hij nu zo lief voor mij is. Heb ik hoop? Hoop dat het goedkomt? Dat als ik maar in verbinding blijf met hem het lastiger is om afstand van mij te doen?

Hoe kom je op dat punt? Ik weet wat ik te bieden heb. Maar vraag me altijd af of het goed genoeg is?

Wij hebben nooit echt ruzie. Hij negeert me dagen als we onenigheid hebben. Het is dan net alsof ik tegen een muur praat. Dus ik laat het niet meer zo ver komen.

Kan je de podcast delen? Of wat de strekking er van is?

Wat levert het jou op om de confrontatie niet aan te gaan?
Ik hoop dat hij inziet, wat we thuis hebben. Dat de verliefdheid overgaat.

Negeren als jullie ruzie hebben en tegen een muur moeten praten is een vorm van emotionele druk/mishandeling die ook zo heet: stonewalling. En hij bereikt ermee wat hij wil: jij laat het niet meer zo ver komen. 
Misschien gaat hij inzien wat hij thuis heeft, als hij merkt dat je het niet meer pikt? Nu is hij, ook door je opstelling, in staat van twee walletjes te blijven eten. Niet dat dat jou verwijtbaar is hoor, het is heel logisch dat je gezin wilt redden. Alleen is het de vraag of het zo werkt. 
En nog belangrijker is de vraag: wat is goed voor jou? 
Hier een voorbeeld van een podcast over codependency: 

Ach, wat een verdrietige nieuwe verhalen toch weer. Welkom (met een heel dubbel gevoel) lieve dames. Hopelijk helpt het hier je verhaal te kunnen doen. In dit draadje staan veel verhalen waar je herkenning in kunt vinden, en veel adviezen. Pik eruit wat je kunt gebruiken. Heel veel sterkte in ieder geval!

En Peet, ik snap jouw dilemma. Je hebt zoveel geïnvesteerd, alsnog opgeven voelt dan zo zonde van de afgelopen 3 jaar. Maar... je schrijft dat jij zelf zo ontzettend gegroeid bent in die tijd. Die groei had je waarschijnlijk niet of veel minder gehad als jullie snel uit elkaar waren gegaan. Dus in die zin zeker niet zonde!
Ik vind woede-uitbarstingen, net als stonewalling, wel een heel naar en ondermijnend onderdeel van een relatie. Man hier heeft een uitermate gelijkmatig humeur, dus dat komt hier beide niet voor. Ik kan iets meer uitgesproken zijn in mijn emoties maar echt heftige ontploffingen had ik alleen tijdens onze crisis. En dan vooral vanuit verdriet en wanhoop en de wens om tot hem door te dringen. 
En je schrijft dat het vertrouwen na 3 jaar nog niet terug is. Dat is hier ook heel anders. Niet dat ik het niet moeilijk vindt als hij met vrouwelijke (oud)collega's of met vriendinnen afspreekt, maar dat is meer omdat hij die tijd dan niet met mij doorbrengt dan omdat ik bang ben dat er iets zou gebeuren. Als jij dat vertrouwen nog altijd niet hebt, dan heeft je man zijn deel denk ik toch niet goed (genoeg) gedaan. Dus ik begrijp echt dat je overweegt om het bijltje erbij neer te gooien.
Ik vraag me af, heeft je man zelf therapie gehad? Zou relatietherapie (al was het maar een paar sessies) nog iets kunnen betekenen? Ik ben zelf na verloop van tijd nog eens terug geweest naar onze therapeut omdat ik te lang (vond ik zelf) geen stappen meer had gezet. Dat was helpend voor mij. Weer even de zaken op een rijtje zetten.

Maar hoe dan ook is besluiten dat de relatie zoals die nu is niet voldoende is voor jou natuurlijk heel legitiem. Je hebt er alles aan gedaan, maar bij verder na ontrouw moet die inzet van 200% echt van beide kanten komen. 

Theekannetje, hoe is het met jou? 

MRI schreef op 02-05-2024 om 11:52:

[..]

Negeren als jullie ruzie hebben en tegen een muur moeten praten is een vorm van emotionele druk/mishandeling die ook zo heet: stonewalling. En hij bereikt ermee wat hij wil: jij laat het niet meer zo ver komen.
Misschien gaat hij inzien wat hij thuis heeft, als hij merkt dat je het niet meer pikt? Nu is hij, ook door je opstelling, in staat van twee walletjes te blijven eten. Niet dat dat jou verwijtbaar is hoor, het is heel logisch dat je gezin wilt redden. Alleen is het de vraag of het zo werkt.
En nog belangrijker is de vraag: wat is goed voor jou?
Hier een voorbeeld van een podcast over codependency:

https://www.youtube.com/watch?v=J-KdYEnOxWM

Dankjewel voor het delen van de podcast. Ik ga er straks in alle rust naar kijken, als de kinderen in bed liggen. 

Ik wist niet dat er een term was voor het negeren. Ik denk niet dat hij het bewust doet maar omdat hij zich geen houding weet te geven. Er werd bij hem thuis vroeger nooit over gevoelens gesproken en als zijn ouders ruzie hadden spraken ze elkaar een aantal dagen niet. Dingen werden niet opgelost, er werd gewoon niet meer over gesproken. Hij kan niet praten over zijn gevoel. Emoties zie ik niet. 
Kan hij dit nog leren? Gaat dit nog veranderen?

Ik merk door er zelf over te schrijven dat ik er toch meer last van heb dan ik dacht.

Plato schreef op 02-05-2024 om 17:59:

[..]

Dankjewel voor het delen van de podcast. Ik ga er straks in alle rust naar kijken, als de kinderen in bed liggen.

Ik wist niet dat er een term was voor het negeren. Ik denk niet dat hij het bewust doet maar omdat hij zich geen houding weet te geven. Er werd bij hem thuis vroeger nooit over gevoelens gesproken en als zijn ouders ruzie hadden spraken ze elkaar een aantal dagen niet. Dingen werden niet opgelost, er werd gewoon niet meer over gesproken. Hij kan niet praten over zijn gevoel. Emoties zie ik niet.
Kan hij dit nog leren? Gaat dit nog veranderen?

Ik merk door er zelf over te schrijven dat ik er toch meer last van heb dan ik dacht.

Hi, 

Zo een heb ik er hier ook. Maar dat is dus geen excuus. Dat betekent dat hij aan zichzelf moet werken en hulp voor zichzelf moet gaan zoeken om te gaan communiceren. 

Ik heb dat hier als een van de absolute voorwaarden gesteld om ueberhaupt te proberen verder te gaan. En ik heb het geweigerd het nog langer mijn probleem te laten zijn dat hij zo moeilijk praat ( nadat eerlijk gezegd jaaaarenlang wel geaccepteerd te hebben en geprobeerd te hebben te compenseren om dan als dank bedrogen te worden). 

Hij zal nooit helemaal veranderen  denk ik, maar hij kan wel leren communiceren als ie echt wil. 

Veel succes en sterkte, we kunnen ons helaas allemaal redelijk voorstellen hoe je, je voelt.